Onkruid Onder De Tarwe – Tares Among The Wheat – Een lamp in het duister: De onvertelde geschiedenis van de Bijbel – Deel 2 van 3 -transcript.

Onkruid Onder De Tarwe

Tares Among The Wheat

Een lamp in het duister: De onvertelde geschiedenis van de Bijbel – Deel 2

Transcript – deel 2 –

Al bijna 2000 jaar lang staat de wereld op zijn kop, over wat alleen kan worden genoemd ‘het meest controversiële boek’ aller tijden. Voor zijn critici is de Bijbel slechts een combinatie van mythe en legende vermengd met geschiedenis, maar voor degenen die in zijn heilige geschriften geloven, is het het geïnspireerde en onfeilbare woord van God. Een Goddelijk verslag, wat niet alleen de manier vertelt waardoor mensen in de hemel kunnen komen, maar wat ook waarschuwt voor een eeuwig oordeel voor degenen die het licht van waarheid verwerpen dat binnenin wordt gevonden.

Jezus zei:

John 3:19 And this is the condemnation, that light is come into the world, and men loved darkness rather than light, because their deeds were evil.

Tares Among The Wheat

Onkruid Onder De Tarwe

Deel 2 van 3

Schapen onder wolven

Nadat hij was gekruisigd en uit de dood was opgestaan, gingen de volgelingen van Jezus Christus de hele wereld in. Eerst tot de Joden en daarna tot de heidenen, predikten zij dat Jezus de ware Messias is en dat hij leed voor de zonden van mensen volgens de geschriften van de Heilige Schrift.

Acts 10:43 To him give all the prophets witness, that through his name whosoever believeth in him shall receive remission of sins.

Maar Jezus had zelf tegen zijn discipelen gezegd:

Matthew 10:16 Behold, I send you forth as sheep in the midst of wolves: be ye therefore wise as serpents, and harmless as doves.

De apostelen waarschuwden ook gelovigen voor verleidende geesten en doctrines van duivels, en van bepaalde mannen die de kerk zouden binnensluipen met bedrog en leugens.

2 Peter 2:1 But there were false prophets also among the people, even as there shall be false teachers among you, who privily shall bring in damnable heresies, even denying the Lord that bought them, and bring upon themselves swift destruction.

Door de Middeleeuwen heen gingen veel Hervormers geloven dat deze waarschuwingen betrekking hadden op de opkomst van de Roomse kerk. In het boek Revelation zagen ze het beeld van de geloofsverzaking van Rome gepresenteerd als een ontrouwe vrouw die bovenop een zevenkoppig beest zat:

Revelation 17:5 And upon her forehead was a name written, MYSTERY, BABYLON THE GREAT, THE MOTHER OF HARLOTS AND ABOMINATIONS OF THE EARTH.

Revelation 17:6 And I saw the woman drunken with the blood of the saints, and with the blood of the martyrs of Jesus: and when I saw her, I wondered with great admiration.

Maar de Roomse kerk kwam niet plotseling van de ene op de andere dag, ze kwam stap voor stap door de vroege eeuwen heen.

Als je naar de vroege kerkgeschiedenis kijkt, had je vijf patriarchaten die tot stand kwamen, Antiochië, Jeruzalem, Alexandrië, Constantinopel en Rome, dus je had vijf belangrijke kerkcentra in de eerste paar honderd jaar, maar Alexandrië viel en Jeruzalem en Antiochië vielen ook al vroeg, dus je blijft achter met Constantinopel en Rome.

Je had die twee, maar Rome kreeg het overwicht in het Westen. Er ontwikkelden tegen de 4e 5e 6e eeuw controverses tussen alle bisschoppen in verschillende delen van de wereld, vooral Europa en het Midden-Oosten. En telkens als er een controverse was, moest een rechtbank beslissen wat het antwoord was, en veel problemen die opdoken tijdens het begin, theologische problemen, werden naar Rome gestuurd om naar te bekijken en om een oordeel te geven.

Terwijl de nieuwtestamentische kerk was begonnen in het oude Jeruzalem en zich over de heidense wereld had verspreid, domineerde op de een of andere manier het leiderschap van Rome als het belangrijkste orakel in kwesties van debat. Nou, je moet de geschiedenis van Rome niet vergeten, het Romeinse rijk was een groot rijk voor honderden jaren lang, en de pausen werden de erfgenamen van dat soort macht.

In de 5e eeuw zou een van de meest bekende leiders van de vroege kerk Augustine of Hippo verwijzen naar een conflict dat ontstond tussen bepaalde Afrikaanse bisschoppen. Augustine schreef: “In deze kwestie hebben twee concilies al brieven gestuurd naar de Apostolische Stoel, en van daaruit zijn besluiten teruggekomen, de zaak is gesloten.”

Wat Augustinus zei in die zeer beroemde verklaring, hij zei dit: “Als Rome een besluit neemt, dan staat dat vast.” Dus ze hadden een rechtbank nodig, en het gezag van het rijk was in de stad Rome, door Augustinus in die tijd en dat is alles wat hij zegt, hij zei: als we een probleem hebben, als we een meningsverschil hebben, laten we ons dan tot Rome wenden.

In de eeuwen die volgden, zou Augustinus zijn verklaring worden omschreven door de pausen en leiders van de Roomse kerk. Zijn woorden werden opgevat als: “Rome heeft gesproken, de zaak is gesloten”. Met andere woorden, als de kerk van Rome een mening geeft, dan moeten alle andere kerken gehoorzamen.

Toen, in de vijfde eeuw, leed het oude rijk aan zijn ondergang en viel, toen werd het geplunderd door de barbaarse stammen die de stad van de zeven heuvels in verval zouden brengen.

Rome werd overspoeld door de Hunnen en Attila de Hun, en het hele systeem van het rijk werd verslagen en de pausen begonnen de plaats in te nemen van de oude Caesars, en ze kwamen om niet alleen spiritueel leiderschap over te nemen, maar ook politiek leiderschap. En zo greep Rome vanaf dat moment steeds meer macht en zo ontstond het pausdom echt.

Hoewel het pausdom niet van de ene op de andere dag ontstond, en er veel gebeurtenissen waren die tot de ontwikkeling ervan leidden, is de datum waar Protestantse historici het vaakst naar kijken, 606 na Christus, toen de Romeinse keizer Focas, paus Bonifatius de derde, de universele bisschop van alle kerken noemde, dit is wanneer de pauselijke macht officieel in Rome werd gevestigd.

Als een man zegt dat hij de ware leider van het hele Christendom is, is niet alleen onbijbels, maar het gaat volledig in tegen God’s woord en het opent de deur voor het opzetten van een controlesysteem dat de wereld kan beheersen en die Satan kan gebruiken. Dus ik zou zeggen dat dit concept van een paus vanaf het begin Satans plan was voor een man om de kerk te manipuleren in de naam van Christus, maar voor het opzetten van een systeem van antichrist of een anti-christelijk geloofssysteem.

Toen het pauselijke systeem eenmaal tot stand kwam en het duidelijk werd dat het een afvallig systeem vertegenwoordigde dat heidense leringen en tradities combineerde met wereldse politiek, allemaal onder het masker van het Christendom, je had toen Christenen die in twee categorieën vielen, er waren zij die de leerstellingen van de paus na volgden en de kerk van Rome, en dan had je degenen die door de geschiedenis heen bekend stonden als bijbelgelovigen, die zich afgescheiden hielden van Rome en vastbesloten waren om hun geloof alleen op de Schrift te baseren, zonder enige vorm van een door mannen gemaakte doctrine of heilige raadgevingen, wat ze wel in het Romeinse systeem hadden.

Het was omdat ze de claims van de paus op zijn autoriteit verwierpen, dat veel bijbelgelovigen werden vervolgd in de eerste eeuwen. De Engelse auteur Adrian Hilton schrijft: “Het Romeinse pseudo-Christendom zorgde ervoor dat veel getrouwe gelovigen de bergen van Europa en Klein-Azië in vluchtten om aan vervolging en de dood te ontsnappen. En daar gingen ze verder, ver weg van het wereldbeeld,

als de ware kerk van Christus.”

Deze groepen waren in veel gevallen tegen Rome, ze beschouwden Rome meestal als de antichrist, ze beschouwden de mis als godslastering, ze geloofden niet in het priesterschap van Rome en vele andere leringen van Rome verwierpen ze, en ze beweerden dat zij afstamde van de vroege kerk, in het bijzonder de Waldenzen of de Vallenses genoemd, zij beweerden dat ze de ware kerk waren, zij scheidde niet van Rome, maar Rome scheidde van hen.

Er waren Christenen die niet altijd oog in oog stonden met de paus van de Rooms-katholieke kerk, in feite waren er velen van hen.

Gelooft u dat deze eerdere groepen, de Waldenzen en Albigenzen Christenen waren?

Ja, velen van hen waren dat, ik heb hun geschriften gelezen en hun geschiedenis bestudeerd en ze waren bereid om voor hun geloof te sterven. De Pauliciërs gaan ook terug naar Armenië en andere plaatsen tot in de vierde eeuw. Ze geloofden ook dat ze de ware kerk voortzetten en ze waren tegen alles in de pauselijke kerk en beschouwden haar als de antichrist. Het geloof dat deze vroegere groepen in feite Christenen waren werd gedragen door bijna alle Hervormers, inclusief mannen als John Wickliffe, Maarten Luther, Johannes Calvijn en vele anderen.

In feite, veel Christenen zijn bekend met het idee van Amerika als een stad op een heuvel, en die toespraak werd oorspronkelijk gehouden door gouverneur John Winthrop, een van de oprichters van de Massachusetts Bay Colony, en toen hij en de andere puriteinen naar de nieuwe wereld kwamen, hield hij deze toespraak over Amerika, of zij henzelf als een stad op een heuvel, maar aan het begin van die toespraak verwijst hij naar de Waldenzen als een voorbeeld van Christelijke zelfopofferende-liefde (Charity).

In zijn toespraak zei Winthrop: “Wij zijn een bedrijf dat belijdt medeleden van Christus te zijn, we behoren ons verbonden te verklaren door deze band van liefde, en te leven in de beoefening ervan, dit was berucht in de praktijk van de Christenen van het verleden, waarover is getuigd van de Waldenzen. Ze hielden van iedereen van hun eigen religie, zelfs voordat ze die kenden. ”

Niettemin blijft de moderne geschiedenis melden dat deze vroege bijbelgelovigen, ketters waren die in occulte leerstellingen geloofden.

Wat zeg je tegen mensen die deze moderne historische argumenten presenteren?

Ik zou allereerst willen zeggen dat veel van onze geschiedenis uit Rome komt, dat moeten we erkennen. Het was Gibbon die zei dat ‘wanneer de oorlogen worden uitgevochten, de overwinnaars vertellen het verhaal’, ik geef zijn woorden niet precies, maar dat is de kern van wat hij zegt. Hij zegt met andere woorden: ‘het zijn de overwinnaars die het verhaal vertellen’.

Dus als u een verslagen kleine Christelijke groep bent, dan wordt uw verhaal verteld vanuit het standpunt van degenen die u hebben overwonnen. En Pelikan, de moderne Amerikaanse geleerde zegt, en er is vaak geen een andere manier om het verhaal te vertellen.

De algemene aanklacht tegen de Waldenzen en Albigenzen is dat

deze groepen on-orthodoxe ideeën over God hadden en dat ze zich schuldig maakten aan wat de ‘Manichese ketterij’ werd genoemd.

De manicheeërs waren dualisten, ze geloofden in een God van goed en een God van kwaad, en dat was een van de grote ketterijen van de kerk. Na verloop van tijd werd het woord manicheeër een algemene term voor ketterij, maar het betekende niet standaard dat iemand werkelijk de doctrines van de manicheeërs geloofde.

Toen Maarten Luther de Reformatie begon, beschuldigde de synode hem ervan een Manicheeër te zijn, in feite schrijft de moderne historicus S.J. Barnett dat: “Tijdens en na de Reformatie hoopten Katholieke propagandisten de legitimiteit van het Protestantisme te ondermijnen. Katholieke apologeten noemden Luther en Calvijn gewoonlijk als manicheaanse ketters, uit de 3e-eeuwse dualistische ketterij. “

Als ze niets verkeerds konden vinden met een zogenaamde ketter, zouden ze hen beschuldigen van manicheaan-isme, want dat was altijd strafbaar met de dood, dus als ik er niet achter konden komen dat jij op een andere manier een ketter was, dan ik zou je gewoon beschuldigen als een manicheeër en op die manier kon ik je ter dood brengen, en dan hoefde ik niet heel veel andere dingen tegen je te bewijzen, dus dat was één van de tactieken van Rome.

Het was om elke soort groep, te kunnen beschuldigen, om van wat voor ketterij dan ook waarvan ze werden onderzocht, om hen te beschuldigen van manichea-isme, zodat hun zaak gemakkelijker zou kunnen worden gemaakt, en dat daarmee zou kunnen worden aangetoond dat ze echte ketters waren, dus je kan niet veel van de informatie die we krijgen vertrouwen. Je moet het zeker grondig onderzoeken om erachter te komen wat deze groepen geloofden.

Zij weigerde om de dogma’s te erkennen, of de ideeën, of de doctrinesdie werden gepromoot door de mannen, die niet bijbels waren, en dus namen ze een bijbels standpunt en vanwege het bijbelse standpunt werden ze vervolgd.

Zoals we eerder zeiden, de meeste Hervormers geloofden dat de beschuldigingen van ketterij tegen deze eerdere groepen ten onrechte door Rome waren gemaakt om haar vervolgingen te rechtvaardigen.

Toch geloofden de meeste Protestantse historici dat de Waldenzen en de Albigenzen voorlopers waren van de Reformatie. De negentiende-eeuwse historicus William Jones schreef: ‘Dat het rechtvaardigen van de Waldenzen en Albigenzen inderdaad is om Reformatie en de Hervormers te verdedigen, die lang geleden voor ons met een voorbeeld van moed stonden, en hebben zich ingespannen om het Christelijke geloof te behouden in haar oude zuiverheid, die de kerk van Rome al die tijd heeft geprobeerd te vernietigen.”

Om specifieker te zijn, zou het nauwkeuriger zijn om te zeggen dat de pausen hebben geprobeerd het Bijbelse Christendom af te schaffen ten gunste van een religieus systeem dat zij zelf hebben gemaakt. En om deze reden hebben ze de Bijbel als hun voornaamste vijand gezien en dit is de reden waarom ze verboden dat het werd gelezen door het gewone volk.

Door de geschiedenis heen hebben ze verschillende uitspraken gedaan, zeggende dat je deze heilige dingen niet aan de zwijnen kunt geven, en om dit Schriftgedeelten daarvoor te gebruiken is volkomen fout, parels voor zwijnen hebben niets te maken met het geven van de levengevende Schrift aan de mensen, maar de Rooms-katholieke kerk keek gewoon naar de gewone man als varkens die de geschriften onmogelijk konden begrijpen.

Hierdoor gingen Maarten Luther en uiteindelijk de rest van de Hervormers geloven dat de paus de vervulling van bijbelse waarschuwingen was betreffende de grootste vijand van Christus.

Als je het leven van Luther bestudeert zul je zien dat er een zeer langzame overgang was, vanaf 1517 toen hij de 95 stellingen aan de deur spijkerde tot ongeveer het jaar 1520, dus dat is slechts een kwestie van drie jaar, maar voor iemand die dacht dat hij trouw was aan de kerk, ook al was het de Roomse Kerk, tot de tijd dat hij in 1520 komt, en er is een bul is die hem daadwerkelijk excommuniceert, hij draait zich om en hij zegt, ik ben er nu van overtuigd dat de paus die op de troon zit daar in Rome de antichrist is. Omdat hij zo tegengesteld was met zijn macht en leer, zo tegengesteld aan de fundamentele waarheden van het Evangelie.

Luther en vele anderen, predikten het Evangelie van genade en brachten de Protestantse Reformatie voort, maar hun grootste obstakel was het conflict tussen de Bijbelse leer van redding door geloof in Christus als een vrije gave van God, tegenover de leer van Rome, een werkverlossing gebaseerd op de rituelen van de Katholieke kerk.

De Roomse kerk leerde al voor 500 jaar of langer dat een man wordt gered door zijn werken, en sommige hedendaagse geleerden zeggen: je hebt het mis, want de middeleeuwse theologen geloofden dat de macht, of ze noemden het de: Potentia Absoluta, de absolute kracht van God kan een ziel redden uit genade door geloof. Ja dat zeiden ze wel.. maar toen zeiden ze: ja maar dat is de Potentia Ordinata van God. En je zult zeggen, maar wat is dat?

Welnu, terwijl God dat kon doen, omdat hij absoluut soeverein is, dat is niet de methode die hij koos, de methode die hij koos was de kerk en de verordeningen of de sacramenten, en door de sacramenten van een man, en de voorwaarden zijn heel duidelijk, dat je moet …. .. … dat is Latijns voor: “een man moet in zichzelf doen wat hij moet doen om zich voor te bereiden”, voor wat wordt genoemd de verdienste van geschiktheid, “The merit of Congruity”, en als hij dat doet, komt God binnen met een verdienste van waardigheid (The merit of Condignity). Het is dus een erg ingewikkeld proces en dat wordt nog steeds vandaag geloofd, en toch gaat het terug tot de middeleeuwen. Omdat je een opslagplaats van verdienste opbouwt en dat is het hele systeem. Is dat in wezen: werken voor je gerechtigheid? Ja, dat is precies wat het is.

Hoewel dergelijke debatten in de moderne wereld misschien vervelend lijken, was het begrip van redding voor de mensen in de middeleeuwen letterlijk een kwestie van leven en dood.

Eeuwen later wordt de leer van ‘Werken voor je redding’ door middel van sacramenten en rituelen, vandaag de dag nog steeds voortgezet in de kerk van Rome. Waar meer dan 1 miljard Katholieken de leringen van de paus volgen.

Om 1 miljard mensen te misleiden over hun eeuwige bestemming, denk ik dat je geen grotere leugen kunt krijgen dan dat, noch een grotere misvatting van de Schrift, en dit terwijl er staat dat Christus onze zonden heeft gereinigd, toen hij aan de rechterhand van de Majesteit in de hemel ging zitten.

Hebrews 1:3 Who being the brightness of his glory, and the express image of his person, and upholding all things by the word of his power, when he had by himself purged our sins, sat down on the right hand of the Majesty on high;

En in de Latijnse Vulgaat, ‘het vagevuur’, dit is precies dezelfde route waarvandaan Katholieken het vagevuur hebben, maar de Bijbel leert niets over het vagevuur, de Bijbel leert dat Christus onze zonden heeft uitgewist en nam onze zonden op zijn eigen lichaam aan de boom zodat wij vrij zouden kunnen gaan en vergeven zouden worden en niet naar een vagevuur hoeven te gaan om onze zonden weg te zuiveren, dus het is een godslastering tegen het kruiswerk van Christus en de opstanding van Christus die ons verzekert dat onze zonden zijn vergeven en dat we gerechtvaardigd zijn voor God door het kruis, werk, dood en opstanding van Christus.

Om de pauselijke leerstelling te weerleggen, verklaarden de Hervormers dat redding alleen door God’s genade was, door geloof alleen, in Christus alleen.

John Fox en de Hervormers herontdekten, te beginnen met Maarten Luther, ‘The just shall live by faith’. En om hun leerstelling te bewijzen, waren ze vastbesloten om de Bijbel voor alle mensen beschikbaar te maken. Maarten Luther nam Erasmus zijn 1519, Griekse Nieuwe Testament en hij vertaalde zijn Septemberbijbel van 1522 en ze werden zo snel mogelijk verkocht als dat ze van de drukpers konden komen en mensen begonnen het te lezen en beseften dat Rome hen leugens vertelde en ze begonnen Jezus Christus te vertrouwen. Daarom begon daar de Reformatie in Duitsland.

Vanuit Duitsland verspreidden Luthers leringen zich naar Engeland en zouden William Tyndale beïnvloeden, de man wiens missie zou zijn om ervoor te zorgen dat zelfs een gewone ploegjongen het woord van God kon lezen.

William Tyndale begon het woord van God te lezen, hij had het verlangen dat de mensen het woord van God zouden hebben en dus breekt de Reformatie uit, en het Rooms-katholicisme, de Katholieken, ze kunnen er geen grip op krijgen, want zodra de mensen de Bijbel in hun eigen taal krijgen, de Bijbel zegt dat je de waarheid zult kennen, en de waarheid zal je vrijmaken. (John 8:32) En mensen haalde deze enorme last van zonde van hun schouders.

John 8:32 And ye shall know the truth, and the truth shall make you free.

Ik denk aan Thomas Bilney, Thomas Bilney dacht dat hij de Judas van zijn generatie was, hij dacht dat hij iets zou doen dat als verraad werd gezien, hij ging in het geheim naar buiten en kocht een Erasmus New Testament en hij opende het in 1 Timothy 1:15waar Paulus zegt dat hij het hoofd is van alle zondaars, en dat Christus in de wereld kwam om voor hen te sterven. Hij zegt dat als God Paulus kan vergeven, dan kan hij mij ook vergeven, en hij werd glorieus gered.

En laat me je vertellen, hij ging biechten, en hij gaat biechten bij Hugh Latimer en vertelt vader Latimer: “vader ik heb gezondigd, ik ging en kocht dit Griekse Nieuwe Testament en ik las over hoe Jezus Christus zonden vergeeft en ik vertrouwde Jezus Christus als mijn persoonlijke Redder.

En Latimer zegt in zijn eigen woorden, in het boek Foxe’s Book of Martyrs (Edited by Forbush): “Ik heb die dag meer geleerd van die bekentenis van Thomas Bilney dan dat ik in twintig jaar van Schriftstudie had geleerd.”

En het gebeurde dat Hugh Latimer ook Jezus Christus als zijn persoonlijke Redder leerde kennen, dus als het woord van God naar buiten komt, is het als een vuur, en mensen lezen het en ze worden vrijgemaakt. En Thomas Bilney zegt: “Het was zoeter was dan het eten van verse honing uit de honingraat” terwijl hij het over de Schrift heeft, er wordt zelfs van William Tyndale gezegd dat hij een man was die enkel en alleen verslaafd was aan de Schriften.

Net als William Tyndale zouden Thomas Bilney en Hugh Latimer allebei door de kerk van Rome worden veroordeeld en op de brandstapel worden verbrand vanwege hun geloof in het woord van God.

Desalniettemin was hun offer niet voor niets, aangezien hun dood en die van vele anderen talloze zielen in heel Europa inspireerden om zich af te keren van Rome en het ware evangelie te omarmen.

Ian Paisley: “Toen zij de heiligen van God aan het verbranden waren, ‘God zij dank’, brandde het Evangelie met machtig vuur.”

Het Katholicisme vervolgde hen en onderdrukte hen en hielden hen in een slavernij van schuld, en Jezus Christus en de Schrift maakte hen vrij, de Heilige Geest gebruikte het Heilige woord van God om hem te bevrijden.

Maar deze vrijheid zou niet zonder gevolgen worden afgekondigd. De kerk van Rome reageerde met haar eigen tegenaanval.

Om te begrijpen wat het Vaticaan daarna deed, moeten we ons realiseren welke enorme impact de Reformatie had. De Protestantse historicus J.A. Wylie schreef dat de Reformatie hele landen in heel Europa had getransformeerd en dat het uiteindelijk de wereld zou veranderen.

Wiley schreef dat: “Winnende van alle tegenstanders, deze grote religieuze opwekking, die nog geen halve eeuw oud is, had een kracht verworven en een adem werkelijk verbazingwekkend. Vanuit het kleine Saksische stadje Wittenberg had het zich verspreid over de machtige koninkrijken van de Saksen, Pommeren, Polen, Bohemen, Hongarije en Transsylvanië, de Reformatie was verwelkomd door Noorwegen, Zweden, Denemarken en Nederland. Zijn carrière was er een geweest van onbelemmerde, voortdurende overwinning. Het zuiden en westen van Frankrijk waren Protestants, en het overheersen van de Reformatie leek vrijwel zeker. Van de landen van West-Europa bleven er nu slechts twee, Italië en Spanje, bij de paus. ”

Ze namen Maarten Luther eerst niet serieus en namen zijn beweging ook niet erg serieus, maar toen het zich begon te verspreiden, realiseerden ze zich dat het een echt gevecht begon te worden.

In 1540 gaf de paus een voormalige Spaanse soldaat genaamd Ignatius Loyola de opdracht om een militaire compagnie van priesters binnen de Katholieke kerk te vormen, hun belangrijkste doel was om een contra-reformatie te lanceren om het werk van de Hervormers te vernietigen en de Protestantse kerken weer terug onder het gezag van de paus te brengen. Ze werden genoemd: ‘De Sociëteit van Jesus’ of, zoals hun vijanden ze noemden, de Jezuïeten.

Malachi Martin, de grote Rooms-katholieke schrijver, zou hen praktisch de stormtroopers van het pausdom noemen. Hun idee was om de Protestantse kerken te verslaan die gaande waren in heel Europa ten tijde van de Reformatie, en dat werk voort te zetten in het onderwijs, de vorming van universiteiten, hogescholen, seminaries, overal in Amerika en in heel Europa. De Jezuïeten zijn dus echt betrokken geweest

bij zowat elk soort van activiteit die de mensheid kent. Educatieve en verderfelijke intriges en veel mensen hebben gezegd dat ze verband hadden met moorden, dus de contra-Reformatie omvatte oorlogen, belegeringen, alles onder de zon om te proberen het protestantisme te verslaan.

Maar het belangrijkste twistpunt was de Bijbel: Hoe de Hervormers de Schrift begrepen en massaal tot de bevolking predikten, wat de grootste bedreiging was voor Rome.

(Acteur die een Katholiek speelt:)

‘Ze zijn gevaarlijk, gevaarlijk voor alles wat we als Katholieke kerk geloven, en we moeten iets doen om het te stoppen.’

Met de drukpers werd de Bijbel in heel Europa vertaald en gedupliceerd in ongekende mate. Er was een golf van bijbelvertalingen en bijbelpublicaties en het kwam allemaal tot stilstand na de King James Version van de Bijbel. Vrijwel alle vertalingen stopten, er was zo’n vlaag van 1526 tot 1611, het werd zo nauwgezet gedaan door mensen die geloofden dat God zijn woord had geïnspireerd.

De King James vertaling zou na verloop van tijd worden beschouwd als de kroonprestatie van de Protestantse Reformatie en zou alles gaan symboliseren waarvoor de martelaren hadden geleden, voor het woord van God. Maar vanwege de associatie met de Reformatie, iets wat het Vaticaan zag als een daad van rebellie tegen haar gezag, zou de King James Version door Rome gehaat gaan worden.

Dat is de vrucht van de Reformatie die de jezuïeten vooral willen vernietigen, want totdat ze dat doen, kunnen ze er niet zeker van zijn dat ze de hele wereld en vooral Engeland weer onder de ban van het pausdom krijgen.

In 1825 verklaarden de jezuïeten in Chieri, Italië (1825) hun voornemen om controle over de Bijbel te nemen, als onderdeel van hun eeuwenoude plan om de hele wereld onder de macht van Rome te brengen.

Als je de jezuïeten in de geschiedenis bestudeert, ontdek je dat ze meer opereren als een inlichtingengemeenschap zoals de C.I.A. of M.I.6. , dan als een religieuze orde, en dat ze hoofdzakelijk de aanhangers zijn van wat wordt genoemd pauselijke of romaanse doctrine, en dit is het geloof dat Rome over de hele wereld zou moeten regeren. Het is niet noodzakelijk van toepassing op alle Katholieken, omdat veel Katholieken het er niet mee eens zijn, maar de pauselijke leer is in wezen de overtuiging dat: omdat de paus de plaatsvervanger van Christus is, en hij staat in de plaats van Christus hemzelf en omdat Christus de Koning der koningen is, daarom zou de paus de autoriteit moeten hebben om te regeren over alle koningen en prinsen op planeet aarde. En het is deze leerstelling die tot bijna alle oorlogen van het oude Europa heeft geleid.

Zelfs in de late 19e eeuw was het plan van Rome voor de wereldheerschappij bekend en gedocumenteerd onder Engelse geestelijken. In 1888 waarschuwde een bijeenkomst van de Protestantse missies in Londen dat: “Het missionaire programma van het Vaticaan betwijfelt wie de bekering van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten van Amerika zal omarmen, en via hen de onderwerping van de hele wereld.”

Het jezuïetenplan

Om hun doelen te bereiken, achtten de jezuïeten het nodig om de Bijbel te beheersen. Omdat de Bijbel alle leugens en valse doctrines van het pausdom aan de kaak stelt, is dat wat Rome altijd heeft gehaat. En ze hebben herhaaldelijk toegegeven dat de leer van de Schrift in tegenspraak is met de officiële leer van de Rooms-katholieke kerk. En wanneer je eenmaal beseft dat dat het echte conflict is, dat het tussen het gezag van de paus is, tegen het gezag van de Bijbel, op dat moment begint de jezuïetenleer veel logischer te worden.

In moderne tijden werd de jezuïetenvisie op de Bijbel ontmaskerd door dr. Ian Paisley, de voormalige eerste minister van Noord-Ierland, die tientallen jaren heeft gevochten tegen de invloed van Rome in zijn eigen land.

Ian Paisley: “Wij zijn niet verantwoordelijk voor het geweld, het geweld komt van de Rooms-katholieke kerk.”

Paisley noemt zichzelf een historisch Protestant en heeft voortdurend geprotesteerd tegen het gezag van de paus, zowel politiek als theologisch.

Ian Paisley: “Monster! Wij zullen niet voor de paus buigen! Ik wil zeggen dat deze wafel, nadat het ingewijd is, leert de kerk van Rome dat dit het fysieke lichaam, botten en bloed van Jezus Christus is. De Heer Jezus Christus is één keer geofferd aan het kruis, en betaalde één volledig en compleet ‘en om nooit meer te herhalen’ offer voor zonden.En hij komt niet naar beneden uit de hemel door de woorden van een priester om vervolgens als een koekje keer op keer opnieuw te betalen voor zonden.”

In recentere jaren sprak Ian Paisley openlijk op de Europese radio, waarbij hij een document onthult dat de Jezuïeten visie op de Bijbel laat zien, tegenover de autoriteit van de paus: “Bisschop Wordsworth, een vooraanstaande heilige in de kerk van Engeland, onthult de geheimhouding van de jezuïeten in de onthulling van een document, dat door hen in hun vroege dagen werd gebruikt om Protestanten te dwingen zich aan de Moederkerk te onderwerpen. ‘Rooms-katholieke bekentenis: in het openbaar voorgeschreven en voorgesteld aan Protestanten bij hun toelating tot de Rooms-katholieke kerk: ‘We belijden dat we van ketterij zijn overgebracht naar het ware levende Rooms-katholieke geloof, door de bijzondere zorg van onze opperste gouverneurs, en door de ijver en hulp van onze meesters, de vaders van de Orde van Jezuïeten, en we willen dit bevestigen door onze geloften aan de hele wereld. Wij belijden dat wat voor nieuw ding de paus ook voorschrijft, of het nu in de Schrift staat of niet in de Schrift, en wat hij ook gebiedt goddelijk is, en zou daarom door leken meer aanzien moeten worden gegeven dan de voorschriften van de levende God. Wij bekennen dat het lezen van de Heilige Schrift de oorsprong is van ketterij en schisma, en de bron van godslastering. We belijden dat de Heilige Schrift onvolmaakt is, en een dode letter, totdat het wordt uitgelegd door de hoogste paus, en door hem toegelaten word om gelezen te worden door de leken. We bekennen en erkennen dat de paus als onze allerheiligste vader, in alle dingen gehoorzaamd moet worden zonder enige uitzondering, en dat ketters die in strijd zijn met zijn bevelen, niet alleen verbrand moeten worden, maar ook met lichaam en ziel aan de hel moeten worden overgeleverd. ”

Sinds de middeleeuwen heeft de hoofdagenda van de jezuïeten te maken met het dwingen van hun volgelingen om afstand te doen van het gezag van de Bijbel ten gunste van het gezag van de paus. Toen, in de 19e eeuw, kwam hun beweging in een stroomversnelling en via hun tekstcritici zeiden ze dat de Bijbel een gebrekkig boek was, en ze zeiden dat ze alle tekortkomingen die zij konden vinden aan de wereld zouden bewijzen. En tegelijkertijd verklaarden ze officieel via het ‘Vaticaans Concilie 1’ dat de paus onfeilbaar was, dus hun boodschap was duidelijk: vertrouw de Bijbel niet, vertrouw de paus, de Bijbel is een gebrekkig boek en de paus is onfeilbaar, en dus dit maakte de cirkel compleet voor het conflict dat al honderden jaren woedde in de middeleeuwen en dat is uiteindelijk waar hun ontmoeting in Chieri, Italië over ging.

De informatie die door de jezuïetenleiders in Chieri werd besproken, werd in 1848 gepubliceerd door een voormalige jezuïet-ingewijde genaamd Jacopo Leone. Zijn boek was getiteld ‘Het Jezuïeten Complot, Het geheime plan van de Orde’. Daarin beweerde hij de plannen van jezuïetenleiders te hebben afgeluisterd, en hij voelde zich geroepen de informatie op te schrijven, en dit te publiceren als een waarschuwing voor de rest van de wereld.

Leone schreef specifiek over hoe de jezuïeten de controle over de Bijbel wilden overnemen, ze hadden gezegd:

“Dan zal de Bijbel, die slang die ons met opgeheven hoofd en flitsende ogen van vuur, en ons met zijn gif bedreigt, weer in een stok veranderen zodra we hem kunnen grijpen. O, dan mysterieuze stok, we zullen niet meer toestaan dat u uit onze handen ontsnapt. Want je weet maar al te goed dat gedurende de afgelopen drie eeuwen deze wrede adder ons geen rust heeft gelaten. Je weet heel goed met wat voor kudde hij ons verstrengelt, en met welke giftanden hij aan ons knaagt!”

Volgens Leonie gaf één van de jezuïeten openlijk toe, dat de Schrift het Rooms-katholieke geloof niet ondersteunt, sprekend over de bijbel zei hij: “Als ik je openlijk mag vertellen wat ik van dit boek vind, het is helemaal niet voor ons, het is tegen ons. Ik verwonder me niet over de onoverwinnelijke koppigheid die het met zich meebrengt bij al diegenen die de verzen als geïnspireerd beschouwen. Met een jeugdige blik, verwachtte ik volledig, bij het openen van het Nieuwe Testament dat ik daar het gezag zou vinden van een superieur hoofd in de kerk, de aanbidding van de Maagd, de mis, het vagevuur, relikwieën, maar op elke pagina vond ik mijn verwachtingen teleurgesteld. Uiteindelijk, nadat ik het minstens zes keer had gelezen, dat kleine boekje, moest ik voor mijzelf erkennen dat het in feite een heel ander religieus systeem voortbrengt. ”

Wat deze jezuïetenpriester al in de negentiende eeuw erkende, is hetzelfde als de Hervormers erkende. Ze merkten op dat de leerstellingen van de Bijbel en de leerstellingen van de paus dramatisch van elkaar verschilden. Het verschil is dat de Hervormers ervoor kozen de Bijbel te volgen, en de Jezuïeten kozen ervoor om ertegen te vechten namens de tradities en de macht van de Katholieke kerk.

De kijk van de jezuïeten richting de bijbel de Bijbel kan worden vergeleken met die van de Farizeeën van 2000 jaar geleden die zich tegen Christus verzetten.

Zoals Jezus over hen zei:

Mark 7:9 And he said unto them, Full well ye reject the commandment of God, that ye may keep your own tradition.

En hij zei opnieuw:

Mark 7:7 Howbeit in vain do they worship me, teaching for doctrines the commandments of men.

Tijdens hun bijeenkomst in Chieri in 1825, bespraken de jezuïeten de methodes die ze zouden gebruiken in hun voortdurende contra-Reformatie en hun plan om de Bijbel te ondermijnen. Ze zeiden specifiek dat: “Een paar inbreuken gemaakt in het Protestantisme – of deze bekeringen nu voortkomen uit oprechte motieven of dat ze

worden bepaald door een gunstige aanbod, zullen niet worden bespaard als deze persoon de moeite waard is, we moeten zoveel mogelijk, de hulp van moderne denkers te verwerven. Als we hen kunnen overhalen overgehaald om überhaupt in ons voordeel te schrijven, laten we hen dan goed betalen, hetzij in geld, of, hetzij in lof ”

De Jezuïeten staan sinds de middeleeuwen erom bekend mensen buiten de Katholieke kerk te verleiden, zelfs leden van Protestantse kerken, en sluiten deals met hen om de zaak van Rome te helpen. En dit werd vooral onthuld in de 19e eeuw tijdens wat de Oxford-beweging in Engeland werd genoemd, en het was in de nasleep van deze beweging dat het Vaticaan er echt op aandrong om te proberen de Bijbel te beheersen, en daarom is het zo belangrijk om te begrijpen waar de Oxford-beweging over ging.

In 1833 begon de Oxford-beweging, misschien niet zonder betekenis dat we niet alleen kijken naar wat Rome doet, we moeten bedenken dat de Heer Zelf oordeel zal brengen over een natie die hem verlaat en het woord van God verlaat. De Oxford-beweging was in feite een poging om de Kerk van Engeland te romaniseren en de Kerk van Engeland weg te krijgen van de Schriften en van de King James Bijbel en terug naar de rituele praktijken van Rome, nu gebeurde het op een heel subtiele manier. En het typeert echt de jezuïetenbenadering van bisschop Autun, wat is: “bovenal, niet te veel ijver”, en het probeerde de ware positie van de Kerk van Engeland af te schilderen als een soort van een middelmatige organisatie, maar tegelijkertijd promootte het wat je noemde: ‘Een hoge kijk op de sacramenten’.

Zodat, hoewel het beweerde te zijn tegen wat werd beschouwde als extreem Protestants, om zo te zeggen ‘Bijbelgelovige evangelisten’, en ook wat werd beschouwd als extreem Romanisme, bijvoorbeeld de vervolgingen door het Katholicisme, en wellicht de inquisitie. Toch vond het geleidelijk zijn weg in de publicaties van wat wij in onze tijd een: ‘Traktaat’ (Tracts for the times) noemen,om een gunstig beeld te geven van zaken zoals de Romeinse mis.

In 1898 publiceerde een man genaamd Walter Walsh een boek met de titel: De geheime geschiedenis van de Oxford-beweging. Daarin schrijft hij over de activiteiten van de jezuïeten in Engeland, hij legde een getuigenis vast van een voormalige Katholieke priester die hem vertelde: “In Engeland zijn er een groter aantal Jezuïeten dan in Italië, er zijn Jezuïeten in alle klassen van de samenleving; in het Parlement; onder de Engelse geestelijkheid, onder de Protestantse leken, zelfs in de hogere posten. ”

Hij vervolgde met te zeggen: “Ik kon niet bevatten hoe een Jezuïet een Protestant kon zijn of hoe een Protestant een Jezuïet zou kunnen zijn, maar mijn biechtvader legde mijn geweten het zwijgen op door me te vertellen dat st. Paulus werd als een Jood om de Joden te redden. Het was daarom geen wonder dat een Jezuïet zich zou voordoen als Protestant voor de bekering van Protestanten.”

Binnen minder dan 20 jaar na de Oxford-beweging begon een andere beweging binnen de wereld van bijbelwetenschap, wat het begrip van de Bijbel bijna volledig zou veranderen. Deze transformatie zou worden beïnvloed door mannen die van het Protestantse beroep waren, maar vreemd genoeg samenwerkten met Rome.

De Hogere Critici

Vóór de 19e eeuw waren Protestantse geleerden afhankelijk van een verzameling Griekse manuscripten die Europa waren binnengekomen na de val van Constantinopel in 1453. Gezamenlijk zouden deze manuscripten de basis vormen voor het Nieuwe Testamentische Grieks dat door de Hervormers werd gebruikt, door mannen als William Tyndale, Maarten Luther, de Geneva Bible vertalers en het vertaalteam voor de King James Version van 1611.

Deze Griekse handschriften werden eerst verzameld door Erasmus van Rotterdam. Erasmus zou de basis leggen voor de traditionele tekst en het geloof bevorderen dat de Schrift door alle mensen moet worden gelezen.

Vertaald naar het Frans, naar het Engels, naar het Duits, omdat het erg belangrijk was voor Erasmus dat iedereen de Bijbel in zijn eigen taal kon lezen, hij produceerde vijf edities van zijn vertaling: in 1516, 1519, 1522, 1529 en 1535. Alle editie werd gepubliceerd in Bazel.

De Erasmus 1522 was echt revolutionair omdat we hier in deze column,

niet alleen een prachtig kunstwerk hebben, maar in deze column heb je het Grieks, en wat Erasmus deed wat mensen echt uit het water blies, de meeste mensen konden toen geen Grieks lezen, maar veel van hen konden Latijns lezen, de geleerden konden wel Latijns lezen. Hij nam het Grieks en vertaalde het in het Latijns, dus veel mensen kregen hun ogen geopend omdat ze Erasmus’s nieuwe vertaling begonnen te lezen in het Latijns, uit het Grieks, en ze ontdekten dat het totaal anders was dan wat ze hadden in de Latijnse Vulgaat van de Romeinse Katholieke kerk.

U ziet hier MDXXII, dat is 1522. Dus dit is Erasmus zijn 2e of 3e editie? Dit is de 3e editie van Erasmus het is de basis voor Textus Receptus, dan komen we bij Lucas, ook hier het Latijns en het Grieks dat Erasmus had vertaald, we kunnen helemaal teruggaan naar de apocalyps, dit is hier ‘The Acts of the Apostles’, maar het gaat natuurlijk helemaal door, pagina na pagina na pagina, daar gaan we, de apocalyps, Revelation (Openbaring).

Het werk begonnen door Erasmus zou later worden voortgezet door Robert Stephens, wiens Griekse editie uit 1550 zou worden gebruikt voor de Geneva Bible. Na verloop van tijd zou zijn werk worden bevorderd door de beroemde calvinistische geleerde Theodore Beza.

Beza’s 1598 Griekse Nieuwe Testament werd voornamelijk gebruikt voor de King James Version van 1611. Maar het zou enkele jaren later zijn dat de gebroeders Elzevir in Holland het werk nog verder zouden uitgeven en het Hervormers Grieks zijn officiële naam zouden geven. In de inleiding van hun editie uit 1633 schreven ze: “Wat je hier hebt is de tekst die nu door iedereen wordt ontvangen, waarin we niets veranderd of corrupt hebben gemaakt.”

Vandaar zou het Grieks van de Protestantse Reformatie bekend worden als de Textus Receptus, de ontvangen tekst. Dus dat word het standaard-Grieks voor Protestantse geleerden, en dat blijft zo voor bijna 300 jaar. Maar in de 19e eeuw zou een Duitse geleerde, genaamd Constantin von Tischendorf, publiceren wat bekend zou worden als het oudste bijbelse manuscript dat ooit is teruggevonden, zijn ontdekking zou de wereld van de Bijbelwetenschap op zijn kop zetten en velen ervan overtuigen dat zijn manuscript een verloren versie van de Bijbel was.

Je moet daarvoor teruggaan naar het Duitse hogere kritiek, ze ontwikkelden een theorie genaamd: De ‘Recension Theory’, en in deze recension theory zeggen ze dat de Bijbel verloren was.

De recension theory werd geïntroduceerd door een man genaamd Johann Semler in de 18e eeuw. Een van zijn discipelen Jakob Griesbach zou zijn theorie onder Duitse intellectuelen populair maken.

Zowel Semler als Griesbach hielden zich vast aan onorthodoxe opvattingen over het Christenlijk geloof, op zijn zachtst gezegd. Semler staat bekend als de vader van het Duitse rationalisme en hij heeft duidelijk Griesbach beïnvloed. Rationalisme in Duitsland lijkt veel op de Verlichting in Frankrijk, waar ze het idee van de Goddelijkheid van Christus verwierpen omdat ze de bovennatuurlijke elementen van de Bijbel verwierpen: de maagdelijke geboorte, Christus die is opgewekt uit de dood, dat hij opstijgt naar de hemel, enzovoort. Dat alles was voor hen in Frankrijk onredelijk, vanwege de rede-beweging, nou in Duitsland was het irrationeel (absurd), vandaar de term rationalisme, dus ze geloofden dat het irrationeel was om die dingen te geloven, dus verwierpen zij deze, en dit was de kijk van zowel Semler als Griesbach.

Dus Semler en Griesbach waren twee mannen die in wezen het evangelie verwierpen, en het rationalisme waar ze bekend om stonden, begon zich in Duitsland te vestigen en Duitsland werd toen het epicentrum voor het hogere kritiek op de Bijbel.

De concentratie van activiteiten in Duitsland word geloofd dat het de werking van de jezuïeten zijn geweest. Wiens doel het was om het vertrouwen te vernietigen van Protestanten in de onfeilbaarheid van de Schrift. Dit werd erkend door dr. Ian Paisley, die dit te zeggen had over de aanhoudende oorlog die door Rome en de Jezuïeten tegen de Bijbel werd gevoerd:

Ian Paisley: “En het is niet het woord van de mens, het is het woord van God. Uiteraard verbrande Rome de Bijbels, ze verbrandde de mensen die ze vertaalden, ze verbrandde de mensen die ze lazen, maar dat was geen succes. Dus besloot ze tot een ander plan, dat ze haar jezuïetenpriesters zou plaatsen in het opleiden van Protestantse predikanten. En zo zat Rome in de universiteiten van Duitsland, begon Rome met de hele structuur van het ongelovige hogere kritiek. En ze had op de universiteiten mannen die probeerde het geloof in de Bijbel te vernietigen. En we werden vervloekt door wat bekend stond als: hoger kritiek. En jonge mannen hun geloof in de Bijbel werd vernietigd op de universiteiten en in de opleidingscentra’s. En dus geloofde de mannen die daar slaagde het Boek niet! Ze geloofden de geloofsbelijdenissen van de kerk niet. Ze geloofde niet in het historische Christelijke geloof. En ze gingen aan het werk om het geloof te vernietigen.”

Met die geest van tekstkritiek en het niet geloven in de inspiratie van het woord van God, en door naar de Bijbel kijken net als elk ander boek, begonnen geleerden en zelfs zogenoemde ‘Christelijke geleerden’, die lijn te volgen.

Tekstkritiek in de juiste zin is niet per se een slechte zaak, tekstkritiek is het woord dat wordt gebruikt om de waarde van het ene Grieks manuscript boven het andere te beoordelen, dat is wat het is, het brengt twee manuscripten bij elkaar en laat zien met welke je verder gaat en met welke niet.

De praktijk van tekstkritiek begon in de middeleeuwen en kwam voort uit de conflicten tussen Rome en de Protestantse Reformatie. Het is het beste terug te voeren op een 17e-eeuwse geleerde genaamd Richard Simon. Hij is degene die dit hele proces werkelijk is begonnen, hij wordt de vader van de tekstkritiek genoemd, hij was een Franse Rooms-katholieke priester.

In de huidige wereld kan tekstkritiek verschillende dingen betekenen, afhankelijk van wie die term gebruikt en hoe deze wordt toegepast. Je hebt tekstkritiek in de gewone zin van het woord, wat gewoon een proces is van het doorlopen van oude manuscripten, en ze te ordenen, en eventuele fouten proberen te verwijderen, en dan proberen te achterhalen wat de originele tekst was, en wat het zou moeten zijn.

Dan heb je wat bekend staat als hogere kritiek, en dat is waar je een historische analyse van de manuscripten geeft, en dan begin je je af te vragen of Mozes (Moses) het boek Genesis echt had kunnen schrijven en of Petrus (Peter) de brieven had kunnen schrijven die aan hem zijn toegeschreven, en je begint het auteurschap en de historische aard van de Bijbel in twijfel te trekken, en dit was het proces dat gewoonlijk wordt herleid tot Richard Simon.

Simon begon aan het priesterschap in 1670, hij werd aanvankelijk opgeleid door jezuïetenpriesters, en toen later op de Sorbonne in Parijs, hij zou daarna in de congregatie van het Oratorium komen, het doel van het Oratorium zou zijn: “Een blokkade maken voor de voortdurende en verontrustende vooruitgang van het Protestantisme.”

Alle ordes waarbij Simon betrokken was, of het nu de jezuïeten zijn of de Sorbonne in Parijs en vervolgens het Oratorium, ze waren allemaal betrokken bij verschillende vormen van de contra-Reformatie, ze waren allemaal op zoek naar verschillende manieren om te proberen de Protestantse beweging omver te werpen.

Toch werd Simon’s focus vanaf het begin geleid door de jezuïeten. Zij waren het die de basis legden voor Simons werk door een van hun oorspronkelijke leden Alfonso Salmeron die zich bij Ignatius Loyola had aangesloten in 1534.

We lezen dat: “Salmeron maakte de weg voor Richard Simon, de jezuïeten introduceerden in de Katholieke lezingen van de Bijbel de parameters van tijd, plaats, context en semantische structuren.”

Het idee om principes van ‘tijd en context’ toe te passen klinkt niet per se als een slechte zaak totdat je beseft hoe ze werden gebruikt als wapens om te proberen de Bijbel te ondermijnen. Een voorbeeld was een boek dat in dezelfde tijd werd geschreven door een andere Katholiek genaamd Isaac la Peyrere. En hij had een boek geschreven genaamd: Mannen van voor Adam, (Men Before Adam), in 1655, waarin hij argumenteerde dat er zogenaamd, nieuwe informatie, wetenschappelijke gegevens aan het licht waren gekomen uit Groenland en China enzovoort, die bewezen dat mensen op aarde leefden als ver terug als 50.000 voor Christus, en daarmee in twijfel brengt de traditionele scheppingsdatum in Genesis, die teruggaat tot ongeveer 4000 voor Christus.

We lezen dat: “La Peyrere gebruikte de stelling van ‘Men Before Adam’ om de calvinistische methode aan te vallen, van de Schrift toe te passen in de letterlijke zin.”

Dus het idee van het hogere kritiek, wat uit deze beweging voortkwam, en ook wel ‘historische kritiek’ wordt genoemd. Het idee erachter is om bepaalde data in de geschiedenis op zo’n manier rond de Bijbel te rangschikken, dat het lijkt alsof de Bijbel geen historisch accuraat boek is, en daarom onmogelijk het geïnspireerde onfeilbare woord van God kan zijn, dat is het hele doel ervan.

La Peyrere zijn werk zou een krachtige invloed hebben op Richard Simon, die de aanval op het Hervormde onderwijs zou bevorderen. We lezen dat: “Simon scherpte historische kritiek tot een wapen dat gebruikt kon worden bij de aanval op de meest fundamentele fout van het protestantisme: de leer van Sola Scriptura.

Sola Scriptura was een van de motto’s van de Reformatie en het betekent: ‘Alleen de Schrift’. En het is het idee dat het Christelijk geloof alleen gebaseerd zou moeten zijn op de leringen van de Bijbel, zonder enig inbreng van doctrines en leringen van mannen, en het is in tegenstelling tot de Rooms-katholieke leer die zegt dat de kerktraditie boven het begrijpen van de Bijbel moet staan, zelfs als de twee het oneens zijn.

Ter verdediging van zijn Katholieke geloof schreef Richard Simon dat: “De grote veranderingen die in de manuscripten van de Bijbel hebben plaatsgevonden sinds de eerste originelen verloren waren gegaan, vernietigen volledig het principe van de Protestanten. Als traditie niet wordt samengevoegd met de Schrift, is er nauwelijks iets in religie dat men met vertrouwen kan bevestigen”.

Maar de Bijbel zegt van zichzelf dat de Schrift alleen volstaat voor de geestelijke behoeften van alle gelovigen. De apostel Paulus schreef dat:

2 Timothy 3:16 All scripture is given by inspiration of God, and is profitable for doctrine, for reproof, for correction, for instruction in righteousness:

2 Timothy 3:17 That the man of God may be perfect, throughly furnished unto all good works.

Verder belooft God dat hij zijn woorden voor eeuwig zal bewaren en dat ze niet verloren kunnen gaan. De psalmist schrijft:

Psalm 119:160 Thy word is true from the beginning: and every one of thy righteous judgments endureth for ever.

Jezus zei:

John 10:35 If he called them gods, unto whom the word of God came, and the scripture cannot be broken;

en

Matthew 24:35 Heaven and earth shall pass away, but my words shall not pass away.

en

1 Peter 1:24 For all flesh is as grass, and all the glory of man as the flower of grass. The grass withereth, and the flower thereof falleth away:

1 Peter 1:25 But the word of the Lord endureth for ever. And this is the word which by the gospel is preached unto you.

En in veel opzichten kun je het conflict tussen het Katholicisme en het Protestantisme definiëren als een conflict tussen het gezag van de paus versus het gezag van de Bijbel, en dit is de hele reden waarom de Bijbel bekend kwam te staan als de papieren paus van het Protestantisme, dat was de naam die eraan werd gegeven door de Katholieken. En deze argumenten tegen de Bijbel waren vooral actief in de 19e eeuw, in dezelfde tijd dat Constantine von Tischendorf op zoek ging naar zijn oude teksten.

De vijandigheid van Katholieken tegen de Protestantse Bijbel werd beschreven door de negentiende-eeuwse historicus John Dowling in zijn boek Het verbranden van de Bijbels, ‘The Burning of the Bible’s’. Waar hij documenteerde hoe Katholieken in Champlain, New York, Bijbels verbrandden in Amerika in 1843.

Het geloof van Katholieken in de 19e en begin 20e eeuw kan worden aangetoond door de leer van kardinaal James Gibbons, hier afgebeeld met president Theodore Roosevelt. Gibbons was de aartsbisschop van Baltimore en in zijn boek, Geloof van onze vaders ‘Faith of our fathers’ schreef hij: “Nu de Schrift alleen bevat niet alle waarheden die een Christen moet geloven, omdat ze niet alle waarheden bevatten die nodig zijn voor redding.”

Een soortgelijk standpunt werd in Engeland omarmd door kardinaal John Henry Newman, misschien wel de belangrijkste Katholieke geloofsverdediger van de 19e eeuw. Over de Bijbel zei hij: “Zeker, het heilige boek was beslist nooit bedoeld om ons onze geloofsbelijdenis te leren. En vanaf het begin is het de dwaling van ketters geweest, in een poging om zelf een werk te maken, wat zij niet behoren te doen, dat is het maken van een duidelijke leer van de verspreide gedachtegangen van de waarheid die de Schrift bevat.”

Wat Newman in wezen zegt, is dat de dwaling van de zogenaamde ‘ketters’, was dat ze het voorbeeld volgden van de oude Bereans die de Schrift dagelijks doorzochten om de dingen die ze hoorden te toetsen, en dit is iets dat de kerk van Rome altijd heeft ontmoedigt.

Een van Newmans tijdgenoten was een beroemde priester genaamd Thomas Edward Bridget, die zei dat het ware geloof was: “Een overgave van de geest aan een levende autoriteit, waarvan bekend is dat hij goddelijk is, geen gepuzzel over documenten met twijfels over de juiste interpretatie.”

Zelfs de moderne Catholic Encyclopedia verklaart openlijk dat: “De autoriteit van de bijbel als bron van geloof: ‘onhistorisch, onlogisch, fataal voor de deugd van het geloof en vernietigt de eenheid.”

Dus we zien dat Rome’s kijk op de Bijbel in geen duizend jaar is veranderd, de Hervormers in hun tijd probeerde de oude Schriften op zo’n manier terug te krijgen dat ze een volledig begrip van het woord van God konden hebben. Maar in tegenstelling daarvan ging de kerk van Rome op zoek naar zwakheden in de tekst, zodat de Protestantse leer van ‘Sola Scriptura’ omvergeworpen kon worden. Dat is het verschil.

Ze verloren heel snel mensen vanwege de tekst die werd bewaard door de gemeenschap van gelovigen, omdat ze mensen verloren van de Rooms-katholieke stoel, van hun autoriteit, en ze moesten iets doen om die invloed tegen te gaan.

Maar terwijl ze vochten tegen ‘Sola Scriptura’, voerden ze tegelijkertijd discussie ter verdediging van de Latijnse Vulgaat. Die door het Concilie van Trente was verklaard als het enige ware gezaghebbende Schrift.

En ze verwierpen ook Luthers conclusie dat Jerome’s Vulgaat een corrupte Bijbel was, waarvan we weten dat dat het is, en ze veroordeelden verder Luthers conclusie dat om een zuivere Bijbel in het Duits of Engels of een andere taal te produceren je terug moest gaan naar wat we tegenwoordig de ’traditionele tekst’ zouden noemen, dat is bijvoorbeeld de Griekse tekst van het Nieuwe Testament wat in de overgrote meerderheid van de overgebleven Griekse manuscripten wordt gevonden.

In hun inleiding op de Douay-Rheims bijbel schreven de jezuïetengeleerden: “We zien dat in alle gevallen, de oude Vulgaat Latijnse vertaling is goedgekeurd, goed en beter is dan de Griekse tekst zelf en dat er geen reden is waarom deze plaats zou moeten maken voor een andere tekst, kopieën of lezing.”

De 16e-eeuwse anglicaanse geleerde William Whittaker zei dat: “De papisten beweren dat hun Latijnse tekst op zichzelf authentiek is en niet mag worden beproefd door de tekst van de originelen.”

Ondertussen vatte de Protestantse geleerde Francis Turretin het debat als volgt samen, hij zei: “De vraag is; of de oorspronkelijke tekst, in het Hebreeuws of in het Grieks, zo beschadigd is door of de onzorgvuldigheid van kopiisten of door de boosaardigheid van de Joden en ketters. dat het niet langer kan worden gehouden als de rechter waarmee alle versies moeten worden beoordeeld, de Rooms-katholieken bevestigd dit, maar wij ontkennen het.

Dus Rome haar standpunt volgens Turretin was dat de Griekse en de Hebreeuwse manuscripten in de loop van de tijd zo corrupt waren geworden dat ze niet konden worden vertrouwd, en daarom zou je die manuscripten niet moeten gebruiken om de Latijnse Vulgaat te corrigeren, en dat is wat Erasmus eerder had gedaan net voordat de Reformatie begon, en dat was hun belangrijkste probleem.

We lezen ook dat: “In het voorwoord van de Douay beweerden Rooms-katholieken dat de Latijnse Vulgaat werd vertaald uit de Hebreeuwse en Griekse teksten toen ze zuiverder waren, daarom beweerden velen dat de Vulgaat-versie werd gedicteerd door de Heilige Geest, en was zodoende van goddelijk gezag, en meer te beschouwen dan zelfs de originele Hebreeuwse en Griekse teksten.”

Vandaar dat de jezuïetengeleerden in Reims concludeerden dat de Latijnse Vulgaat niet alleen beter is dan alle andere Latijnse vertalingen, maar ook beter dan de Griekse tekst zelf op die plaatsen waar ze het oneens zijn.

Dus de Katholieke argumenten tegen ‘Sola Scriptura’ werkten op twee fronten.

Het eerste deel was: om de Griekse en Hebreeuwse manuscripten in diskrediet te brengen omdat ze zo vol met corruptie en fouten zaten dat ze niet konden worden vertrouwd, waarmee dan werd bewezen dat alleen de Latijnse Vulgaat de superieure tekst is.

En het tweede is: Door te zeggen dat omdat Bijbel zo moeilijk is om te begrijpen, dat het nodig is om te vertrouwen op de kerktraditie en de onfeilbare leringen van de paus.

Dus dit was de academische omgeving die zich in een paar honderd jaar had ontwikkeld voordat Tischendorf in 1844 opdook. Nu had Tischendorf de ‘Recension Theory’ omarmd; ‘het idee dat de Bijbel verloren was en moest worden gevonden’, en dan had je ook nog de Katholieke geleerden zoals kardinaal Wiseman die beweerde dat de meest getrouwe versie van de Bijbel te vinden zou zijn in de Latijnse Vulgaat. En al deze elementen kwamen samen in de 19e eeuw en dit is wat Tischendorf inspireerde om zijn beroemde reis te maken.

De inspanningen van Tischendorf waren duidelijk gericht tegen de traditionele Griekse tekst, in 1866 zou hij schrijven dat: “Wij hebben eindelijk een beter plan bedacht, namelijk om deze Textus Receptus helemaal opzij te zetten, en een nieuwe tekst samen te stellen.”

Het merkwaardige van dit citaat is dat wanneer Tischendorf zegt: ‘Wij hebben een beter plan bedacht’, wie bedoelt hij dan met ‘Wij’?

Het klinkt alsof hij met iemand anders samenwerkte, maar hij zegt niet precies met wie..

Jaren voorafgaand aan zijn reis was Tischendorf beïnvloed door een vooraanstaande Katholieke geleerde genaamd Nicholas Cardinal Wiseman. Kardinaal Wiseman ontwikkelde een theorie dat er oude Latijnse teksten waren ontwikkeld in Noord-Afrika, tegen de tweede eeuw.

Wiseman’s bewering lijkt een poging te zijn geweest om te bewijzen dat de Latijnse Vulgaat dichter bij de oorspronkelijke manuscripten stond dan enig bekend Grieks manuscript in die tijd. En het was deze theorie die Tischendorf partijdig maakte voor de Latijnse Vulgaat.

We lezen dat: “In 1842, toen we in Parijs waren, bereidde Tischendorf een uitgave van het Nieuwe Testament voor, die bedoeld was voor gebruik door Katholieken, met de Latijnse Vulgaat en een Griekse tekst, voor zoveel mogelijk daaraan gelijkgemaakt, in parallelle kolommen.”

Dus wat Tischendorf deed, is dat hij een Grieks manuscript ontwikkelde dat zou voldoen aan de Latijnse Vulgaat. Hij keerde in wezen het werk om van Erasmus van Rotterdam, van 300 jaar daarvoor.

Bedenk dat Erasmus de Griekse manuscripten had verzameld en vervolgens de allereerste parallelle bijbel had gepubliceerd, met het Grieks in de ene kolom en het Latijns in de andere, en hij gebruikte het Grieks om de fouten in het Latijn te corrigeren.

Welnu, honderden jaren later keert Tischendorf het proces om, hij doet een parallelle bijbel maar hij doet het andersom, hij gebruikt het Latijns om het Grieks te corrigeren. En hij deed dit werk voor de Katholieke aartsbisschop van Parijs, aartsbisschop Denis Affre. Het toont dus zijn relatie met de Katholieke kerk op dat moment, het is ook de moeite waard te vermelden dat een van Tischendorf’s critici zei dat Tischendorf alleen Grieks verstond via Latijn.

Geheimen Bij Berg Sinaï

Tischendorf zou zijn grote ontdekking doen in 1844 toen hij aankwam bij het St. Catherine’s klooster aan de voet van de zogenoemde berg Sinaï in Egypte.

Maar voordat hij aankwam, maakte hij een reis naar Rome en werd hij ontvangen in het Vaticaan. In zijn memoires schreef Tischendorf: “Ik geef hier in stilte de interessante details van mijn reizen, mijn audiëntie bij paus Gregorius de zestiende, in mei 1843. Mijn omgang met kardinaal Mezzofanti, de verrassende en befaamde taalkundige.”

Mezzofanti stond bekend om zijn deskundigheid om meer dan 50 talen vloeiend te spreken. Tischendorf schreef dat: “Mezzofanti eerde me met een paar Griekse verzen, die hij ter ere van mij had gecomponeerd.”

Tischendorf genoot de voorkeur van Rome, wat vreemd is gezien zijn status als een Protestantse geleerde.

Ik kan er nooit helemaal achter komen waarom een Protestantse geleerde, of iemand die ‘beweerde’ een Protestantse geleerde te zijn, en de paus zou ontmoeten over de situatie, er zijn veel onbeantwoorde vragen.

En niemand gaat zomaar eventjes naar een privé-afspraak met de paus. Het is alsof je de president of een premier of iemand van een soortgelijke functie ontmoet. En dan hebben we deze beroemde Katholieke kardinaal Mezzofanti die hem een gedicht in het Grieks schrijft om hem te prijzen als een grote geleerde enzovoort, het is allemaal heel vreemd. Maar Tischendorf werd in Rome verwelkomd door enkele van de leidende Katholieke autoriteiten van die tijd.

In feite onthult hij in zijn memoires dat het aartsbisschop Denis Affre van Parijs was voor wie hij de parallelle bijbel had opgesteld, die hem zijn aanbeveling aan het Vaticaan gaf, en dat hij vervolgens werd ontvangen door paus Gregorius.

Tischendorf schreef: “Gregorius de 16e, nam na een langdurig gehoor dat mij was verleend, een vurige belangstelling voor mijn onderneming.”

Paus Gregorius zijn interesse in Tischendorf is merkwaardig, vooral als je bedenkt dat het dezelfde paus Gregorius was die openlijk de Protestantse bijbelverenigingen van die tijd veroordeelde.

In 1843 schreef de Amerikaanse auteur John Dowling dat: “De huidige paus Gregorius de 16e en zijn voorganger, paus Leo de 12e veroordeelde alle Bijbelgenootschappen en verklaarden dat zij door de bijbel die ze verspreidden, het evangelie van Christus in een menselijk evangelie veranderde, of wat nog erger is, in het evangelie van de duivel. ”

In zijn encycliek (een document van leerstellige aard) tegen de bijbelgenootschappen schreef paus Gregorius: “We hebben er alles aan gedaan om de gelovigen te herinneren aan de oude wetten, betreffende het vertalen van de geschriften in de volkstaal.”

De bewoordingen van de paus zijn verdacht, omdat het de oude wetten van de Roomse kerk waren die de Bijbelgelovigen op de brandstapel verbrande voor het lezen of hanteren van het woord van God.

Maar zou dit kunnen zijn waar paus Gregorius naar verwees in zijn schrijven? Enkele jaren na Tischendorf’s privé-audiëntie in het Vaticaan werd ontdekt dat de inquisitie ondergronds was doorgegaan in de oude stad.

Charles Spurgeon, bij miljoenen bekend als ‘de prins der predikers’, documenteerde de manier van martelen die was gemeld nadat de pauselijke kerkers waren onthuld. Uit de publicatie van Spurgeon: ‘Het zwaard en de Sabel’, ‘The Sword and the Trowel’; we lezen dat: “Ze vonden ovens uit, of kachels, die roodgloeiend werden gemaakt, ze lieten de veroordeelden erin zakken, gebonden met handen en voeten, en sloten onmiddellijk de opening van de oven over hen heen. Deze barbaarse straf kwam in plaats van de brandstapel, en in 1849 werden deze ovens in Rome opengesteld voor het publiek in de kerkers van de heilige Romeinse inquisitie, nabij de grote kerk van het Vaticaan, die nog steeds de gecalcineerde botten bevatten. ”

Wat verontrustend is, is dat deze dingen werden onthuld in 1849, slechts zes jaar nadat Tischendorf de paus bezocht, en het werd alleen onthuld omdat de grote generaal Garibaldi en zijn revolutionairen dat jaar Rome veroverden en de pauselijke kerkers openden. Maar dan heb je een citaat van W.C. Brownlee dat in 1843 werd gepubliceerd, in hetzelfde jaar dat Tischendorf in het Vaticaan was.

En Brownlee zegt: “De Inquisitie – de helse Inquisitie, is zelfs tot op deze dag volledig in werking in Rome onder de bescherming van paus Gregorius de 16e.” Dezelfde paus waar Constantine von Tischendorf mee ontmoette. Dus terwijl Tischendorf in Rome was met de kardinaal die poëzie voor hem schreef, om hem te prijzen, enzovoort, waren er mensen, sommigen van hen hoogstwaarschijnlijk Christenen, die nog steeds werden gemarteld wegens ketterij in de ondergrondse inquisitie in de buurt. En ze werden levend geroosterd in deze ovens direct naast het Vaticaan.

De inquisitie ging eigenlijk niet alleen in Italië door maar ook op andere plaatsen door tot ver in de 19e eeuw.

Ontdekkingen van de inquisitie tijdens deze periode werden ook onthuld door H. Grattan Guinness in het klooster van Santo Domingo, Mexico, in 1861.

Hij publiceerde deze foto’s van de overblijfselen van slachtoffers die waren ommuurd en levend begraven. De uitingen van hun kwelling staan nog steeds in hun gelaat vast.

Charles Spurgeon schreef dat: “De inquisitie was het meesterwerk van helse kunst en boosaardigheid. Er is een diep en onuitwisbaar vonnis van verdoemenis geschreven over de false kerk voor haar meer dan helse wreedheden, en de vloek is geregistreerd in de hemel, noch kan enige dekmantel om vrijheid te geven de veroordeling ongedaan maken, haar schande is voor altijd in de rots gegraveerd. ”

Rome heeft vele, vele, vele slechte en hatelijke dingen gedaan.

Toch werd in deze tijd de protestantse Tischendorf op de een of andere manier niet alleen door Rome geaccepteerd, maar hij kreeg een speciale behandeling van het Vaticaan en haar priesters.

De samenwerking van Tischendorf met het Vaticaan was een dramatische afwijking van het verzet dat werd gemaakt door

andere Protestantse ministers uit die tijd. Grattan Guinness noemde Rome het meesterwerk van Satan en beweerde dat ze nooit berouw had gehad van haar misdaden.

In 1873 schreef Charles Spurgeon: “Het bijgeloof van Rome is het ergste van al het kwaad dat ons ras is overkomen, moge de Heer opstaan en het in de hel werpen vanwaar het is ontstaan.”

Spurgeon was zo overtuigd tegen het pausdom dat hij ooit verklaarde: “Het pausdom is door de Heer verafschuwd en zij die het helpen dragen het merkteken van het Beest.”

Toch, in Rome werd Tischendorf niet alleen verwelkomd door de paus, maar ook door twee van de leidende kardinalen van die tijd. De eerste was de bekende taalkundige Mezzofanti, terwijl de andere een Jezuïet was genaamd kardinaal Angelo Mai.

Tijdens de 19e eeuw was Mai de kardinale bibliothecaris van de Vaticaanse bibliotheek en hij kreeg ik de eer van het hervinden van veel oude manuscripten die betrekking hebben op de kerkgeschiedenis.

Er werd gezegd dat: “Er is geen enkele eeuw van de Christelijke jaartelling, van de tweede tot de zeventiende, waaruit hij geen belangrijke en voorheen onbekende werken heeft voortgebracht, hij had ze allemaal vertaald met zijn eigen hand, helemaal alleen.”

Dit citaat over de jezuïet-kardinaal Mai is erg interessant omdat het ons de aard van de tijden laat zien. Je hebt dus kardinaal Mai daar, net zoals Tischendorf. Tischendorf is op reis en probeert al deze oude manuscripten te verzamelen, en tegelijkertijd zit kardinaal Mai de oude Vaticaanse archieven door te nemen en hij produceert al deze werken die niemand ooit eerder had gezien, die te maken moeten hebben met de geschiedenis van de kerk.

Wat hieraan verontrustend is, is dat de gezamenlijke inspanningen van zowel kardinaal Mai als Tischendorf de kijk van de academische wereld op de Bijbel vanaf die tijd drastisch zouden veranderen.

In dezelfde tijd dat Tischendorf het eerste manuscript ontdekte dat de kijk van iedereen over de Griekse tekst zou veranderen, werkte kardinaal Mai in Rome aan het andere manuscript dat hetzelfde zou bereiken en dat was de Vaticaanse versie van de Bijbel: Codex Vaticanus, wat tegenwoordig wordt beschouwd als de allerbeste boven alle andere Griekse bijbelse manuscripten, waar ook ter wereld.

Wat we hier hebben is het Vaticaanse manuscript, ook wel codex B genoemd, maar ik heb het geopend bij een zeer belangrijke sectie en je kunt het Vaticaanse zegel hier zien, dit is een exacte feitelijke vergelijking.

Maar voordat Vaticanus zou verschijnen om de wereld van de bijbelwetenschap te domineren, zouden de reizen van Constantine von Tischendorf de vrucht van zijn grote ambitie opleveren.

In zijn memoires schreef hij: ‘Het was in april 1844, waar ik aan boord ging in Leghorn richting Egypte. Het verlangen dat ik voelde om enkele kostbare overblijfselen te ontdekken van manuscripten, en in het bijzonder een bijbelse, van een datum die ons zou terugvoeren naar de vroege tijden van het Christendom, dit werd boven mijn verwachtingen gerealiseerd. Het was aan de voet van de berg Sinaï, in het klooster van St. Catherine dat ik de parel van al mijn onderzoeken heb ontdekt.”

Tischendorf vertelt hoe hij dit manuscript ontdekte in een prullenbak in het klooster, de monniken hadden de pagina’s ervan gebruikt als brandstof voor het vuur. Hij schreef: “Ik zag in het midden van de grote hal een grote en brede mand vol met oude perkamenten en de bibliothecaris vertelde me dat twee stapels van dit soort papieren al in de vlammen waren gelegd. Wat was mijn verrassing om te midden van deze stapel papieren een aanzienlijk aantal vellen van een kopie van het Oude Testament in het Grieks te vinden, die mij een van de oudste leken te zijn die ik ooit had gezien. ”

Hij bezoekt het klooster in 1844, en hij staat onder het beschermheerschap van Frederik Augustus, koning van de Saksen, en terwijl hij daar is, ontdekt hij een oud manuscript in een vuilnisbak en ze gebruikten het in feite als aanmaakhout om vuur te maken.

Volgens zijn eigen getuigenis, toen hij het manuscript herkende vanwege zijn oude waarde, reageerde Tischendorf snel en was hij in staat om veel van de bladzijden te redden van verbrand te worden, hij schreef: “ De autoriteiten van het klooster stonden me toe om een derde van deze perkamenten te bezitten, terwijl ze waren voorbestemd voor het vuur. Maar ik kon ze niet zover krijgen dat ze het bezit van de rest zouden opgeven. Het veel te levendige enthousiasme wat ik had getoond, had hun argwaan gewekt over de waarde van dit manuscript.

In totaal redde Tischendorf ongeveer 43 pagina’s. Toen hij terugkeerde van zijn reis, koos hij ervoor om de pagina’s te publiceren, maar in het geheim, hij schreef: “Ik heb de naam van de plaats waar ik het had gevonden niet bekendgemaakt, in de hoop terug te keren en de rest terug te vinden van het manuscript. ”

Dus publiceerde Tischendorf zijn oudtestamentische gedeelte van de Sinaï-codex, maar hij bleef geloven dat het nieuwtestamentische gedeelte van het manuscript waarschijnlijk nog ergens in st. Catherine’s klooster was, daarna zegt hij dat hij in 1853 weer is teruggekeerd en niets heeft gevonden, dus gaat hij uiteindelijk terug in 1859, en daar krijgt hij de overblijfselen.

Vijftien jaar na zijn ontdekking ..

Het was tijdens de derde reis van Tischendorf naar St. Catherine’s klooster in 1859 dat hij zijn beroemdste ontdekking deed. Tischendorf zegt dat hij een wandeling maakte met de rentmeester van het klooster en dat ze op een gegeven moment naar zijn kamer terugkeerden, waar ze het over de Septuaginta hadden, en hij zegt: ‘ook ik heb een

Septuaginta gelezen’ (wat een Griekse versie van de Oude Testament is). Dus dan haalt hij dit omvangrijke manuscript tevoorschijn dat blijkbaar in rode stof was gewikkeld en hij laat het aan Tischendorf zien.

Tischendorf schreef: “Ik rolde de omslag uit en ontdekte tot mijn grote verbazing niet alleen die fragmenten die ik vijftien jaar geleden uit de mand had gehaald, maar ook andere delen van het Oude Testament en het Nieuwe Testament compleet. Ik wist dat ik de kostbaarste Bijbelse schat in mijn hand had, ooit gevonden. Een document waarvan de leeftijd en het belang groter was dan dat van alle manuscripten die ik ooit had onderzocht gedurende 20 jaar studie over het onderwerp. ”

Tischendorf zou het manuscript vertalen en uiteindelijk publiceren onder de naam Codex Sinaiticus. In relatie tot het Sinaiticus-manuscript is het opnieuw gepubliceerd door Kirsopp Lake in 1800, in het oudtestamentische gedeelte kun je zien wat zelfs lijkt op brandvlekken op sommige van de gevonden bladeren. Dat lijkt er bijna op alsof hij dat rechtstreeks uit het vuur heeft getrokken, ja dat doet het, dus dit bevestigt zeker zijn verhaal, of het lijkt erop, dat ze deze pagina’s in vlammen gooiden, ja, ze gebruikten het zoals we de krant gebruiken om een vuur te maken, dit was oud, het was broos, dus het was goed om daar een vuur aan te steken in de koele ochtenden en avonden in het klooster.

Tischendorf: ‘Ik ben erg dankbaar en blij voor dit geweldige voorrecht.’

Eenmaal toen Sinaiticus volledig was gepubliceerd, werd Tischendorf

een wereldberoemde geleerde praktisch van de ene op de andere dag.

Bijna alle rechtbanken van Europa gaven hem eer en onderscheidingen voor zijn grote ontdekking, zoveel zelfs dat zijn schoonzoon zei: “Dat ze niet allemaal op de borst van één man zouden passen.” Oxford en Cambridge University eerden hem met hun hoogste onderscheiding.

Te midden van dit alles werd een kopie van Sinaiticus gestuurd naar de paus, die Tischendorf een gesigneerde brief schreef waarin hij hem feliciteerde. Tischendorf vertelde zelfs dat een oude man van vooraanstaande kennis had gezegd: “Ik had liever dit Sinaïtische manuscript ontdekt dan de ‘Koh i noor’ van de koningin van Engeland.”

De Koh i noor was de beroemde diamant van India die in het bezit was van de Engelse troon. En het is interessant, want dat is precies hoe Tischendorf zijn manuscript beschreef, ‘als een diamant’, zegt hij, in zijn bezit, en dat was het voor hem ook.

Vanwege de codex Sinaiticus zou Constantine von Tischendorf een van de beroemdste mannen van de academische wereld worden en misschien wel de meest gevierde paleograaf aller tijden. (het bestuderen en ontcijferen van oude handschriften)

En het is een interessant contrast, aan de ene kant heb je de Hervormers die worden vervolgd en vermoord door de kerk van Rome vanwege hun geloof in het woord van God, en aan de andere kant heb je Tischendorf die wordt geprezen door de paus en gevierd als een prins op aarde voor zijn ontdekking.

Moeder van Vervalsingen

In het boek Openbaring zegt de Schrift over de grote hoer Mysterie Babylon dat:

Revelation 18:23 “; for by thy sorceries were all nations deceived.

Rev 18:23 And the light of a candle shall shine no more at all in thee; and the voice of the bridegroom and of the bride shall be heard no more at all in thee: for thy merchants were the great men of the earth; for by thy sorceries were all nations deceived.

Als onderdeel van hun contra-Reformatie creëerden de jezuïeten veel frauduleuze en vervalste documenten. Als ze anderen niet met gewone middelen konden overtuigen, creëerden ze letterlijk historisch bewijs om hun beweringen te ondersteunen. Soms groeven ze oude botten op en deden net alsof ze van een heilige waren, en soms maakten ze nep-documenten.

De 19e-eeuwse Britse historicus Thomas Carlyle zei dat het: “Jezuïet-isme heeft de bronnen van de waarheid vergiftigd in de gehele wereld .”

Maar lang voordat de jezuïeten-orde werd gevormd, had Rome zelf een oude praktijk van bedrog en misleiding. Wat was het doel van het

maken van al deze vervalsingen? Wel, ik denk dat het was om de paus in staat te stellen, de pauselijke aanspraken op absolute macht, alles wat die beweringen kon ondersteunen, en daarom werden ze bedacht.

Misschien wel de beroemdste vervalsing in de lange geschiedenis van Rome was de schenking van Constantijn, een document waarin stond dat keizer Constantijn de Grote alle landen van het West-Romeinse rijk aan de paus gaf, als de plaatsvervanger van de Zoon van God.

De schenking van Constantijn was volgens Renaissance-geleerden die voor het eerst een aantal van deze documenten begonnen te ontmaskeren, Lorenzo Valla bijvoorbeeld vertelt ons dat dat document niet in de 4e eeuw geschreven kon zijn.

Tegenwoordig zijn zowel Katholieke als Protestantse geleerden het erover eens, dat de schenking een vervalsing was die hoogstwaarschijnlijk tussen de achtste en negende eeuw na Christus werd gecreëerd. Ontwikkeld samen met de schenking waren de Isidorische decretalen, ook wel bekend als De valse decretalen.

Deze uitgebreide vervalsing omvatte een reeks brieven van vroege figuren uit de kerkgeschiedenis, van Clement in de eerste eeuw tot Gregory de Grote in de 6e en 7e eeuw.

De brieven beslaan meer dan 700 pagina’s en waren op een slimme manier verweven met echte historische documenten om ze geloofwaardig te maken. Het duivelse genie van de valse decretalen is dat het een waarheid was vermengd met leugens en dat het zeer precies werd gedaan.

Als je de 11e eeuw ingaat wanneer je Gratianus hebt (Decretum Gratiani) en zijn compilatie van de canons, zul je ontdekken dat ter ondersteuning van de pauselijke macht, uit ongeveer 330 quotaties, 313 bronnen van autoriteit afkomstig zijn van die vervalste en vervormde documenten.

De jezuïeten hielden ze achter, maar uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat veel van deze documenten vervalsingen waren en specifiek waren vervalst om Rome macht te geven, zodat ze zouden worden beschouwd als de ware kerk en als de zetel van het pausdom en dat dit was waar de kerk over had geschreven en wat de kerk steunde, terwijl ze in feite allemaal vervalst waren.

De Isidorische decretalen werd de hoeksteen van het canoniek recht tijdens de middeleeuwen. Ze zouden worden gebruikt om de kerk te misleiden voor meer dan 600 jaar lang, totdat ze uiteindelijk werden ontmaskerd door de calvinistische geleerde David Blondel in 1628.

Maar de valse decretalen en de schenking van Constantijn zouden slechts twee van de talloze vervalsingen zijn die door Rome zijn gemaakt. Ze zijn in wezen allemaal hetzelfde, ze zijn hetzelfde als de Dictatus Papae van Gregory de zevende waarin claims worden gemaakt over pauselijke macht.

Paus Gregory de zevende was misschien wel de meest beruchte vervalser die ooit door Katholieke historici is erkend. In de 11e eeuw stelde hij zijn ‘dictatus’ of lijst op met pauselijke privileges. Onder zijn 27 punten verklaarde hij het volgende: “De paus kan door niemand op aarde worden geoordeeld.” “De Roomse Kerk heeft nooit een fout gemaakt, en kan dat ook niet doen tot het einde der tijden.” “De paus alleen kan keizers en koningen onttronen, en hun onderdanen vrijwaren van trouw”. en “Alle prinsen zijn verplicht zijn voeten te kussen.”

Om deze ideeën te ondersteunen, vertrouwde Gregory op de vervalste documenten uit het verleden, maar koos ervoor om nog verder te gaan

en zijn eigen geschiedenis te creëren voor de kerk en de wereld.

In het boek “Plaatsvervangers van Christus” ‘Vicars of Christ’ schrijft de voormalige jezuïetenpriester Peter De Rosa over paus Gregory de zevende en zijn school van vervalsers, hij zei: “Zeven eeuwen lang hadden de Grieken Rome ‘het huis van vervalsingen’ genoemd. Telkens wanneer ze probeerden met Rome te praten, bracht de paus vervalste documenten tevoorschijn die de Grieken oorspronkelijk nooit hadden gezien.”

De Rosa zegt: “Gregory ging veel verder dan de donatie van Constantijn. Hij had een hele school vervalsers onder zijn eigen neus die document na document afleverden, met het pauselijke keurmerk van goedkeuring, om in al zijn behoeften te voorzien.”

‘Paus Gregory heeft misschien een rechtvaardiging nodig voor een of andere actie tegen een prins of bisschop. Goed, deze geestelijke hebben letterlijk het juiste document geproduceerd.

Er is geen onderzoek nodig; het gebeurde allemaal op permissie. Veel eerdere documenten zijn aangepast, zodat ze het tegenovergestelde zeggen van wat ze oorspronkelijk zeiden. Sommige van deze oude documenten waren van zichzelf vervalsingen. Deze directe methode van het bedenken van geschiedenis was wonderbaarlijk succesvol, vooral omdat de vervalsingen onmiddellijk werden opgenomen in de canonieke wet. Zo werd de stilste en langstdurende, van alle revoluties volbracht, het werd allemaal op papier gedaan.”

Ze propageerden al vroeg misleidingen en ik geloof dat die misleidingen doorgingen tot in de 20e eeuw.

Bewijs dat Rome haar vervalsingen in de moderne tijd heeft voortgezet kan worden aangetoond in de late 19e en vroege 20e eeuw.

In 1873 Charles Spurgeon documenteerde hoe de afdeling relikwieën van het Vaticaan was blootgelegd voor het maken van valse relikwieën, en ze te presenteren als de botten van verschillende heiligen van ouds. We lezen het volgende: “Al in 1828 was deze handel gaande met botten van schapen, hazen of menselijke beenderen die uit de catacomben waren gehaald, maar het waren waarschijnlijk die van heidenen, zeker niet die van heiligen en martelaren, aan wie zij hen toeschreven.

Spurgeon zei verder: “De jezuïeten spelen een prominente rol in deze transacties, net als in de meeste Katholieke aangelegenheden.”

Dan blijkt in de 20e eeuw dat jezuïetenmisleiding een rol speelde bij de ontdekking in 1912 van de ‘Piltdown-man’, die werd verklaard als de ontbrekende schakel die de evolutietheorie van Darwin zou bewijzen. Maar veertig jaar na zijn ontdekking bleek dat Piltdown nep was, de belangrijkste boosdoener van het bedrog was Charles Dawson, een Britse amateurarcheoloog die roem en glorie zocht. Toch werkte Dawson niet alleen, zijn helper was een jezuïetenpriester genaamd Teilhard de Chardin.

In 1980 publiceerde een professor van Harvard, Stephen Jay Gould zijn overtuiging dat Teilhard hemzelf een co-samenzweerder was met Dawson die hem hielp bij het creëren van de Piltdown-hoax.

Nog een andere opgeleide jezuïet-priester, genaamd Georges Lemaitre, zou deze ideeën bevorderen en de ‘Big Bang Theory’ ontwikkelen in 1931. Men zou kunnen zeggen dat geen enkele andere doctrine meer vernietigend is geweest voor het geloof in de Bijbel dan Darwins evolutietheorie, maar het was slechts toeval dat Charles Darwin hemzelf ‘Oorsprong van de Soorten’ ‘Origin of the Species’ publiceerde in 1859, hetzelfde jaar dat Tischendorf de codex Sinaiticus ontdekte.

Net als La Peyrere zijn theorie van over ‘Mannen van voor Adam’ ‘Man before Adam’ samenwerkte met de historische kritiek van Richard Simons, zo zou Darwins evolutietheorie samenwerken naast codex Sinaiticus om het geloof te vernietigen van talloze miljoenen in de Schrift als het geïnspireerde en onfeilbare woord van God.

Het is belangrijk om te bedenken dat vanaf de periode 1828 tot 1912 kan worden aangetoond dat het Vaticaan en haar jezuïetenpriesters betrokken waren bij nepperij en vervalsingen. Dit is belangrijk omdat dit tijdsbestek dezelfde periode omvat waarin Tischendorf met Rome werkte.

De Simonides Affaire

Nadat Tischendorf zijn codex Sinaiticus had onthuld, werd hij geprezen als een groot geleerde en in heel Europa met lof begroet. Maar kort nadat het werk was gepubliceerd, werd het uitgedaagd door een vooraanstaand expert in paleografie. Zijn naam was Constantine Simonides.

Constantine Simonides is ongetwijfeld de vergeten schakel in de geschiedenis van codex Sinaiticus. En het is omdat hij ongeveer vier jaar lang een open en openbaar debat voerde tegen Tischendorf, met het argument dat codex Sinaiticus geen oud manuscript was, en hoe meer je Simonides bestudeert, realiseer je jezelf dat hij in die tijd een zeer belangrijke figuur was.

Alexander von Humboldt verklaarde dat Simonides een raadsel was, anderen geloofden dat zijn begrip van oude talen ingenieus was. Een 19e-eeuwse publicatie zei over hem: “Dr. Simonides is van geboorte een Griek en hij spreekt en schrijft de klassieke taal van zijn voorvaderen, vloeiend, zuiver en elegantie.”

Van zijn oom leerde Simonides tot in de puntjes de kunst van paleografie, en werd hij er zo bekwaam in: “Dat weinigen hem overtreffen, hetzij in de praktijk ervan, hetzij in de diagnose van manuscripten.”

Constantine Simonides had een behoorlijke reputatie in de 19e eeuw, aan de ene kant was hij een gerespecteerde paleografie, maar aan de andere kant had hij een soort mantel-en-dolkgeschiedenis en werd hij beschouwd als een soort Griekse Indiana Jones, betrokken niet alleen bij oude manuscripten, maar vocht ook gevechten als Griekse patriot tegen het Ottomaanse Turkse rijk, wat een belangrijk onderdeel is van het begrijpen van wie hij was.

“Kom mijn broeders, we zullen het bloed van onze vaderen wreken op deze Turkse indringer, laten we sterk zijn in onze zwakheid en met God’s hulp zullen we zegevieren.”

Een van de kranten uit die tijd meldde dat: “De verslagen van Simonides strekt zich uit over bijna 20 jaar. In Alexandrië slaagde hij erin om de strijd aan te gaan met een paar Arabieren, schoot er twee, ontving lelijke wonden op het hoofd en gezicht van een derde. In Macedonië, zijn geboorteland, slaagde hij erin een kleine opstand uit te lokken onder zijn landgenoten die zich bij hem voegden in de leiding van de patriottenbendes, hij viel op een detachement van Turkse soldaten, dreef hen in een rivier en vernietigde er zo’n honderdvijftig.”

Dit zijn de soort verhalen die zijn opgetekend over Simonides als een Griekse patriot die nog steeds vocht tegen de Turken in een conflict dat terugging tot de val van Constantinopel in 1453. Toen de Turken de oude hoofdstad van het Grieks-orthodoxe rijk binnenvielen.

In de 19e eeuw herinnerden de Grieken zich Constantinopel alsof het net de dag ervoor was gebeurd.

“Constantinopel zal weer van ons zijn!”

Simonides was blijkbaar betrokken bij voortdurende gevechten met de Turken en controverses tegen de ‘Latinizers’ of Rooms-katholieken zoals hij hen noemde, omdat zowel de Turken als de Katholieke kerk hadden gevochten tegen het Grieks-orthodoxe koninkrijk, en dus voor Simonides waren de Turken en de Katholieken allebei oude vijanden. En dit conflict met Rome in het bijzonder zou alles te maken hebben met zijn controverse tegen Tischendorf.

En toen als een geleerde bevond Simonides zich evenzeer in het heetst van de discussie over oude manuscripten, hij had zijn werk gepresenteerd aan koningen, edelen, ministers van Buitenlandse Zaken, diplomaten, hij had een aantal manuscripten verkocht aan het British Museum en andere prominente instellingen in Europa. Dus hij was op dat moment betrokken bij de hoogste niveaus van de academische wereld.

Simonides bezat een collectie van meer dan 5000 oude manuscripten die hij gedeeltelijk van zijn oom had geërfd. Terwijl hij door Europa reisde, presenteerde hij deze werken in bibliotheken en universiteiten. Hun inhoud leidde vaak tot intense discussies.

Simonides debatteerde meestal over het begrip van oude talen en hij geloofde over het algemeen dat zijn eigen kennis superieur was aan die om hem heen, hoewel hij niet de reputatie had van arrogantie. Terwijl hij in Duitsland was, raakte hij in een venijnig conflict met geleerden van de Universiteit van Leipzig. En het was daar in 1855 dat hij de vijand werd van Von Tischendorf.

Dus nu, jaren later, als hij naar voren komt en codex Sinaiticus in twijfel trekt, doet hij dat als de oude aartsvijand van Tischendorf. Simonides beweerde dat codex Sinaiticus helemaal geen oud manuscript was, maar een modern werk dat hij en twee andere Grieken hadden gemaakt in 1840.

Terwijl Tischendorf midden in zijn roem zat, begon het verhaal van Simonides in de Londense kranten te verschijnen. Onnodig om te zeggen dat Tischendorf woedend was. Wat volgde zou een openbaar debat zijn dat de komende twee jaar in verschillende Londense kranten zou worden voortgezet.

In juli 1861 meldde een publicatie genaamd de ‘Literary Gazette’: “We begrijpen dat in literaire kringen het gerucht de ronde doet dat het manuscript dat nu wordt uitgegeven door de Russische regering, onder leiding van Tischendorf, die beweert dat het een manuscript uit de 4e eeuw zou zijn, dat het is geen oud manuscript zou zijn maar een geheel moderne productie, geschreven door een nu levende heer die binnenkort maatregelen zal nemen om zijn aanspraak op het auteurschap te bevestigen. Het manuscript staat bekend als de codex Sinaiticus en heeft in heel Europa veel aandacht getrokken. Mocht het gerucht kloppen, zoals we denken dat het zal zijn, dan moeten de onthullingen die zullen volgen van het grootste belang zijn voor de archeologie. ”

In zijn brieven zegt Simonides dat de controverse begon over codex Sinaiticus toen hij het manuscript voor het eerst zag in Liverpool, in 1860. En het jaar daarop kregen de kranten het verhaal in handen. Dit verhaal verschijnt dus voor het eerst in 1861, maar Simonides publiceerde zijn kant van het verhaal pas in 1862. En de enige reden waarom hij dat deed is omdat hij door twee van de prominente geleerden in die tijd bij het conflict betrokken werd.

De twee geleerden in kwestie waren Samuel P. Tregelles en Fenton John Anthony Hort. Tregelles en Hort geloofden dat Sinaiticus echt was en kozen vrijwel onmiddellijk partij tegen Simonides. Tregelles schreef: “Het verhaal van Simonides was, zo vals en absurd mogelijk.”

In reactie daarop verdedigde Simonides zijn argument zoals gepubliceerd in The Guardian newspaper in september 1862, waar hij zei: “Toen ongeveer twee jaar geleden, ik de voor het eerst de berichten van Tischendorf zag, die ik in Liverpool in handen kreeg door meneer Newton, een vriend van dr. Tregelles. Herkende ik direct mijn eigen werk, zoals ik hem meteen vertelde. ”

In het boek: ‘Codex Sinaiticus, and the Simonides Affair’ bevestigt auteur J.K. Elliott dat Simonides over zijn auteurschap sprak met een man genaamd J.E. Hodgkin in 1860 en in een brief aan Sir Thomas Phillips op 2 augustus 1861.

Simonides claimde dat het manuscript niet was gemaakt met de bedoeling om te misleiden, maar door hemzelf en zijn oom was bedoeld als een geschenk aan tsaar Nicolaas de eerste van Rusland. Om zijn beweringen te bewijzen, daagt Simonides Tischendorf uit tot een openbaar debat. Toch weigerde Tischendorf deel te nemen.

Hierover schreef Simonides dat: “… de echte test van de echtheid van de Codex Sinaiticus wordt genegeerd, het publiek werd ervan verzekerd dat Tischendorf in mei in Londen zou zijn, gewapend met tenminste een deel van zijn grote codex. Ik heb in Engeland gewacht in de hoop de gelegenheid te hebben hem persoonlijk te ontmoeten om te bewijzen dat hij fout is, maar mei is gekomen en gegaan en de ontdekker is niet komen opdagen. Laat de voorstanders van de oudheid van het manuscript hem overhalen om meteen te komen en de beproeving te trotseren, of anders voor altijd te zwijgen. ”

Maar ondanks het ontwijkende karakter van Tischendorf verdedigden de meeste kranten in Engeland hem en verkondigden Simonides als een bedrieger. De beschuldigingen waren bijna fanatiek en vaak onredelijk.

Zou de relatie van Tischendorf met Rome er iets mee te maken kunnen hebben?

In dezelfde periode schreef de Protestantse historicus J.A. Wiley over de invloed van de jezuïeten in Engelse media. In zijn boek over ‘The Jesuits: their moral maxims and plots’ zei hij: “Er zijn twee instellingen in het special waaraan de jezuïeten hun handen slaan. Dit zijn de pers en de preekstoel. De pers van Groot-Brittannië wordt door hen al zodanig gemanipuleerd dat het publiek er maar weinig van meekrijgt. De hele Engelse pers van de wereld staat onder toezicht, en regels worden doorgegeven over hoe schrijvers, sprekers en zaken moeten worden afgehandeld, en een positieve of negatieve uitkomst word bepaald, zodat het zal overeenstemmen met de belangen en wensen van Rome.

Toch was Simonides niet zonder zijn aanhangers, een andere krant genaamd de Literary Churchmen betwijfelde de oudheid van codex Sinaiticus en voerde aan dat Simonides gehoord moest worden. Ze zeiden: “Voor onszelf moeten we volledige onpartijdigheid belijden. Hoewel we het vanaf het begin af aan eens waren om het belang van de ontdekking van Tischendorf toe te geven, zijn we op dit moment niet bereid om te zeggen, samen met dr. Tregelles, dat de uitspraken van Simonides ‘zo vals en absurd mogelijk’ zijn. Tischendorf past deze termen, ‘vals en absurd’, zojuist toe op Tregelles hemzelf. ”

De reden dat Tischendorf Tregelles aanviel, was omdat hij het niet met hem eens was over het schrijven van codex Sinaiticus. Tregelles zei: “Op één punt geloof ik dat ik wezenlijk verschil van Tischendorf, wat betreft het schrijven van het manuscript. Hij meent dat hij sporen ziet van verschillende handen die zo zijn gebruikt dat er vaak een wisseling van schrijver moet hebben plaatsgevonden. Ik denk dat het verschil te wijten is aan dat de schrijver meer of minder inkt in zijn stijl heeft, de inkt is meer of minder dik en het oppervlak van het perkament enigszins variërend. “

Met andere woorden, de schrijver doopt zijn inktpen in een inktpot en wanneer hij voor het eerst begint te schrijven, zit er veel inkt op, maar vroeg of laat wordt de inkt dun, en op plaatsen waar de inkt dun was geloofde Tischendorf dat dit een verandering van schrijvers was, en vandaar het verstrijken van de tijd. Tregelles daarentegen dacht dat het dezelfde schrijver was, het was alleen dat hij soms bijna geen inkt meer had, dat was het verschil. Maar als je er rekening mee houdt dat Tischendorf zijn schrijvers en correctoren uitspreidt van de vierde eeuw tot de zevende eeuw, een tijdspanne van zo’n 300 jaar, dan vraag je jezelf af hoe nauwkeurig de wetenschappelijke methodes waren de ze toepaste.

Bedenk ook dat soortgelijke beweringen worden gemaakt over oude botten die uit de grond worden opgegraven, waarvan de wetenschappers ons vertellen dat deze miljoenen jaren oud zijn, enzovoort. Zijn ze echt in staat om op die manier botten te dateren? En had Tischendorf echt het vermogen om oude manuscripten te dateren?

Nadat de eerste aanvallen op hem begonnen, zei Simonides dat deze geleerden in werkelijkheid weinig of niets van oude manuscripten wisten. In reactie op een van zijn critici schreef hij: “Noch u, noch Tischendorf bezitten de ware kennis van de paleografische wetenschap. Jullie hebben alleen willekeurig leren zeggen: dit is echt en dit is onecht. Maar je weet de reden niet.”

Deze opmerking kan terzijde worden geschoven gezien de vaak herhaalde getuigenis dat Simonides zijn tijdgenoten overtrof in de expertise van manuscriptbewijs. James Farrer schreef in zijn boek uit 1907 over ‘Literaire Vervalsingen’ ‘Literary Forgeries’: “Tischendorf was maar vijf jaar ouder dan Simonides, en in de wetenschap van paleografie had Tischendorf noch zijn kennis, noch zijn ervaring.”

Een andere geleerde wiens getuigenis als belangrijk werd beschouwd, was Henry Bradshaw, bewaarder van manuscripten in de Cambridge University Library. Bradshaw koos de kant van Tischendorf en toen dit eenmaal bekend was, werd hij persoonlijk door Simonides geconfronteerd. In een brief waarin hij de ontmoeting beschrijft, schreef Bradshaw:

“Dr. Simonides schreef mij, om mij en mijn vrienden ervan te overtuigen dat het heel goed mogelijk was dat hij het schrift in kwestie had geschreven. Hij had sommigen van ons uitgenodigd bij Christ’s College om de zaken eerlijk te bespreken. Hij kon redelijk goed Engels spreken en verstaan, maar zijn vriend was bij hem om te vertolken en uit te leggen. Ze leken echt te geloven dat alle mensen in het Westen even onwetend waren van het Grieks als de Grieken van het Latijn.

Maar de grote vraag was: Hoe overtuigt u uzelf van de echtheid van enig manuscript? Ik antwoordde eerst dat het echt moeilijk te definiëren was. Dat het meer een soort instinct leek dan iets anders.

Dr. Simonides en zijn vriend vatten dit meteen op als een vage bewering en ze maakten dit soort ideeën belachelijk. Maar ik zei dat ik al zes jaar in een constante bijna dagelijkse gewoonte had geleefd om manuscripten te beoordelen. ”

Bradshaw paste dit principe vervolgens toe op zijn mening over codex Sinaiticus, toen Simonides bezwaar maakte Bradshaw zei: “Ik vertelde hem, zo beleefd als ik kon, dat ik niet overtuigd was tegen de bewijzen van mijn zintuigen.”

Bradshaw gaf dus in wezen toe dat er geen echt wetenschappelijk bewijs was met betrekking tot de leeftijd van codex in Sinaiticus, en hij gaf uiteindelijk toe dat hij alleen maar vertrouwde op zijn zintuigen of zijn instincten over het manuscript. En Bradshaw is hier erg belangrijk, omdat het zijn reputatie als geleerde was, dat mensen echt dwong om de codex van Tischendorf te omarmen.

Bradshaw zei verder dat: “Dr. Simonides heeft altijd volgehouden dat de Mount Athos Bible [wat codex Sinaiticus betekent], geschreven in 1840 voor de keizer van Rusland, niet bedoeld was om iemand te misleiden, dat het professor Tischendorf zijn eigen onwetendheid en onervarenheid was die hem zo gemakkelijk voor de gek hield, waar geen bedrog was bedoeld.

Mount Athos was de locatie waar Simonides beweerde dat hij de Codex had gemaakt. Hij gaf veel details over hoe het manuscript was geschreven en hoe het bij de berg Sinaï kwam. Hij gaf ook veel namen van mensen in de Griekse wereld die volgens hem konden bevestigen dat hij het manuscript had gemaakt, maar vreemd genoeg werden de meeste van deze details nooit onderzocht, noch door de aanhangers van Tischendorf, noch door de kranten van die tijd.

In 1907 schreef James Farrer dat de controversie: ‘niet kan worden gesloten door enkel de meningen van Tregelles of Bradshaw, die de codex twee maanden eerder hadden onderzocht voordat Simonides zijn aanspraak erop had gemaakt ‘als zijn eigen werk’, zodat zij geen reden hadden om het met argwaan te onderzoeken. ”

Maar zou er een ander motief kunnen zijn geweest dat de kritische geleerden in deze tijd dreef?

Simonides vormde een reële bedreiging voor het academische establishment van West-Europa. Als wat hij beweerde waar was, zou het hebben aangetoond dat Tregelles, Bradshaw, Hort en Tischendorf maar weinig of niets wisten over het dateren van oude teksten, dus je kunt je voorstellen hoe hard ze hebben gevochten om hem in diskrediet te brengen.

Niet alleen dat, maar Simonides werkte destijds samen met een man genaamd Joseph Mayer, die de oprichter was van het Mayor Museum in Liverpool, en terwijl hij daar was, liet meneer Mayer hem komen en liet hem een reeks oude Egyptische rollen bekijken die hij jaren eerder had gekocht, dus meneer Mayer brengt Simonides naar het museum en wat hij ontdekte, waren fragmenten en perkamenten uit de eerste eeuw die enkele van de beweringen van de hogere critici verbrijzelden. Hij vond een eerste-eeuws fragment van het Evangelie van Matthew (Matthéüs) dat binnen 15 jaar na de hemelvaart van Christus werd gedateerd, en dit bewees dat Matthew (Matthéüs) het eerste evangelie was, niet Mark (Markus), en dat het oorspronkelijk in het Grieks was geschreven, niet in het Hebreeuws of Aramees zoals de critici hadden gespeculeerd.

Ook liet hij een boekrol uit de eerste eeuw zien die 1 John 5:7 bevatte, Comma Johanneum ‘de Johannine Comma ‘, wat een fel omstreden vers is onder hogere critici, en dit bewees dat ze ongelijk hadden en dat het vers niet in latere eeuwen was uitgevonden, zoals zei hadden gezegd, en dit was te zien bij de universiteit van Cambridge en vervolgens aan de Royal Society in Londen.

En als je de verslagen leest, waren deze dingen zo controversieel dat sommige latere historici probeerden te beweren dat Simonides deze boekrol van het Evangelie van Matthew (Matthéüs) aan meneer Mayer verkocht had als een soort vervalsing of zoiets, maar als je de krantenverslagen leest, is het heel duidelijk, meneer Mayer erkende dat hij in feite de boekrol had gekocht jaren voordat hij Constantine Simonides ooit ontmoette. Dus er was veel propaganda en valse beschuldigingen tegen Simonides omdat deze ontdekkingen zo bedreigend waren voor wat de critici wilden geloven.

In december 1862 schreef ‘The London Review’ het volgende: ‘De weinige die Simonides gelovigen vertegenwoordigden hem als een man wiens torenhoge genialiteit de afgunst had gewekt, zowel bij Griekse professoren, Duitse studenten als Engelse bibliothecarissen, en kwamen samen in een samenzwering om hem te verpletteren.”

2 Corinthians 13:1 This is the third time I am coming to you. In the mouth of two or three witnesses shall every word be established.

Kallinikos

In december 1862 meldde een publicatie genaamd ‘The Brighton Observer’ dat: “Professor Tischendorf, die het Heilige Land had bezocht, keerde terug naar europa met een omvangrijk manuscript dat hij had verkregen uit de bibliotheek van het klooster van de berg Sinaï, het vroegst bekende exemplaar van de Bijbel, na verloop van tijd viel een van de delen in handen van Simonides, die het onmiddellijk herkende als een manuscript dat hij zelf had geschreven.

Hij maakte zijn bewering openbaar dat de Codex Sinaiticus door hemzelf was geschreven, maar Tischendorf en de geleerde mannen van Duitsland weigerden de beweringen van Simonides te erkennen en gingen door met de publicatie ervan. Het ging als volgt: sommige mensen geloofden Simonides, sommigen Tischendorf, toen plotseling een Griekse archimandriet aan de Engelse kranten schreef vanuit Alexandrië, en de verklaring van Simonides bevestigende en verklaarde dat hij zich herinnerde dat hij Simonides had gezien, bezig met het uitschrijven van de Bijbel desbetreffende, in de oude Griekse karakters, op de berg Athos.”

De Griekse monnik die in het artikel wordt genoemd, was een vriend van Simonides, wiens naam Kallinikos was. Kallinikos schreef een reeks brieven aan de Engelse kranten waarin hij het verhaal van Simonides bevestigde en Tischendorf aan de kaak stelde, die hij noemde: “De meester en leerling van al het bedrog, en alle verdorvenheid.”

In een van zijn brieven, gepubliceerd in ‘The Literary Churchmen’, schreef Kallinikos: “Ik herhaal dat het manuscript in kwestie het werk is van de onvermoeide Simonides, en van niemand anders. Een deel hiervan werd in het geheim meegenomen van de berg Sinaï door professor Tischendorf in 1844. De rest, met onvoorstelbare roekeloosheid, verminkte hij het en knoeide ermee, naar zijn eigen zin, in het jaar 1859. Sommige pagina’s vernietigde hij, vooral degene die de markeringen van Simonides bevatten.”

Wat interessant is, is de vermelding van Kallinikos over hoe Tischendorf de pagina’s vernietigde met de markeringen van Simonides erop, wat zou kunnen verklaren waarom sommige pagina’s werden verbrand. Het is belangrijk om te onthouden dat tot op de dag van vandaag de monniken op de berg Sinaï het verhaal van Tischendorf ontkennen, en ook zijn bewering dat hij het manuscript in een vuilnisbak vond.

Dus waar zouden de verbrande pagina’s van het manuscript vandaan komen? Is het mogelijk dat Tischendorf delen ervan verbrandde om de markeringen van Simonides te vernietigen, zoals Kallinikos suggereert, en dit zou kunnen verklaren waarom hij met het verhaal kwam over de monniken die de pagina’s in het vuur gooiden naderhand, een verhaal dat niemand echt lijkt te geloven.

Kallinikos beweerde dat hij hemzelf op st. Catherine’s klooster was toen Tischendorf daar ook was, en dat Tischendorf de eerste pagina’s van het manuscript zonder toestemming meenam. Hij zei: “Ik verklaar verder dat de Codex die dr. Tischendorf meegenomen had de identieke codex is die Simonides schreef, aangezien ik het in de handen van Tischendorf zag en het werk herkende.”

Kallinikos beweerde ook dat het manuscript was gewassen met citroensap en kruiden om het uiterlijk van de letters te verzwakken en om het een ouder uiterlijk te geven. In reactie op deze beschuldigingen drongen de aanhangers van Tischendorf erop aan dat Simonides de brieven zelf had doorgestuurd en ze beweerden dat Kallinikos een fictief personage was, maar in zijn boek vertelt James Farrer ons dat Kallinikos inderdaad een echt persoon was en dat zijn brieven niet terzijde kunnen worden geschoven als de getuigenis van een fabel-achtig persoon.

Ook dragen de brieven van Kallinikos een bijna profetische waarschuwing in zich over de Codex, hij schreef aan de kranten in 1862 dat: “U zult zeer zondigen, door de wereld een nieuw manuscript op te dringen als een oude, vooral een manuscript dat de Heilige Schrift bevat, de kerk zal hier veel schade door oplopen, zelfs door de klaarblijkelijk talrijke correcties van het manuscript.”

Tischendorf documenteerde oorspronkelijk wel 14.800 correcties.

Tegenwoordig heeft de codex Sinaiticus zijn thuis in de British Library, in Londen. in 2009 voltooiden ze het codex Sinaiticus-project, dat bedoeld was om het beroemde manuscript van Tischendorf volledig te onderzoeken. In 2008 hebben we dr. Juan Garcés geïnterviewd, een van de curatoren van het project terwijl het werk nog in volle gang was.

Juan Garcés: “Het onderdeel van het codex sinaiticus-project is om al het materiaal te verzamelen, topwetenschappers de opdracht te geven dat materiaal door te nemen en rapporten te schrijven, rond een tafel te zitten en het te bespreken en alles te publiceren, allereerst de documenten, maar ook de geschiedenis, een overeengekomen historische verslag van hoe het uit het Saint Catherine’s klooster kwam. Ik denk dat de grote rol van dit project is om zijn geschiedenis te produceren, die niet is geschreven, waar we het er allemaal goed genoeg over eens zijn. Dus ik hoop dat we in juli 2009 het volledige verhaal kunnen vertellen.”

Is het waar? Is er enige waarheid in de bewering dat Von Tischendorf het eerste manuscript in een vuilnisbak vond?

Juan Garcés: “Hij zei in zijn boek dat hij het in een mand vond, maar nogmaals, ik bedoel, dit is een van de vele stemmen die de hele geschiedenis uitmaken, en ik ben niet in de positie om te bevestigen of het waarschijnlijk is of niet.”

Hoewel we dit antwoord wantrouwden toen we het hoorden, kozen we ervoor om te wachten tot ze hun onderzoek hadden afgerond voordat we tot een conclusie kwamen. Maar ongelofelijk, toen de British Library eenmaal hun website publiceerde, ontdekten we dat ze bijna al de gedocumenteerde geschiedenis over codex Sinaiticus hadden weggelaten. Ze negeerden Tischendorfs eigen getuigenis over het vinden van het manuscript in een vuilnisbak, in plaats daarvan beweerden ze dat de monniken het in 1844 onder zijn aandacht brachten, en hoewel ze zeiden dat ze het volledige verhaal gingen vertellen, maakt hun website geen melding van de vierjarige controverse met Constantin Simonides.

We spraken ook met Dr. Scot McKendrick, het hoofd van westerse manuscripten, over de vergelijking tussen Sinaiticus en codex Vaticanus.

Dr. Scot McKendrick: “Ze zijn verschillend en nogal op één kritische manier, of twee manieren eigenlijk zou ik zeggen, twee manieren, één is dat Vaticanus niet de mate van correctie heeft. Dat is een heel kritiek verschil, Sinaiticus is het meest gecorrigeerde manuscript van een Grieks manuscript van de geschriften. Het tweede is dat Vaticanus er nu heel vreemd uitziet, als je ernaar kijkt als een manuscript-expert, hoewel je weet dat mensen je vertellen dat het een manuscript uit de 4e eeuw is, het lijkt in feite op een 15e eeuws manuscript, en er is er een hele simpele reden voor, dat bijna de hele tekst is overschreven door een 15e-eeuwse schrijver, niet alleen dat, er is toegevoegd in 15e-eeuwse versieringen, titels enzovoort, dus het ziet er heel vreemd uit.”

Is het mogelijk dat de reden dat codex Vaticanus er vreemd en zelfs nieuwer uitziet, is dat het misschien niet echt een oud manuscript is?

De vroegste geregistreerde datum voor Vaticanus is 1475 na Christus toen het voor het eerst werd opgenomen in het archief van de Vaticaanse bibliotheek. Het manuscript was voorheen afgewezen door Erasmus en de Hervormers omdat ze geloofde dat het corrupt was.

Maar op de een of andere manier werden de waarschuwingen van de Reformatie volledig genegeerd door Tischendorf en de geleerden die hem steunden, ze omhelsden allemaal Vaticanus zonder de echtheid ervan in twijfel te trekken, of te overwegen dat het misschien één van Rome haar vele historische vervalsingen was. Onder dit gezelschap van geleerden bevond zich F.H.A. Scrivener, een andere prominente academicus die ook tegen Constantine Simonides was.

Het vreemde aan al deze mannen Bradshaw, Scrivener, Tregelles, Hort, allemaal steunden zij codex Vaticanus, en trokken Constantine Simonides in twijfel, het is begrijpelijk dat ze Simonides zouden betwijfelen omdat hij was beschuldigd van vervalsing, dat is iets logisch, dat ze de tijd zouden nemen om zijn beweringen te onderzoeken. Maar waarom pasten ze niet dezelfde standaard toe op het Vaticaan? Terwijl het Vaticaan een veel langere en veel beter aantoonbare geschiedenis heeft van vervalsing en nepperij en fraude?

Waarom pasten ze niet dezelfde standaard toe toen ze de codex Vaticanus onderzochten? Dat is niet logisch. En in feite als je bestudeert wat er gebeurde toen, Tregelles bijvoorbeeld, toen hij naar de Vaticaanse bibliotheek ging om codex Vaticanus te onderzoeken, de priesters daar zich daar op een hele vreemde manier gedroegen, en hij zei dat terwijl hij naar de codex keek er priesters waren in de kamer en ze maakten lawaai enzovoort om hem af te leiden. En hij zei dat als hij te lang naar een pagina keek en hem bestudeerde zouden ze hem komen wegrukken. Alsof ze niet wilden dat hij de kans kreeg om het te nauwkeurig te bestuderen.

Een van de meer verrassende kenmerken van Vaticanus zijn de vele weglatingen. Alleen al in de evangeliën worden 237 woorden, 452 clausules en 748 hele zinnen weggelaten, en andere manuscripten laten zien dat die woorden er wel zijn.

Terwijl Vaticanus bekend staat om zijn weglatingen, is Sinaiticus beroemd om zijn meer dan 14.000 correcties, veel meer dan de gemiddelde bijbelse codex.

Terwijl Tischendorf zo’n 14.800 correcties rapporteerde. Eenmaal toen het project van de Britse bibliotheek was voltooid werd het aantal dramatisch verhoogd. In deze BBC-documentaire wordt het laatste aantal correcties gegeven door dr. McKendrick. Samen met de theologische conclusies die ze zouden impliceren.

BBC-documentaire: “Bij nader inzien is de tekst van de codex Sinaiticus bezaaid met herzieningen, het is het meest gewijzigde bijbelse manuscript uit de geschiedenis en binnen die veranderingen liggen de echte theologische geheimen. Het heeft ongeveer 23.000 correcties in alles dat overleeft, wat een buitengewoon correctiepercentage is, dit betekent gemiddeld ongeveer 30 correcties op elke pagina. En wat de kwaliteit van de kalligrafie betreft, waren de geleerden verrast om zoveel veranderingen te ontdekken, veel schriftgeleerden schreven voor geld, ze schreven snel, wat betekende dat ze soms fouten maakten. Maar 23.000 correcties kunnen op deze manier niet verklaard worden, er moeten ook theologische redenen zijn. Als de bijbelse tekst zou kunnen variëren, zou het niet het onveranderlijke woord van God kunnen zijn. Wat de codex Sinaiticus onthulde, was de instabiliteit van het verhaal, dit deel is het oudste nog bestaande exemplaar van het Nieuwe Testament, compleet. Dit is de voorouder van alle bijbels die iedereen in de wereld heeft.”

Dus let op de conclusie die de BBC geeft, ze zeggen dat als deze oudste Bijbel, zogenaamd, al deze fouten en variaties bevat, dan bewijst dat, dat het niet het onveranderlijke, foutloze woord van God kan zijn. En daarmee bevestigen ze wat de jezuïeten en het Vaticaan en alle Katholieke geleerden en de hogere critici al honderden jaren discussies over hadden, in hun pogingen om de Protestantse leer van Sola Scriptura te vernietigen.

Dezelfde BBC-documentaire verteld zelfs hoe de invloed van codex Sinaiticus specifiek het Protestantse geloof in de King James Bijbel zou verzwakken.

BBC-documentaire: “Hier was een manuscript dat unieke inzichten in de schriften bood, en waardoor geleerden opnieuw de bijbel evalueerde waarop de getrouwe Christenen hadden vertrouwd. De King James Bible, stevig, zwart op de planken, werd door veel mensen als perfect beschouwd, door de Engels sprekende mensen wat voornamelijk Bijbelgelovige Protestanten waren, maar waar het om ging was dat geleerden wisten dat de vertalingen allemaal gebaseerd waren op nogal wankel bewijs, wankele teksten. Dit is dus wat Von Tischendorf ertoe aanzette om oude geschriften te gaan zoeken.

Dr. Scot McKendrick: “Toen het manuscript voor het eerst werd ontdekt in 1844, voldeed dit precies aan wat Tischendorf zocht, met andere woorden een heel vroeg manuscript van de Christelijke Bijbel en in het bijzonder, wat hij had gevonden, was het vroegste volledige Nieuwe Testament.”

Maar is Codex Sinaiticus echt het vroegste exemplaar van het Nieuwe Testament? Of is het een 19e-eeuws werk gemaakt door Constantine Simonides.

Een werk waarmee op de een of andere manier werd geknoeid en gemanipuleerd om een eeuwenoude agenda te vervullen. Nadat hij had aangetoond, vele namen, data en plaatsen aan de geleerden van West-Europa, leek Simonides hemzelf de debatten zat te worden.

Op een gegeven moment schreef hij: “Wat heb je dan te verzetten tegen de bewijzen van levende mensen, o ijverige verdediger van de psuedo-Sinaitic Codex? Als je nog steeds ongelovig bent, zeg ik je, blijf gelovig in je ongelovigheid, ik heb de waarheid verkondigd, want ik zal antwoorden zoals ik zou moeten aan de God die alles ziet op de Dag des Oordeels. Daarom heb ik gesproken: ik heb geen zonde. Het zijn geheel die van jou,

Constantine Simonides. ”

Simonides zou een laatste werk publiceren in 1864 voordat hij Engeland voorgoed zou verlaten. Daarin herbevestigde hij zijn beweringen over Sinaiticus en nam hij de getuigenissen op van degenen die hem geloofden. Toch bleven zijn vijanden in de pers volhouden dat hij slechts een leugenaar en vervalser was.

De beschuldiging van vervalsing is nooit tegen Simonides bewezen, maar kan worden herleid tot zijn aanvankelijke conflict met Tischendorf aan de Universiteit van Leipzig in 1855, toen Simonides het eerste bekende exemplaar van de herder van Hermas in het Grieks presenteerde.

De reden dat de herder van Hermas belangrijk is, is omdat het een werk is dat werd omarmd door de vroege kerk. Maar in West-Europa was het alleen bekend in het Latijns en toch wisten geleerden dat het oorspronkelijk in het Grieks was geschreven. Maar niemand vond ooit een kopie in het Grieks, Constantijn Simonides was de eerste man die een Griekse kopie van de Herder van Hermas naar West-Europa bracht en dat is heel belangrijk omdat de Herder van Hermas ook wordt aangetroffen als onderdeel van codex Sinaiticus. En dit ondersteunt het idee dat hij codex Sinaiticus had kunnen creëren, waarom? Omdat hij toegang had tot een Grieks exemplaar van de Herder van Hermas, en hij de enige persoon ter wereld was die een exemplaar had van de Griekse versie van de Herder van Hermas, daarom is het zo veelzeggend.

Terwijl de meeste geleerden in Leipzig het Hermas-manuscript omarmde en als echt beschouwden, verklaarde Tischendorf dat het een vervalsing was omdat het niet overeen kwam met de Latijnse versie. Als reactie voerde Simonides aan dat: “Het manuscript Hermus was correct, en dat de gangbare Latijnse vertalingen, waarvan het verschilde, niet in overeenstemming waren gemaakt met de Griekse originelen, maar in vertaald waren naar de opvattingen van de Latijnse vertalers die in de mond van Hermas hadden gelegd: doctrinaire meningen, bij uitstek berekend om de positie te versterken van de Katholieke kerk waartoe de vertalers behoorden. ”

Simonides zijn biograaf schreef dat: “Aangezien sommige van de belangrijkste dogma’s van de Latijnse kerk ernstig werden aangevallen door de onthulling van fraude in de Latijnse vertalingen, kreeg Simonides veel kwade tegenstanders onder de leden van die kerk.”

Acteur: “Dit kan niet zo zijn, dit is vervalsing.”

De beschuldiging van vervalsing zou in de Engelse pers zo overdreven worden dat Simonides uiteindelijk zou worden beschuldigd van het vervalsen van bijna alles waarmee hij in contact kwam. Hij zou Engeland rond 1864 hebben verlaten.

Maar toen in 1870 zouden een aantal van de mannen die tegen hem waren, betrokken raken bij een nieuw herziening’s comité voor de King James Bible, de commissie werd geleid door Fenton John Anthony Hort, de vriend van Tregelles, die als een van de eersten de codex Sinaiticus omarmde. Onder zijn leiding zou de commissie een nieuwe Griekse tekst maken, in vervulling van wat Tischendorf had geschreven in 1866. Ze gebruikten als basis codex Vaticanus en codex Sinaiticus.

Het was een geheel nieuwe Griekse tekst die anders is dan alles wat er daarvoor bestond. Hort lijkt gemotiveerd te zijn door zijn haat tegen het traditionele Grieks van de Reformatie. Hij noemde het ‘schandelijk’ en als ‘die vuile Textus Receptus’. Zijn partner was een anglicaanse bisschop genaamd B.F. Westcott, andere commissieleden waren onder meer Tregelles en F.H.A. Scrivener. Het is interessant op te merken dat de commissie ook John Henry Newman uitnodigde, die destijds een Katholieke priester was. En hoewel hij het aanbod afsloeg, onthult hun uitnodiging veel over de theologische opvattingen van Westcott en Hort.

Er zijn duidelijke banden met het Rooms-katholicisme in de verschillende bijbels, Westcott en Hort, ze waren ze op zijn best beslist anglicaans-katholiek.

Dus je zou Westcott en Hort anglicaans-katholiek noemen?

Ja, ik zou denken dat je ze zo zou moeten classificeren, je hebt de hele Tractarian Movement in die tijd in de Anglicaanse kerk en dat was de anglicaanse-katholieke beweging van John Henry Newman die later kardinaal werd in de Rooms-katholieke kerk, maar hij zat toen in de Anglicaanse Kerk, en John Keble en Stride en veel van de andere schrijvers, ze werkten allemaal om het Anglicisme Rooms-katholiek te maken, ze wilden veel Rooms-katholieke praktijken in het Anglicanisme introduceren, en ongeveer 200 Anglicanen bekeerden zich naar het Rooms-katholicisme in die tijd, en duizenden leden, dus noch ongeveer 1000 anglicaanse predikanten die klaar waren om zich naar Rome te bekeren in het jaar van onze Heer 2011, dus de hele anglicaanse-katholieke beweging is gaande in Engeland, en daar vanuit kwamen Westcott en Hort, ze zaten echt midden in al die chaos over het introduceren van Rooms-katholieke ideeën in de Anglicaanse kerk.

Westcott en Hort zijn in hun brieven erg pro-Katholiek, op een gegeven moment beschreef Wescott het zien van een pietà-beeld van de Katholieke Maria met het dode lichaam van Jezus, hij schreef: “Als ik alleen was geweest, had ik daar uren kunnen knielen.”

En Hort zei dat er geen verschil is tussen Jezus-aanbidding en Maria-aanbidding, in de zaak en het effect, dus er is een heel sterk Katholiek ding daar zoals er ook was in het Amerikaanse comité met Philip Schaff daar, hij was groots voorstander van het Katholicisme.

Philip Schaff zou de commissie leiden dat de American Standard Version van de Bijbel zou ontwikkelen in 1901, gebaseerd op dezelfde Griekse tekst die door Westcott en Hort was gemaakt. Net als Tischendorf ontmoette Schaff ook in een privé ontmoeting met paus Gregory de 16e, en gaf zelfs toe dat hij zijn rode pantoffel kuste. Schaff zou bekend worden als ‘de oecumenische profeet’ die beweerde dat hij de beginsels van een nieuwe theologie promootte.

En we weten waar hij heen ging met dat alles, want hij was een van de oprichters van het wereldparlement van religie, dat tijdens hun eerste bijeenkomst in had 1893, en de sprekers die daar kwamen waren van alle soorten religies, van het Boeddhisme, Hindoeïsme, ‘dit waren alle sprekers die spraken’, het Shintoïsme, de bisschop van Japan sprak over Shintoïsme, en de onderwerpen die ze behandelden waren behoorlijk verbazingwekkend, en dus was er een mengeling van de Islam, er was een moslimspreker en Christelijke wetenschappers en New Age. Annie Besant was de opening-spreekster die co-auteur was van het tijdschrift Lucifer, dat deel uitmaakte van de Theosophical Society publicatie, dus er waren sterke wortels en banden daar.

Tijdens deze evenementen kreeg het ‘Onze Vader’ een nieuwe titel: ‘Het Universele gebed’ hun motto was: ‘Hebben we niet allemaal één vader, heeft niet één God ons geschapen?’

Als je het historische verslag van het parlement leest, is er geen twijfel dat er een zeer sterke focus was op het Christendom en de Bijbel, maar het idee was dat Christus inclusief was, en dus in plaats van al degenen die afgoden aanbaden op te roepen om zich te bekeren, zoals Paulus deed toen hij getuigde aan Atheners, besloot het parlement dat alle heidense religies omarmd en vermengd moesten worden met het Christendom.

Vreemd genoeg, het onderwerp van Philip Schaff zijn toespraak: ‘De hereniging van het Christendom’, waarin hij zei: “Er is een eenheid van Christelijke geleerdheid van alle geloofsbelijdenissen. Deze eenheid is treffend geïllustreerd in de Anglo-American Herziening of the Authorized Version of the Scriptures. ”

Suggereerde Shaff op de een of andere manier dat het herziening’s comité van 1870 deel uitmaakte van een grotere agenda? Het is de moeite waard om te bedenken dat toen Westcott en Hort klaar waren met hun herziening van de King James Bible, hun nieuwe Griekse tekst openlijk werd veroordeeld door Dean John Burgon, die een kritiek publiceerde met de titel ‘De Herziening Herzien’ ‘The Revision Revised’. Daarin zei hij: “Ik moet eerlijk bekennen dat dit alles voor mij inderdaad erg lijkt op wat, in de taal van advocaten, ‘samenzwering’ wordt genoemd.”

Gelooft je dat de contra-Reformatie van de jezuïeten vandaag de dag nog steeds gaande is?

Ja, ik geloof dat dat een van de belangrijkste pogingen is van de kerk van Rome om het werk van de Protestantse Reformatie ongedaan te maken, en ik denk dat de Jezuïeten vooraan in de strijd hebben gestaan en dat zij zo slecht waren dat de pausen uiteindelijk hen verwierpen, de eerste paus die dat ging doen was vergiftigd, en de tweede paus, hij zei dat ze hem waarschijnlijk ook zouden krijgen, en hij was ook vergiftigd nadat hij het wetsvoorstel tekende voor het bevel om de Orde te onderdrukken, en hij had lang geleden in de pijn van het gif dat hij kreeg, maar daarna werden ze weer door de kerk van Rome ge-herintroduceert en dus werken ze nog steeds vandaag de dag. Ze hebben hun tactiek veranderd geloof ik, om in de oecumenische beweging te werken.

In de 20e eeuw zou het Vaticaan het concept van de oecumenische eenheid naar een wereldwijd niveau tillen via het Vaticaans Concilie 2, dat de positie van Rome over alle religies van de wereld opnieuw definieerde.

Maar welke rol zou de herziening van de Bijbel precies spelen in deze nieuwe beweging? In het wereldparlement in 1893 zei Philip Schaff: “Christus beloofde ons één kudde onder één herder, maar niet één stal. De beroemde passage John 10:16 is verkeerd vertaald en de fout is overgegaan in de versie van de King James. De kudde van Christus is één, maar er zijn veel stallen. We moeten daarom kijken naar een veel bredere unie.”

In de Schrift zei Jezus:

John 14:6 Jesus saith unto him, I am the way, the truth, and the life: no man cometh unto the Father, but by me.

Terwijl de apostel Petrus verklaarde:

Acts 4:12 Neither is there salvation in any other: for there is none other name under heaven given among men, whereby we must be saved.

Ondertussen waarschuwde de apostel Paulus de kerk toen hij zei:

Galatians 1:9 As we said before, so say I now again, If any man preach any other gospel unto you than that ye have received, let him be accursed.

Maar als mensen zouden geloven dat de vroegste nieuwtestamentische manuscripten vol met fouten zaten, en dat de vroege Christenen niet zeker wisten wat ze moesten geloven, dan zou het mogelijk kunnen zijn dat zulke gewaagde verzen in de Bijbel toch niet zo doorslaggevend zijn, en kan voortaan de deur naar vele religies worden geopend.

Is dit misschien wat Rome al die tijd al verlangde?

Er kunnen veel voorbeelden worden gegeven van de invloed van Rome in de moderne tijd, maar een van de meer interessante is een interview met Leo Hindery, de Managing Partner van InterMedia Partners, zijn bedrijf nam bezit van de grootste Christelijke uitgeverij ter wereld, uitgeverij Thomas Nelson.

In dit interview werd Hindery gevraagd naar wat hem ertoe dreef om succesvol te zijn: “Wat gaf je de ambitie om van, weet je, een soort van arbeidersbaantje, naar een zakenman te worden, denk ik? (Hindery): Veel demonen, veel duivels die er altijd voor hebben gezorgd dat ik wilde slagen, ik was gezegend met enig intellect, ook intellectuele nieuwsgierigheid die me dreef, veel van mijn vroege invloeden kwamen van de Jezuïeten, ik was Jezuïet opgeleid op zowel de middelbare school als op de universiteit en ik heb altijd geweten dat ik iets speciaals wilde zijn, dat bedoel ik niet op een egoïstische manier, maar ik wilde slagen en goed doordacht zijn. Ik gaf veel van de vroege eer aan de Jezuïeten.”

In 2011 verkocht InterMedia Partners het bezit van Thomas Nelson aan Rupert Murdoch, het meest bekend om zijn eigendom van Fox News. Murdoch is ook een ridder in de pauselijke orde van st. Gregory, geridderd door de Paus voor zijndiensten aan Rome.

Via Thomas Nelson publiceert het bedrijf van Murdoch nu de New King James Bible, en via Zondervan publiceert hij ook de NIV-Bible.

Interessant is dat Murdoch ook eigenaar is van HarperCollins

dat de Satanische Bijbel publiceert voor de kerk van Satan.

Maar zijn deze dingen gewoon vreemde toevalligheden of kunnen er andere krachten aan het werk zijn?

We beluisteren dit interview van de overleden Malachi Martin, een voormalige jezuïetenpriester en auteur van een bestseller over de geschiedenis van de jezuïetenorde. In dit interview onthult Martin, waarvan word gezegd dat de duistere machten aan het werk zijn in Rome:

“Vader, ik heb hier een artikel getiteld” ’twee vooraanstaande kerkmannen zijn het erover eens’ “ja” “dat er werkelijk is, dit is een schok voor veel mensen, “ja”. Dat er satanische praktijken gaande zijn in het Vaticaan, zou dat waar kunnen zijn? ‘Ja, als we nu in het Vaticaan zeggen dan is dat op een bepaald niveau, en er is geen twijfel over mogelijk dat er praktijken zijn geweest en nog steeds zijn, praktijken die formeel Lucifer vereren, de prins van deze wereld. ”

In de Schrift wordt de vernietiging van het spirituele Babylon duidelijk voorzegd, we lezen het volgende:

Revelation 18:2 And he cried mightily with a strong voice, saying, Babylon the great is fallen, is fallen, and is become the habitation of devils, and the hold of every foul spirit, and a cage of every unclean and hateful bird.

Revelation 18:4 And I heard another voice from heaven, saying, Come out of her, my people, that ye be not partakers of her sins, and that ye receive not of her plagues.

Revelation 18:5 For her sins have reached unto heaven, and God hath remembered her iniquities.

Onkruid en tarwe

In het evangelie van Matthew (Matthéüs) vertelde Jezus de gelijkenis van een man die goed zaad zaaide in zijn akker, maar terwijl de mensen sliepen kwam er een vijand die onkruid zaaide tussen de tarwe, het onkruid word gezegd een soort onkruid te zijn dat bekend staat als de Darnell. De Darnell wordt soms ‘valse tarwe’ genoemd, omdat deze tijdens de groei bijna exact lijkt op de echte tarwe eromheen, maar naarmate de oogst nadert, wordt de tarwe goudbruin, maar de Darnell wordt zwart en de zaden zijn vol gif.

Jezus zei:

Matthew 13:37 He answered and said unto them, He that soweth the good seed is the Son of man;

Matthew 13:38 The field is the world; the good seed are the children of the kingdom; but the tares are the children of the wicked one;

Matthew 13:39 The enemy that sowed them is the devil; the harvest is the end of the world; and the reapers are the angels.

Met deze dingen in gedachten stellen we de vraag:

Als het gaat om de geschiedenis van de kerk en de Bijbel, wie is het onkruid? en wie is het tarwe?

En door welke van hen is het ware en getrouwe verslag van het woord van God bewaard gebleven?

Wees waakzaam,

Rev 3:2 Be watchful, and strengthen the things which remain, that are ready to die: for I have not found thy works perfect before God.

Word vervolgd in

Deel Drie

‘Bridge to Babylon’

‘Brug naar Babylon’