Onkruid Onder De Tarwe – Tares Among The Wheat – Een lamp in het duister: De onvertelde geschiedenis van de Bijbel – Deel 2 van 3 -transcript.
Onkruid Onder De Tarwe
Tares Among The Wheat
Een lamp in het duister: De onvertelde geschiedenis van de Bijbel – Deel 2
Transcript – deel 2 –
Al bijna 2000 jaar lang staat de wereld op zijn kop, over wat alleen kan worden genoemd ‘het meest controversiële boek’ aller tijden. Voor zijn critici is de Bijbel slechts een combinatie van mythe en legende vermengd met geschiedenis, maar voor degenen die in zijn heilige geschriften geloven, is het het geïnspireerde en onfeilbare woord van God. Een Goddelijk verslag, wat niet alleen de manier vertelt waardoor mensen in de hemel kunnen komen, maar wat ook waarschuwt voor een eeuwig oordeel voor degenen die het licht van waarheid verwerpen dat binnenin wordt gevonden.
Jezus zei:
John 3:19 And this is the condemnation, that light is come into the world, and men loved darkness rather than light, because their deeds were evil.
Tares Among The Wheat
Onkruid Onder De Tarwe
Deel 2 van 3
Schapen onder wolven
Nadat hij was gekruisigd en uit de dood was opgestaan, gingen de volgelingen van Jezus Christus de hele wereld in. Eerst tot de Joden en daarna tot de heidenen, predikten zij dat Jezus de ware Messias is en dat hij leed voor de zonden van mensen volgens de geschriften van de Heilige Schrift.
Acts 10:43 To him give all the prophets witness, that through his name whosoever believeth in him shall receive remission of sins.
Maar Jezus had zelf tegen zijn discipelen gezegd:
Matthew 10:16 Behold, I send you forth as sheep in the midst of wolves: be ye therefore wise as serpents, and harmless as doves.
De apostelen waarschuwden ook gelovigen voor verleidende geesten en doctrines van duivels, en van bepaalde mannen die de kerk zouden binnensluipen met bedrog en leugens.
2 Peter 2:1 But there were false prophets also among the people, even as there shall be false teachers among you, who privily shall bring in damnable heresies, even denying the Lord that bought them, and bring upon themselves swift destruction.
Door de Middeleeuwen heen gingen veel Hervormers geloven dat deze waarschuwingen betrekking hadden op de opkomst van de Roomse kerk. In het boek Revelation zagen ze het beeld van de geloofsverzaking van Rome gepresenteerd als een ontrouwe vrouw die bovenop een zevenkoppig beest zat:
Revelation 17:5 And upon her forehead was a name written, MYSTERY, BABYLON THE GREAT, THE MOTHER OF HARLOTS AND ABOMINATIONS OF THE EARTH.
Revelation 17:6 And I saw the woman drunken with the blood of the saints, and with the blood of the martyrs of Jesus: and when I saw her, I wondered with great admiration.
Maar de Roomse kerk kwam niet plotseling van de ene op de andere dag, ze kwam stap voor stap door de vroege eeuwen heen.
Als je naar de vroege kerkgeschiedenis kijkt, had je vijf patriarchaten die tot stand kwamen, Antiochië, Jeruzalem, Alexandrië, Constantinopel en Rome, dus je had vijf belangrijke kerkcentra in de eerste paar honderd jaar, maar Alexandrië viel en Jeruzalem en Antiochië vielen ook al vroeg, dus je blijft achter met Constantinopel en Rome.
Je had die twee, maar Rome kreeg het overwicht in het Westen. Er ontwikkelden tegen de 4e 5e 6e eeuw controverses tussen alle bisschoppen in verschillende delen van de wereld, vooral Europa en het Midden-Oosten. En telkens als er een controverse was, moest een rechtbank beslissen wat het antwoord was, en veel problemen die opdoken tijdens het begin, theologische problemen, werden naar Rome gestuurd om naar te bekijken en om een oordeel te geven.
Terwijl de nieuwtestamentische kerk was begonnen in het oude Jeruzalem en zich over de heidense wereld had verspreid, domineerde op de een of andere manier het leiderschap van Rome als het belangrijkste orakel in kwesties van debat. Nou, je moet de geschiedenis van Rome niet vergeten, het Romeinse rijk was een groot rijk voor honderden jaren lang, en de pausen werden de erfgenamen van dat soort macht.
In de 5e eeuw zou een van de meest bekende leiders van de vroege kerk Augustine of Hippo verwijzen naar een conflict dat ontstond tussen bepaalde Afrikaanse bisschoppen. Augustine schreef: “In deze kwestie hebben twee concilies al brieven gestuurd naar de Apostolische Stoel, en van daaruit zijn besluiten teruggekomen, de zaak is gesloten.”
Wat Augustinus zei in die zeer beroemde verklaring, hij zei dit: “Als Rome een besluit neemt, dan staat dat vast.” Dus ze hadden een rechtbank nodig, en het gezag van het rijk was in de stad Rome, door Augustinus in die tijd en dat is alles wat hij zegt, hij zei: als we een probleem hebben, als we een meningsverschil hebben, laten we ons dan tot Rome wenden.
In de eeuwen die volgden, zou Augustinus zijn verklaring worden omschreven door de pausen en leiders van de Roomse kerk. Zijn woorden werden opgevat als: “Rome heeft gesproken, de zaak is gesloten”. Met andere woorden, als de kerk van Rome een mening geeft, dan moeten alle andere kerken gehoorzamen.
Toen, in de vijfde eeuw, leed het oude rijk aan zijn ondergang en viel, toen werd het geplunderd door de barbaarse stammen die de stad van de zeven heuvels in verval zouden brengen.
Rome werd overspoeld door de Hunnen en Attila de Hun, en het hele systeem van het rijk werd verslagen en de pausen begonnen de plaats in te nemen van de oude Caesars, en ze kwamen om niet alleen spiritueel leiderschap over te nemen, maar ook politiek leiderschap. En zo greep Rome vanaf dat moment steeds meer macht en zo ontstond het pausdom echt.
Hoewel het pausdom niet van de ene op de andere dag ontstond, en er veel gebeurtenissen waren die tot de ontwikkeling ervan leidden, is de datum waar Protestantse historici het vaakst naar kijken, 606 na Christus, toen de Romeinse keizer Focas, paus Bonifatius de derde, de universele bisschop van alle kerken noemde, dit is wanneer de pauselijke macht officieel in Rome werd gevestigd.
Als een man zegt dat hij de ware leider van het hele Christendom is, is niet alleen onbijbels, maar het gaat volledig in tegen God’s woord en het opent de deur voor het opzetten van een controlesysteem dat de wereld kan beheersen en die Satan kan gebruiken. Dus ik zou zeggen dat dit concept van een paus vanaf het begin Satans plan was voor een man om de kerk te manipuleren in de naam van Christus, maar voor het opzetten van een systeem van antichrist of een anti-christelijk geloofssysteem.
Toen het pauselijke systeem eenmaal tot stand kwam en het duidelijk werd dat het een afvallig systeem vertegenwoordigde dat heidense leringen en tradities combineerde met wereldse politiek, allemaal onder het masker van het Christendom, je had toen Christenen die in twee categorieën vielen, er waren zij die de leerstellingen van de paus na volgden en de kerk van Rome, en dan had je degenen die door de geschiedenis heen bekend stonden als bijbelgelovigen, die zich afgescheiden hielden van Rome en vastbesloten waren om hun geloof alleen op de Schrift te baseren, zonder enige vorm van een door mannen gemaakte doctrine of heilige raadgevingen, wat ze wel in het Romeinse systeem hadden.
Het was omdat ze de claims van de paus op zijn autoriteit verwierpen, dat veel bijbelgelovigen werden vervolgd in de eerste eeuwen. De Engelse auteur Adrian Hilton schrijft: “Het Romeinse pseudo-Christendom zorgde ervoor dat veel getrouwe gelovigen de bergen van Europa en Klein-Azië in vluchtten om aan vervolging en de dood te ontsnappen. En daar gingen ze verder, ver weg van het wereldbeeld,
als de ware kerk van Christus.”
Deze groepen waren in veel gevallen tegen Rome, ze beschouwden Rome meestal als de antichrist, ze beschouwden de mis als godslastering, ze geloofden niet in het priesterschap van Rome en vele andere leringen van Rome verwierpen ze, en ze beweerden dat zij afstamde van de vroege kerk, in het bijzonder de Waldenzen of de Vallenses genoemd, zij beweerden dat ze de ware kerk waren, zij scheidde niet van Rome, maar Rome scheidde van hen.
Er waren Christenen die niet altijd oog in oog stonden met de paus van de Rooms-katholieke kerk, in feite waren er velen van hen.
Gelooft u dat deze eerdere groepen, de Waldenzen en Albigenzen Christenen waren?
Ja, velen van hen waren dat, ik heb hun geschriften gelezen en hun geschiedenis bestudeerd en ze waren bereid om voor hun geloof te sterven. De Pauliciërs gaan ook terug naar Armenië en andere plaatsen tot in de vierde eeuw. Ze geloofden ook dat ze de ware kerk voortzetten en ze waren tegen alles in de pauselijke kerk en beschouwden haar als de antichrist. Het geloof dat deze vroegere groepen in feite Christenen waren werd gedragen door bijna alle Hervormers, inclusief mannen als John Wickliffe, Maarten Luther, Johannes Calvijn en vele anderen.
In feite, veel Christenen zijn bekend met het idee van Amerika als een stad op een heuvel, en die toespraak werd oorspronkelijk gehouden door gouverneur John Winthrop, een van de oprichters van de Massachusetts Bay Colony, en toen hij en de andere puriteinen naar de nieuwe wereld kwamen, hield hij deze toespraak over Amerika, of zij henzelf als een stad op een heuvel, maar aan het begin van die toespraak verwijst hij naar de Waldenzen als een voorbeeld van Christelijke zelfopofferende-liefde (Charity).
In zijn toespraak zei Winthrop: “Wij zijn een bedrijf dat belijdt medeleden van Christus te zijn, we behoren ons verbonden te verklaren door deze band van liefde, en te leven in de beoefening ervan, dit was berucht in de praktijk van de Christenen van het verleden, waarover is getuigd van de Waldenzen. Ze hielden van iedereen van hun eigen religie, zelfs voordat ze die kenden. ”
Niettemin blijft de moderne geschiedenis melden dat deze vroege bijbelgelovigen, ketters waren die in occulte leerstellingen geloofden.
Wat zeg je tegen mensen die deze moderne historische argumenten presenteren?
Ik zou allereerst willen zeggen dat veel van onze geschiedenis uit Rome komt, dat moeten we erkennen. Het was Gibbon die zei dat ‘wanneer de oorlogen worden uitgevochten, de overwinnaars vertellen het verhaal’, ik geef zijn woorden niet precies, maar dat is de kern van wat hij zegt. Hij zegt met andere woorden: ‘het zijn de overwinnaars die het verhaal vertellen’.
Dus als u een verslagen kleine Christelijke groep bent, dan wordt uw verhaal verteld vanuit het standpunt van degenen die u hebben overwonnen. En Pelikan, de moderne Amerikaanse geleerde zegt, en er is vaak geen een andere manier om het verhaal te vertellen.
De algemene aanklacht tegen de Waldenzen en Albigenzen is dat
deze groepen on-orthodoxe ideeën over God hadden en dat ze zich schuldig maakten aan wat de ‘Manichese ketterij’ werd genoemd.
De manicheeërs waren dualisten, ze geloofden in een God van goed en een God van kwaad, en dat was een van de grote ketterijen van de kerk. Na verloop van tijd werd het woord manicheeër een algemene term voor ketterij, maar het betekende niet standaard dat iemand werkelijk de doctrines van de manicheeërs geloofde.
Toen Maarten Luther de Reformatie begon, beschuldigde de synode hem ervan een Manicheeër te zijn, in feite schrijft de moderne historicus S.J. Barnett dat: “Tijdens en na de Reformatie hoopten Katholieke propagandisten de legitimiteit van het Protestantisme te ondermijnen. Katholieke apologeten noemden Luther en Calvijn gewoonlijk als manicheaanse ketters, uit de 3e-eeuwse dualistische ketterij. “
Als ze niets verkeerds konden vinden met een zogenaamde ketter, zouden ze hen beschuldigen van manicheaan-isme, want dat was altijd strafbaar met de dood, dus als ik er niet achter konden komen dat jij op een andere manier een ketter was, dan ik zou je gewoon beschuldigen als een manicheeër en op die manier kon ik je ter dood brengen, en dan hoefde ik niet heel veel andere dingen tegen je te bewijzen, dus dat was één van de tactieken van Rome.
Het was om elke soort groep, te kunnen beschuldigen, om van wat voor ketterij dan ook waarvan ze werden onderzocht, om hen te beschuldigen van manichea-isme, zodat hun zaak gemakkelijker zou kunnen worden gemaakt, en dat daarmee zou kunnen worden aangetoond dat ze echte ketters waren, dus je kan niet veel van de informatie die we krijgen vertrouwen. Je moet het zeker grondig onderzoeken om erachter te komen wat deze groepen geloofden.
Zij weigerde om de dogma’s te erkennen, of de ideeën, of de doctrinesdie werden gepromoot door de mannen, die niet bijbels waren, en dus namen ze een bijbels standpunt en vanwege het bijbelse standpunt werden ze vervolgd.
Zoals we eerder zeiden, de meeste Hervormers geloofden dat de beschuldigingen van ketterij tegen deze eerdere groepen ten onrechte door Rome waren gemaakt om haar vervolgingen te rechtvaardigen.
Toch geloofden de meeste Protestantse historici dat de Waldenzen en de Albigenzen voorlopers waren van de Reformatie. De negentiende-eeuwse historicus William Jones schreef: ‘Dat het rechtvaardigen van de Waldenzen en Albigenzen inderdaad is om Reformatie en de Hervormers te verdedigen, die lang geleden voor ons met een voorbeeld van moed stonden, en hebben zich ingespannen om het Christelijke geloof te behouden in haar oude zuiverheid, die de kerk van Rome al die tijd heeft geprobeerd te vernietigen.”
Om specifieker te zijn, zou het nauwkeuriger zijn om te zeggen dat de pausen hebben geprobeerd het Bijbelse Christendom af te schaffen ten gunste van een religieus systeem dat zij zelf hebben gemaakt. En om deze reden hebben ze de Bijbel als hun voornaamste vijand gezien en dit is de reden waarom ze verboden dat het werd gelezen door het gewone volk.
Door de geschiedenis heen hebben ze verschillende uitspraken gedaan, zeggende dat je deze heilige dingen niet aan de zwijnen kunt geven, en om dit Schriftgedeelten daarvoor te gebruiken is volkomen fout, parels voor zwijnen hebben niets te maken met het geven van de levengevende Schrift aan de mensen, maar de Rooms-katholieke kerk keek gewoon naar de gewone man als varkens die de geschriften onmogelijk konden begrijpen.
Hierdoor gingen Maarten Luther en uiteindelijk de rest van de Hervormers geloven dat de paus de vervulling van bijbelse waarschuwingen was betreffende de grootste vijand van Christus.
Als je het leven van Luther bestudeert zul je zien dat er een zeer langzame overgang was, vanaf 1517 toen hij de 95 stellingen aan de deur spijkerde tot ongeveer het jaar 1520, dus dat is slechts een kwestie van drie jaar, maar voor iemand die dacht dat hij trouw was aan de kerk, ook al was het de Roomse Kerk, tot de tijd dat hij in 1520 komt, en er is een bul is die hem daadwerkelijk excommuniceert, hij draait zich om en hij zegt, ik ben er nu van overtuigd dat de paus die op de troon zit daar in Rome de antichrist is. Omdat hij zo tegengesteld was met zijn macht en leer, zo tegengesteld aan de fundamentele waarheden van het Evangelie.
Luther en vele anderen, predikten het Evangelie van genade en brachten de Protestantse Reformatie voort, maar hun grootste obstakel was het conflict tussen de Bijbelse leer van redding door geloof in Christus als een vrije gave van God, tegenover de leer van Rome, een werkverlossing gebaseerd op de rituelen van de Katholieke kerk.
De Roomse kerk leerde al voor 500 jaar of langer dat een man wordt gered door zijn werken, en sommige hedendaagse geleerden zeggen: je hebt het mis, want de middeleeuwse theologen geloofden dat de macht, of ze noemden het de: Potentia Absoluta, de absolute kracht van God kan een ziel redden uit genade door geloof. Ja dat zeiden ze wel.. maar toen zeiden ze: ja maar dat is de Potentia Ordinata van God. En je zult zeggen, maar wat is dat?
Welnu, terwijl God dat kon doen, omdat hij absoluut soeverein is, dat is niet de methode die hij koos, de methode die hij koos was de kerk en de verordeningen of de sacramenten, en door de sacramenten van een man, en de voorwaarden zijn heel duidelijk, dat je moet …. .. … dat is Latijns voor: “een man moet in zichzelf doen wat hij moet doen om zich voor te bereiden”, voor wat wordt genoemd de verdienste van geschiktheid, “The merit of Congruity”, en als hij dat doet, komt God binnen met een verdienste van waardigheid (The merit of Condignity). Het is dus een erg ingewikkeld proces en dat wordt nog steeds vandaag geloofd, en toch gaat het terug tot de middeleeuwen. Omdat je een opslagplaats van verdienste opbouwt en dat is het hele systeem. Is dat in wezen: werken voor je gerechtigheid? Ja, dat is precies wat het is.
Hoewel dergelijke debatten in de moderne wereld misschien vervelend lijken, was het begrip van redding voor de mensen in de middeleeuwen letterlijk een kwestie van leven en dood.
Eeuwen later wordt de leer van ‘Werken voor je redding’ door middel van sacramenten en rituelen, vandaag de dag nog steeds voortgezet in de kerk van Rome. Waar meer dan 1 miljard Katholieken de leringen van de paus volgen.
Om 1 miljard mensen te misleiden over hun eeuwige bestemming, denk ik dat je geen grotere leugen kunt krijgen dan dat, noch een grotere misvatting van de Schrift, en dit terwijl er staat dat Christus onze zonden heeft gereinigd, toen hij aan de rechterhand van de Majesteit in de hemel ging zitten.
Hebrews 1:3 Who being the brightness of his glory, and the express image of his person, and upholding all things by the word of his power, when he had by himself purged our sins, sat down on the right hand of the Majesty on high;
En in de Latijnse Vulgaat, ‘het vagevuur’, dit is precies dezelfde route waarvandaan Katholieken het vagevuur hebben, maar de Bijbel leert niets over het vagevuur, de Bijbel leert dat Christus onze zonden heeft uitgewist en nam onze zonden op zijn eigen lichaam aan de boom zodat wij vrij zouden kunnen gaan en vergeven zouden worden en niet naar een vagevuur hoeven te gaan om onze zonden weg te zuiveren, dus het is een godslastering tegen het kruiswerk van Christus en de opstanding van Christus die ons verzekert dat onze zonden zijn vergeven en dat we gerechtvaardigd zijn voor God door het kruis, werk, dood en opstanding van Christus.
Om de pauselijke leerstelling te weerleggen, verklaarden de Hervormers dat redding alleen door God’s genade was, door geloof alleen, in Christus alleen.
John Fox en de Hervormers herontdekten, te beginnen met Maarten Luther, ‘The just shall live by faith’. En om hun leerstelling te bewijzen, waren ze vastbesloten om de Bijbel voor alle mensen beschikbaar te maken. Maarten Luther nam Erasmus zijn 1519, Griekse Nieuwe Testament en hij vertaalde zijn Septemberbijbel van 1522 en ze werden zo snel mogelijk verkocht als dat ze van de drukpers konden komen en mensen begonnen het te lezen en beseften dat Rome hen leugens vertelde en ze begonnen Jezus Christus te vertrouwen. Daarom begon daar de Reformatie in Duitsland.
Vanuit Duitsland verspreidden Luthers leringen zich naar Engeland en zouden William Tyndale beïnvloeden, de man wiens missie zou zijn om ervoor te zorgen dat zelfs een gewone ploegjongen het woord van God kon lezen.
William Tyndale begon het woord van God te lezen, hij had het verlangen dat de mensen het woord van God zouden hebben en dus breekt de Reformatie uit, en het Rooms-katholicisme, de Katholieken, ze kunnen er geen grip op krijgen, want zodra de mensen de Bijbel in hun eigen taal krijgen, de Bijbel zegt dat je de waarheid zult kennen, en de waarheid zal je vrijmaken. (John 8:32) En mensen haalde deze enorme last van zonde van hun schouders.
John 8:32 And ye shall know the truth, and the truth shall make you free.
Ik denk aan Thomas Bilney, Thomas Bilney dacht dat hij de Judas van zijn generatie was, hij dacht dat hij iets zou doen dat als verraad werd gezien, hij ging in het geheim naar buiten en kocht een Erasmus New Testament en hij opende het in 1 Timothy 1:15waar Paulus zegt dat hij het hoofd is van alle zondaars, en dat Christus in de wereld kwam om voor hen te sterven. Hij zegt dat als God Paulus kan vergeven, dan kan hij mij ook vergeven, en hij werd glorieus gered.
En laat me je vertellen, hij ging biechten, en hij gaat biechten bij Hugh Latimer en vertelt vader Latimer: “vader ik heb gezondigd, ik ging en kocht dit Griekse Nieuwe Testament en ik las over hoe Jezus Christus zonden vergeeft en ik vertrouwde Jezus Christus als mijn persoonlijke Redder.
En Latimer zegt in zijn eigen woorden, in het boek Foxe’s Book of Martyrs (Edited by Forbush): “Ik heb die dag meer geleerd van die bekentenis van Thomas Bilney dan dat ik in twintig jaar van Schriftstudie had geleerd.”
En het gebeurde dat Hugh Latimer ook Jezus Christus als zijn persoonlijke Redder leerde kennen, dus als het woord van God naar buiten komt, is het als een vuur, en mensen lezen het en ze worden vrijgemaakt. En Thomas Bilney zegt: “Het was zoeter was dan het eten van verse honing uit de honingraat” terwijl hij het over de Schrift heeft, er wordt zelfs van William Tyndale gezegd dat hij een man was die enkel en alleen verslaafd was aan de Schriften.
Net als William Tyndale zouden Thomas Bilney en Hugh Latimer allebei door de kerk van Rome worden veroordeeld en op de brandstapel worden verbrand vanwege hun geloof in het woord van God.
Desalniettemin was hun offer niet voor niets, aangezien hun dood en die van vele anderen talloze zielen in heel Europa inspireerden om zich af te keren van Rome en het ware evangelie te omarmen.
Ian Paisley: “Toen zij de heiligen van God aan het verbranden waren, ‘God zij dank’, brandde het Evangelie met machtig vuur.”
Het Katholicisme vervolgde hen en onderdrukte hen en hielden hen in een slavernij van schuld, en Jezus Christus en de Schrift maakte hen vrij, de Heilige Geest gebruikte het Heilige woord van God om hem te bevrijden.
Maar deze vrijheid zou niet zonder gevolgen worden afgekondigd. De kerk van Rome reageerde met haar eigen tegenaanval.
Om te begrijpen wat het Vaticaan daarna deed, moeten we ons realiseren welke enorme impact de Reformatie had. De Protestantse historicus J.A. Wylie schreef dat de Reformatie hele landen in heel Europa had getransformeerd en dat het uiteindelijk de wereld zou veranderen.
Wiley schreef dat: “Winnende van alle tegenstanders, deze grote religieuze opwekking, die nog geen halve eeuw oud is, had een kracht verworven en een adem werkelijk verbazingwekkend. Vanuit het kleine Saksische stadje Wittenberg had het zich verspreid over de machtige koninkrijken van de Saksen, Pommeren, Polen, Bohemen, Hongarije en Transsylvanië, de Reformatie was verwelkomd door Noorwegen, Zweden, Denemarken en Nederland. Zijn carrière was er een geweest van onbelemmerde, voortdurende overwinning. Het zuiden en westen van Frankrijk waren Protestants, en het overheersen van de Reformatie leek vrijwel zeker. Van de landen van West-Europa bleven er nu slechts twee, Italië en Spanje, bij de paus. ”
Ze namen Maarten Luther eerst niet serieus en namen zijn beweging ook niet erg serieus, maar toen het zich begon te verspreiden, realiseerden ze zich dat het een echt gevecht begon te worden.
In 1540 gaf de paus een voormalige Spaanse soldaat genaamd Ignatius Loyola de opdracht om een militaire compagnie van priesters binnen de Katholieke kerk te vormen, hun belangrijkste doel was om een contra-reformatie te lanceren om het werk van de Hervormers te vernietigen en de Protestantse kerken weer terug onder het gezag van de paus te brengen. Ze werden genoemd: ‘De Sociëteit van Jesus’ of, zoals hun vijanden ze noemden, de Jezuïeten.
Malachi Martin, de grote Rooms-katholieke schrijver, zou hen praktisch de stormtroopers van het pausdom noemen. Hun idee was om de Protestantse kerken te verslaan die gaande waren in heel Europa ten tijde van de Reformatie, en dat werk voort te zetten in het onderwijs, de vorming van universiteiten, hogescholen, seminaries, overal in Amerika en in heel Europa. De Jezuïeten zijn dus echt betrokken geweest
bij zowat elk soort van activiteit die de mensheid kent. Educatieve en verderfelijke intriges en veel mensen hebben gezegd dat ze verband hadden met moorden, dus de contra-Reformatie omvatte oorlogen, belegeringen, alles onder de zon om te proberen het protestantisme te verslaan.
Maar het belangrijkste twistpunt was de Bijbel: Hoe de Hervormers de Schrift begrepen en massaal tot de bevolking predikten, wat de grootste bedreiging was voor Rome.
(Acteur die een Katholiek speelt:)
‘Ze zijn gevaarlijk, gevaarlijk voor alles wat we als Katholieke kerk geloven, en we moeten iets doen om het te stoppen.’
Met de drukpers werd de Bijbel in heel Europa vertaald en gedupliceerd in ongekende mate. Er was een golf van bijbelvertalingen en bijbelpublicaties en het kwam allemaal tot stilstand na de King James Version van de Bijbel. Vrijwel alle vertalingen stopten, er was zo’n vlaag van 1526 tot 1611, het werd zo nauwgezet gedaan door mensen die geloofden dat God zijn woord had geïnspireerd.
De King James vertaling zou na verloop van tijd worden beschouwd als de kroonprestatie van de Protestantse Reformatie en zou alles gaan symboliseren waarvoor de martelaren hadden geleden, voor het woord van God. Maar vanwege de associatie met de Reformatie, iets wat het Vaticaan zag als een daad van rebellie tegen haar gezag, zou de King James Version door Rome gehaat gaan worden.
Dat is de vrucht van de Reformatie die de jezuïeten vooral willen vernietigen, want totdat ze dat doen, kunnen ze er niet zeker van zijn dat ze de hele wereld en vooral Engeland weer onder de ban van het pausdom krijgen.
In 1825 verklaarden de jezuïeten in Chieri, Italië (1825) hun voornemen om controle over de Bijbel te nemen, als onderdeel van hun eeuwenoude plan om de hele wereld onder de macht van Rome te brengen.
Als je de jezuïeten in de geschiedenis bestudeert, ontdek je dat ze meer opereren als een inlichtingengemeenschap zoals de C.I.A. of M.I.6. , dan als een religieuze orde, en dat ze hoofdzakelijk de aanhangers zijn van wat wordt genoemd pauselijke of romaanse doctrine, en dit is het geloof dat Rome over de hele wereld zou moeten regeren. Het is niet noodzakelijk van toepassing op alle Katholieken, omdat veel Katholieken het er niet mee eens zijn, maar de pauselijke leer is in wezen de overtuiging dat: omdat de paus de plaatsvervanger van Christus is, en hij staat in de plaats van Christus hemzelf en omdat Christus de Koning der koningen is, daarom zou de paus de autoriteit moeten hebben om te regeren over alle koningen en prinsen op planeet aarde. En het is deze leerstelling die tot bijna alle oorlogen van het oude Europa heeft geleid.
Zelfs in de late 19e eeuw was het plan van Rome voor de wereldheerschappij bekend en gedocumenteerd onder Engelse geestelijken. In 1888 waarschuwde een bijeenkomst van de Protestantse missies in Londen dat: “Het missionaire programma van het Vaticaan betwijfelt wie de bekering van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten van Amerika zal omarmen, en via hen de onderwerping van de hele wereld.”
Het jezuïetenplan
Om hun doelen te bereiken, achtten de jezuïeten het nodig om de Bijbel te beheersen. Omdat de Bijbel alle leugens en valse doctrines van het pausdom aan de kaak stelt, is dat wat Rome altijd heeft gehaat. En ze hebben herhaaldelijk toegegeven dat de leer van de Schrift in tegenspraak is met de officiële leer van de Rooms-katholieke kerk. En wanneer je eenmaal beseft dat dat het echte conflict is, dat het tussen het gezag van de paus is, tegen het gezag van de Bijbel, op dat moment begint de jezuïetenleer veel logischer te worden.
In moderne tijden werd de jezuïetenvisie op de Bijbel ontmaskerd door dr. Ian Paisley, de voormalige eerste minister van Noord-Ierland, die tientallen jaren heeft gevochten tegen de invloed van Rome in zijn eigen land.
Ian Paisley: “Wij zijn niet verantwoordelijk voor het geweld, het geweld komt van de Rooms-katholieke kerk.”
Paisley noemt zichzelf een historisch Protestant en heeft voortdurend geprotesteerd tegen het gezag van de paus, zowel politiek als theologisch.
Ian Paisley: “Monster! Wij zullen niet voor de paus buigen! Ik wil zeggen dat deze wafel, nadat het ingewijd is, leert de kerk van Rome dat dit het fysieke lichaam, botten en bloed van Jezus Christus is. De Heer Jezus Christus is één keer geofferd aan het kruis, en betaalde één volledig en compleet ‘en om nooit meer te herhalen’ offer voor zonden.En hij komt niet naar beneden uit de hemel door de woorden van een priester om vervolgens als een koekje keer op keer opnieuw te betalen voor zonden.”
In recentere jaren sprak Ian Paisley openlijk op de Europese radio, waarbij hij een document onthult dat de Jezuïeten visie op de Bijbel laat zien, tegenover de autoriteit van de paus: “Bisschop Wordsworth, een vooraanstaande heilige in de kerk van Engeland, onthult de geheimhouding van de jezuïeten in de onthulling van een document, dat door hen in hun vroege dagen werd gebruikt om Protestanten te dwingen zich aan de Moederkerk te onderwerpen. ‘Rooms-katholieke bekentenis: in het openbaar voorgeschreven en voorgesteld aan Protestanten bij hun toelating tot de Rooms-katholieke kerk: ‘We belijden dat we van ketterij zijn overgebracht naar het ware levende Rooms-katholieke geloof, door de bijzondere zorg van onze opperste gouverneurs, en door de ijver en hulp van onze meesters, de vaders van de Orde van Jezuïeten, en we willen dit bevestigen door onze geloften aan de hele wereld. Wij belijden dat wat voor nieuw ding de paus ook voorschrijft, of het nu in de Schrift staat of niet in de Schrift, en wat hij ook gebiedt goddelijk is, en zou daarom door leken meer aanzien moeten worden gegeven dan de voorschriften van de levende God. Wij bekennen dat het lezen van de Heilige Schrift de oorsprong is van ketterij en schisma, en de bron van godslastering. We belijden dat de Heilige Schrift onvolmaakt is, en een dode letter, totdat het wordt uitgelegd door de hoogste paus, en door hem toegelaten word om gelezen te worden door de leken. We bekennen en erkennen dat de paus als onze allerheiligste vader, in alle dingen gehoorzaamd moet worden zonder enige uitzondering, en dat ketters die in strijd zijn met zijn bevelen, niet alleen verbrand moeten worden, maar ook met lichaam en ziel aan de hel moeten worden overgeleverd. ”
Sinds de middeleeuwen heeft de hoofdagenda van de jezuïeten te maken met het dwingen van hun volgelingen om afstand te doen van het gezag van de Bijbel ten gunste van het gezag van de paus. Toen, in de 19e eeuw, kwam hun beweging in een stroomversnelling en via hun tekstcritici zeiden ze dat de Bijbel een gebrekkig boek was, en ze zeiden dat ze alle tekortkomingen die zij konden vinden aan de wereld zouden bewijzen. En tegelijkertijd verklaarden ze officieel via het ‘Vaticaans Concilie 1’ dat de paus onfeilbaar was, dus hun boodschap was duidelijk: vertrouw de Bijbel niet, vertrouw de paus, de Bijbel is een gebrekkig boek en de paus is onfeilbaar, en dus dit maakte de cirkel compleet voor het conflict dat al honderden jaren woedde in de middeleeuwen en dat is uiteindelijk waar hun ontmoeting in Chieri, Italië over ging.
De informatie die door de jezuïetenleiders in Chieri werd besproken, werd in 1848 gepubliceerd door een voormalige jezuïet-ingewijde genaamd Jacopo Leone. Zijn boek was getiteld ‘Het Jezuïeten Complot, Het geheime plan van de Orde’. Daarin beweerde hij de plannen van jezuïetenleiders te hebben afgeluisterd, en hij voelde zich geroepen de informatie op te schrijven, en dit te publiceren als een waarschuwing voor de rest van de wereld.
Leone schreef specifiek over hoe de jezuïeten de controle over de Bijbel wilden overnemen, ze hadden gezegd:
“Dan zal de Bijbel, die slang die ons met opgeheven hoofd en flitsende ogen van vuur, en ons met zijn gif bedreigt, weer in een stok veranderen zodra we hem kunnen grijpen. O, dan mysterieuze stok, we zullen niet meer toestaan dat u uit onze handen ontsnapt. Want je weet maar al te goed dat gedurende de afgelopen drie eeuwen deze wrede adder ons geen rust heeft gelaten. Je weet heel goed met wat voor kudde hij ons verstrengelt, en met welke giftanden hij aan ons knaagt!”
Volgens Leonie gaf één van de jezuïeten openlijk toe, dat de Schrift het Rooms-katholieke geloof niet ondersteunt, sprekend over de bijbel zei hij: “Als ik je openlijk mag vertellen wat ik van dit boek vind, het is helemaal niet voor ons, het is tegen ons. Ik verwonder me niet over de onoverwinnelijke koppigheid die het met zich meebrengt bij al diegenen die de verzen als geïnspireerd beschouwen. Met een jeugdige blik, verwachtte ik volledig, bij het openen van het Nieuwe Testament dat ik daar het gezag zou vinden van een superieur hoofd in de kerk, de aanbidding van de Maagd, de mis, het vagevuur, relikwieën, maar op elke pagina vond ik mijn verwachtingen teleurgesteld. Uiteindelijk, nadat ik het minstens zes keer had gelezen, dat kleine boekje, moest ik voor mijzelf erkennen dat het in feite een heel ander religieus systeem voortbrengt. ”
Wat deze jezuïetenpriester al in de negentiende eeuw erkende, is hetzelfde als de Hervormers erkende. Ze merkten op dat de leerstellingen van de Bijbel en de leerstellingen van de paus dramatisch van elkaar verschilden. Het verschil is dat de Hervormers ervoor kozen de Bijbel te volgen, en de Jezuïeten kozen ervoor om ertegen te vechten namens de tradities en de macht van de Katholieke kerk.
De kijk van de jezuïeten richting de bijbel de Bijbel kan worden vergeleken met die van de Farizeeën van 2000 jaar geleden die zich tegen Christus verzetten.
Zoals Jezus over hen zei:
Mark 7:9 And he said unto them, Full well ye reject the commandment of God, that ye may keep your own tradition.
En hij zei opnieuw:
Mark 7:7 Howbeit in vain do they worship me, teaching for doctrines the commandments of men.
Tijdens hun bijeenkomst in Chieri in 1825, bespraken de jezuïeten de methodes die ze zouden gebruiken in hun voortdurende contra-Reformatie en hun plan om de Bijbel te ondermijnen. Ze zeiden specifiek dat: “Een paar inbreuken gemaakt in het Protestantisme – of deze bekeringen nu voortkomen uit oprechte motieven of dat ze
worden bepaald door een gunstige aanbod, zullen niet worden bespaard als deze persoon de moeite waard is, we moeten zoveel mogelijk, de hulp van moderne denkers te verwerven. Als we hen kunnen overhalen overgehaald om überhaupt in ons voordeel te schrijven, laten we hen dan goed betalen, hetzij in geld, of, hetzij in lof ”
De Jezuïeten staan sinds de middeleeuwen erom bekend mensen buiten de Katholieke kerk te verleiden, zelfs leden van Protestantse kerken, en sluiten deals met hen om de zaak van Rome te helpen. En dit werd vooral onthuld in de 19e eeuw tijdens wat de Oxford-beweging in Engeland werd genoemd, en het was in de nasleep van deze beweging dat het Vaticaan er echt op aandrong om te proberen de Bijbel te beheersen, en daarom is het zo belangrijk om te begrijpen waar de Oxford-beweging over ging.
In 1833 begon de Oxford-beweging, misschien niet zonder betekenis dat we niet alleen kijken naar wat Rome doet, we moeten bedenken dat de Heer Zelf oordeel zal brengen over een natie die hem verlaat en het woord van God verlaat. De Oxford-beweging was in feite een poging om de Kerk van Engeland te romaniseren en de Kerk van Engeland weg te krijgen van de Schriften en van de King James Bijbel en terug naar de rituele praktijken van Rome, nu gebeurde het op een heel subtiele manier. En het typeert echt de jezuïetenbenadering van bisschop Autun, wat is: “bovenal, niet te veel ijver”, en het probeerde de ware positie van de Kerk van Engeland af te schilderen als een soort van een middelmatige organisatie, maar tegelijkertijd promootte het wat je noemde: ‘Een hoge kijk op de sacramenten’.
Zodat, hoewel het beweerde te zijn tegen wat werd beschouwde als extreem Protestants, om zo te zeggen ‘Bijbelgelovige evangelisten’, en ook wat werd beschouwd als extreem Romanisme, bijvoorbeeld de vervolgingen door het Katholicisme, en wellicht de inquisitie. Toch vond het geleidelijk zijn weg in de publicaties van wat wij in onze tijd een: ‘Traktaat’ (Tracts for the times) noemen,om een gunstig beeld te geven van zaken zoals de Romeinse mis.
In 1898 publiceerde een man genaamd Walter Walsh een boek met de titel: De geheime geschiedenis van de Oxford-beweging. Daarin schrijft hij over de activiteiten van de jezuïeten in Engeland, hij legde een getuigenis vast van een voormalige Katholieke priester die hem vertelde: “In Engeland zijn er een groter aantal Jezuïeten dan in Italië, er zijn Jezuïeten in alle klassen van de samenleving; in het Parlement; onder de Engelse geestelijkheid, onder de Protestantse leken, zelfs in de hogere posten. ”
Hij vervolgde met te zeggen: “Ik kon niet bevatten hoe een Jezuïet een Protestant kon zijn of hoe een Protestant een Jezuïet zou kunnen zijn, maar mijn biechtvader legde mijn geweten het zwijgen op door me te vertellen dat st. Paulus werd als een Jood om de Joden te redden. Het was daarom geen wonder dat een Jezuïet zich zou voordoen als Protestant voor de bekering van Protestanten.”
Binnen minder dan 20 jaar na de Oxford-beweging begon een andere beweging binnen de wereld van bijbelwetenschap, wat het begrip van de Bijbel bijna volledig zou veranderen. Deze transformatie zou worden beïnvloed door mannen die van het Protestantse beroep waren, maar vreemd genoeg samenwerkten met Rome.
De Hogere Critici
Vóór de 19e eeuw waren Protestantse geleerden afhankelijk van een verzameling Griekse manuscripten die Europa waren binnengekomen na de val van Constantinopel in 1453. Gezamenlijk zouden deze manuscripten de basis vormen voor het Nieuwe Testamentische Grieks dat door de Hervormers werd gebruikt, door mannen als William Tyndale, Maarten Luther, de Geneva Bible vertalers en het vertaalteam voor de King James Version van 1611.
Deze Griekse handschriften werden eerst verzameld door Erasmus van Rotterdam. Erasmus zou de basis leggen voor de traditionele tekst en het geloof bevorderen dat de Schrift door alle mensen moet worden gelezen.
Vertaald naar het Frans, naar het Engels, naar het Duits, omdat het erg belangrijk was voor Erasmus dat iedereen de Bijbel in zijn eigen taal kon lezen, hij produceerde vijf edities van zijn vertaling: in 1516, 1519, 1522, 1529 en 1535. Alle editie werd gepubliceerd in Bazel.
De Erasmus 1522 was echt revolutionair omdat we hier in deze column,
niet alleen een prachtig kunstwerk hebben, maar in deze column heb je het Grieks, en wat Erasmus deed wat mensen echt uit het water blies, de meeste mensen konden toen geen Grieks lezen, maar veel van hen konden Latijns lezen, de geleerden konden wel Latijns lezen. Hij nam het Grieks en vertaalde het in het Latijns, dus veel mensen kregen hun ogen geopend omdat ze Erasmus’s nieuwe vertaling begonnen te lezen in het Latijns, uit het Grieks, en ze ontdekten dat het totaal anders was dan wat ze hadden in de Latijnse Vulgaat van de Romeinse Katholieke kerk.
U ziet hier MDXXII, dat is 1522. Dus dit is Erasmus zijn 2e of 3e editie? Dit is de 3e editie van Erasmus het is de basis voor Textus Receptus, dan komen we bij Lucas, ook hier het Latijns en het Grieks dat Erasmus had vertaald, we kunnen helemaal teruggaan naar de apocalyps, dit is hier ‘The Acts of the Apostles’, maar het gaat natuurlijk helemaal door, pagina na pagina na pagina, daar gaan we, de apocalyps, Revelation (Openbaring).
Het werk begonnen door Erasmus zou later worden voortgezet door Robert Stephens, wiens Griekse editie uit 1550 zou worden gebruikt voor de Geneva Bible. Na verloop van tijd zou zijn werk worden bevorderd door de beroemde calvinistische geleerde Theodore Beza.
Beza’s 1598 Griekse Nieuwe Testament werd voornamelijk gebruikt voor de King James Version van 1611. Maar het zou enkele jaren later zijn dat de gebroeders Elzevir in Holland het werk nog verder zouden uitgeven en het Hervormers Grieks zijn officiële naam zouden geven. In de inleiding van hun editie uit 1633 schreven ze: “Wat je hier hebt is de tekst die nu door iedereen wordt ontvangen, waarin we niets veranderd of corrupt hebben gemaakt.”
Vandaar zou het Grieks van de Protestantse Reformatie bekend worden als de Textus Receptus, de ontvangen tekst. Dus dat word het standaard-Grieks voor Protestantse geleerden, en dat blijft zo voor bijna 300 jaar. Maar in de 19e eeuw zou een Duitse geleerde, genaamd Constantin von Tischendorf, publiceren wat bekend zou worden als het oudste bijbelse manuscript dat ooit is teruggevonden, zijn ontdekking zou de wereld van de Bijbelwetenschap op zijn kop zetten en velen ervan overtuigen dat zijn manuscript een verloren versie van de Bijbel was.
Je moet daarvoor teruggaan naar het Duitse hogere kritiek, ze ontwikkelden een theorie genaamd: De ‘Recension Theory’, en in deze recension theory zeggen ze dat de Bijbel verloren was.
De recension theory werd geïntroduceerd door een man genaamd Johann Semler in de 18e eeuw. Een van zijn discipelen Jakob Griesbach zou zijn theorie onder Duitse intellectuelen populair maken.
Zowel Semler als Griesbach hielden zich vast aan onorthodoxe opvattingen over het Christenlijk geloof, op zijn zachtst gezegd. Semler staat bekend als de vader van het Duitse rationalisme en hij heeft duidelijk Griesbach beïnvloed. Rationalisme in Duitsland lijkt veel op de Verlichting in Frankrijk, waar ze het idee van de Goddelijkheid van Christus verwierpen omdat ze de bovennatuurlijke elementen van de Bijbel verwierpen: de maagdelijke geboorte, Christus die is opgewekt uit de dood, dat hij opstijgt naar de hemel, enzovoort. Dat alles was voor hen in Frankrijk onredelijk, vanwege de rede-beweging, nou in Duitsland was het irrationeel (absurd), vandaar de term rationalisme, dus ze geloofden dat het irrationeel was om die dingen te geloven, dus verwierpen zij deze, en dit was de kijk van zowel Semler als Griesbach.
Dus Semler en Griesbach waren twee mannen die in wezen het evangelie verwierpen, en het rationalisme waar ze bekend om stonden, begon zich in Duitsland te vestigen en Duitsland werd toen het epicentrum voor het hogere kritiek op de Bijbel.
De concentratie van activiteiten in Duitsland word geloofd dat het de werking van de jezuïeten zijn geweest. Wiens doel het was om het vertrouwen te vernietigen van Protestanten in de onfeilbaarheid van de Schrift. Dit werd erkend door dr. Ian Paisley, die dit te zeggen had over de aanhoudende oorlog die door Rome en de Jezuïeten tegen de Bijbel werd gevoerd:
Ian Paisley: “En het is niet het woord van de mens, het is het woord van God. Uiteraard verbrande Rome de Bijbels, ze verbrandde de mensen die ze vertaalden, ze verbrandde de mensen die ze lazen, maar dat was geen succes. Dus besloot ze tot een ander plan, dat ze haar jezuïetenpriesters zou plaatsen in het opleiden van Protestantse predikanten. En zo zat Rome in de universiteiten van Duitsland, begon Rome met de hele structuur van het ongelovige hogere kritiek. En ze had op de universiteiten mannen die probeerde het geloof in de Bijbel te vernietigen. En we werden vervloekt door wat bekend stond als: hoger kritiek. En jonge mannen hun geloof in de Bijbel werd vernietigd op de universiteiten en in de opleidingscentra’s. En dus geloofde de mannen die daar slaagde het Boek niet! Ze geloofden de geloofsbelijdenissen van de kerk niet. Ze geloofde niet in het historische Christelijke geloof. En ze gingen aan het werk om het geloof te vernietigen.”
Met die geest van tekstkritiek en het niet geloven in de inspiratie van het woord van God, en door naar de Bijbel kijken net als elk ander boek, begonnen geleerden en zelfs zogenoemde ‘Christelijke geleerden’, die lijn te volgen.
Tekstkritiek in de juiste zin is niet per se een slechte zaak, tekstkritiek is het woord dat wordt gebruikt om de waarde van het ene Grieks manuscript boven het andere te beoordelen, dat is wat het is, het brengt twee manuscripten bij elkaar en laat zien met welke je verder gaat en met welke niet.
De praktijk van tekstkritiek begon in de middeleeuwen en kwam voort uit de conflicten tussen Rome en de Protestantse Reformatie. Het is het beste terug te voeren op een 17e-eeuwse geleerde genaamd Richard Simon. Hij is degene die dit hele proces werkelijk is begonnen, hij wordt de vader van de tekstkritiek genoemd, hij was een Franse Rooms-katholieke priester.
In de huidige wereld kan tekstkritiek verschillende dingen betekenen, afhankelijk van wie die term gebruikt en hoe deze wordt toegepast. Je hebt tekstkritiek in de gewone zin van het woord, wat gewoon een proces is van het doorlopen van oude manuscripten, en ze te ordenen, en eventuele fouten proberen te verwijderen, en dan proberen te achterhalen wat de originele tekst was, en wat het zou moeten zijn.
Dan heb je wat bekend staat als hogere kritiek, en dat is waar je een historische analyse van de manuscripten geeft, en dan begin je je af te vragen of Mozes (Moses) het boek Genesis echt had kunnen schrijven en of Petrus (Peter) de brieven had kunnen schrijven die aan hem zijn toegeschreven, en je begint het auteurschap en de historische aard van de Bijbel in twijfel te trekken, en dit was het proces dat gewoonlijk wordt herleid tot Richard Simon.
Simon begon aan het priesterschap in 1670, hij werd aanvankelijk opgeleid door jezuïetenpriesters, en toen later op de Sorbonne in Parijs, hij zou daarna in de congregatie van het Oratorium komen, het doel van het Oratorium zou zijn: “Een blokkade maken voor de voortdurende en verontrustende vooruitgang van het Protestantisme.”
Alle ordes waarbij Simon betrokken was, of het nu de jezuïeten zijn of de Sorbonne in Parijs en vervolgens het Oratorium, ze waren allemaal betrokken bij verschillende vormen van de contra-Reformatie, ze waren allemaal op zoek naar verschillende manieren om te proberen de Protestantse beweging omver te werpen.
Toch werd Simon’s focus vanaf het begin geleid door de jezuïeten. Zij waren het die de basis legden voor Simons werk door een van hun oorspronkelijke leden Alfonso Salmeron die zich bij Ignatius Loyola had aangesloten in 1534.
We lezen dat: “Salmeron maakte de weg voor Richard Simon, de jezuïeten introduceerden in de Katholieke lezingen van de Bijbel de parameters van tijd, plaats, context en semantische structuren.”
Het idee om principes van ‘tijd en context’ toe te passen klinkt niet per se als een slechte zaak totdat je beseft hoe ze werden gebruikt als wapens om te proberen de Bijbel te ondermijnen. Een voorbeeld was een boek dat in dezelfde tijd werd geschreven door een andere Katholiek genaamd Isaac la Peyrere. En hij had een boek geschreven genaamd: Mannen van voor Adam, (Men Before Adam), in 1655, waarin hij argumenteerde dat er zogenaamd, nieuwe informatie, wetenschappelijke gegevens aan het licht waren gekomen uit Groenland en China enzovoort, die bewezen dat mensen op aarde leefden als ver terug als 50.000 voor Christus, en daarmee in twijfel brengt de traditionele scheppingsdatum in Genesis, die teruggaat tot ongeveer 4000 voor Christus.
We lezen dat: “La Peyrere gebruikte de stelling van ‘Men Before Adam’ om de calvinistische methode aan te vallen, van de Schrift toe te passen in de letterlijke zin.”
Dus het idee van het hogere kritiek, wat uit deze beweging voortkwam, en ook wel ‘historische kritiek’ wordt genoemd. Het idee erachter is om bepaalde data in de geschiedenis op zo’n manier rond de Bijbel te rangschikken, dat het lijkt alsof de Bijbel geen historisch accuraat boek is, en daarom onmogelijk het geïnspireerde onfeilbare woord van God kan zijn, dat is het hele doel ervan.
La Peyrere zijn werk zou een krachtige invloed hebben op Richard Simon, die de aanval op het Hervormde onderwijs zou bevorderen. We lezen dat: “Simon scherpte historische kritiek tot een wapen dat gebruikt kon worden bij de aanval op de meest fundamentele fout van het protestantisme: de leer van Sola Scriptura.
Sola Scriptura was een van de motto’s van de Reformatie en het betekent: ‘Alleen de Schrift’. En het is het idee dat het Christelijk geloof alleen gebaseerd zou moeten zijn op de leringen van de Bijbel, zonder enig inbreng van doctrines en leringen van mannen, en het is in tegenstelling tot de Rooms-katholieke leer die zegt dat de kerktraditie boven het begrijpen van de Bijbel moet staan, zelfs als de twee het oneens zijn.
Ter verdediging van zijn Katholieke geloof schreef Richard Simon dat: “De grote veranderingen die in de manuscripten van de Bijbel hebben plaatsgevonden sinds de eerste originelen verloren waren gegaan, vernietigen volledig het principe van de Protestanten. Als traditie niet wordt samengevoegd met de Schrift, is er nauwelijks iets in religie dat men met vertrouwen kan bevestigen”.
Maar de Bijbel zegt van zichzelf dat de Schrift alleen volstaat voor de geestelijke behoeften van alle gelovigen. De apostel Paulus schreef dat:
2 Timothy 3:16 All scripture is given by inspiration of God, and is profitable for doctrine, for reproof, for correction, for instruction in righteousness:
2 Timothy 3:17 That the man of God may be perfect, throughly furnished unto all good works.
Verder belooft God dat hij zijn woorden voor eeuwig zal bewaren en dat ze niet verloren kunnen gaan. De psalmist schrijft:
Psalm 119:160 Thy word is true from the beginning: and every one of thy righteous judgments endureth for ever.
Jezus zei:
John 10:35 If he called them gods, unto whom the word of God came, and the scripture cannot be broken;
en
Matthew 24:35 Heaven and earth shall pass away, but my words shall not pass away.
en
1 Peter 1:24 For all flesh is as grass, and all the glory of man as the flower of grass. The grass withereth, and the flower thereof falleth away:
1 Peter 1:25 But the word of the Lord endureth for ever. And this is the word which by the gospel is preached unto you.
En in veel opzichten kun je het conflict tussen het Katholicisme en het Protestantisme definiëren als een conflict tussen het gezag van de paus versus het gezag van de Bijbel, en dit is de hele reden waarom de Bijbel bekend kwam te staan als de papieren paus van het Protestantisme, dat was de naam die eraan werd gegeven door de Katholieken. En deze argumenten tegen de Bijbel waren vooral actief in de 19e eeuw, in dezelfde tijd dat Constantine von Tischendorf op zoek ging naar zijn oude teksten.
De vijandigheid van Katholieken tegen de Protestantse Bijbel werd beschreven door de negentiende-eeuwse historicus John Dowling in zijn boek Het verbranden van de Bijbels, ‘The Burning of the Bible’s’. Waar hij documenteerde hoe Katholieken in Champlain, New York, Bijbels verbrandden in Amerika in 1843.
Het geloof van Katholieken in de 19e en begin 20e eeuw kan worden aangetoond door de leer van kardinaal James Gibbons, hier afgebeeld met president Theodore Roosevelt. Gibbons was de aartsbisschop van Baltimore en in zijn boek, Geloof van onze vaders ‘Faith of our fathers’ schreef hij: “Nu de Schrift alleen bevat niet alle waarheden die een Christen moet geloven, omdat ze niet alle waarheden bevatten die nodig zijn voor redding.”
Een soortgelijk standpunt werd in Engeland omarmd door kardinaal John Henry Newman, misschien wel de belangrijkste Katholieke geloofsverdediger van de 19e eeuw. Over de Bijbel zei hij: “Zeker, het heilige boek was beslist nooit bedoeld om ons onze geloofsbelijdenis te leren. En vanaf het begin is het de dwaling van ketters geweest, in een poging om zelf een werk te maken, wat zij niet behoren te doen, dat is het maken van een duidelijke leer van de verspreide gedachtegangen van de waarheid die de Schrift bevat.”
Wat Newman in wezen zegt, is dat de dwaling van de zogenaamde ‘ketters’, was dat ze het voorbeeld volgden van de oude Bereans die de Schrift dagelijks doorzochten om de dingen die ze hoorden te toetsen, en dit is iets dat de kerk van Rome altijd heeft ontmoedigt.
Een van Newmans tijdgenoten was een beroemde priester genaamd Thomas Edward Bridget, die zei dat het ware geloof was: “Een overgave van de geest aan een levende autoriteit, waarvan bekend is dat hij goddelijk is, geen gepuzzel over documenten met twijfels over de juiste interpretatie.”
Zelfs de moderne Catholic Encyclopedia verklaart openlijk dat: “De autoriteit van de bijbel als bron van geloof: ‘onhistorisch, onlogisch, fataal voor de deugd van het geloof en vernietigt de eenheid.”
Dus we zien dat Rome’s kijk op de Bijbel in geen duizend jaar is veranderd, de Hervormers in hun tijd probeerde de oude Schriften op zo’n manier terug te krijgen dat ze een volledig begrip van het woord van God konden hebben. Maar in tegenstelling daarvan ging de kerk van Rome op zoek naar zwakheden in de tekst, zodat de Protestantse leer van ‘Sola Scriptura’ omvergeworpen kon worden. Dat is het verschil.
Ze verloren heel snel mensen vanwege de tekst die werd bewaard door de gemeenschap van gelovigen, omdat ze mensen verloren van de Rooms-katholieke stoel, van hun autoriteit, en ze moesten iets doen om die invloed tegen te gaan.
Maar terwijl ze vochten tegen ‘Sola Scriptura’, voerden ze tegelijkertijd discussie ter verdediging van de Latijnse Vulgaat. Die door het Concilie van Trente was verklaard als het enige ware gezaghebbende Schrift.
En ze verwierpen ook Luthers conclusie dat Jerome’s Vulgaat een corrupte Bijbel was, waarvan we weten dat dat het is, en ze veroordeelden verder Luthers conclusie dat om een zuivere Bijbel in het Duits of Engels of een andere taal te produceren je terug moest gaan naar wat we tegenwoordig de ’traditionele tekst’ zouden noemen, dat is bijvoorbeeld de Griekse tekst van het Nieuwe Testament wat in de overgrote meerderheid van de overgebleven Griekse manuscripten wordt gevonden.
In hun inleiding op de Douay-Rheims bijbel schreven de jezuïetengeleerden: “We zien dat in alle gevallen, de oude Vulgaat Latijnse vertaling is goedgekeurd, goed en beter is dan de Griekse tekst zelf en dat er geen reden is waarom deze plaats zou moeten maken voor een andere tekst, kopieën of lezing.”
De 16e-eeuwse anglicaanse geleerde William Whittaker zei dat: “De papisten beweren dat hun Latijnse tekst op zichzelf authentiek is en niet mag worden beproefd door de tekst van de originelen.”
Ondertussen vatte de Protestantse geleerde Francis Turretin het debat als volgt samen, hij zei: “De vraag is; of de oorspronkelijke tekst, in het Hebreeuws of in het Grieks, zo beschadigd is door of de onzorgvuldigheid van kopiisten of door de boosaardigheid van de Joden en ketters. dat het niet langer kan worden gehouden als de rechter waarmee alle versies moeten worden beoordeeld, de Rooms-katholieken bevestigd dit, maar wij ontkennen het.
Dus Rome haar standpunt volgens Turretin was dat de Griekse en de Hebreeuwse manuscripten in de loop van de tijd zo corrupt waren geworden dat ze niet konden worden vertrouwd, en daarom zou je die manuscripten niet moeten gebruiken om de Latijnse Vulgaat te corrigeren, en dat is wat Erasmus eerder had gedaan net voordat de Reformatie begon, en dat was hun belangrijkste probleem.
We lezen ook dat: “In het voorwoord van de Douay beweerden Rooms-katholieken dat de Latijnse Vulgaat werd vertaald uit de Hebreeuwse en Griekse teksten toen ze zuiverder waren, daarom beweerden velen dat de Vulgaat-versie werd gedicteerd door de Heilige Geest, en was zodoende van goddelijk gezag, en meer te beschouwen dan zelfs de originele Hebreeuwse en Griekse teksten.”
Vandaar dat de jezuïetengeleerden in Reims concludeerden dat de Latijnse Vulgaat niet alleen beter is dan alle andere Latijnse vertalingen, maar ook beter dan de Griekse tekst zelf op die plaatsen waar ze het oneens zijn.
Dus de Katholieke argumenten tegen ‘Sola Scriptura’ werkten op twee fronten.
Het eerste deel was: om de Griekse en Hebreeuwse manuscripten in diskrediet te brengen omdat ze zo vol met corruptie en fouten zaten dat ze niet konden worden vertrouwd, waarmee dan werd bewezen dat alleen de Latijnse Vulgaat de superieure tekst is.
En het tweede is: Door te zeggen dat omdat Bijbel zo moeilijk is om te begrijpen, dat het nodig is om te vertrouwen op de kerktraditie en de onfeilbare leringen van de paus.
Dus dit was de academische omgeving die zich in een paar honderd jaar had ontwikkeld voordat Tischendorf in 1844 opdook. Nu had Tischendorf de ‘Recension Theory’ omarmd; ‘het idee dat de Bijbel verloren was en moest worden gevonden’, en dan had je ook nog de Katholieke geleerden zoals kardinaal Wiseman die beweerde dat de meest getrouwe versie van de Bijbel te vinden zou zijn in de Latijnse Vulgaat. En al deze elementen kwamen samen in de 19e eeuw en dit is wat Tischendorf inspireerde om zijn beroemde reis te maken.
De inspanningen van Tischendorf waren duidelijk gericht tegen de traditionele Griekse tekst, in 1866 zou hij schrijven dat: “Wij hebben eindelijk een beter plan bedacht, namelijk om deze Textus Receptus helemaal opzij te zetten, en een nieuwe tekst samen te stellen.”
Het merkwaardige van dit citaat is dat wanneer Tischendorf zegt: ‘Wij hebben een beter plan bedacht’, wie bedoelt hij dan met ‘Wij’?
Het klinkt alsof hij met iemand anders samenwerkte, maar hij zegt niet precies met wie..
Jaren voorafgaand aan zijn reis was Tischendorf beïnvloed door een vooraanstaande Katholieke geleerde genaamd Nicholas Cardinal Wiseman. Kardinaal Wiseman ontwikkelde een theorie dat er oude Latijnse teksten waren ontwikkeld in Noord-Afrika, tegen de tweede eeuw.
Wiseman’s bewering lijkt een poging te zijn geweest om te bewijzen dat de Latijnse Vulgaat dichter bij de oorspronkelijke manuscripten stond dan enig bekend Grieks manuscript in die tijd. En het was deze theorie die Tischendorf partijdig maakte voor de Latijnse Vulgaat.
We lezen dat: “In 1842, toen we in Parijs waren, bereidde Tischendorf een uitgave van het Nieuwe Testament voor, die bedoeld was voor gebruik door Katholieken, met de Latijnse Vulgaat en een Griekse tekst, voor zoveel mogelijk daaraan gelijkgemaakt, in parallelle kolommen.”
Dus wat Tischendorf deed, is dat hij een Grieks manuscript ontwikkelde dat zou voldoen aan de Latijnse Vulgaat. Hij keerde in wezen het werk om van Erasmus van Rotterdam, van 300 jaar daarvoor.
Bedenk dat Erasmus de Griekse manuscripten had verzameld en vervolgens de allereerste parallelle bijbel had gepubliceerd, met het Grieks in de ene kolom en het Latijns in de andere, en hij gebruikte het Grieks om de fouten in het Latijn te corrigeren.
Welnu, honderden jaren later keert Tischendorf het proces om, hij doet een parallelle bijbel maar hij doet het andersom, hij gebruikt het Latijns om het Grieks te corrigeren. En hij deed dit werk voor de Katholieke aartsbisschop van Parijs, aartsbisschop Denis Affre. Het toont dus zijn relatie met de Katholieke kerk op dat moment, het is ook de moeite waard te vermelden dat een van Tischendorf’s critici zei dat Tischendorf alleen Grieks verstond via Latijn.
Geheimen Bij Berg Sinaï
Tischendorf zou zijn grote ontdekking doen in 1844 toen hij aankwam bij het St. Catherine’s klooster aan de voet van de zogenoemde berg Sinaï in Egypte.
Maar voordat hij aankwam, maakte hij een reis naar Rome en werd hij ontvangen in het Vaticaan. In zijn memoires schreef Tischendorf: “Ik geef hier in stilte de interessante details van mijn reizen, mijn audiëntie bij paus Gregorius de zestiende, in mei 1843. Mijn omgang met kardinaal Mezzofanti, de verrassende en befaamde taalkundige.”
Mezzofanti stond bekend om zijn deskundigheid om meer dan 50 talen vloeiend te spreken. Tischendorf schreef dat: “Mezzofanti eerde me met een paar Griekse verzen, die hij ter ere van mij had gecomponeerd.”
Tischendorf genoot de voorkeur van Rome, wat vreemd is gezien zijn status als een Protestantse geleerde.
Ik kan er nooit helemaal achter komen waarom een Protestantse geleerde, of iemand die ‘beweerde’ een Protestantse geleerde te zijn, en de paus zou ontmoeten over de situatie, er zijn veel onbeantwoorde vragen.
En niemand gaat zomaar eventjes naar een privé-afspraak met de paus. Het is alsof je de president of een premier of iemand van een soortgelijke functie ontmoet. En dan hebben we deze beroemde Katholieke kardinaal Mezzofanti die hem een gedicht in het Grieks schrijft om hem te prijzen als een grote geleerde enzovoort, het is allemaal heel vreemd. Maar Tischendorf werd in Rome verwelkomd door enkele van de leidende Katholieke autoriteiten van die tijd.
In feite onthult hij in zijn memoires dat het aartsbisschop Denis Affre van Parijs was voor wie hij de parallelle bijbel had opgesteld, die hem zijn aanbeveling aan het Vaticaan gaf, en dat hij vervolgens werd ontvangen door paus Gregorius.
Tischendorf schreef: “Gregorius de 16e, nam na een langdurig gehoor dat mij was verleend, een vurige belangstelling voor mijn onderneming.”
Paus Gregorius zijn interesse in Tischendorf is merkwaardig, vooral als je bedenkt dat het dezelfde paus Gregorius was die openlijk de Protestantse bijbelverenigingen van die tijd veroordeelde.
In 1843 schreef de Amerikaanse auteur John Dowling dat: “De huidige paus Gregorius de 16e en zijn voorganger, paus Leo de 12e veroordeelde alle Bijbelgenootschappen en verklaarden dat zij door de bijbel die ze verspreidden, het evangelie van Christus in een menselijk evangelie veranderde, of wat nog erger is, in het evangelie van de duivel. ”
In zijn encycliek (een document van leerstellige aard) tegen de bijbelgenootschappen schreef paus Gregorius: “We hebben er alles aan gedaan om de gelovigen te herinneren aan de oude wetten, betreffende het vertalen van de geschriften in de volkstaal.”
De bewoordingen van de paus zijn verdacht, omdat het de oude wetten van de Roomse kerk waren die de Bijbelgelovigen op de brandstapel verbrande voor het lezen of hanteren van het woord van God.
Maar zou dit kunnen zijn waar paus Gregorius naar verwees in zijn schrijven? Enkele jaren na Tischendorf’s privé-audiëntie in het Vaticaan werd ontdekt dat de inquisitie ondergronds was doorgegaan in de oude stad.
Charles Spurgeon, bij miljoenen bekend als ‘de prins der predikers’, documenteerde de manier van martelen die was gemeld nadat de pauselijke kerkers waren onthuld. Uit de publicatie van Spurgeon: ‘Het zwaard en de Sabel’, ‘The Sword and the Trowel’; we lezen dat: “Ze vonden ovens uit, of kachels, die roodgloeiend werden gemaakt, ze lieten de veroordeelden erin zakken, gebonden met handen en voeten, en sloten onmiddellijk de opening van de oven over hen heen. Deze barbaarse straf kwam in plaats van de brandstapel, en in 1849 werden deze ovens in Rome opengesteld voor het publiek in de kerkers van de heilige Romeinse inquisitie, nabij de grote kerk van het Vaticaan, die nog steeds de gecalcineerde botten bevatten. ”
Wat verontrustend is, is dat deze dingen werden onthuld in 1849, slechts zes jaar nadat Tischendorf de paus bezocht, en het werd alleen onthuld omdat de grote generaal Garibaldi en zijn revolutionairen dat jaar Rome veroverden en de pauselijke kerkers openden. Maar dan heb je een citaat van W.C. Brownlee dat in 1843 werd gepubliceerd, in hetzelfde jaar dat Tischendorf in het Vaticaan was.
En Brownlee zegt: “De Inquisitie – de helse Inquisitie, is zelfs tot op deze dag volledig in werking in Rome onder de bescherming van paus Gregorius de 16e.” Dezelfde paus waar Constantine von Tischendorf mee ontmoette. Dus terwijl Tischendorf in Rome was met de kardinaal die poëzie voor hem schreef, om hem te prijzen, enzovoort, waren er mensen, sommigen van hen hoogstwaarschijnlijk Christenen, die nog steeds werden gemarteld wegens ketterij in de ondergrondse inquisitie in de buurt. En ze werden levend geroosterd in deze ovens direct naast het Vaticaan.
De inquisitie ging eigenlijk niet alleen in Italië door maar ook op andere plaatsen door tot ver in de 19e eeuw.
Ontdekkingen van de inquisitie tijdens deze periode werden ook onthuld door H. Grattan Guinness in het klooster van Santo Domingo, Mexico, in 1861.
Hij publiceerde deze foto’s van de overblijfselen van slachtoffers die waren ommuurd en levend begraven. De uitingen van hun kwelling staan nog steeds in hun gelaat vast.
Charles Spurgeon schreef dat: “De inquisitie was het meesterwerk van helse kunst en boosaardigheid. Er is een diep en onuitwisbaar vonnis van verdoemenis geschreven over de false kerk voor haar meer dan helse wreedheden, en de vloek is geregistreerd in de hemel, noch kan enige dekmantel om vrijheid te geven de veroordeling ongedaan maken, haar schande is voor altijd in de rots gegraveerd. ”
Rome heeft vele, vele, vele slechte en hatelijke dingen gedaan.
Toch werd in deze tijd de protestantse Tischendorf op de een of andere manier niet alleen door Rome geaccepteerd, maar hij kreeg een speciale behandeling van het Vaticaan en haar priesters.
De samenwerking van Tischendorf met het Vaticaan was een dramatische afwijking van het verzet dat werd gemaakt door
andere Protestantse ministers uit die tijd. Grattan Guinness noemde Rome het meesterwerk van Satan en beweerde dat ze nooit berouw had gehad van haar misdaden.
In 1873 schreef Charles Spurgeon: “Het bijgeloof van Rome is het ergste van al het kwaad dat ons ras is overkomen, moge de Heer opstaan en het in de hel werpen vanwaar het is ontstaan.”
Spurgeon was zo overtuigd tegen het pausdom dat hij ooit verklaarde: “Het pausdom is door de Heer verafschuwd en zij die het helpen dragen het merkteken van het Beest.”
Toch, in Rome werd Tischendorf niet alleen verwelkomd door de paus, maar ook door twee van de leidende kardinalen van die tijd. De eerste was de bekende taalkundige Mezzofanti, terwijl de andere een Jezuïet was genaamd kardinaal Angelo Mai.
Tijdens de 19e eeuw was Mai de kardinale bibliothecaris van de Vaticaanse bibliotheek en hij kreeg ik de eer van het hervinden van veel oude manuscripten die betrekking hebben op de kerkgeschiedenis.
Er werd gezegd dat: “Er is geen enkele eeuw van de Christelijke jaartelling, van de tweede tot de zeventiende, waaruit hij geen belangrijke en voorheen onbekende werken heeft voortgebracht, hij had ze allemaal vertaald met zijn eigen hand, helemaal alleen.”
Dit citaat over de jezuïet-kardinaal Mai is erg interessant omdat het ons de aard van de tijden laat zien. Je hebt dus kardinaal Mai daar, net zoals Tischendorf. Tischendorf is op reis en probeert al deze oude manuscripten te verzamelen, en tegelijkertijd zit kardinaal Mai de oude Vaticaanse archieven door te nemen en hij produceert al deze werken die niemand ooit eerder had gezien, die te maken moeten hebben met de geschiedenis van de kerk.
Wat hieraan verontrustend is, is dat de gezamenlijke inspanningen van zowel kardinaal Mai als Tischendorf de kijk van de academische wereld op de Bijbel vanaf die tijd drastisch zouden veranderen.
In dezelfde tijd dat Tischendorf het eerste manuscript ontdekte dat de kijk van iedereen over de Griekse tekst zou veranderen, werkte kardinaal Mai in Rome aan het andere manuscript dat hetzelfde zou bereiken en dat was de Vaticaanse versie van de Bijbel: Codex Vaticanus, wat tegenwoordig wordt beschouwd als de allerbeste boven alle andere Griekse bijbelse manuscripten, waar ook ter wereld.
Wat we hier hebben is het Vaticaanse manuscript, ook wel codex B genoemd, maar ik heb het geopend bij een zeer belangrijke sectie en je kunt het Vaticaanse zegel hier zien, dit is een exacte feitelijke vergelijking.
Maar voordat Vaticanus zou verschijnen om de wereld van de bijbelwetenschap te domineren, zouden de reizen van Constantine von Tischendorf de vrucht van zijn grote ambitie opleveren.
In zijn memoires schreef hij: ‘Het was in april 1844, waar ik aan boord ging in Leghorn richting Egypte. Het verlangen dat ik voelde om enkele kostbare overblijfselen te ontdekken van manuscripten, en in het bijzonder een bijbelse, van een datum die ons zou terugvoeren naar de vroege tijden van het Christendom, dit werd boven mijn verwachtingen gerealiseerd. Het was aan de voet van de berg Sinaï, in het klooster van St. Catherine dat ik de parel van al mijn onderzoeken heb ontdekt.”
Tischendorf vertelt hoe hij dit manuscript ontdekte in een prullenbak in het klooster, de monniken hadden de pagina’s ervan gebruikt als brandstof voor het vuur. Hij schreef: “Ik zag in het midden van de grote hal een grote en brede mand vol met oude perkamenten en de bibliothecaris vertelde me dat twee stapels van dit soort papieren al in de vlammen waren gelegd. Wat was mijn verrassing om te midden van deze stapel papieren een aanzienlijk aantal vellen van een kopie van het Oude Testament in het Grieks te vinden, die mij een van de oudste leken te zijn die ik ooit had gezien. ”
Hij bezoekt het klooster in 1844, en hij staat onder het beschermheerschap van Frederik Augustus, koning van de Saksen, en terwijl hij daar is, ontdekt hij een oud manuscript in een vuilnisbak en ze gebruikten het in feite als aanmaakhout om vuur te maken.
Volgens zijn eigen getuigenis, toen hij het manuscript herkende vanwege zijn oude waarde, reageerde Tischendorf snel en was hij in staat om veel van de bladzijden te redden van verbrand te worden, hij schreef: “ De autoriteiten van het klooster stonden me toe om een derde van deze perkamenten te bezitten, terwijl ze waren voorbestemd voor het vuur. Maar ik kon ze niet zover krijgen dat ze het bezit van de rest zouden opgeven. Het veel te levendige enthousiasme wat ik had getoond, had hun argwaan gewekt over de waarde van dit manuscript.
In totaal redde Tischendorf ongeveer 43 pagina’s. Toen hij terugkeerde van zijn reis, koos hij ervoor om de pagina’s te publiceren, maar in het geheim, hij schreef: “Ik heb de naam van de plaats waar ik het had gevonden niet bekendgemaakt, in de hoop terug te keren en de rest terug te vinden van het manuscript. ”
Dus publiceerde Tischendorf zijn oudtestamentische gedeelte van de Sinaï-codex, maar hij bleef geloven dat het nieuwtestamentische gedeelte van het manuscript waarschijnlijk nog ergens in st. Catherine’s klooster was, daarna zegt hij dat hij in 1853 weer is teruggekeerd en niets heeft gevonden, dus gaat hij uiteindelijk terug in 1859, en daar krijgt hij de overblijfselen.
Vijftien jaar na zijn ontdekking ..
Het was tijdens de derde reis van Tischendorf naar St. Catherine’s klooster in 1859 dat hij zijn beroemdste ontdekking deed. Tischendorf zegt dat hij een wandeling maakte met de rentmeester van het klooster en dat ze op een gegeven moment naar zijn kamer terugkeerden, waar ze het over de Septuaginta hadden, en hij zegt: ‘ook ik heb een
Septuaginta gelezen’ (wat een Griekse versie van de Oude Testament is). Dus dan haalt hij dit omvangrijke manuscript tevoorschijn dat blijkbaar in rode stof was gewikkeld en hij laat het aan Tischendorf zien.
Tischendorf schreef: “Ik rolde de omslag uit en ontdekte tot mijn grote verbazing niet alleen die fragmenten die ik vijftien jaar geleden uit de mand had gehaald, maar ook andere delen van het Oude Testament en het Nieuwe Testament compleet. Ik wist dat ik de kostbaarste Bijbelse schat in mijn hand had, ooit gevonden. Een document waarvan de leeftijd en het belang groter was dan dat van alle manuscripten die ik ooit had onderzocht gedurende 20 jaar studie over het onderwerp. ”
Tischendorf zou het manuscript vertalen en uiteindelijk publiceren onder de naam Codex Sinaiticus. In relatie tot het Sinaiticus-manuscript is het opnieuw gepubliceerd door Kirsopp Lake in 1800, in het oudtestamentische gedeelte kun je zien wat zelfs lijkt op brandvlekken op sommige van de gevonden bladeren. Dat lijkt er bijna op alsof hij dat rechtstreeks uit het vuur heeft getrokken, ja dat doet het, dus dit bevestigt zeker zijn verhaal, of het lijkt erop, dat ze deze pagina’s in vlammen gooiden, ja, ze gebruikten het zoals we de krant gebruiken om een vuur te maken, dit was oud, het was broos, dus het was goed om daar een vuur aan te steken in de koele ochtenden en avonden in het klooster.
Tischendorf: ‘Ik ben erg dankbaar en blij voor dit geweldige voorrecht.’
Eenmaal toen Sinaiticus volledig was gepubliceerd, werd Tischendorf
een wereldberoemde geleerde praktisch van de ene op de andere dag.
Bijna alle rechtbanken van Europa gaven hem eer en onderscheidingen voor zijn grote ontdekking, zoveel zelfs dat zijn schoonzoon zei: “Dat ze niet allemaal op de borst van één man zouden passen.” Oxford en Cambridge University eerden hem met hun hoogste onderscheiding.
Te midden van dit alles werd een kopie van Sinaiticus gestuurd naar de paus, die Tischendorf een gesigneerde brief schreef waarin hij hem feliciteerde. Tischendorf vertelde zelfs dat een oude man van vooraanstaande kennis had gezegd: “Ik had liever dit Sinaïtische manuscript ontdekt dan de ‘Koh i noor’ van de koningin van Engeland.”
De Koh i noor was de beroemde diamant van India die in het bezit was van de Engelse troon. En het is interessant, want dat is precies hoe Tischendorf zijn manuscript beschreef, ‘als een diamant’, zegt hij, in zijn bezit, en dat was het voor hem ook.
Vanwege de codex Sinaiticus zou Constantine von Tischendorf een van de beroemdste mannen van de academische wereld worden en misschien wel de meest gevierde paleograaf aller tijden. (het bestuderen en ontcijferen van oude handschriften)
En het is een interessant contrast, aan de ene kant heb je de Hervormers die worden vervolgd en vermoord door de kerk van Rome vanwege hun geloof in het woord van God, en aan de andere kant heb je Tischendorf die wordt geprezen door de paus en gevierd als een prins op aarde voor zijn ontdekking.
Moeder van Vervalsingen
In het boek Openbaring zegt de Schrift over de grote hoer Mysterie Babylon dat:
Revelation 18:23 “; for by thy sorceries were all nations deceived.
Rev 18:23 And the light of a candle shall shine no more at all in thee; and the voice of the bridegroom and of the bride shall be heard no more at all in thee: for thy merchants were the great men of the earth; for by thy sorceries were all nations deceived.
Als onderdeel van hun contra-Reformatie creëerden de jezuïeten veel frauduleuze en vervalste documenten. Als ze anderen niet met gewone middelen konden overtuigen, creëerden ze letterlijk historisch bewijs om hun beweringen te ondersteunen. Soms groeven ze oude botten op en deden net alsof ze van een heilige waren, en soms maakten ze nep-documenten.
De 19e-eeuwse Britse historicus Thomas Carlyle zei dat het: “Jezuïet-isme heeft de bronnen van de waarheid vergiftigd in de gehele wereld .”
Maar lang voordat de jezuïeten-orde werd gevormd, had Rome zelf een oude praktijk van bedrog en misleiding. Wat was het doel van het
maken van al deze vervalsingen? Wel, ik denk dat het was om de paus in staat te stellen, de pauselijke aanspraken op absolute macht, alles wat die beweringen kon ondersteunen, en daarom werden ze bedacht.
Misschien wel de beroemdste vervalsing in de lange geschiedenis van Rome was de schenking van Constantijn, een document waarin stond dat keizer Constantijn de Grote alle landen van het West-Romeinse rijk aan de paus gaf, als de plaatsvervanger van de Zoon van God.
De schenking van Constantijn was volgens Renaissance-geleerden die voor het eerst een aantal van deze documenten begonnen te ontmaskeren, Lorenzo Valla bijvoorbeeld vertelt ons dat dat document niet in de 4e eeuw geschreven kon zijn.
Tegenwoordig zijn zowel Katholieke als Protestantse geleerden het erover eens, dat de schenking een vervalsing was die hoogstwaarschijnlijk tussen de achtste en negende eeuw na Christus werd gecreëerd. Ontwikkeld samen met de schenking waren de Isidorische decretalen, ook wel bekend als De valse decretalen.
Deze uitgebreide vervalsing omvatte een reeks brieven van vroege figuren uit de kerkgeschiedenis, van Clement in de eerste eeuw tot Gregory de Grote in de 6e en 7e eeuw.
De brieven beslaan meer dan 700 pagina’s en waren op een slimme manier verweven met echte historische documenten om ze geloofwaardig te maken. Het duivelse genie van de valse decretalen is dat het een waarheid was vermengd met leugens en dat het zeer precies werd gedaan.
Als je de 11e eeuw ingaat wanneer je Gratianus hebt (Decretum Gratiani) en zijn compilatie van de canons, zul je ontdekken dat ter ondersteuning van de pauselijke macht, uit ongeveer 330 quotaties, 313 bronnen van autoriteit afkomstig zijn van die vervalste en vervormde documenten.
De jezuïeten hielden ze achter, maar uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat veel van deze documenten vervalsingen waren en specifiek waren vervalst om Rome macht te geven, zodat ze zouden worden beschouwd als de ware kerk en als de zetel van het pausdom en dat dit was waar de kerk over had geschreven en wat de kerk steunde, terwijl ze in feite allemaal vervalst waren.
De Isidorische decretalen werd de hoeksteen van het canoniek recht tijdens de middeleeuwen. Ze zouden worden gebruikt om de kerk te misleiden voor meer dan 600 jaar lang, totdat ze uiteindelijk werden ontmaskerd door de calvinistische geleerde David Blondel in 1628.
Maar de valse decretalen en de schenking van Constantijn zouden slechts twee van de talloze vervalsingen zijn die door Rome zijn gemaakt. Ze zijn in wezen allemaal hetzelfde, ze zijn hetzelfde als de Dictatus Papae van Gregory de zevende waarin claims worden gemaakt over pauselijke macht.
Paus Gregory de zevende was misschien wel de meest beruchte vervalser die ooit door Katholieke historici is erkend. In de 11e eeuw stelde hij zijn ‘dictatus’ of lijst op met pauselijke privileges. Onder zijn 27 punten verklaarde hij het volgende: “De paus kan door niemand op aarde worden geoordeeld.” “De Roomse Kerk heeft nooit een fout gemaakt, en kan dat ook niet doen tot het einde der tijden.” “De paus alleen kan keizers en koningen onttronen, en hun onderdanen vrijwaren van trouw”. en “Alle prinsen zijn verplicht zijn voeten te kussen.”
Om deze ideeën te ondersteunen, vertrouwde Gregory op de vervalste documenten uit het verleden, maar koos ervoor om nog verder te gaan
en zijn eigen geschiedenis te creëren voor de kerk en de wereld.
In het boek “Plaatsvervangers van Christus” ‘Vicars of Christ’ schrijft de voormalige jezuïetenpriester Peter De Rosa over paus Gregory de zevende en zijn school van vervalsers, hij zei: “Zeven eeuwen lang hadden de Grieken Rome ‘het huis van vervalsingen’ genoemd. Telkens wanneer ze probeerden met Rome te praten, bracht de paus vervalste documenten tevoorschijn die de Grieken oorspronkelijk nooit hadden gezien.”
De Rosa zegt: “Gregory ging veel verder dan de donatie van Constantijn. Hij had een hele school vervalsers onder zijn eigen neus die document na document afleverden, met het pauselijke keurmerk van goedkeuring, om in al zijn behoeften te voorzien.”
‘Paus Gregory heeft misschien een rechtvaardiging nodig voor een of andere actie tegen een prins of bisschop. Goed, deze geestelijke hebben letterlijk het juiste document geproduceerd.
Er is geen onderzoek nodig; het gebeurde allemaal op permissie. Veel eerdere documenten zijn aangepast, zodat ze het tegenovergestelde zeggen van wat ze oorspronkelijk zeiden. Sommige van deze oude documenten waren van zichzelf vervalsingen. Deze directe methode van het bedenken van geschiedenis was wonderbaarlijk succesvol, vooral omdat de vervalsingen onmiddellijk werden opgenomen in de canonieke wet. Zo werd de stilste en langstdurende, van alle revoluties volbracht, het werd allemaal op papier gedaan.”
Ze propageerden al vroeg misleidingen en ik geloof dat die misleidingen doorgingen tot in de 20e eeuw.
Bewijs dat Rome haar vervalsingen in de moderne tijd heeft voortgezet kan worden aangetoond in de late 19e en vroege 20e eeuw.
In 1873 Charles Spurgeon documenteerde hoe de afdeling relikwieën van het Vaticaan was blootgelegd voor het maken van valse relikwieën, en ze te presenteren als de botten van verschillende heiligen van ouds. We lezen het volgende: “Al in 1828 was deze handel gaande met botten van schapen, hazen of menselijke beenderen die uit de catacomben waren gehaald, maar het waren waarschijnlijk die van heidenen, zeker niet die van heiligen en martelaren, aan wie zij hen toeschreven.
Spurgeon zei verder: “De jezuïeten spelen een prominente rol in deze transacties, net als in de meeste Katholieke aangelegenheden.”
Dan blijkt in de 20e eeuw dat jezuïetenmisleiding een rol speelde bij de ontdekking in 1912 van de ‘Piltdown-man’, die werd verklaard als de ontbrekende schakel die de evolutietheorie van Darwin zou bewijzen. Maar veertig jaar na zijn ontdekking bleek dat Piltdown nep was, de belangrijkste boosdoener van het bedrog was Charles Dawson, een Britse amateurarcheoloog die roem en glorie zocht. Toch werkte Dawson niet alleen, zijn helper was een jezuïetenpriester genaamd Teilhard de Chardin.
In 1980 publiceerde een professor van Harvard, Stephen Jay Gould zijn overtuiging dat Teilhard hemzelf een co-samenzweerder was met Dawson die hem hielp bij het creëren van de Piltdown-hoax.
Nog een andere opgeleide jezuïet-priester, genaamd Georges Lemaitre, zou deze ideeën bevorderen en de ‘Big Bang Theory’ ontwikkelen in 1931. Men zou kunnen zeggen dat geen enkele andere doctrine meer vernietigend is geweest voor het geloof in de Bijbel dan Darwins evolutietheorie, maar het was slechts toeval dat Charles Darwin hemzelf ‘Oorsprong van de Soorten’ ‘Origin of the Species’ publiceerde in 1859, hetzelfde jaar dat Tischendorf de codex Sinaiticus ontdekte.
Net als La Peyrere zijn theorie van over ‘Mannen van voor Adam’ ‘Man before Adam’ samenwerkte met de historische kritiek van Richard Simons, zo zou Darwins evolutietheorie samenwerken naast codex Sinaiticus om het geloof te vernietigen van talloze miljoenen in de Schrift als het geïnspireerde en onfeilbare woord van God.
Het is belangrijk om te bedenken dat vanaf de periode 1828 tot 1912 kan worden aangetoond dat het Vaticaan en haar jezuïetenpriesters betrokken waren bij nepperij en vervalsingen. Dit is belangrijk omdat dit tijdsbestek dezelfde periode omvat waarin Tischendorf met Rome werkte.
De Simonides Affaire
Nadat Tischendorf zijn codex Sinaiticus had onthuld, werd hij geprezen als een groot geleerde en in heel Europa met lof begroet. Maar kort nadat het werk was gepubliceerd, werd het uitgedaagd door een vooraanstaand expert in paleografie. Zijn naam was Constantine Simonides.
Constantine Simonides is ongetwijfeld de vergeten schakel in de geschiedenis van codex Sinaiticus. En het is omdat hij ongeveer vier jaar lang een open en openbaar debat voerde tegen Tischendorf, met het argument dat codex Sinaiticus geen oud manuscript was, en hoe meer je Simonides bestudeert, realiseer je jezelf dat hij in die tijd een zeer belangrijke figuur was.
Alexander von Humboldt verklaarde dat Simonides een raadsel was, anderen geloofden dat zijn begrip van oude talen ingenieus was. Een 19e-eeuwse publicatie zei over hem: “Dr. Simonides is van geboorte een Griek en hij spreekt en schrijft de klassieke taal van zijn voorvaderen, vloeiend, zuiver en elegantie.”
Van zijn oom leerde Simonides tot in de puntjes de kunst van paleografie, en werd hij er zo bekwaam in: “Dat weinigen hem overtreffen, hetzij in de praktijk ervan, hetzij in de diagnose van manuscripten.”
Constantine Simonides had een behoorlijke reputatie in de 19e eeuw, aan de ene kant was hij een gerespecteerde paleografie, maar aan de andere kant had hij een soort mantel-en-dolkgeschiedenis en werd hij beschouwd als een soort Griekse Indiana Jones, betrokken niet alleen bij oude manuscripten, maar vocht ook gevechten als Griekse patriot tegen het Ottomaanse Turkse rijk, wat een belangrijk onderdeel is van het begrijpen van wie hij was.
“Kom mijn broeders, we zullen het bloed van onze vaderen wreken op deze Turkse indringer, laten we sterk zijn in onze zwakheid en met God’s hulp zullen we zegevieren.”
Een van de kranten uit die tijd meldde dat: “De verslagen van Simonides strekt zich uit over bijna 20 jaar. In Alexandrië slaagde hij erin om de strijd aan te gaan met een paar Arabieren, schoot er twee, ontving lelijke wonden op het hoofd en gezicht van een derde. In Macedonië, zijn geboorteland, slaagde hij erin een kleine opstand uit te lokken onder zijn landgenoten die zich bij hem voegden in de leiding van de patriottenbendes, hij viel op een detachement van Turkse soldaten, dreef hen in een rivier en vernietigde er zo’n honderdvijftig.”
Dit zijn de soort verhalen die zijn opgetekend over Simonides als een Griekse patriot die nog steeds vocht tegen de Turken in een conflict dat terugging tot de val van Constantinopel in 1453. Toen de Turken de oude hoofdstad van het Grieks-orthodoxe rijk binnenvielen.
In de 19e eeuw herinnerden de Grieken zich Constantinopel alsof het net de dag ervoor was gebeurd.
“Constantinopel zal weer van ons zijn!”
Simonides was blijkbaar betrokken bij voortdurende gevechten met de Turken en controverses tegen de ‘Latinizers’ of Rooms-katholieken zoals hij hen noemde, omdat zowel de Turken als de Katholieke kerk hadden gevochten tegen het Grieks-orthodoxe koninkrijk, en dus voor Simonides waren de Turken en de Katholieken allebei oude vijanden. En dit conflict met Rome in het bijzonder zou alles te maken hebben met zijn controverse tegen Tischendorf.
En toen als een geleerde bevond Simonides zich evenzeer in het heetst van de discussie over oude manuscripten, hij had zijn werk gepresenteerd aan koningen, edelen, ministers van Buitenlandse Zaken, diplomaten, hij had een aantal manuscripten verkocht aan het British Museum en andere prominente instellingen in Europa. Dus hij was op dat moment betrokken bij de hoogste niveaus van de academische wereld.
Simonides bezat een collectie van meer dan 5000 oude manuscripten die hij gedeeltelijk van zijn oom had geërfd. Terwijl hij door Europa reisde, presenteerde hij deze werken in bibliotheken en universiteiten. Hun inhoud leidde vaak tot intense discussies.
Simonides debatteerde meestal over het begrip van oude talen en hij geloofde over het algemeen dat zijn eigen kennis superieur was aan die om hem heen, hoewel hij niet de reputatie had van arrogantie. Terwijl hij in Duitsland was, raakte hij in een venijnig conflict met geleerden van de Universiteit van Leipzig. En het was daar in 1855 dat hij de vijand werd van Von Tischendorf.
Dus nu, jaren later, als hij naar voren komt en codex Sinaiticus in twijfel trekt, doet hij dat als de oude aartsvijand van Tischendorf. Simonides beweerde dat codex Sinaiticus helemaal geen oud manuscript was, maar een modern werk dat hij en twee andere Grieken hadden gemaakt in 1840.
Terwijl Tischendorf midden in zijn roem zat, begon het verhaal van Simonides in de Londense kranten te verschijnen. Onnodig om te zeggen dat Tischendorf woedend was. Wat volgde zou een openbaar debat zijn dat de komende twee jaar in verschillende Londense kranten zou worden voortgezet.
In juli 1861 meldde een publicatie genaamd de ‘Literary Gazette’: “We begrijpen dat in literaire kringen het gerucht de ronde doet dat het manuscript dat nu wordt uitgegeven door de Russische regering, onder leiding van Tischendorf, die beweert dat het een manuscript uit de 4e eeuw zou zijn, dat het is geen oud manuscript zou zijn maar een geheel moderne productie, geschreven door een nu levende heer die binnenkort maatregelen zal nemen om zijn aanspraak op het auteurschap te bevestigen. Het manuscript staat bekend als de codex Sinaiticus en heeft in heel Europa veel aandacht getrokken. Mocht het gerucht kloppen, zoals we denken dat het zal zijn, dan moeten de onthullingen die zullen volgen van het grootste belang zijn voor de archeologie. ”
In zijn brieven zegt Simonides dat de controverse begon over codex Sinaiticus toen hij het manuscript voor het eerst zag in Liverpool, in 1860. En het jaar daarop kregen de kranten het verhaal in handen. Dit verhaal verschijnt dus voor het eerst in 1861, maar Simonides publiceerde zijn kant van het verhaal pas in 1862. En de enige reden waarom hij dat deed is omdat hij door twee van de prominente geleerden in die tijd bij het conflict betrokken werd.
De twee geleerden in kwestie waren Samuel P. Tregelles en Fenton John Anthony Hort. Tregelles en Hort geloofden dat Sinaiticus echt was en kozen vrijwel onmiddellijk partij tegen Simonides. Tregelles schreef: “Het verhaal van Simonides was, zo vals en absurd mogelijk.”
In reactie daarop verdedigde Simonides zijn argument zoals gepubliceerd in The Guardian newspaper in september 1862, waar hij zei: “Toen ongeveer twee jaar geleden, ik de voor het eerst de berichten van Tischendorf zag, die ik in Liverpool in handen kreeg door meneer Newton, een vriend van dr. Tregelles. Herkende ik direct mijn eigen werk, zoals ik hem meteen vertelde. ”
In het boek: ‘Codex Sinaiticus, and the Simonides Affair’ bevestigt auteur J.K. Elliott dat Simonides over zijn auteurschap sprak met een man genaamd J.E. Hodgkin in 1860 en in een brief aan Sir Thomas Phillips op 2 augustus 1861.
Simonides claimde dat het manuscript niet was gemaakt met de bedoeling om te misleiden, maar door hemzelf en zijn oom was bedoeld als een geschenk aan tsaar Nicolaas de eerste van Rusland. Om zijn beweringen te bewijzen, daagt Simonides Tischendorf uit tot een openbaar debat. Toch weigerde Tischendorf deel te nemen.
Hierover schreef Simonides dat: “… de echte test van de echtheid van de Codex Sinaiticus wordt genegeerd, het publiek werd ervan verzekerd dat Tischendorf in mei in Londen zou zijn, gewapend met tenminste een deel van zijn grote codex. Ik heb in Engeland gewacht in de hoop de gelegenheid te hebben hem persoonlijk te ontmoeten om te bewijzen dat hij fout is, maar mei is gekomen en gegaan en de ontdekker is niet komen opdagen. Laat de voorstanders van de oudheid van het manuscript hem overhalen om meteen te komen en de beproeving te trotseren, of anders voor altijd te zwijgen. ”
Maar ondanks het ontwijkende karakter van Tischendorf verdedigden de meeste kranten in Engeland hem en verkondigden Simonides als een bedrieger. De beschuldigingen waren bijna fanatiek en vaak onredelijk.
Zou de relatie van Tischendorf met Rome er iets mee te maken kunnen hebben?
In dezelfde periode schreef de Protestantse historicus J.A. Wiley over de invloed van de jezuïeten in Engelse media. In zijn boek over ‘The Jesuits: their moral maxims and plots’ zei hij: “Er zijn twee instellingen in het special waaraan de jezuïeten hun handen slaan. Dit zijn de pers en de preekstoel. De pers van Groot-Brittannië wordt door hen al zodanig gemanipuleerd dat het publiek er maar weinig van meekrijgt. De hele Engelse pers van de wereld staat onder toezicht, en regels worden doorgegeven over hoe schrijvers, sprekers en zaken moeten worden afgehandeld, en een positieve of negatieve uitkomst word bepaald, zodat het zal overeenstemmen met de belangen en wensen van Rome.
Toch was Simonides niet zonder zijn aanhangers, een andere krant genaamd de Literary Churchmen betwijfelde de oudheid van codex Sinaiticus en voerde aan dat Simonides gehoord moest worden. Ze zeiden: “Voor onszelf moeten we volledige onpartijdigheid belijden. Hoewel we het vanaf het begin af aan eens waren om het belang van de ontdekking van Tischendorf toe te geven, zijn we op dit moment niet bereid om te zeggen, samen met dr. Tregelles, dat de uitspraken van Simonides ‘zo vals en absurd mogelijk’ zijn. Tischendorf past deze termen, ‘vals en absurd’, zojuist toe op Tregelles hemzelf. ”
De reden dat Tischendorf Tregelles aanviel, was omdat hij het niet met hem eens was over het schrijven van codex Sinaiticus. Tregelles zei: “Op één punt geloof ik dat ik wezenlijk verschil van Tischendorf, wat betreft het schrijven van het manuscript. Hij meent dat hij sporen ziet van verschillende handen die zo zijn gebruikt dat er vaak een wisseling van schrijver moet hebben plaatsgevonden. Ik denk dat het verschil te wijten is aan dat de schrijver meer of minder inkt in zijn stijl heeft, de inkt is meer of minder dik en het oppervlak van het perkament enigszins variërend. “
Met andere woorden, de schrijver doopt zijn inktpen in een inktpot en wanneer hij voor het eerst begint te schrijven, zit er veel inkt op, maar vroeg of laat wordt de inkt dun, en op plaatsen waar de inkt dun was geloofde Tischendorf dat dit een verandering van schrijvers was, en vandaar het verstrijken van de tijd. Tregelles daarentegen dacht dat het dezelfde schrijver was, het was alleen dat hij soms bijna geen inkt meer had, dat was het verschil. Maar als je er rekening mee houdt dat Tischendorf zijn schrijvers en correctoren uitspreidt van de vierde eeuw tot de zevende eeuw, een tijdspanne van zo’n 300 jaar, dan vraag je jezelf af hoe nauwkeurig de wetenschappelijke methodes waren de ze toepaste.
Bedenk ook dat soortgelijke beweringen worden gemaakt over oude botten die uit de grond worden opgegraven, waarvan de wetenschappers ons vertellen dat deze miljoenen jaren oud zijn, enzovoort. Zijn ze echt in staat om op die manier botten te dateren? En had Tischendorf echt het vermogen om oude manuscripten te dateren?
Nadat de eerste aanvallen op hem begonnen, zei Simonides dat deze geleerden in werkelijkheid weinig of niets van oude manuscripten wisten. In reactie op een van zijn critici schreef hij: “Noch u, noch Tischendorf bezitten de ware kennis van de paleografische wetenschap. Jullie hebben alleen willekeurig leren zeggen: dit is echt en dit is onecht. Maar je weet de reden niet.”
Deze opmerking kan terzijde worden geschoven gezien de vaak herhaalde getuigenis dat Simonides zijn tijdgenoten overtrof in de expertise van manuscriptbewijs. James Farrer schreef in zijn boek uit 1907 over ‘Literaire Vervalsingen’ ‘Literary Forgeries’: “Tischendorf was maar vijf jaar ouder dan Simonides, en in de wetenschap van paleografie had Tischendorf noch zijn kennis, noch zijn ervaring.”
Een andere geleerde wiens getuigenis als belangrijk werd beschouwd, was Henry Bradshaw, bewaarder van manuscripten in de Cambridge University Library. Bradshaw koos de kant van Tischendorf en toen dit eenmaal bekend was, werd hij persoonlijk door Simonides geconfronteerd. In een brief waarin hij de ontmoeting beschrijft, schreef Bradshaw:
“Dr. Simonides schreef mij, om mij en mijn vrienden ervan te overtuigen dat het heel goed mogelijk was dat hij het schrift in kwestie had geschreven. Hij had sommigen van ons uitgenodigd bij Christ’s College om de zaken eerlijk te bespreken. Hij kon redelijk goed Engels spreken en verstaan, maar zijn vriend was bij hem om te vertolken en uit te leggen. Ze leken echt te geloven dat alle mensen in het Westen even onwetend waren van het Grieks als de Grieken van het Latijn.
Maar de grote vraag was: Hoe overtuigt u uzelf van de echtheid van enig manuscript? Ik antwoordde eerst dat het echt moeilijk te definiëren was. Dat het meer een soort instinct leek dan iets anders.
Dr. Simonides en zijn vriend vatten dit meteen op als een vage bewering en ze maakten dit soort ideeën belachelijk. Maar ik zei dat ik al zes jaar in een constante bijna dagelijkse gewoonte had geleefd om manuscripten te beoordelen. ”
Bradshaw paste dit principe vervolgens toe op zijn mening over codex Sinaiticus, toen Simonides bezwaar maakte Bradshaw zei: “Ik vertelde hem, zo beleefd als ik kon, dat ik niet overtuigd was tegen de bewijzen van mijn zintuigen.”
Bradshaw gaf dus in wezen toe dat er geen echt wetenschappelijk bewijs was met betrekking tot de leeftijd van codex in Sinaiticus, en hij gaf uiteindelijk toe dat hij alleen maar vertrouwde op zijn zintuigen of zijn instincten over het manuscript. En Bradshaw is hier erg belangrijk, omdat het zijn reputatie als geleerde was, dat mensen echt dwong om de codex van Tischendorf te omarmen.
Bradshaw zei verder dat: “Dr. Simonides heeft altijd volgehouden dat de Mount Athos Bible [wat codex Sinaiticus betekent], geschreven in 1840 voor de keizer van Rusland, niet bedoeld was om iemand te misleiden, dat het professor Tischendorf zijn eigen onwetendheid en onervarenheid was die hem zo gemakkelijk voor de gek hield, waar geen bedrog was bedoeld.
Mount Athos was de locatie waar Simonides beweerde dat hij de Codex had gemaakt. Hij gaf veel details over hoe het manuscript was geschreven en hoe het bij de berg Sinaï kwam. Hij gaf ook veel namen van mensen in de Griekse wereld die volgens hem konden bevestigen dat hij het manuscript had gemaakt, maar vreemd genoeg werden de meeste van deze details nooit onderzocht, noch door de aanhangers van Tischendorf, noch door de kranten van die tijd.
In 1907 schreef James Farrer dat de controversie: ‘niet kan worden gesloten door enkel de meningen van Tregelles of Bradshaw, die de codex twee maanden eerder hadden onderzocht voordat Simonides zijn aanspraak erop had gemaakt ‘als zijn eigen werk’, zodat zij geen reden hadden om het met argwaan te onderzoeken. ”
Maar zou er een ander motief kunnen zijn geweest dat de kritische geleerden in deze tijd dreef?
Simonides vormde een reële bedreiging voor het academische establishment van West-Europa. Als wat hij beweerde waar was, zou het hebben aangetoond dat Tregelles, Bradshaw, Hort en Tischendorf maar weinig of niets wisten over het dateren van oude teksten, dus je kunt je voorstellen hoe hard ze hebben gevochten om hem in diskrediet te brengen.
Niet alleen dat, maar Simonides werkte destijds samen met een man genaamd Joseph Mayer, die de oprichter was van het Mayor Museum in Liverpool, en terwijl hij daar was, liet meneer Mayer hem komen en liet hem een reeks oude Egyptische rollen bekijken die hij jaren eerder had gekocht, dus meneer Mayer brengt Simonides naar het museum en wat hij ontdekte, waren fragmenten en perkamenten uit de eerste eeuw die enkele van de beweringen van de hogere critici verbrijzelden. Hij vond een eerste-eeuws fragment van het Evangelie van Matthew (Matthéüs) dat binnen 15 jaar na de hemelvaart van Christus werd gedateerd, en dit bewees dat Matthew (Matthéüs) het eerste evangelie was, niet Mark (Markus), en dat het oorspronkelijk in het Grieks was geschreven, niet in het Hebreeuws of Aramees zoals de critici hadden gespeculeerd.
Ook liet hij een boekrol uit de eerste eeuw zien die 1 John 5:7 bevatte, Comma Johanneum ‘de Johannine Comma ‘, wat een fel omstreden vers is onder hogere critici, en dit bewees dat ze ongelijk hadden en dat het vers niet in latere eeuwen was uitgevonden, zoals zei hadden gezegd, en dit was te zien bij de universiteit van Cambridge en vervolgens aan de Royal Society in Londen.
En als je de verslagen leest, waren deze dingen zo controversieel dat sommige latere historici probeerden te beweren dat Simonides deze boekrol van het Evangelie van Matthew (Matthéüs) aan meneer Mayer verkocht had als een soort vervalsing of zoiets, maar als je de krantenverslagen leest, is het heel duidelijk, meneer Mayer erkende dat hij in feite de boekrol had gekocht jaren voordat hij Constantine Simonides ooit ontmoette. Dus er was veel propaganda en valse beschuldigingen tegen Simonides omdat deze ontdekkingen zo bedreigend waren voor wat de critici wilden geloven.
In december 1862 schreef ‘The London Review’ het volgende: ‘De weinige die Simonides gelovigen vertegenwoordigden hem als een man wiens torenhoge genialiteit de afgunst had gewekt, zowel bij Griekse professoren, Duitse studenten als Engelse bibliothecarissen, en kwamen samen in een samenzwering om hem te verpletteren.”
2 Corinthians 13:1 This is the third time I am coming to you. In the mouth of two or three witnesses shall every word be established.
Kallinikos
In december 1862 meldde een publicatie genaamd ‘The Brighton Observer’ dat: “Professor Tischendorf, die het Heilige Land had bezocht, keerde terug naar europa met een omvangrijk manuscript dat hij had verkregen uit de bibliotheek van het klooster van de berg Sinaï, het vroegst bekende exemplaar van de Bijbel, na verloop van tijd viel een van de delen in handen van Simonides, die het onmiddellijk herkende als een manuscript dat hij zelf had geschreven.
Hij maakte zijn bewering openbaar dat de Codex Sinaiticus door hemzelf was geschreven, maar Tischendorf en de geleerde mannen van Duitsland weigerden de beweringen van Simonides te erkennen en gingen door met de publicatie ervan. Het ging als volgt: sommige mensen geloofden Simonides, sommigen Tischendorf, toen plotseling een Griekse archimandriet aan de Engelse kranten schreef vanuit Alexandrië, en de verklaring van Simonides bevestigende en verklaarde dat hij zich herinnerde dat hij Simonides had gezien, bezig met het uitschrijven van de Bijbel desbetreffende, in de oude Griekse karakters, op de berg Athos.”
De Griekse monnik die in het artikel wordt genoemd, was een vriend van Simonides, wiens naam Kallinikos was. Kallinikos schreef een reeks brieven aan de Engelse kranten waarin hij het verhaal van Simonides bevestigde en Tischendorf aan de kaak stelde, die hij noemde: “De meester en leerling van al het bedrog, en alle verdorvenheid.”
In een van zijn brieven, gepubliceerd in ‘The Literary Churchmen’, schreef Kallinikos: “Ik herhaal dat het manuscript in kwestie het werk is van de onvermoeide Simonides, en van niemand anders. Een deel hiervan werd in het geheim meegenomen van de berg Sinaï door professor Tischendorf in 1844. De rest, met onvoorstelbare roekeloosheid, verminkte hij het en knoeide ermee, naar zijn eigen zin, in het jaar 1859. Sommige pagina’s vernietigde hij, vooral degene die de markeringen van Simonides bevatten.”
Wat interessant is, is de vermelding van Kallinikos over hoe Tischendorf de pagina’s vernietigde met de markeringen van Simonides erop, wat zou kunnen verklaren waarom sommige pagina’s werden verbrand. Het is belangrijk om te onthouden dat tot op de dag van vandaag de monniken op de berg Sinaï het verhaal van Tischendorf ontkennen, en ook zijn bewering dat hij het manuscript in een vuilnisbak vond.
Dus waar zouden de verbrande pagina’s van het manuscript vandaan komen? Is het mogelijk dat Tischendorf delen ervan verbrandde om de markeringen van Simonides te vernietigen, zoals Kallinikos suggereert, en dit zou kunnen verklaren waarom hij met het verhaal kwam over de monniken die de pagina’s in het vuur gooiden naderhand, een verhaal dat niemand echt lijkt te geloven.
Kallinikos beweerde dat hij hemzelf op st. Catherine’s klooster was toen Tischendorf daar ook was, en dat Tischendorf de eerste pagina’s van het manuscript zonder toestemming meenam. Hij zei: “Ik verklaar verder dat de Codex die dr. Tischendorf meegenomen had de identieke codex is die Simonides schreef, aangezien ik het in de handen van Tischendorf zag en het werk herkende.”
Kallinikos beweerde ook dat het manuscript was gewassen met citroensap en kruiden om het uiterlijk van de letters te verzwakken en om het een ouder uiterlijk te geven. In reactie op deze beschuldigingen drongen de aanhangers van Tischendorf erop aan dat Simonides de brieven zelf had doorgestuurd en ze beweerden dat Kallinikos een fictief personage was, maar in zijn boek vertelt James Farrer ons dat Kallinikos inderdaad een echt persoon was en dat zijn brieven niet terzijde kunnen worden geschoven als de getuigenis van een fabel-achtig persoon.
Ook dragen de brieven van Kallinikos een bijna profetische waarschuwing in zich over de Codex, hij schreef aan de kranten in 1862 dat: “U zult zeer zondigen, door de wereld een nieuw manuscript op te dringen als een oude, vooral een manuscript dat de Heilige Schrift bevat, de kerk zal hier veel schade door oplopen, zelfs door de klaarblijkelijk talrijke correcties van het manuscript.”
Tischendorf documenteerde oorspronkelijk wel 14.800 correcties.
Tegenwoordig heeft de codex Sinaiticus zijn thuis in de British Library, in Londen. in 2009 voltooiden ze het codex Sinaiticus-project, dat bedoeld was om het beroemde manuscript van Tischendorf volledig te onderzoeken. In 2008 hebben we dr. Juan Garcés geïnterviewd, een van de curatoren van het project terwijl het werk nog in volle gang was.
Juan Garcés: “Het onderdeel van het codex sinaiticus-project is om al het materiaal te verzamelen, topwetenschappers de opdracht te geven dat materiaal door te nemen en rapporten te schrijven, rond een tafel te zitten en het te bespreken en alles te publiceren, allereerst de documenten, maar ook de geschiedenis, een overeengekomen historische verslag van hoe het uit het Saint Catherine’s klooster kwam. Ik denk dat de grote rol van dit project is om zijn geschiedenis te produceren, die niet is geschreven, waar we het er allemaal goed genoeg over eens zijn. Dus ik hoop dat we in juli 2009 het volledige verhaal kunnen vertellen.”
Is het waar? Is er enige waarheid in de bewering dat Von Tischendorf het eerste manuscript in een vuilnisbak vond?
Juan Garcés: “Hij zei in zijn boek dat hij het in een mand vond, maar nogmaals, ik bedoel, dit is een van de vele stemmen die de hele geschiedenis uitmaken, en ik ben niet in de positie om te bevestigen of het waarschijnlijk is of niet.”
Hoewel we dit antwoord wantrouwden toen we het hoorden, kozen we ervoor om te wachten tot ze hun onderzoek hadden afgerond voordat we tot een conclusie kwamen. Maar ongelofelijk, toen de British Library eenmaal hun website publiceerde, ontdekten we dat ze bijna al de gedocumenteerde geschiedenis over codex Sinaiticus hadden weggelaten. Ze negeerden Tischendorfs eigen getuigenis over het vinden van het manuscript in een vuilnisbak, in plaats daarvan beweerden ze dat de monniken het in 1844 onder zijn aandacht brachten, en hoewel ze zeiden dat ze het volledige verhaal gingen vertellen, maakt hun website geen melding van de vierjarige controverse met Constantin Simonides.
We spraken ook met Dr. Scot McKendrick, het hoofd van westerse manuscripten, over de vergelijking tussen Sinaiticus en codex Vaticanus.
Dr. Scot McKendrick: “Ze zijn verschillend en nogal op één kritische manier, of twee manieren eigenlijk zou ik zeggen, twee manieren, één is dat Vaticanus niet de mate van correctie heeft. Dat is een heel kritiek verschil, Sinaiticus is het meest gecorrigeerde manuscript van een Grieks manuscript van de geschriften. Het tweede is dat Vaticanus er nu heel vreemd uitziet, als je ernaar kijkt als een manuscript-expert, hoewel je weet dat mensen je vertellen dat het een manuscript uit de 4e eeuw is, het lijkt in feite op een 15e eeuws manuscript, en er is er een hele simpele reden voor, dat bijna de hele tekst is overschreven door een 15e-eeuwse schrijver, niet alleen dat, er is toegevoegd in 15e-eeuwse versieringen, titels enzovoort, dus het ziet er heel vreemd uit.”
Is het mogelijk dat de reden dat codex Vaticanus er vreemd en zelfs nieuwer uitziet, is dat het misschien niet echt een oud manuscript is?
De vroegste geregistreerde datum voor Vaticanus is 1475 na Christus toen het voor het eerst werd opgenomen in het archief van de Vaticaanse bibliotheek. Het manuscript was voorheen afgewezen door Erasmus en de Hervormers omdat ze geloofde dat het corrupt was.
Maar op de een of andere manier werden de waarschuwingen van de Reformatie volledig genegeerd door Tischendorf en de geleerden die hem steunden, ze omhelsden allemaal Vaticanus zonder de echtheid ervan in twijfel te trekken, of te overwegen dat het misschien één van Rome haar vele historische vervalsingen was. Onder dit gezelschap van geleerden bevond zich F.H.A. Scrivener, een andere prominente academicus die ook tegen Constantine Simonides was.
Het vreemde aan al deze mannen Bradshaw, Scrivener, Tregelles, Hort, allemaal steunden zij codex Vaticanus, en trokken Constantine Simonides in twijfel, het is begrijpelijk dat ze Simonides zouden betwijfelen omdat hij was beschuldigd van vervalsing, dat is iets logisch, dat ze de tijd zouden nemen om zijn beweringen te onderzoeken. Maar waarom pasten ze niet dezelfde standaard toe op het Vaticaan? Terwijl het Vaticaan een veel langere en veel beter aantoonbare geschiedenis heeft van vervalsing en nepperij en fraude?
Waarom pasten ze niet dezelfde standaard toe toen ze de codex Vaticanus onderzochten? Dat is niet logisch. En in feite als je bestudeert wat er gebeurde toen, Tregelles bijvoorbeeld, toen hij naar de Vaticaanse bibliotheek ging om codex Vaticanus te onderzoeken, de priesters daar zich daar op een hele vreemde manier gedroegen, en hij zei dat terwijl hij naar de codex keek er priesters waren in de kamer en ze maakten lawaai enzovoort om hem af te leiden. En hij zei dat als hij te lang naar een pagina keek en hem bestudeerde zouden ze hem komen wegrukken. Alsof ze niet wilden dat hij de kans kreeg om het te nauwkeurig te bestuderen.
Een van de meer verrassende kenmerken van Vaticanus zijn de vele weglatingen. Alleen al in de evangeliën worden 237 woorden, 452 clausules en 748 hele zinnen weggelaten, en andere manuscripten laten zien dat die woorden er wel zijn.
Terwijl Vaticanus bekend staat om zijn weglatingen, is Sinaiticus beroemd om zijn meer dan 14.000 correcties, veel meer dan de gemiddelde bijbelse codex.
Terwijl Tischendorf zo’n 14.800 correcties rapporteerde. Eenmaal toen het project van de Britse bibliotheek was voltooid werd het aantal dramatisch verhoogd. In deze BBC-documentaire wordt het laatste aantal correcties gegeven door dr. McKendrick. Samen met de theologische conclusies die ze zouden impliceren.
BBC-documentaire: “Bij nader inzien is de tekst van de codex Sinaiticus bezaaid met herzieningen, het is het meest gewijzigde bijbelse manuscript uit de geschiedenis en binnen die veranderingen liggen de echte theologische geheimen. Het heeft ongeveer 23.000 correcties in alles dat overleeft, wat een buitengewoon correctiepercentage is, dit betekent gemiddeld ongeveer 30 correcties op elke pagina. En wat de kwaliteit van de kalligrafie betreft, waren de geleerden verrast om zoveel veranderingen te ontdekken, veel schriftgeleerden schreven voor geld, ze schreven snel, wat betekende dat ze soms fouten maakten. Maar 23.000 correcties kunnen op deze manier niet verklaard worden, er moeten ook theologische redenen zijn. Als de bijbelse tekst zou kunnen variëren, zou het niet het onveranderlijke woord van God kunnen zijn. Wat de codex Sinaiticus onthulde, was de instabiliteit van het verhaal, dit deel is het oudste nog bestaande exemplaar van het Nieuwe Testament, compleet. Dit is de voorouder van alle bijbels die iedereen in de wereld heeft.”
Dus let op de conclusie die de BBC geeft, ze zeggen dat als deze oudste Bijbel, zogenaamd, al deze fouten en variaties bevat, dan bewijst dat, dat het niet het onveranderlijke, foutloze woord van God kan zijn. En daarmee bevestigen ze wat de jezuïeten en het Vaticaan en alle Katholieke geleerden en de hogere critici al honderden jaren discussies over hadden, in hun pogingen om de Protestantse leer van Sola Scriptura te vernietigen.
Dezelfde BBC-documentaire verteld zelfs hoe de invloed van codex Sinaiticus specifiek het Protestantse geloof in de King James Bijbel zou verzwakken.
BBC-documentaire: “Hier was een manuscript dat unieke inzichten in de schriften bood, en waardoor geleerden opnieuw de bijbel evalueerde waarop de getrouwe Christenen hadden vertrouwd. De King James Bible, stevig, zwart op de planken, werd door veel mensen als perfect beschouwd, door de Engels sprekende mensen wat voornamelijk Bijbelgelovige Protestanten waren, maar waar het om ging was dat geleerden wisten dat de vertalingen allemaal gebaseerd waren op nogal wankel bewijs, wankele teksten. Dit is dus wat Von Tischendorf ertoe aanzette om oude geschriften te gaan zoeken.
Dr. Scot McKendrick: “Toen het manuscript voor het eerst werd ontdekt in 1844, voldeed dit precies aan wat Tischendorf zocht, met andere woorden een heel vroeg manuscript van de Christelijke Bijbel en in het bijzonder, wat hij had gevonden, was het vroegste volledige Nieuwe Testament.”
Maar is Codex Sinaiticus echt het vroegste exemplaar van het Nieuwe Testament? Of is het een 19e-eeuws werk gemaakt door Constantine Simonides.
Een werk waarmee op de een of andere manier werd geknoeid en gemanipuleerd om een eeuwenoude agenda te vervullen. Nadat hij had aangetoond, vele namen, data en plaatsen aan de geleerden van West-Europa, leek Simonides hemzelf de debatten zat te worden.
Op een gegeven moment schreef hij: “Wat heb je dan te verzetten tegen de bewijzen van levende mensen, o ijverige verdediger van de psuedo-Sinaitic Codex? Als je nog steeds ongelovig bent, zeg ik je, blijf gelovig in je ongelovigheid, ik heb de waarheid verkondigd, want ik zal antwoorden zoals ik zou moeten aan de God die alles ziet op de Dag des Oordeels. Daarom heb ik gesproken: ik heb geen zonde. Het zijn geheel die van jou,
Constantine Simonides. ”
Simonides zou een laatste werk publiceren in 1864 voordat hij Engeland voorgoed zou verlaten. Daarin herbevestigde hij zijn beweringen over Sinaiticus en nam hij de getuigenissen op van degenen die hem geloofden. Toch bleven zijn vijanden in de pers volhouden dat hij slechts een leugenaar en vervalser was.
De beschuldiging van vervalsing is nooit tegen Simonides bewezen, maar kan worden herleid tot zijn aanvankelijke conflict met Tischendorf aan de Universiteit van Leipzig in 1855, toen Simonides het eerste bekende exemplaar van de herder van Hermas in het Grieks presenteerde.
De reden dat de herder van Hermas belangrijk is, is omdat het een werk is dat werd omarmd door de vroege kerk. Maar in West-Europa was het alleen bekend in het Latijns en toch wisten geleerden dat het oorspronkelijk in het Grieks was geschreven. Maar niemand vond ooit een kopie in het Grieks, Constantijn Simonides was de eerste man die een Griekse kopie van de Herder van Hermas naar West-Europa bracht en dat is heel belangrijk omdat de Herder van Hermas ook wordt aangetroffen als onderdeel van codex Sinaiticus. En dit ondersteunt het idee dat hij codex Sinaiticus had kunnen creëren, waarom? Omdat hij toegang had tot een Grieks exemplaar van de Herder van Hermas, en hij de enige persoon ter wereld was die een exemplaar had van de Griekse versie van de Herder van Hermas, daarom is het zo veelzeggend.
Terwijl de meeste geleerden in Leipzig het Hermas-manuscript omarmde en als echt beschouwden, verklaarde Tischendorf dat het een vervalsing was omdat het niet overeen kwam met de Latijnse versie. Als reactie voerde Simonides aan dat: “Het manuscript Hermus was correct, en dat de gangbare Latijnse vertalingen, waarvan het verschilde, niet in overeenstemming waren gemaakt met de Griekse originelen, maar in vertaald waren naar de opvattingen van de Latijnse vertalers die in de mond van Hermas hadden gelegd: doctrinaire meningen, bij uitstek berekend om de positie te versterken van de Katholieke kerk waartoe de vertalers behoorden. ”
Simonides zijn biograaf schreef dat: “Aangezien sommige van de belangrijkste dogma’s van de Latijnse kerk ernstig werden aangevallen door de onthulling van fraude in de Latijnse vertalingen, kreeg Simonides veel kwade tegenstanders onder de leden van die kerk.”
Acteur: “Dit kan niet zo zijn, dit is vervalsing.”
De beschuldiging van vervalsing zou in de Engelse pers zo overdreven worden dat Simonides uiteindelijk zou worden beschuldigd van het vervalsen van bijna alles waarmee hij in contact kwam. Hij zou Engeland rond 1864 hebben verlaten.
Maar toen in 1870 zouden een aantal van de mannen die tegen hem waren, betrokken raken bij een nieuw herziening’s comité voor de King James Bible, de commissie werd geleid door Fenton John Anthony Hort, de vriend van Tregelles, die als een van de eersten de codex Sinaiticus omarmde. Onder zijn leiding zou de commissie een nieuwe Griekse tekst maken, in vervulling van wat Tischendorf had geschreven in 1866. Ze gebruikten als basis codex Vaticanus en codex Sinaiticus.
Het was een geheel nieuwe Griekse tekst die anders is dan alles wat er daarvoor bestond. Hort lijkt gemotiveerd te zijn door zijn haat tegen het traditionele Grieks van de Reformatie. Hij noemde het ‘schandelijk’ en als ‘die vuile Textus Receptus’. Zijn partner was een anglicaanse bisschop genaamd B.F. Westcott, andere commissieleden waren onder meer Tregelles en F.H.A. Scrivener. Het is interessant op te merken dat de commissie ook John Henry Newman uitnodigde, die destijds een Katholieke priester was. En hoewel hij het aanbod afsloeg, onthult hun uitnodiging veel over de theologische opvattingen van Westcott en Hort.
Er zijn duidelijke banden met het Rooms-katholicisme in de verschillende bijbels, Westcott en Hort, ze waren ze op zijn best beslist anglicaans-katholiek.
Dus je zou Westcott en Hort anglicaans-katholiek noemen?
Ja, ik zou denken dat je ze zo zou moeten classificeren, je hebt de hele Tractarian Movement in die tijd in de Anglicaanse kerk en dat was de anglicaanse-katholieke beweging van John Henry Newman die later kardinaal werd in de Rooms-katholieke kerk, maar hij zat toen in de Anglicaanse Kerk, en John Keble en Stride en veel van de andere schrijvers, ze werkten allemaal om het Anglicisme Rooms-katholiek te maken, ze wilden veel Rooms-katholieke praktijken in het Anglicanisme introduceren, en ongeveer 200 Anglicanen bekeerden zich naar het Rooms-katholicisme in die tijd, en duizenden leden, dus noch ongeveer 1000 anglicaanse predikanten die klaar waren om zich naar Rome te bekeren in het jaar van onze Heer 2011, dus de hele anglicaanse-katholieke beweging is gaande in Engeland, en daar vanuit kwamen Westcott en Hort, ze zaten echt midden in al die chaos over het introduceren van Rooms-katholieke ideeën in de Anglicaanse kerk.
Westcott en Hort zijn in hun brieven erg pro-Katholiek, op een gegeven moment beschreef Wescott het zien van een pietà-beeld van de Katholieke Maria met het dode lichaam van Jezus, hij schreef: “Als ik alleen was geweest, had ik daar uren kunnen knielen.”
En Hort zei dat er geen verschil is tussen Jezus-aanbidding en Maria-aanbidding, in de zaak en het effect, dus er is een heel sterk Katholiek ding daar zoals er ook was in het Amerikaanse comité met Philip Schaff daar, hij was groots voorstander van het Katholicisme.
Philip Schaff zou de commissie leiden dat de American Standard Version van de Bijbel zou ontwikkelen in 1901, gebaseerd op dezelfde Griekse tekst die door Westcott en Hort was gemaakt. Net als Tischendorf ontmoette Schaff ook in een privé ontmoeting met paus Gregory de 16e, en gaf zelfs toe dat hij zijn rode pantoffel kuste. Schaff zou bekend worden als ‘de oecumenische profeet’ die beweerde dat hij de beginsels van een nieuwe theologie promootte.
En we weten waar hij heen ging met dat alles, want hij was een van de oprichters van het wereldparlement van religie, dat tijdens hun eerste bijeenkomst in had 1893, en de sprekers die daar kwamen waren van alle soorten religies, van het Boeddhisme, Hindoeïsme, ‘dit waren alle sprekers die spraken’, het Shintoïsme, de bisschop van Japan sprak over Shintoïsme, en de onderwerpen die ze behandelden waren behoorlijk verbazingwekkend, en dus was er een mengeling van de Islam, er was een moslimspreker en Christelijke wetenschappers en New Age. Annie Besant was de opening-spreekster die co-auteur was van het tijdschrift Lucifer, dat deel uitmaakte van de Theosophical Society publicatie, dus er waren sterke wortels en banden daar.
Tijdens deze evenementen kreeg het ‘Onze Vader’ een nieuwe titel: ‘Het Universele gebed’ hun motto was: ‘Hebben we niet allemaal één vader, heeft niet één God ons geschapen?’
Als je het historische verslag van het parlement leest, is er geen twijfel dat er een zeer sterke focus was op het Christendom en de Bijbel, maar het idee was dat Christus inclusief was, en dus in plaats van al degenen die afgoden aanbaden op te roepen om zich te bekeren, zoals Paulus deed toen hij getuigde aan Atheners, besloot het parlement dat alle heidense religies omarmd en vermengd moesten worden met het Christendom.
Vreemd genoeg, het onderwerp van Philip Schaff zijn toespraak: ‘De hereniging van het Christendom’, waarin hij zei: “Er is een eenheid van Christelijke geleerdheid van alle geloofsbelijdenissen. Deze eenheid is treffend geïllustreerd in de Anglo-American Herziening of the Authorized Version of the Scriptures. ”
Suggereerde Shaff op de een of andere manier dat het herziening’s comité van 1870 deel uitmaakte van een grotere agenda? Het is de moeite waard om te bedenken dat toen Westcott en Hort klaar waren met hun herziening van de King James Bible, hun nieuwe Griekse tekst openlijk werd veroordeeld door Dean John Burgon, die een kritiek publiceerde met de titel ‘De Herziening Herzien’ ‘The Revision Revised’. Daarin zei hij: “Ik moet eerlijk bekennen dat dit alles voor mij inderdaad erg lijkt op wat, in de taal van advocaten, ‘samenzwering’ wordt genoemd.”
Gelooft je dat de contra-Reformatie van de jezuïeten vandaag de dag nog steeds gaande is?
Ja, ik geloof dat dat een van de belangrijkste pogingen is van de kerk van Rome om het werk van de Protestantse Reformatie ongedaan te maken, en ik denk dat de Jezuïeten vooraan in de strijd hebben gestaan en dat zij zo slecht waren dat de pausen uiteindelijk hen verwierpen, de eerste paus die dat ging doen was vergiftigd, en de tweede paus, hij zei dat ze hem waarschijnlijk ook zouden krijgen, en hij was ook vergiftigd nadat hij het wetsvoorstel tekende voor het bevel om de Orde te onderdrukken, en hij had lang geleden in de pijn van het gif dat hij kreeg, maar daarna werden ze weer door de kerk van Rome ge-herintroduceert en dus werken ze nog steeds vandaag de dag. Ze hebben hun tactiek veranderd geloof ik, om in de oecumenische beweging te werken.
In de 20e eeuw zou het Vaticaan het concept van de oecumenische eenheid naar een wereldwijd niveau tillen via het Vaticaans Concilie 2, dat de positie van Rome over alle religies van de wereld opnieuw definieerde.
Maar welke rol zou de herziening van de Bijbel precies spelen in deze nieuwe beweging? In het wereldparlement in 1893 zei Philip Schaff: “Christus beloofde ons één kudde onder één herder, maar niet één stal. De beroemde passage John 10:16 is verkeerd vertaald en de fout is overgegaan in de versie van de King James. De kudde van Christus is één, maar er zijn veel stallen. We moeten daarom kijken naar een veel bredere unie.”
In de Schrift zei Jezus:
John 14:6 Jesus saith unto him, I am the way, the truth, and the life: no man cometh unto the Father, but by me.
Terwijl de apostel Petrus verklaarde:
Acts 4:12 Neither is there salvation in any other: for there is none other name under heaven given among men, whereby we must be saved.
Ondertussen waarschuwde de apostel Paulus de kerk toen hij zei:
Galatians 1:9 As we said before, so say I now again, If any man preach any other gospel unto you than that ye have received, let him be accursed.
Maar als mensen zouden geloven dat de vroegste nieuwtestamentische manuscripten vol met fouten zaten, en dat de vroege Christenen niet zeker wisten wat ze moesten geloven, dan zou het mogelijk kunnen zijn dat zulke gewaagde verzen in de Bijbel toch niet zo doorslaggevend zijn, en kan voortaan de deur naar vele religies worden geopend.
Is dit misschien wat Rome al die tijd al verlangde?
Er kunnen veel voorbeelden worden gegeven van de invloed van Rome in de moderne tijd, maar een van de meer interessante is een interview met Leo Hindery, de Managing Partner van InterMedia Partners, zijn bedrijf nam bezit van de grootste Christelijke uitgeverij ter wereld, uitgeverij Thomas Nelson.
In dit interview werd Hindery gevraagd naar wat hem ertoe dreef om succesvol te zijn: “Wat gaf je de ambitie om van, weet je, een soort van arbeidersbaantje, naar een zakenman te worden, denk ik? (Hindery): Veel demonen, veel duivels die er altijd voor hebben gezorgd dat ik wilde slagen, ik was gezegend met enig intellect, ook intellectuele nieuwsgierigheid die me dreef, veel van mijn vroege invloeden kwamen van de Jezuïeten, ik was Jezuïet opgeleid op zowel de middelbare school als op de universiteit en ik heb altijd geweten dat ik iets speciaals wilde zijn, dat bedoel ik niet op een egoïstische manier, maar ik wilde slagen en goed doordacht zijn. Ik gaf veel van de vroege eer aan de Jezuïeten.”
In 2011 verkocht InterMedia Partners het bezit van Thomas Nelson aan Rupert Murdoch, het meest bekend om zijn eigendom van Fox News. Murdoch is ook een ridder in de pauselijke orde van st. Gregory, geridderd door de Paus voor zijndiensten aan Rome.
Via Thomas Nelson publiceert het bedrijf van Murdoch nu de New King James Bible, en via Zondervan publiceert hij ook de NIV-Bible.
Interessant is dat Murdoch ook eigenaar is van HarperCollins
dat de Satanische Bijbel publiceert voor de kerk van Satan.
Maar zijn deze dingen gewoon vreemde toevalligheden of kunnen er andere krachten aan het werk zijn?
We beluisteren dit interview van de overleden Malachi Martin, een voormalige jezuïetenpriester en auteur van een bestseller over de geschiedenis van de jezuïetenorde. In dit interview onthult Martin, waarvan word gezegd dat de duistere machten aan het werk zijn in Rome:
“Vader, ik heb hier een artikel getiteld” ’twee vooraanstaande kerkmannen zijn het erover eens’ “ja” “dat er werkelijk is, dit is een schok voor veel mensen, “ja”. Dat er satanische praktijken gaande zijn in het Vaticaan, zou dat waar kunnen zijn? ‘Ja, als we nu in het Vaticaan zeggen dan is dat op een bepaald niveau, en er is geen twijfel over mogelijk dat er praktijken zijn geweest en nog steeds zijn, praktijken die formeel Lucifer vereren, de prins van deze wereld. ”
In de Schrift wordt de vernietiging van het spirituele Babylon duidelijk voorzegd, we lezen het volgende:
Revelation 18:2 And he cried mightily with a strong voice, saying, Babylon the great is fallen, is fallen, and is become the habitation of devils, and the hold of every foul spirit, and a cage of every unclean and hateful bird.
Revelation 18:4 And I heard another voice from heaven, saying, Come out of her, my people, that ye be not partakers of her sins, and that ye receive not of her plagues.
Revelation 18:5 For her sins have reached unto heaven, and God hath remembered her iniquities.
Onkruid en tarwe
In het evangelie van Matthew (Matthéüs) vertelde Jezus de gelijkenis van een man die goed zaad zaaide in zijn akker, maar terwijl de mensen sliepen kwam er een vijand die onkruid zaaide tussen de tarwe, het onkruid word gezegd een soort onkruid te zijn dat bekend staat als de Darnell. De Darnell wordt soms ‘valse tarwe’ genoemd, omdat deze tijdens de groei bijna exact lijkt op de echte tarwe eromheen, maar naarmate de oogst nadert, wordt de tarwe goudbruin, maar de Darnell wordt zwart en de zaden zijn vol gif.
Jezus zei:
Matthew 13:37 He answered and said unto them, He that soweth the good seed is the Son of man;
Matthew 13:38 The field is the world; the good seed are the children of the kingdom; but the tares are the children of the wicked one;
Matthew 13:39 The enemy that sowed them is the devil; the harvest is the end of the world; and the reapers are the angels.
Met deze dingen in gedachten stellen we de vraag:
Als het gaat om de geschiedenis van de kerk en de Bijbel, wie is het onkruid? en wie is het tarwe?
En door welke van hen is het ware en getrouwe verslag van het woord van God bewaard gebleven?
Wees waakzaam,
Rev 3:2 Be watchful, and strengthen the things which remain, that are ready to die: for I have not found thy works perfect before God.
Word vervolgd in
Deel Drie
‘Bridge to Babylon’
‘Brug naar Babylon’
Tares Among The Wheat
Part 2 of 3
Een lamp in het duister —— A Lamp in the Dark part 2 of 3
Tares Among The Wheat
For nearly 2000 years the world has been turned upside down over what can only be called the most controversial book of all time. To its critics the Bible is merely a combination of myth and legend mingled with history, but for those who believe in its sacred writings it is the inspired and inerrant word of God. A divine record that not only tells the way by which men get to heaven, but also warns of an eternal judgment for those who reject the light of truth found within.
Jesus said:
John 3:19 And this is the condemnation, that light is come into the world, and men loved darkness rather than light, because their deeds were evil.
Tares Among The Wheat
Part 2 of 3
Sheep among wolves
After he was crucified and raised from the dead the followers of Jesus Christ went into all the world. To the Jews first and then to the Gentiles, they preach that Jesus is the true Messiah, and that he suffered for the sins of men according to the writings of the Holy Scripture.
Acts 10:43 To him give all the prophets witness, that through his name whosoever believeth in him shall receive remission of sins.
But Jesus himself had said to his disciples I send you forth as sheep in the midst of wolves. The Apostles also warned believers about seducing spirits and doctrines of devils, and of certain men who would creep into the church with deception and lies.
2Peter 2:1 But there were false prophets also among the people, even as there shall be false teachers among you, who privily shall bring in damnable heresies, even denying the Lord that bought them, and bring upon themselves swift destruction.
Through the Middle Ages many of the Reformers came to believe that these warnings pertained to the rise of the Roman Church. In the book of Revelation they saw the picture of Rome’s apostasy presented as an unfaithful woman sitting atop a seven-headed beast:
‘And upon her forehead was a name written Mystery Babylon the Great the mother of harlots and abominations of the earth and I saw the woman drunken with the blood of the Saints and with the blood of the martyrs of Jesus’
Rev 17:5 And upon her forehead was a name written, MYSTERY, BABYLON THE GREAT, THE MOTHER OF HARLOTS AND ABOMINATIONS OF THE EARTH.
Rev 17:6 And I saw the woman drunken with the blood of the saints, and with the blood of the martyrs of Jesus: and when I saw her, I wondered with great admiration.
But the Roman Church did not rise up overnight, it came about one step at a time through the early centuries. If you look at your early church history you had five Patriarchate’s that came into being, Antioch, Jerusalem Alexandria, Constantinople, and Rome, so you had five main church centers over the first couple of hundred years, but Alexandria fell and Jerusalem and Antioch also fell early on so you’re left with Constantinople and Rome.
You had those two but Rome gained the ascendancy in the West. There they’re developed, by the 4th 5th 6th century, controversies among all the bishops in various parts of the world, especially Europe and in the Middle East. And whenever there was a controversy some court had to decide what the answer is and many problems that arose early on theological problems would then be sent to Rome to be looked at and to give answers.
While the New Testament church had begun in ancient Jerusalem and spread throughout the Gentile world, somehow the leadership of Rome dominated as the chief Oracle in matters of debate. You have to remember the history of Rome, the Roman Empire was a great Empire for hundreds of years and the Pope’s became the heirs to that kind of power.
In the 5th century one of the most well known doctors of the early church Augustine of Hippo would make reference to a conflict that arose between certain African bishops. Augustine wrote: “In this matter two councils have already sent letters to the Apostolic See, and from thence rescripts have come back, the cause is finished.”
What Augustine was saying in that very famous statement, he was saying this: if Rome makes a decision, that settles it. So they needed a court and the prestige of the Empire was in the city of Rome by Augustine at time and so that’s all he’s saying, he said: when we have an issue, when we have a difference of opinion let’s turn to Rome.
In the centuries that followed Augustine’s statement would be paraphrased by the Pope’s and doctors of the Roman Church. His words were taken to mean: “Rome has spoken the matter is closed”. In other words, if the Church of Rome sets forth an opinion all other churches must obey.
Then in the fifth century the ancient empire suffered its decline and fell as it was sacked by the barbarian tribes that would reduce the city of Seven Hills to ruin.
Rome was overrun by the Huns and Attila the Hun, and the whole system of the Empire was defeated and the Pope’s began to take the place of the ancient Caesars, and they came to take over not only spiritual leadership but also political leadership. And so Rome from then on grasped more and more power and that’s how the papacy really came into being.
While the papacy did not spring up overnight and there were many events that led to its development, is the date most often looked to by Protestant historians, 606 ad, when the Roman Emperor Focas named pope Boniface the third the universal Bishop over all the Christian churches, this is when the papal power was said to be officially established in Rome.
For a man to say that he is the true leader of all Christianity is not only unbiblical but it goes completely against God’s word and it opens the door for a control system to be set up that can control the world that Satan can use. So I would say that this concept of a pope from the beginning was Satan’s plan for a man to manipulate the church in the name of Christ, but set up a system of antichrist or anti-christian belief system.
Once the papal system came into being and it was clear that it represented an apostate system that combined pagan teachings and traditions with worldly politics all under the mask of Christianity, you had Christians then that fell into two categories, there were those who followed after the teachings of the Pope and the Church of Rome, and then you had those who were known throughout history as Bible believers who kept themselves separate from Rome and were determined to base their faith on the Scriptures alone without any kind of man-made doctrines or sacred counsels which they had in the Roman system .
It was because they rejected the pope’s claims of authority that many Bible believers were persecuted in the early centuries. English author Adrian Hilton writes that: “The Roman pseudo Christianity caused many faithful believers to flee into the mountains of Europe and Asia Minor to escape persecution and death. And there they continued, away from the world’s view, as the true Church of Christ.”
These groups in many cases opposed Rome, they usually looked upon Rome as the antichrist, they looked upon the mass as blasphemy, they didn’t believe in the priesthood of Rome and many other of the teachings of Rome, they repudiated and claimed that they went back to the early church, particularly the Waldensians or the Vallenses, they claimed they were the true church, they did they didn’t separate from Rome but Rome separated from them.
There were Christians around who did not always see eye-to-eye with the Pope of the Roman Catholic Church, in fact there were a number of them.
Do you believe these earlier groups, the Waldensians & Albigenses where Christians?
Yeah many of them were, I’ve read their writings and studied their history and they were willing to die for their faith. The Paulicians also go back into Armenia and other places way back as early as the fourth century. They believed also they were continuing the true church and they opposed everything about the papal Church and looked upon it as the antichrist. The belief that these earlier groups were in fact Christians was held by nearly all of the Reformers including men like John Wickliffe, Martin Luther, John Calvin and many others.
In fact many Christians are familiar with the idea of America as a city on a hill, well that speech was originally given by Governor John Winthrop who was one of the founders of the Massachusetts Bay Colony, and as he and the other Puritans came to the new world he gave this speech about America or they themselves as a city on a hill, but at the beginning of that speech he makes reference to the Waldenses as an example of Christian charity.
In his speech Winthrop said: “We are a company professing ourselves fellow members of Christ, we ought to account ourselves knit together by this bond of love, and live in the exercise of it, this was notorious in the practice of the Christians in former times, as as testified of the Waldenses. They used to love any of their own religion, even before they were acquainted with them.”
Nevertheless modern histories continue to report that these early Bible believers were heretics who believed in occult doctrines.
What do you say to people who present those modern historic arguments?
I would say first of all that a lot of our history comes from Rome, we have to recognize that. It was Gibbon who said that when the wars are fought the victors tell the story, i am not giving his words exactly, but that’s the gist of what he says. He says in other words: it is the victors who tell the story. So if you’re a defeated Christian small group then your story is told from the standpoint of those who conquered you. And Pelikan the modern American scholar says; and there is no other way many times to tell the story.
The common charge against the Waldenses and Albigenses is that these groups held two unorthodox ideas about God and that they were guilty of what was called the ‘Manichean heresy’.
The Manicheans were dualists, they believed in a god of good and a god of evil, and that was one of the great heresies of the church. In time the word Manichean came to be a general term for heresy but did not necessarily mean that a person actually believed the doctrines of the Manicheans.
When Martin Luther began the Reformation the synod accused him of being a Manichaean, in fact modern historian S.J. Barnett writes that: “During and after the Reformation, Catholic propagandists hoped to undermine the legitimacy of Protestantism, Catholic apologists usually designated Luther and Calvin as manichean heretics from the 3rd century dualist heresy.”
When they couldn’t find anything wrong with a so called heretic they would charge them with Manichean-ism because that was that was always punishable by death, so if they couldn’t find out that you were a heretic in some other way then I would just charge you as being a Manichean and that way I could put you to death and I didn’t have to prove a whole lot of other things against you so that was one of the tactics of Rome, it was to charge whatever groups were being charged, with whatever heresies they were being investigated for, to charge them with Manichean-ism so that the their case could be made easier and they could be shown to be true heretics so you cannot take a lot of the information that we get. You have to certainly investigate it thoroughly to find out what these groups believed.
They refused to acknowledge the dogmas or the ideas or the doctrines that were being promoted by man that weren’t biblical, and so they took a biblical position and because of the biblical position they were persecuted. As we said earlier most of the reformers believed that the charges of heresy against these earlier groups were falsely created by Rome to justify her persecutions.
Yet most Protestant historians believed that the Waldensians and the Albigenses were forerunners of the Reformation. 19th century historian William Jones wrote: “That to justify the Waldenses and Albigenses is indeed to defend the Reformation and Reformers, they having so long before us with an exemplary courage, labored to preserve the Christian religion in its ancient purity which the Church of Rome all this while has endeavored to abolish.”
To be more specific it would be more accurate to say that the pope’s have endeavored to abolish biblical Christianity in favour of a religious system of their own making. And because of this they have seen the Bible as their chief enemy and this is the reason why they outlawed it from being read by the common people.
Throughout history they gave different pronouncements, saying that you can’t give these holy things to the swine, and to use that scriptures is completely bogus, pearls before swine doesn’t have anything to do with giving the life-giving scripture to the people, but the Roman Catholic Church just looked at the looked at the common man as pigs who could not possibly understand the scriptures.
Because of this Martin Luther and eventually the rest of the Reformers came to believe that the pope was the fulfillment of biblical warnings concerning the greatest enemy of Christ. If you make a study of the life of Luther you’ll find that there was a very slow transition from 1517 when he nailed the 95 theses to the door to about the Year 1520, so that’s only a matter of three years, but from someone who thought he was being faithful to the church, even though it was the Roman Church, to the time he gets to 1520 and there’s a bull which actually excommunicates him, he turns and he actually says that I am convinced now that the pope sitting on the throne there in Rome is the Antichrist. Because he was so contrary, his power and is teaching, so contrary to the basic truths of the gospel.
Luther and many others preached the gospel of grace and brought forth the Protestant Reformation, but their chief obstacle was the conflict between the biblical teaching of salvation by faith in Christ as a free gift from God versus Rome’s teaching of a work salvation based on the rituals of the Catholic church.
The Roman church had been teaching for 500 years or longer that a man is saved by his works, and at some of the contemporary scholars say: you’re wrong, because the medieval theologians did believe, that the power, or they called it the: Potentia Absoluta, the absolute power of God can save a soul by grace through faith, yeah they did say that, but then they said: yeah but thats the Potentia Ordinata of God. And you’ll say well what is that? Well while God could that because he’s absolutely sovereign, that’s not the method he ordained, the method he ordained was the church and the ordinances or the sacraments, and through the sacraments of a man, and the terms are very clear you have to … .. . .. thats Latin: for a man has to do, and within himself, what he has to do to prepare himself for what’s called the merit of congruity, and when he does that then God comes in with a merit of con-dignity. So it’s a very complicated process and that still believed today, and yet it goes back to the Middle Ages. Because you’re building up a storehouse of merit and that’s the whole system. Is that basically: works righteousness? Yeah that’s exactly what it is.
While such debates might seem tedious in the modern world, to the people of the Middle Ages the understanding of salvation was quite literally a matter of life and death. Centuries later, the doctrine of work salvation through sacraments and rituals continues in the Church of Rome today, where more than 1 billion Catholics follow the teachings of the pope.
To deceive 1 billion people about their eternal destiny I think you cannot get a greater lie than that nor a greater misrepresentation of the scripture when it says that Christ has purged our sins, when he sat down at the right hand of the Majesty on high.
Heb 1:3 Who being the brightness of his glory, and the express image of his person, and upholding all things by the word of his power, when he had by himself purged our sins, sat down on the right hand of the Majesty on high;
And in the Latin Vulgate, purgatory, it’s the very same route from which Catholics get purgatory, but the Bible teaches nothing about purgatory, the Bible teaches that Christ has purged our sins and taken our sins in his own body on the tree that we might go free and be pardoned and not have to go to some purgatorial fires to get our sins purged away, so it’s a blasphemy against the cross work of Christ and the resurrection of Christ that assures us that our sins have been forgiven and that we stand justified before God through the cross, work, death and resurrection of Christ.
To oppose the papal teaching the Reformers declared that salvation was by God’s grace alone, through faith alone, in Christ alone.
John Fox and the Reformers, they rediscovered, beginning with Martin Luther, ‘The just shall live by faith’. And to prove their doctrine they were determined to make the Bible available to all men. Martin Luther took Erasmus his 1519 Greek New Testament and he translated his September Bible of 1522 and they were sold as quick as they could come off the printing press and people began reading it and realized that Rome was telling them lies and they began trusting Jesus Christ. Hence you had the start of the Reformation in in Germany there.
From Germany Luther’s teachings spread to England and would influence William Tyndale the man whose mission would be to ensure that even a common plowboy read the word of God. William Tyndale started reading the word of God, he had a desire for the people to have the word of God and so the Reformation just breaks out, and Roman Catholicism, the Catholics, they can’t put a lid on it because once the people get the Bible in their own language the Bible says you shall know the truth and the truth will make you free, and people started getting this huge burden of sin off of their shoulders.
I think of Thomas Bilney, Thomas Bilney he thought he was the Judas of his generation and so he thought he would do something that was worthy of betrayal, so he went out and secretly bought a Erasmus New Testament and he opened it to first Timothy where Paul says he’s the chiefest of sinners, and that Christ came into the world to die for them, he says if God can forgive Paul, he can forgive me, he was gloriously saved.
And let me tell you, he went to confession, and he goes and confesses to Hugh Latimer and tells father Latimer, he tells him: father I’ve sinned, I went and bought this Greek New Testament and I read about how Jesus Christ forgives sins and I’ve trusted Jesus Christ as my personal Savior.
And Latimer says in his own words, reading in Foxe’s Book of Martyrs (Edited by Forbush): “I learned more that day from that confession of Thomas Bilney that I had learned in 20 years of studying the scripture.” It happened to be the Hugh Latimer comes to know Jesus Christ as his personal Savior, so as the the word of God gets out, it’s like a fire, and people read it and they’re set free. And Thomas Bilney says: “It was like it was sweeter than eating fresh honey out of the honeycomb” as he’s talking about the Scriptures, even it’s said of William Tyndale that he was a man who was singularly addicted to the scriptures.
Like William Tyndale, Thomas Bilney and Hugh Latimer would both be condemned by the church of Rome and were burned at the stake for their faith in the word of God.
Nevertheless their sacrifice was not in vain as their deaths and those of many others inspired countless souls across Europe to turn from Rome and embrace the true gospel.
Ian Paisley: “Toen zij de heiligen van God aan het verbranden waren, ‘God zij dank’, brandde het Evangelie met machtig vuur.”
Catholicism had kept them oppressed and suppressed and they had kept them under a bondage of guilt, and Jesus Christ through the Scriptures sets them free, the Holy Spirit used the Holy word of God to set him free.
But this freedom would not be proclaimed without consequence. The Church of Rome responded with its own counter-attack.
To understand what the Vatican did next we have to realize the tremendous impact that the Reformation had, Protestant historian J.A. Wylie wrote that the Reformation had transformed whole countries all over Europe and it would ultimately change the world.
Wiley wrote that: “Advancing over all opposition, this great religious revival not yet half a century old had acquired a strength and a breath truly amazing. From the little Saxon town of Wittenberg, it had spread itself out comprehending the powerful kingdoms of Saxony, Pomerania, Poland, Bohemia, Hungary and Transylvania the Reformation had been welcomed by Norway, Sweden, Denmark, Holland and the Netherlands. Its career had been one of unimpeded, continuous victory. The south and west of France were Protestant, and the supremacy of the Reformation seemed all but certain. Of the countries of Western Europe, only two, Italy and Spain, now remained with the Pope.”
They didn’t take Martin Luther seriously at first nor did they take his movement very seriously but as it began to spread they realized they had a real fight on their hands so to speak.
In 1540 the Pope commissioned a former Spanish soldier named Ignatius Loyola to form a military company of priests within the Catholic Church, their chief purpose was to launch a Counter Reformation to destroy the work of the Reformers and bring the Protestant churches back under the authority of the pope. They were named the ‘Society of Jesus’ or as their enemies called them the Jesuits.
Malachi Martin the great Roman Catholic writer would practically call them the stormtroopers of the papacy. Their idea was to defeat the Protestant churches there that were going on throughout Europe at the time of the Reformation, and then to continue that work in education, the forming of universities, colleges, seminaries, all across America and across Europe. So the Jesuits really have been engaged in just about every kind of activity known to man. Educational and subversive intrigue and many of people have said they were linked to assassinations, so the counter-reformation involved wars, sieges, everything under the Sun to try to defeat Protestantism.
But the key point of contention was the Bible it was how the Reformers understood the scripture and preached to the population at large that was the greatest threat to Rome.
‘They are dangerous, dangerous to everything that we believe as a Catholic Church, and we got to do something to stop it.’
With the printing press the Bible was being translated and duplicated at unprecedented rates throughout Europe. There was a rash of Bible translation and Bible publication and it all came to a screeching halt after the King James Version of the Bible. Virtually all translation stops, there was such a flurry from 1526 until 1611, it was so meticulously done by people who believed that God had inspired his word.
The King James translation would in time be considered the crowning achievement of the Protestant Reformation and would come to symbolize all that the martyrs had suffered, for the word of God. But because of its association with the reformation, something the Vatican saw as an act of rebellion against her authority, the King James Version would come to be hated by Rome. That is the fruit of the Reformation that the Jesuits want to destroy above all because until they do that they cannot be sure of getting indeed the entire world and especially England back under the thrall of the popery.
In 1825 the Jesuits meeting in Chieri Italy (1825) declared their intention to seize control of the Bible, as part of their centuries-old plan to bring all the world under the power of Rome. If you study the Jesuits in history you discover that they operate more like an intelligence community like the CIA or MI6 rather than a religious order, and they are primarily the supporters of what is called papist or Romanist doctrine and this is the belief that Rome should govern the whole world. It does not necessarily apply to all Catholics, because many Catholics don’t agree with it, but papist doctrine is essentially the belief that because the Pope is the Vicar of Christ, and he stands in the place of Christ himself and because Christ is the King of kings therefore the pope should have the authority to reign over all the kings and princes on planet Earth. And it is this doctrine that led to nearly all the wars of old Europe.
Even in the late 19th century Rome’s plan for world Dominion was known and documented among English churchmen. In 1888 a meeting of the Protestant missions in London warned that: “The missionary program of the Vatican doubt it who may, embraces the conversion of Britain and the United States of America, and through them the subjugation of the whole world.”
The Jesuit Plan
To accomplish their aims the Jesuits deemed it necessary to take control of the Bible, because the Bible exposes all of the the lies and the false doctrines of the papacy it has always been hated by Rome. And they’ve admitted repeatedly that the teaching of Scripture contradicts the official teaching of the Roman Catholic Church, and so once you realized that that’s the real conflict, it’s between the authority of the Pope versus the authority of the Bible, and at that point the Jesuit doctrines begin to make a lot more sense.
In modern times the Jesuit view of the Bible was exposed by dr. Ian Paisley the former First Minister of Northern Ireland who has spent decades fighting against Rome’s influence in his own country.
Ian Paisley: “We are not responsible for the violence, the violence comes from the Roman Catholic church.”
Calling himself a historic Protestant, Paisley has continually protested the authority of the pope both politically and theologically.
Ian Paisley: “Monster! We zullen niet voor hem (de paus) buigen! Ik wil zeggen dat deze wafel, nadat het is ingewijd, leert de kerk van Rome dat het het fysieke lichaam, botten en bloed van Jesus Christus is. Jesus Christus offerde aan het kruis één keer, een volledig en compleet, en om nooit meer te herhalen, offer voor zonden. En hij komt niet naar beneden uit de hemel door de woorden van een priester als een koekje om keer op keer opnieuw te betalen voor zondaars.”
In more recent years Ian Paisley spoke openly on European radio, exposing a document that reveals the Jesuits view of the Bible versus the authority of the pope: “Bishop Wordsworth, an eminent Church of England divine uncovers the secrecy of the Jesuits in the exposure of a document, used by them in their early days to compel Protestants to submit the Mother Church. ‘Roman Catholic confession: Publicly prescribed and proposed to Protestants on their admission to the Roman Catholic Church. We confess that we have been brought from heresy, to the first living Roman Catholic faith by the singular care of our supreme governors, and by the diligence and aid of our masters the fathers of the Order of Jesuits and we desire to certify this by our vows to the world at large. We confess it whatever new thing the Pope ordains, whether it be in Scripture are not in Scripture, and whatever he commands is divine and therefore ought to be held by lay people in greater esteem than the precepts of the Living God. We confess that the reading of Holy Scripture is the origin of heresy, and schism, and the source of blasphemy. We confess that Holy Scripture is imperfect, and a dead letter until it is explained by the supreme pontiff, and annoyed by him to be read by the laity. We confess and assert, that the Pope is our most holy father, is to be obeyed in all things, without any exception and that such heretics as contravene his orders, are not only to be burned but to be delivered body and soul to hell.”
Since the Middle Ages the Jesuits core agenda has had to do with compelling their followers to renounce the authority of the Bible in favor of the authority of the pope. Then in the 19th century their movement gained momentum and through their textual critics they insisted that the Bible was a flawed book and they said about trying to prove all the flaws they could to the world. And at the same time they officially declared through Vatican Council one that the pope was infallible, so their message was clear don’t trust the Bible trust the pope, the Bible’s a flawed book the pope is infallible, and so this brought everything full circle to the conflict that had been raging for hundreds of years throughout the Middle Ages and that’s ultimately what their meeting in Chieri Italy was all about.
The information discussed by Jesuit leaders in Chieri was published in 1848 by a former Jesuit initiate named Jacopo Leone, his book was titled ‘The Jesuit conspiracy, The secret plan of the order’. In it he claimed to have overheard the plans of Jesuit leaders and was compelled to write down the information and publish it as a warning to the rest of the world. Leone wrote specifically of how the Jesuits intended to take control of the Bible.
‘Then the Bible, that serpent which, with head erect and eyes flashing fire, threatens us with its venom, shall be changed again into a rod, as soon as we are able to seize it. Oh then mysterious rod we will not again suffer thee to escape from our hands. For you know but too well that for three centuries past, this cruel asp has left us no repose. You well know with what folds it entwines us, and with what fangs it gnaws us!’
‘Dan zal de Bijbel, die slang die ons met opgeheven hoofd en flitsende ogen van vuur met zijn gif bedreigt, weer in een stok veranderen zodra we hem kunnen grijpen. O, dan mysterieuze stok, we zullen niet meer toestaan dat u uit onze handen ontsnapt. Want je weet maar al te goed dat gedurende de afgelopen drie eeuwen deze wrede adder ons geen rust heeft gelaten. Je weet heel goed met welke kudde hij ons verstrengelt, en met welke hoektanden hij aan ons knaagt! ‘
According to Leonie one of the jesuits openly admitted that the Scriptures do not support the Roman Catholic faith, speaking of the Bible he said: “If I may tell you openly what I think of this book, it is not at all for us it is against us. I do not wonder at the invincible obstinacy it engenders in all those who regard its verses as inspired. In the simplicity of youth I fully expected on opening the New Testament to find there the authority of a superior chief in the church, the worship of the Virgin, the mass, purgatory, relics, but in every page I found my expectations disappointed. At last after having read at least six times over that little book, I was forced to acknowledge to myself that it actually sets forth a system of religion, altogether different.”
What this Jesuit priest acknowledged all the way back in the nineteenth century is the same thing that the Reformers acknowledged. They noticed that the teachings of the Bible and the teachings of the pope were dramatically different. The difference is that the Reformers chose to follow the Bible while the Jesuits chose to fight against it on behalf of the traditions and power of the Catholic Church.
The view of the Jesuits toward the Bible could be likened to that of the ancient Pharisees 2,000 years ago who opposed Christ. As Jesus said of them:
Mark 7:9 And he said unto them, Full well ye reject the commandment of God, that ye may keep your own tradition.
And again he said:
Mark 7:7 Howbeit in vain do they worship me, teaching for doctrines the commandments of men.
At their meeting in Chieri in 1825 the Jesuits discussed the methods to be used in their ongoing Counter Reformation and their plan for the subversion of the Bible. They said specifically that: “A few breaches made in Protestantism – whether these conversions proceeded from genuine motives or whether they be determined by advantageous offers, which shall not be spared if the person be worth the trouble we ought by every possible means, to secure the aid of modern thinkers if they can be induced to write at all in our favor, let us pay them well either in money or in laudation”
The Jesuits since the Middle Ages have been known for seducing people outside the Catholic Church even members of Protestant churches and making deals with them to help the cause of Rome. And this was especially revealed in the 19th century during what was called the Oxford movement in England, and it was in the wake of this movement that the Vatican really pushed to try and take control of the Bible, and that’s why it’s so important to understand what the Oxford movement was all about.
In 1833 the Oxford movement started, perhaps not without significance that we’re not only looking at what Rome is doing, we have to consider that the Lord Himself will being bring judgment on a nation that forsakes him and and forsakes the the word of God. The Oxford movement was an attempt, effectively, to romanize the Church of England and to get the Church of England away from the scriptures and from the King James Bible and back to the ritualistic practices of Rome, now it was done in a very subtle manner and it really typifies the Jesuit approach of Bishop Autun is: “above all, not too much zeal”, and it tried to portray the true position of the Church of England as a sort of a middle-of-the-road organization but at the same time it it did promote what it called: ‘a high view of the sacraments’.
So that, although it professed to be against what it regarded as extreme Protestant, so to say Bible believing evangelicals, and also what it regarded as extreme Romanism say the persecutions of by Catholicism, the Inquisition perhaps, nevertheless it’s sought gradually by publications of what we call, ‘Tracts for the times’, to give a favorable view to things like the Roman Mass.
In 1898, a man named Walter Walsh published a book titled: The secret history of the Oxford movement. In it he writes about the activities of the Jesuits in England, he recorded the testimony of a former Catholic priest who told him: “In England there are a greater number of Jesuits than in Italy, there are Jesuits in all classes of society; in Parliament; among the English clergy, among the Protestant laity, even in the higher stations.”
He went on to say: “I could not comprehend how a Jesuit could be a Protestant or how a Protestant could be a Jesuit, but my confessor silenced my scruples by telling me that st. Paul became as a Jew that he might save the Jews it was no wonder, therefore, if a Jesuit should feign himself a Protestant for the conversion of Protestants.”
Within less than 20 years after the Oxford movement another movement began in the world of biblical scholarship, that would almost completely transform the understanding of the Bible. This transformation would be affected by men who were of the Protestant profession but strangely worked in cooperation with Rome.
The Higher Critics
Prior to the 19th century, Protestant scholars depended on a collection of Greek manuscripts that had come into Europe after the fall of Constantinople, in 1453. Collectively these manuscripts would form the foundation of the new testament Greek used by the Reformers, by men like William Tyndale, Martin Luther, the Geneva Bible Translators and the translation team for the King James Version of 1611.
These Greek manuscripts were collated first by Erasmus of Rotterdam. Erasmus would lay the foundation for the traditional text and further the belief that the scripture should be read by all people.
Translated to French to English to German, because it was very important for Erasmus that everybody could read the Bible in his own language he produced five editions of his translation: in 1516, 1519,1522, 1529 and 1535. All the edition was published in Basel.
The Erasmus 1522 was really revolutionary because here we have in this column just beautiful artwork, but in this column you have the Greek, and what Erasmus did that really blew people out of the water, most people could not read Greek back then but many of them could read Latin, the scholars could read Latin. He took the Greek and he translated it into Latin so many people had their eyes open because they started reading Erasmus new translation of the Latin from the Greek and they found out that it was completely different than what they had in the Latin Vulgate of the Roman Catholic Church. You see here MDXXII, that is 1522, so this is a Erasmus his 2nd edition or 3rd edition?, this is Erasmus’s 3rd edition it is the foundation for Textus Receptus, then we come to Luke, again, the Latin and the Greek that Erasmus had translated, we can go all the way back to the apocalypse, this is this is ‘the Acts of the Apostles’ right here but it of course goes all the way through, page after page after page, there we go, the apocalypse Revelation.
The work begun by Erasmus would be later continued by Robert Stephens, who’s 1550 Greek Edition would be used for the Geneva Bible. In time his work would be furthered by the famed Calvinist scholar Theodore Beza.
Theodore Beza his 1598 greek new testament was chiefly used for the King James Version of 1611. But it would be some years later that the Elzevirs brothers in Holland would publish the work even further and give the Reformers Greek its official name. In the introduction of their 1633 Edition they wrote: “What you have here is the text which is now received by all in which, we give nothing changed or corrupted.”
Hence the Greek of the Protestant Reformation would become known as Textus Receptus, the received text, so that becomes the standard Greek for Protestant scholars and remain so for nearly 300 years. But in the 19th century a German scholar named Constantin von Tischendorf would publish what would become known as the most ancient biblical manuscript ever recovered, his discovery would turn the world of Bible scholarship upside down convincing many that his manuscript was a lost version of the Bible.
You have to go back before that with German higher criticism, they developed a theory called: The recension theory, and in this Recension theory they say that the Bible Bible was lost, the recension theory was introduced by a man named Johann Semler in the 18th century, one of his disciples Jakob Griesbach would popularize his theory among German intellectuals.
Both Semler and Griesbach held to unorthodox views of Christianity to say the least. Semler is known as the father of German rationalism and he clearly influenced Griesbach. Rationalism in Germany is very much like the Enlightenment in France, where they rejected the idea of the divinity of Christ because they rejected the supernatural elements of the Bible: The virgin birth, Christ being raised from the dead, him ascending into heaven, and so on, all of that to them in France it was unreasonable, because of the reason movement, well in Germany it was irrational hence the term rationalism so they believed it was irrational to believe those things so they rejected them, and this was the view of both Semler and Griesbach.
So Semler and Griesbach were two men who essentially rejected the gospel, and the rationalism that they were known for took hold in Germany and Germany then became the epicenter for higher criticism against the Bible.
The concentration of activity in Germany is believed to have been the working of the Jesuits. Whose aim was to destroy the confidence of Protestants in the inerrancy of Scripture. This was acknowledged by Dr. Ian Paisley who had this to say about the ongoing war, waged by Rome and the Jesuits against the Bible:
Ian Paisley: “And it’s not the word of man, it’s the word of God. Now, of course Rome used to burn the Bibles. She used to burn the people that translated them, she used to burn the people that read them, but that didn’t succeed. So, she decided upon another scheme, that she would place her Jesuit priests in the training of Protestant ministers. And so, into the universities of Germany, Rome sat at work the whole structure of unbelieving higher criticism. And she had in the universities man who sought to destroy belief in the Bible. And we became cursed with what was known as: higher criticism. And young man that had their faith in the Bible destroyed in the universities, and in the training colleges. And so the man that came out to be ordained didn’t believe the Book! They didn’t believe the creeds of the Church. They didn’t believe in the historic Christian faith. And they set to work to destroy the faith.”
With that spirit of of textual criticism and non belief in the inspiration of the word of God, and looking at the Bible just like any other book, scholars and even, quote ‘Christian scholars’, began to follow that line.
Textual criticism in the proper sense is not necessarily a bad thing, textual criticism is the word that has used to assess the value of one Greek manuscript over another, that’s what it is its, it’s bringing two manuscripts together and showing which is the one to go with, and which is the one not to go with.
The practice of textual criticism began in the Middle Ages and grew out of the conflicts between Rome and the Protestant Reformation. It is most often traced to a 17th century scholar named Richard Simon. He’s the one who is alleged to have really begun this whole process, he is called the father of textual criticism, he was a French Roman Catholic priest.
In the world today textual criticism can mean several different things depending on who’s using that term and how it’s being applied. You have textual criticism in the ordinary sense which is simply a process of going through ancient manuscripts collating them and trying to remove any errors and trying to figure out what the original text was and what it should be. Then you have what is known as higher criticism, which is where you give a historical analysis of the manuscripts and then you begin to question whether or not Moses could have really written the book of Genesis or whether Peter could have written the epistles ascribed to him, and you begin to question the authorship and the historical nature of the Bible, and this was the process that is usually traced to Richard Simon.
Simon entered the priesthood in 1670, he was initially educated by Jesuit priests, and then later at the Sorbonne in Paris, he would go on to enter the congregation of the Oratory, the purpose of the Oratory was said to be: “To interpose a barrier to the continuous and disquieting progress of Protestantism.”
All of the orders that Simon was involved with whether the Jesuits or the Sorbonne in Paris and then the Oratory, they were all involved in variant forms of the counter-reformation, they were all looking for different ways to try and overthrow the Protestant movement.
Yet Simon’s focus was guided by the Jesuits from the beginning. It was they who laid the foundation for Simon’s work through one of their original members Alfonso Salmeron who had joined with Ignatius Loyola in 1534.
We read that: “Salmeron paved the way for Richard Simon the Jesuits introduced into Catholic reading of the Bible the parameters of time, place, context and semantic structures.”
The idea of applying principles of time and context don’t necessarily sound like a bad thing until you realise how they were being used as weapons to try and undermine the Bible. One example was a book that was written by another Roman Catholic named Isaac la Peyrere during the same era. And he had written a book called: Men Before Adam, in 1655, in which he argued that supposedly a new information, scientific data, that had come to light from Greenland and China and so on, that proved that men lived on the earth as far back as 50.000 B.C. thus throwing into jeopardy the traditional date for creation and Genesis which goes back to about 4000 B.C.
We read that: “La Peyrere deployed the hypothesis of men before Adam in order to attack the Calvinist method of interpreting scripture according to the literal sense.”
So the idea of higher criticism which grew out of this movement, and is also called historic criticism. The idea behind it is to arrange certain dates in history around the Bible in such a way to make it appear that the Bible is not a historically accurate book and therefore cannot possibly be the inspired inerrant word of God, that’s the whole point of it.
La Peyrere his work would have a powerful influence over Richard Simon who would further the assault against reformed teaching. We read that: “Simon sharpened historical criticism into a weapon that could be used in the attack on Protestantism’s most fundamental error: the doctrine of Sola scriptura.
Sola scriptura was one of the mottos of the Reformation and it means: only the scripture. And it’s the idea that the Christian faith should be based on the teachings of the Bible alone without any interference with the doctrines or teachings of men and it’s in contrast to the Roman Catholic teaching which says that church tradition should govern the understanding of the Bible even if the two disagree.
In defense of his Catholic faith Richard Simon wrote that: “The great changes that have taken place in the manuscripts of the Bible since the first originals were lost completely destroy the principle of the Protestants. If tradition is not joined to scripture, there is hardly anything in religion that one can confidently affirmed”.
But the Bible says of itself that the Scriptures alone are sufficient for the spiritual needs of all believers. The Apostle Paul wrote that:
2 Timothy 3:16 All scripture is given by inspiration of God, and is profitable for doctrine, for reproof, for correction, for instruction in righteousness:
2 Timothy 3:17 That the man of God may be perfect, throughly furnished unto all good works.
Furthermore God promises that he will preserve his words eternally and that they cannot be lost. The psalmist writes:
Psalm 119:160 Thy word is true from the beginning: and every one of thy righteous judgments endureth for ever.
Jesus said:
John 10:35 If he called them gods, unto whom the word of God came, and the scripture cannot be broken;
And:
Matthew 24:35 Heaven and earth shall pass away, but my words shall not pass away.
And
1 Peter 1:24 For all flesh is as grass, and all the glory of man as the flower of grass. The grass withereth, and the flower thereof falleth away:
1 Peter 1:25 But the word of the Lord endureth for ever. And this is the word which by the gospel is preached unto you.
And in many ways you can define the conflict between Catholicism and Protestantism as a conflict between the authority of the pope versus the authority of the Bible, and this is the whole reason why the Bible came to be known as the paper pope of Protestantism, that was the name given to it by the Catholic. And these arguments against the Bible were especially active in the 19th century during the same era that Constantine von Tischendorf went searching for his ancient texts.
The hostility of Catholics toward the Protestant Bible was written of by 19th century historian John Dowling in his book ‘The burning of the Bible’s’. Where he documented how Catholics in Champlain, New York were burning Bibles in America back in 1843.
The beliefs of Catholics during the 19th and early 20th century can be shown by the teaching of Cardinal James Gibbons pictured here with President Theodore Roosevelt. Gibbons was the Archbishop of Baltimore and in his book: ‘Faith of our fathers’ he wrote: “Now the Scriptures alone do not contain all the truths which a Christian is bound to believe because they do not contain all the truths necessary for salvation.”
A similar view had been espoused in England by Cardinal John Henry Newman, perhaps the leading Catholic apologist of the 19th century. Speaking of the Bible he said: “Surely the sacred volume was never intended to teach us our Creed. And from the first it has been the error of heretics to attempt of themselves a work to which they are unequal, the eliciting of a systematic doctrine from the scattered notices of truth which scripture contains.”
Essentially what Newman is saying is that the error of the heretics so-called, was that they followed the example of the ancient Bereans who searched the Scriptures daily to test the things that they were hearing and this is something that the Church of Rome has always discouraged.
One of Newman’s contemporaries was a renowned priest named Thomas Edward Bridget who said that true faith was: “A surrender of the mind, to a living authority, known to be divine not a puzzle over documents, with doubt about correct interpretation.”
Even the modern Catholic Encyclopedia openly declares that: “The supremacy of the Bible as source of faith is unhistorical, illogical, fatal to the virtue of faith, and destructive of unity.”
So we see that Rome’s view of the Bible has not changed in a thousand years, the Reformers in their day we’re trying to recover the ancient scripture in such a way that they can have a full understanding of the word of God. But in contrast the Church of Rome went about looking for weaknesses in the text so that the Protestant doctrine of ‘Sola Scriptura’ could be overthrown. That’s the difference.
They were losing people very rapidly because of the text that was preserved by the priesthood of believers, because they were losing people from the Roman Catholic see, from their authority they had to do something to counter that influence.
But while they were fighting against ‘Sola Scriptura’ they were at the same time arguing in defense of the Latin Vulgate. Which had been declared by the Council of Trent to be the only true authoritative Scripture.
And they also condemned Luther’s conclusion that Jerome’s Vulgate was a corrupt Bible which we know it is, and they further condemned Luther’s conclusion that, to produce a pure a Bible either in German or English or any other language, you do have to go back to what today we would call the ‘traditional text’ that is for example the Greek text of the New Testament which is found in the vast majority of surviving Greek manuscripts.
In their introduction to the Douay-Rheims Bible the Jesuit scholars wrote: “We see that by all means, the old vulgar Latin translation is approved, good, and better than the Greek text itself and that there is no cause why it should give place to any other text, copies, or readings.”
16th century Anglican scholar William Whittaker said that: “The Papists contend that their Latin text is authentic of itself, and ought not to be tried by the text of the originals.”
Meanwhile Protestant scholar Francis Turretin summed up the debate this way, he said: “The question is whether the original text, in Hebrew or in Greek, has been so corrupted either by the carelessness of copyists, or by the malice of the Jews and heretics that it can no longer be held as the judge by which all versions are to be judged, the Roman Catholics affirmed this, we deny it.
So Rome’s position according to Turretin was that the Greek and the Hebrew manuscripts had been so corrupted over time that they could not be trusted and therefore you shouldn’t use those manuscripts to correct the Latin Vulgate, which is what Erasmus had done back right before the Reformation began and that was their main issue.
We also read that: “In the preface of the Douay, Roman Catholics contended that the Latin Vulgate was translated from the Hebrew and Greek texts when they were more pure, therefore, many contended that the Vulgate version was dictated by the Holy Spirit, was consequently of divine authority, and more to be regarded than even the original Hebrew and Greek texts.”
Hence the Jesuit scholars at Rheims concluded that the Latin Vulgate is not only better than all other Latin translations, but better then the Greek text itself in those places where they disagree.
So the catholic arguments against ‘Sola Scriptura’ were operating on two fronts.
The first part was to discredit the Greek and the Hebrew manuscripts as being so full of corruptions and errors that they could not be trusted, thus proving that the Latin Vulgate alone is the superior text.
And the second part: to argue because the Bible is so difficult to interpret it is necessary to rely on Church tradition and the infallible teachings of the pope.
So this it the academical environment that had developed for serval hundred years before Tischendorf shows up in 1844. Now Tischendorf had embraced the Recension theory, this idea that the Bible was lost and needed to be found, and you had to that, that the Catholic scholars like Cardinal Wiseman who argued that the truest representation of the Bible would be found in the Latin Vulgate. And all of these elements came together in the 19th century and this is what inspired Tischendorf to take his famous journey.
Tischendorf’s efforts were clearly aimed against the traditional Greek text, in 1866 he would write that: “We have at last hit upon a better plan which is to set aside this Textus Receptus altogether and to construct a fresh text.”
The curious thing about that quote is that when Tischendorf says: ‘We have hit upon a better plan’, who does he mean by we?
It sounds as though he was working with somebody else but he doesn’t exactly say who.
For years prior to his journey Tischendorf had been influenced by a prominent Catholic scholar named Nicholas Cardinal Wiseman. Cardinal Wiseman developed a theory that old Latin texts had been developed in North Africa by the second century.
Wiseman’s assertion seems to have been an attempt to try and prove that the Latin Vulgate was closer to the original manuscripts than any known Greek manuscript at that time. And it was this theory that made Tischendorf partial to the Latin Vulgate.
We read that: “In 1842, while at Paris, Tischendorf prepared an edition of the New Testament intended for the use of Catholics, giving the Latin Vulgate, and a Greek text, rendered as far as possible conformable to it, in parallel columns.”
So what Tischendorf did is he developed a Greek manuscript that would conform to the Latin Vulgate. He essentially reversed the work of Erasmus of Rotterdam from 300 years earlier.
Remember Erasmus had collated the Greek manuscripts and then published the first ever parallel Bible with the Greek in one column in the Latin and the other, and he used the Greek to correct the errors in the Latin. Well now hundreds of years later Tischendorf reverses the process, he does a parallel Bible but he does it the other way, he uses the Latin to correct the Greek. And he did this work for the Catholic Archbishop of Paris, Archbishop Denis Affre. So it shows his relationship with a Catholic Church at this time, it’s also worth mentioning that one of Tischendorf’s critics said that: Tischendorf only understood Greek through Latin.
Secrets At Mount Sinai
Tischendorf would make his great discovery in 1844 when he arrived at st. Catherine’s monastery at the base of what is called mount Sinai in Egypt.
But before he arrived he took a journey to Rome and was received at the Vatican. In his memoirs Tischendorf wrote: “I here pass over in silence the interesting details of my travels, my audience with the pope Gregory the sixteenth, in May 1843. My intercourse with cardinal Mezzofanti that surprising and celebrated linguist.”
Mezzofanti was famous for his ability to speak more than 50 languages fluently. Tischendorf wrote that: “Mezzofanti honored me with some Greek verses, composed in my praise.”
Tischendorf was well favored by Rome which is odd considering his status as a Protestant scholar.
I can never quite figure that out why a Protestant scholar or one who claimed to be a Protestant scholar would be meeting with with the pope over the situation, there’s a lot of unanswered questions.
And not just anybody goes to meet in a private audience with the pope. It’s like going to meet the president or a prime minister or someone of that position. And then we have this famous Catholic cardinal Mezzofanti writing him a poem in Greek to praise him as this great scholar and so on, it’s all very strange. But Tischendorf was welcomed into Rome by some of the leading Catholic authorities of that time.
In fact in his memoirs he reveals that it was Archbishop Denis Affre of Paris for whom he had prepared the parallel Bible that gave him his recommendation to the Vatican and then he was received by Pope Gregory.
Tischendorf wrote: “Gregory the 16th, after a prolonged audience granted to me took an ardent interest in my undertaking.”
Pope Gregory his interest in Tischendorf is curious, especially when you consider that it was the same pope Gregory that openly condemned the Protestant Bible societies of that time.
In 1843 American author John Dowling wrote that: “The present pope Gregory the 16th and his predecessor, Pope Leo the 12th denounced all Bible societies declaring that by the Bibles they distribute it they converted the gospel of Christ into a human gospel or what is still worse, the gospel of the devil.”
In his encyclical against the Bible societies pope Gregory wrote: “We have taken great pains to remind the faithful of the ancient laws concerning vernacular translations of the scriptures.”
The pope’s wording is suspicious because it was the ancient laws of the Roman church that had Bible believers burned at the stake for reading or handling the word of God.
But could this have been what Pope Gregory was referring to in his writing? Several years after Tischendorf’s private audience at the Vatican it was discovered that the Inquisition had continued underground in the ancient city.
Charles Spurgeon known to millions as the prince of preachers, documented the manner of torture that had been reported once the papal dungeons were revealed. From Spurgeon’s publication: The Sword and the Trowel; we read that: “They invented ovens, or furnaces, which being made red-hot, they lowered the condemned into them, bound hand and foot and immediately closed over them the mouth of the furnace. This barbarous punishment was substituted for the burning pile and in 1849, these furnaces at Rome were laid open to the public view in the dungeons of the holy Roman Inquisition near the great church of the Vatican, still containing the calcined bones.”
What’s disturbing is that these things were revealed in 1849, just six years after Tischendorf visited the pope, and it was only revealed because the great general Garibaldi and his revolutionaries captured Rome that year and opened the papal dungeons. But then you have a quote from W.C. Brownlee that was published in 1843 the same year Tischendorf was at the Vatican.
And Brownlee says: “The Inquisition – the infernal Inquisition, even at this day [is] in full operation in Rome under the patronage of pope Gregory the 16th.” The same Pope that Constantine von Tischendorf met with. So while Tischendorf was in Rome with his Cardinal writing him poetry to praise him and so on, there were people, some of them quite probably Christians who were still being tortured for heresy in the underground Inquisition nearby. And they were being roasted alive in these ovens right next door to the Vatican.
The Inquisition actually, not just in Italy but in other places went well into the 1800s.
Discoveries of the Inquisition during this era were also exposed by H. Grattan Guinness in the convent of Santo Domingo Mexico, in 1861. He published these photographs of the remains of victims who had been walled up and buried alive. The expressions of their torment still recorded in their countenance.
Charles Spurgeon wrote that: “The Inquisition was the masterpiece of infernal craft and malice. There is a deep and indelible sentence of damnation written upon the apostate church for it’s more than infernal cruelties and the curse is registered in heaven, nor can any pretenses to present liberality reverse the condemnation, its infamy is engraven in the rock for ever.”
Rome did many many many evil and hateful things. Yet somehow during this era the Protestant Tischendorf was not only accepted by Rome but receives special treatment from the Vatican and her priests. Tischendorf’s cooperation with the Vatican was a dramatic departure from the resistance maintained by other Protestant ministers of that era. Grattan Guinness called Rome the masterpiece of Satan and maintained that she had never repented of her crimes.
In 1873 Charles Spurgeon wrote that: “The superstition of Rome is the worst of all the evils which had befallen our race, may the Lord arise and sweep it down to the hell from whence it arose.” Spurgeon was so convicted against the papacy that he once declared: “Popery is abhorred of the Lord, and they who help it wear the mark of the Beast.”
Yet in Rome Tischendorf was not only welcomed by the pope, but by two of the leading Cardinals of that time. The first was the well-known linguist Mezzofanti while the other was a jesuit named Cardinal Angelo Mai.
During the 19th century my was the Cardinal librarian for the Vatican Library and was credited with recovering many ancient manuscripts that pertain to church history. It was said that: “There is not a single century of the Christian era, from the second to the seventeenth from which he has not produced important and previously unknown works, he had transcribed all with his own hand entirely by himself.”
This quote about the Jesuit Cardinal Mai is very interesting because it shows us the nature of the times. You’ve got Cardinal Mai there who very much like Tischendorf. Tischendorf is out journeying trying to gather all of these ancient manuscripts, at the same time Cardinal Mai is going through old Vatican Records and he’s producing all of these works that nobody had ever seen before that have to do with the history of the church. Now what’s disturbing about this is that the collective efforts of both Cardinal Mai and Tischendorf would end up dramatically changing the academic world’s view of the Bible from that time forward.
During the same time that Tischendorf was discovering the first manuscript that would change everyone’s perception about the Greek text, Cardinal Mai was in Rome working on the other manuscript that would accomplish the same thing and that was the vatican’s version of the Bible: Codex Vaticanus, which today is is considered supreme over all of the other Greek biblical manuscripts anywhere in the world.
What we have here is the Vatican manuscript, also called codex B, but I have it opened to a very important section and you can see the Vatican seal here, this is an exact fact simile.
But before Vaticanus would emerge to dominate the world of biblical scholarship, the travels of Constantine von Tischendorf would yield the fruit of his great ambition.
In his memoirs he wrote: “It was in April 1844, that I embarked at Leghorn for Egypt. The desire which I felt to discover some precious remains of any manuscripts, more especially biblical, of a date which would carry us back to the early times of Christianity was realized beyond my expectations. It was at the foot of Mount Sinai, in the convent of st. Catherine that I discovered the pearl of all my researches.”
Tischendorf tells of how he discovered this manuscript in a trash basket inside the convent, the monks had been using its pages as fuel for the fire. He wrote: “I perceived in the middle of the great hall a large and wide basket full of old parchment and the librarian told me that two heaps of papers like this had been already committed to the flames. What was my surprise to find amid this heap of papers a considerable number of sheets of a copy of the Old Testament in Greek which seemed to me to be one of the most ancient that I had ever seen.”
He’s visiting the monastery in 1844, and he’s under the patronage of sponsorship of Frederick Augustus king of Saxony, and while he’s there he discovers an old manuscript in a rubbish basket and they were basically using it as tinder to start fires.
According to his own testimony once he recognized the manuscript for its ancient value Tischendorf responded quickly and was able to rescue many of the pages from being burned, he wrote: “The authorities of the convent allowed me to possess myself of a third of these parchments as they were destined for the fire. But I could not get them to yield up possession of the remainder. The too lively satisfaction which I had displayed, had aroused their suspicions as to the value of this manuscript.
In total Tischendorf recovered some 43 pages when he returned from his journey he chose to publish the pages, but secretly, he wrote: “I did not divulge the name of the place where I had found it in the hopes of returning and recovering the rest of the manuscript.”
So Tischendorf published his Old Testament portion of the Sinai codex but he continued to believe that the New Testament portion of the manuscript was probably still somewhere inside st. Catherine’s Monastery, then he says he returned again in 1853 and didn’t find anything so he finally goes back in 1859, and he’s able to get the remainder.
Fifteen years after his discovery..
It was during tischendorf’s third journey to st. Catherine’s monastery in 1859 that he made his most famous discovery. Tischendorf says that he was taking a walk with the steward of the convent and that they returned to his room at some point, where they were talking about the Septuagint, and he says I too have read a Septuagint, meaning a Greek version of the Old Testament, so then he pulls out this bulky manuscript that was supposedly wrapped in red cloth and he shows it to Tischendorf.
Tischendorf wrote: “I unrolled the cover and discovered to my great surprise not only those very fragments which fifteen years before I had taken out of the basket but also other parts of the Old Testament and the New Testament complete. I knew that I held in my hand the most precious Biblical treasure in existence. A document, whose age and importance exceeded that of all the manuscripts which I had ever examined during 20 years of study on the subject.”
Tischendorf would transcribe and eventually publish the manuscript under the name Codex Sinaiticus. In relationship to the Sinaiticus manuscript it’s republished in the eighteen hundreds, in the Old Testament portion you can see what appears to be even burn marks on on some of the leaves that were recovered. That almost looks like he pulled that right out of the fire, yeah it does, so this certainly confirms his story, or it seems to that they were throwing these pages into flames, yeah well they were using it like we use newspaper to start a fire, this was old, it was brittle, so it was good to start a fire there in the cool mornings and evenings at the monastery.
Tischendorf: ‘I’m very thankful and grateful for this wonderful privilege.’
Once Sinaiticus was fully published Tischendorf became a world-famous scholar practically overnight.
Nearly all the courts of Europe showered honors and distinctions on him for his great discovery so much so said his son-in-law that they could not all fit on one man’s chest. Oxford and Cambridge University’s honored him with their highest degrees.
In the midst of all this a copy of Sinaiticus was sent to the pope who wrote Tischendorf an autographed letter congratulating him. Tischendorf even mentioned how an old man of distinguished learning had said: “I would rather have discovered this Sinaitic manuscript than the ‘Koh i noor’ of the Queen of England.”
The Koh i noor was the famed diamond of India that was in possession of the English throne. And it’s interesting because that’s exactly how Tischendorf described his manuscript, ‘as a diamond’ he says, in his possession, and for him it was.
Because of the codex sinaiticus, Constantine von Tischendorf would go on to become one of the most famous men of the academic world and perhaps the most celebrated paleographer of all time.
And it’s an interesting contrast, on the one hand you’ve got the Reformers who are being persecuted and killed by the Church of Rome because of their faith in the word of God, while on the other hand you’ve got Tischendorf who’s being lauded by the pope and celebrated like a prince upon the earth for his discovery.
Mother of Forgeries
In the book of Revelation the scripture says concerning the great harlot Mystery Babylon that:
Revelation 18:23 “; for by thy sorceries were all nations deceived.
Rev 18:23 And the light of a candle shall shine no more at all in thee; and the voice of the bridegroom and of the bride shall be heard no more at all in thee: for thy merchants were the great men of the earth; for by thy sorceries were all nations deceived.
As part of their Counter Reformation the Jesuits created many fraudulent and forged documents. When they could not persuade others by ordinary means they would literally create historic evidence to support their claims. Sometimes they dug up old bones pretending that they belong to some saint, and sometimes they created fake documents.
19th century British historian Thomas Carlyle said that “Jesuit-ism has poisoned the wellsprings of truth in the whole world.”
Yet long before the Jesuit Order was formed Rome herself had an ancient practice of fraud and deception. What was the purpose of creating all these forgeries? Well I think it was for enabling the the pope, the papal claims to having absolute power, anything that could buttress those claims, and that’s why they came in.
Perhaps the most famous forgery in Rome’s long history was the donation of Constantine a document alleging that the Emperor Constantine the Great gave all the lands of the Western Roman Empire to the pope as The Vicar of the Son of God.
The donation of Constantine according to Renaissance scholars who first began to expose some of these documents, Lorenzo Valla for example tells us that that document could not have been written in the 4th century.
Today it is agreed by Catholic and Protestant scholars alike that the donation was a forgery most likely created between the eighth and ninth century a.d. Developed alongside the donation were the Decretals of Isidore, also known as The false Decretals, this elaborate forgery involved a series of letters from early figures in church history, from Clement in the first century to Gregory the Great in the 6th and 7th century.
The letters filled more than 700 pages and were cleverly interwoven with real historic documents to give them credibility. The diabolical genius of the false Decretals is that it was a truth mixed with lies and it was very elaborately done.
If you go into the 11th century when you have Gratian (Decretum Gratiani) and his compilation of the canons you’ll discover that in support of papal power out of something like three hundred and thirty quotations, three hundred and thirteen of those sources of authority come from those false distorted documents.
The Jesuits held them back, but it finally came to view that many of these documents were forgeries and they were forged specifically to give Rome power, so that they would be looked upon as the true church and as the seat of the papacy and that this was what the church had written about and what the church supported when in fact they were all forged.
The Decretals of Isidore became the cornerstone of canon law during the Middle Ages. They would be used to deceive the church for more than 600 years until they were finally exposed by Calvinist scholar David Blondel in 1628.
But the false decretals and the donation of Constantine are said to be just two of the countless forgeries created by Rome. They’re all basically the same, they’re the same as the Dictatus Papae of Gregory the seventh in which there are claims made about papal power.
Pope Gregory the seventh was perhaps the most notorious forger ever admitted to by Catholic historians. In the 11th century he drafted his dictatus or list of papal privileges. Among his 27 points he declared the following: “The Pope can be judged by no one on earth.” “The Roman Church has never erred, nor can it err, until the end of time.” “The Pope alone can dethrone Emperors and kings, and absolve their subjects from allegiance”. and “All princes are obliged to kiss his feet.”
To support these ideas Gregory relied upon the forged documents of the past but chose to go even farther and create his own history for the church and the world. In the book ‘Vicars of Christ’ former Jesuit priest Peter De Rosa writes of pope Gregory the seventh and his school of forgers, he says: “For seven centuries, the Greeks had called Rome the home of forgeries. Whenever they tried talking with Rome the pope’s brought out forged documents which the Greeks, naturally, had never seen.”
De Rosa says: “Gregory went way beyond the donation of Constantine. He had a whole school of forgers under his very nose turning out document after document, with the papal seal of approval to cater for his every need.”
“Pope Gregory might require justification for some action against a prince or Bishop. Very well, these prelates literally produced the appropriate document.
No need for research; it was all done on the premises. Many earlier documents were touched up, to make them say the opposite of what they said originally. Some of these earlier documents were themselves forgeries. This instant method of inventing history was marvelously successful especially as the forgeries were at once inserted into canon law. Thus was accomplished the quietest and longest lasting of all revolutions, it was all done on paper.”
They propagated deceptions early on and I believe those deceptions continued right up into the 20th century.
Evidence that Rome continued her forgeries into modern times can be shown in the late 19th and early 20th centuries.
In 1873 Charles Spurgeon documented how the relic Department of the Vatican had been exposed from manufacturing false relics and presenting them as the bones of various saints of old, we read that: “So far back as 1828, this trade was going on with pieces of bones of sheep, and hares or of human bones taken from the catacombs, but such as were probably those of pagans certainly not of saints and martyrs, whose names they affixed to them.”
Spurgeon went on to say that: “The Jesuits play a prominent part in these transactions as they do in most Catholic affairs.”
Then in the 20th century it appears that Jesuit deception played a role in the 1912 discovery of the ‘Piltdown Man’ which was declared to be the missing link that would prove Darwin’s theory of evolution. But 40 years after its discovery Piltdown was proven to be a hoax, the chief culprit in the deception was said to be Charles Dawson an amateur British archaeologist who sought fame and glory. Yet Dawson did not work alone his helper was a jesuit priest named Teilhard de Chardin.
In 1980 Harvard professor Stephen Jay Gould would publish his belief that Teilhard himself was a co-conspirator with Dawson who helped him create the Piltdown hoax.
Yet another Jesuit trained priest named Georges Lemaitre would further these ideas and develop the ‘Big Bang Theory’ in 1931. It might be said that no doctrine has been more devastating to faith in the Bible than Darwin’s theory of evolution but was it only coincidence that Charles Darwin himself published ‘Origin of the Species’ in 1859 the same year that Tischendorf discovered codex Sinaiticus.
Just as La Peyrere theory about men before Adam, work together with Richard Simons historic criticism. So Darwin’s theory of evolution would work alongside codex Sinaiticus to destroy the faith of countless millions in the scripture as the inspired and inerrant word of God.
It’s important to consider that from the period of 1828 to 1912 it can be shown that the Vatican and her Jesuit priests were involved in fakery and forgery. This is significant because this timeframe includes the same period that Tischendorf was working with Rome.
The Simonides Affair
After Tischendorf revealed his codex Sinaiticus he was hailed as a great scholar and greeted with laudation across Europe. But shortly after the work was published it was challenged by a prominent expert in paleography. His name was Constantine Simonides.
Constantine Simonides is undoubtedly the forgotten link in the history of codex Sinaiticus. And it’s because he waged an open and a public debate against Tischendorf for about four years arguing that codex Sinaiticus was not an ancient manuscript, and the more you study Simonides you realize that he was a very important figure at that time.
Alexander von Humboldt declared that Simonides was an enigma, others believed his understanding of ancient languages to be ingenious. A 19th century publication said of him: “Dr. Simonides is a Greek by birth and he speaks and writes the classic language of his forefathers with fluency purity and elegance. “
From his uncle Simonides thoroughly acquired the art of paleography and became so great a proficient therein: “that few surpass him either in the practice of it, or in the diagnosis of manuscripts.
Constantine Simonides had quite a reputation in the 19th century, on the one hand he was a respected paleography, but on the other hand he had kind of a cloak-and-dagger history and was looked upon as sort of a Greek Indiana Jones, involved not only with ancient manuscripts but also fighting battles as a Greek Patriot against the Ottoman Turkish Empire which is an important part of understanding who he was.
“Come my brothers, we shall avenge the blood of our fathers on this Turkish invader, let us be strong in our weakness and with God’s help we shall prevail.”
One of the newspapers of the time reported that: “The escapades of mr. Simonides extend over nearly 20 years. In Alexandria he contrived to quarrel with some Arabs, pistolled two of them, received some ugly wounds on the head and face from a third. In Macedonia, his native country he succeeded in getting up a little insurrection among his countrymen who joined him in the leadership of the patriot bands, he fell on a detachment of Turkish soldiers drove them into a river and destroyed some hundred and fifty of them.”
These are the kinds of stories recorded about Simonides as a Greek patriot who was still fighting against the Turks in a conflict that dated all the way back to the fall of Constantinople in 1453. When the Turks invaded the ancient capital of the Greek Orthodox Empire.
In the 19th century the Greeks remembered Constantinople as if it had just happened the day before.
“Constantinople will be ours again!”
Constantine Simonides was apparently involved in continued battles with the Turks and controversies against the Latinizers – or Roman Catholics as he called them, because both the Turks and the Catholic Church had fought against the Greek Orthodox Kingdom, and so forth Simonides the Turks and the Catholics were both ancient enemies. And this conflict with Rome in particular would have everything to do with his controversy against Tischendorf.
And then as a scholar Constantine Simonides was equally in the thick of debates about ancient manuscripts, he had presented his work before Kings, Nobles, foreign ministers, diplomats, he’d sold a number of manuscripts to the British Museum and other prominent institutions in Europe. So he was involved in the highest levels of the academic world at that time.
Simonides owned a collection of more than 5000 ancient manuscripts that he had partly inherited from his uncle. As he travelled across Europe he presented these works at libraries and universities their content often sparked intense debate.
Simonides debates usually centered around the understanding of ancient languages and he generally believed that his own knowledge was superior to those around him, although he did not have a reputation for arrogance. While he was in Germany he got into a vicious conflict with scholars at the University of Leipzig. And it was there in 1855 that he made enemies with von Tischendorf.
So now years later when he comes forward and questions codex Sinaiticus he does so as Tischendorf’s old nemesis. Simonides claimed that codex Sinaiticus was no ancient manuscript at all, but a modern work created by himself and two other Greeks in 1840.
While Tischendorf was in the midst of enjoying his fame the story of Simonides began to be published in the London newspapers. Needless to say Tischendorf was furious. What followed would be a public debate that would continue in a variety of London newspapers for the next two years.
In July of 1861 a publication called the ‘Literary Gazette’ reported that: “We understand that in literary circles, a rumor prevails that the manuscript now publishing by the Russian government, under the direction of mr. Tischendorf purporting to be a manuscript Bible of the 4th century, is not an ancient manuscript but is an entirely modern production, written by a gentleman now alive who will shortly take measures to establish his claim to the authorship. The manuscript is known as the codex Sinaiticus, and has attracted a large amount of attention throughout Europe. Should the rumour prove to be correct, as we believe it will, the disclosures that will follow, must be of the greatest interest to archaeology.”
In his letters Simonides says that the controversy began over codex Sinaiticus when he first saw the manuscript in Liverpool, in 1860. And then it was the following year that the newspapers got hold of the story. So this story first appears in 1861 but Simonides did not publish his side of the story until 1862. And the only reason he did so is because he was drawn in to the conflict by two of the prominent scholars at that time.
The two scholars in question were Samuel P. Tregelles and Fenton John Anthony Hort. Tregelles and Hort believed Sinaiticus to be real and took sides against Simonides almost immediately. Tregelles wrote that: “The story of Simonides was as false and absurd as possible.”
In response Simonides defended his argument as published in The Guardian newspaper in September of 1862, where he said: “When about two years ago, I saw the first fac-similes of Tischendorf, which were put into my hand at Liverpool by mr. Newton, a friend of dr. Tregelles. I at once recognized my own work, as I immediately told him.”
In the book: ‘Codex Sinaiticus and the Simonides affair’, author J.K. Elliott confirms that Simonides spoke of his authorship to a man named J.E. Hodgkin in 1860 and in a letter to Sir Thomas Phillips on August 2nd, 1861.
Simonides claimed that the manuscript had not been created with any intention to deceive, but was intended by himself and his uncle as a gift to Tsar Nicholas the first of Russia. To prove his claims Simonides challenge Tischendorf to a public debate. Yet Tischendorf refused to take part.
About this Simonides wrote the real test of the genuineness of the Codex Sinaiticus is neglected the public were assured that in May, Tischendorf was to be in London, armed with a portion at least of his great codex. I have waited in England hoping to have the opportunity of meeting him face to face to prove him in error, but May has come and gone, and the discoverer has not appeared. Let the favourers of the antiquity of the manuscript persuade him to come at once, and brave the ordeal, or else forever hold his peace.”
Yet despite the evasiveness of Tischendorf most of the newspapers in England defended him and announced Simonides as a fraud. The attacks were almost fanatical and often unreasonable.
Could tischendorf’s relationship with Rome have had something to do with it?
During the same era, Protestant historian J.A. Wiley wrote about the Jesuits influence in English media. In his book on ‘The Jesuits: their moral maxims and plots’, he said that: “There are two institutions in his special to which the Jesuits will lay siege.These are the press and the pulpit. The press of Great Britain is already manipulated by them to an extent of which the public but little dream.The whole English press of the world is supervised, and the word is passed round how writers, speakers and causes are to be handled and applause or condemnation dealt out just as it may accord with the interests and wishes of Rome.
Yet Simonides was not without his supporters another paper called the Literary Churchmen questioned the antiquity of codex Sinaiticus and argued that Simonides should be heard. They said: “For ourselves, we must profess entire impartiality. Though we were quite ready from the first to admit the importance of the discovery of Tischendorf we are not prepared at this moment, to say, with dr. Tregelles, that the statements of Simonides are ‘as false and absurd as possible’. Tischendorf applies these terms, false and absurd, just now to Tregelles himself.”
The reason Tischendorf attacked Tregelles was because he disagreed with him about the writing of codex Sinaiticus. Tregelles said: “On one point, i believe that i differ materially from Tischendorf, as to the writing of the manuscript. He thinks that he sees traces of various hands having been employed in such a way that a change of writer must have frequently taken place. I believe that the difference is to be attributed to the scribe having more or less ink in his style, the ink being more or less thick and the surface of the vellum slightly varying.”
In other words the scribe dips his stylus into an inkwell and when he first begins to write there’s a lot of ink on it but sooner or later the ink runs thin in places where the ink ran thin Tischendorf believed that this signified a change of writers and hence the passage of time, Tregelles on the other hand believed that it was the same scribe, it’s just that he sometimes ran low on ink. That was the difference, but when you factor in that Tischendorf spreads his scribes and correctors from the fourth century all the way to the seventh century, a span of some 300 years, you’re left wondering just how precise the scientific methods were that they employed.
Also consider that similar contentions are made about ancient bones that are dug up out of the ground where the scientists tell us that these are millions of years old and so forth. Do they really have the ability to date bones that way? And did Tischendorf really have the ability to date ancient manuscripts?
After the initial attacks against him began Simonides asserted that these scholars in reality knew little or nothing about ancient manuscripts. In response to one of his critics, he wrote: “Neither you nor Tischendorf possessed the true knowledge of paleographical science. You have only learned to say at random, this is genuine, and this is spurious. But you do not know the reason.”
This comment might be brushed aside but for the often repeated testimony that Simonides exceeded his contemporaries in the expertise of manuscript evidence. James Farrer in his 1907 book on ‘Literary Forgeries’, wrote that: “Tischendorf was only the senior of Simonides by five years, and in the science of paleography had neither his knowledge nor his experience.”
Another scholar whose testimony was chiefly regarded was Henry Bradshaw keeper of manuscripts at the Cambridge University Library. Bradshaw cited with Tischendorf and once this was known he was confronted in person by Simonides. In a letter describing the encounter, Bradshaw wrote:
“Dr. Simonides wrote to me, to convince me and my friends that it was quite possible for him to have written the volume in question. He had invited some of us to Christ’s College to discuss matters fairly. He could speak and understand English pretty well but his friend was with him to interpret and explain. They really seemed to believe that all people in the West were as ignorant of Greek as the Greeks are of Latin. But the great question was, how do you satisfy yourselves of the genuineness of any manuscript? I first replied that it was really difficult to define. That it seemed to be more a kind of instinct than anything else.
Dr. Simonides and his friend readily caught at this as too much like vague assertion and they naturally ridiculed any such idea. But I further said that I had lived for six years past in the constant, almost daily habit of examining manuscripts.”
Bradshaw then applied this principle to his opinion of codex Sinaiticus, when Simonides objected Bradshaw said: “I told him, as politely as I could, that I was not to be convinced against the evidence of my senses.”
So Bradshaw essentially admitted that there was no real scientific proof as to the age of codex in Sinaiticus, and he ultimately admitted that all he trusted in were his senses or his instincts about the manuscript. and Bradshaw is very significant because it was his reputation as a scholar that really compelled people to embrace Tischendorf’s codex.
Bradshaw further said that: “Dr. Simonides always maintained that the Mount Athos Bible [meaning codex Sinaiticus] written in 1840 the Emperor of Russia was not meant to deceive anyone, that it was professor Tischendorf’s ignorance and inexperience which rendered him so easily deceived where no deception was intended.
Mount Athos was the location where Simonides claimed he had created the Codex. He provided many details for how the manuscript had been written and how it came to be at Mount Sinai. He also provided many names of those in the Greek world who he said could confirm that he created the manuscript but strangely most of these details were never investigated, either by the supporters of Tischendorf or by the newspapers of the time.
In 1907 James Farrer wrote that the controversy: “Cannot be said to have been settled by the mere opinions of Tregelles or Bradshaw, who examined the codex two months before Simonides had made his claim to it as his work, so that they had no reason to examine it with suspicion.”
But could there have been some other motive that drove the critical scholars at this time?
Simonides was a real threat to the academic establishment of Western Europe. If what he claimed was true it would have shown that Tregelles, Bradshaw, Hort and Tischendorf knew little or nothing about dating ancient texts, so you can imagine how hard they fought to discredit him.
Not only that but Simonides was working at the time with a man named Joseph Mayer who was the founder of the Mayor Museum in Liverpool, and while there mr. Mayor had him come and examine a series of ancient Egyptian Scrolls that he had purchased years before, so mr. Mayor brings Simonides to the museum and what he uncovered were first century fragments and parchments that shattered some of the claims that were being made by the higher critics. He found a first-century fragment of the Gospel of Matthew that was dated within 15 years of the ascension of Christ, and this proved that Matthew was the first gospel, not mark, and that it was originally written in Greek, not in Hebrew or Aramaic as the critics had speculated.
Also he displayed a first century scroll that contained first John 5:7, “the ‘Johannine Comma’ which is a hotly disputed verse among higher critics, and this proved that they were wrong and that the verse was not invented in later centuries as they had been saying, and this was on display at Cambridge University and then at the Royal Society in London.
And if you read the accounts these things were so controversial that some later historians tried to claim that Simonides had sold this scroll of the Gospel of Matthew to mr. Mayer as some kind of forgery or something, but if you read the newspaper accounts it’s very clear, mr. Mayer acknowledged that in fact he had purchased the scroll years before he ever met Constantine Simonides, so there was a lot of propaganda and false accusation that came against Simonides because these discoveries were so threatening to what the critics wanted to believe.
In December of 1862 ‘The London Review’, wrote that: “The few believers in Simonides represented him as a man whose towering genius had aroused the envy, alike of Grecian professors, German students, and English librarians, and banded them together in a conspiracy to crush him.”
2 Corinthians 13:1 This is the third time I am coming to you. In the mouth of two or three witnesses shall every word be established.
Kallinikos
In December of 1862 a publication called ‘The Brighton Observer’, reported that: “Professor Tischendorf having visited the Holy Land, returned to Europe with a voluminous manuscript that he obtained from the library of the monastery of Mount Sinai, the earliest known copy of the Bible, in time one of the parts fell into the hands of Simonides, who at once recognized it as a manuscript he had himself executed.
He made his assertion public that the Codex Sinaiticus had been written by himself, but Tischendorf and the learned men of Germany refused to recognize the claims of Simonides and continued its publication. Things went on this way, — some persons believing Simonides, some Tischendorf, when suddenly a Greek archimandrite wrote to the English papers from Alexandria, corroborating the statement of Simonides and stating that he remembered seeing Simonides engaged in writing out the copy of the Bible in question, in the ancient Greek characters on Mount Athos.”
The Greek monk mentioned in the article was a friend of Simonides whose name was Kallinikos. Kallinikos wrote a series of letters to the English newspapers, confirming the story of Simonides and denouncing Tischendorf, whom he called: “The master and pupil of all guile, at all wickedness.”
In one of his letters published in ‘The Literary Churchmen’, Kallinikos wrote: “I repeat that the manuscript in dispute is the work of the unwearied Simonides, and of no other person. A portion of this was secretly removed from Mount Sinai, by Professor Tischendorf, in 1844. The rest, with inconceivable recklessness, he mutilated and tampered with, according to his liking, in the year 1859. Some leaves he destroyed, especially such as contained the acrostics of Simonides.”
What’s interesting is Kallinikos his mention of how Tischendorf destroyed the pages that had the markings of Simonides on them, which may explain why some of the pages were burned. It’s important to remember that to this day the monks at Mount Sinai deny Tischendorf story, and his claim that he found the manuscript in a rubbish basket.
So where would the burned pages of the manuscript have come from? Is it possible that Tischendorf burned parts of them to destroy the markings of Simonides as Kallinikos suggests?And this might explain why he came up with a story about the monks throwing the pages into the fire later on, a story which nobody really seems to believe.
Kallinikos claimed that he himself had been at st. Catherine’s monastery when Tischendorf was there, and that Tischendorf took the first pages of the manuscript without permission. He said: “I further declare that the Codex which dr. Tischendorf obtained is the identical codex which Simonides wrote inasmuch as I saw it in the hands of Tischendorf and recognized the work.”
Kallinikos also claimed that the manuscript had been washed with lemon juice and herbs to weaken the appearance of the letters and to give it a more ancient look. In response to these accusations the supporters of Tischendorf insisted that Simonides had fords the letters himself and they claimed that Kallinikos was a fictional character, yet in his book James Farrer tells us that Kallinikos was indeed a real person and that his letters cannot be brushed aside as the testimony of a fabulous being.
Yet the letters of Kallinikos bear within them an almost prophetic warning about the Codex, he wrote to the newspapers in 1862 that: “You will greatly sin in foisting on the world a new manuscript, as an old one and especially a manuscript containing the Holy Scriptures, injury to the church must accrue from all this, even from the evidently numerous corrections of the manuscript.” Tischendorf originally documented some 14.800 corrections.
Today the codex Sinaiticus has its home at the British Library, in London in 2009 they finished the codex Sinaiticus project, which was aimed at fully examining Tischendorf’s famous manuscript. In 2008 we interviewed dr. Juan Garcés, one of the curators of the project while the work was still in progress.
Juan Garcés: “The part of the codex sinaiticus project is to gather all the material, commission top scholars to go through that material and write reports, sit around a table and discuss it and publish it all, first of all the documents but also the history, the agreed historical account of how it came from Saint Catherine’s Monastery. I think the great role of this project is to produce his history, which hasn’t been written as as we all agree well enough. So I hope in 2009 July we will be able to tell the full story.”
Is it true? Is there any truth to the assertion that Von Tischendorf found the the first manuscript in a in a trash barrel?
Juan Garcés: “He said in his book that he found it in a basket, but again I mean this is one of the many voices that make the whole of the history, and I’m in no position to confirm that as being probable or not.””
While we were suspicious of this answer when we heard it, we chose to wait until they finish their research before jumping to a conclusion. Yet incredibly, once the British Library published their website we found that they omitted most all of the documented history about codex Sinaiticus. They ignored Tischendorf’s own testimony about finding the manuscript in a rubbish basket, instead they claimed that the monks brought it to his attention in 1844, and while they said they were going to tell the full story their website makes no mention of the four year controversy with Constantin Simonides.
We also spoke with Dr. Scot McKendrick the head of Western manuscripts about the comparison between Sinaiticus and the codex Vaticanus.
Dr. Scot McKendrick: “They’re different also and quite one critical way, or two ways actually I’d say, two ways, one is that Vaticanus does not have the extent of correction. That’s a very critical difference, Sinaiticus is the the most corrected manuscript of a Greek manuscript of the the scriptures. The second is that Vaticanus now has a very strange appearance, when you look at it as a manuscript expert although you know that people tell you that it’s a is a 4th century manuscript, it actually looks like a 15th century manuscript, and there’s one very simple reason for that is that almost the entire text has been overwritten by a 15th century scribe, not only that, he’s added in 15th century decoration, titling and so forth, so it has a very strange appearance.”
Is it possible that the reason codex Vaticanus has a strange and even newer appearance is that it may not be a truly ancient manuscript? The earliest recorded date for Vaticanus is 1475 a.d. when it was first entered into the record of the Vatican library. The manuscript had formerly been rejected by Erasmus and the Reformers because they believed it was corrupt.
Yet somehow the warnings of the Reformation were completely ignored by Tischendorf and the scholars who supported him they all embraced Vaticanus without questioning its authenticity or considering that it may have been one of Rome’s many historic forgeries. Among this company of scholars was F.H.A. Scrivener, another prominent academic who also opposed Constantine Simonides.
The strange thing about all of these guys Bradshaw, Scrivener, Tregelles, Hort, all of them who supported codex Vaticanus and who questioned Constantine Simonides, it’s understandable that they would question Simonides because he had been accused of forgery that makes sense that they would take the time to investigate his claims.
But why they did not apply the same standard to the Vatican when the Vatican has a much longer and much more provable history of forgery and fakery and fraud, why they didn’t apply the same standard when they were examining codex Vaticanus just doesn’t make any sense, and in fact if you study what happened when Tregelles for example, when he goes to the Vatican Library to examine codex Vaticanus, the priest there behaved in a very strange manner, and he said that while he was looking at the codex there were priests in the room and they were making noise and so on to try and distract him. And he said that if he spent too much time looking at any one page for too long and studying it they would come and snatch it away. Almost as though they didn’t want him to have an opportunity to study it too closely.
Among the more startling features of Vaticanus are its many omissions, in the Gospels alone it leaves out 237 words, 452 clauses and 748 whole sentences, and other manuscripts agree that those things are there.
While Vaticanus is known for its omissions, Sinaiticus is famous for its more than 14.000 corrections, many more than the average biblical codex.
While Tischendorf reported some 14.800 corrections, once the British library’s project was complete the number was inflated dramatically. In this BBC documentary, the latest number of corrections is given by dr. McKendrick. Along with the theological conclusions they are said to imply.
BBC documentary: “On closer inspection the text of the codex Sinaiticus is littered with revisions, it is history most altered biblical manuscript and within those changes lie its real theological secrets. It has approximately 23.000 corrections in all that survives, witch is extraordinary rate of correction, it means that on an average of about 30 corrections on each page. And in the quality of the calligraphy, scholars where surprised to find so many changes, many scribes wrote for money, they wrote quickly witch meant sometimes they made errors. But 23.000 corrections can’t be explained in this way, there have to be theological reasons too. If the biblical text could vary it could not be the immutable word of God. What the codex Sinaiticus was revealing was the instability of the story, this volume is the oldest surviving copy of the New Testament, complete. This is the ancestor of all the bibles that everybody else has in the world.”
So right there, notice the conclusion that the BBC is giving they’re saying that if this oldest Bible, supposedly, had all of these mistakes invariants in it, well then that proves it cannot be the immutable, in-errant word of God. Hence confirming while the Jesuits and the Vatican and all the Catholic scholars and higher critics had been arguing for hundreds of years in their attempts to destroy the Protestant doctrine of Sola Scriptura.
The same BBC documentary even goes on to show how the influence of codex Sinaiticus would specifically undermine the Protestant faith in the King James Bible.
BBC documentary: “Here was a manuscript that offered unique insights into scripture, and which made scholars re-evaluate the bible the victorian Christians had relied on. The King James Bible sturding black on the shelves, was thought to be perfect, in-errand by many people, cause the English speaking people witch where mostly bible believing protestants, but the fact of the matters was that scholars had known the translations where all based on rather shaky evidence, shaky text. So this is what drove von Tischendorf to go and search across the ancient scriptoria’s they where called.”
Dr. Scot McKendrick: “When the manuscript was first discovered in 1844 this met exactly what Tischendorf was looking for, in other words a very early manuscript of the Christian Bible and in particular of course what he’d subsequently found was the earliest complete New Testament.”
But is Codex Sinaiticus really the earliest copy of the New Testament? Or is it a 19th century work created by Constantine Simonides.
A work that was somehow tampered with and manipulated to fulfill a centuries-old agenda. After presenting many names, dates and places to the scholars of Western Europe Simonides himself seemed to grow weary of the debates.
At one point he wrote: “What then have you to oppose to the evidence of living men O zealous defender of the psuedo-Sinaitic Codex? If you are still incredulous, I say to you, remain faithful in your faithlessness, I have proclaimed the truth for I will answer as I should to the All-seeing God in the day of judgement. Therefore I have spoken, I have no sin. Wholly yours, Constantine Simonides.”
Simonides would publish a final work, in 1864, before leaving England for good. In it he reaffirmed his claims about Sinaiticus and included the testimonies of those who believed him. Yet his enemies in the press continued to insist that he was merely a liar and a forger.
The charge of forgery was never proven against Simonides but can be traced to his initial conflict with Tischendorf at the University of Leipzig in 1855 when Simonides presented the first known copy of the Shepherd of Hermas in Greek.
The reason the Shepherd of Hermas is important is because it’s a work that was embraced by the early church. But in Western Europe it was only known in Latin and yet scholars knew that it had originally been written in Greek. But nobody ever found a copy in Greek, Constantine Simonides was the first man to bring a Greek copy of the Shepherd of Hermas into Western Europe and that’s very important because the Shepherd of Hermas is also found as part of codex Sinaiticus. And this supports the idea that he could have created codex Sinaiticus, ‘why?’ because he had access to a Greek copy of the Shepherd of Hermas, and he’s the only person in the world who had a copy of the Greek version of the Shepherd of Hermas, that’s why it’s so significant.
While most of the scholars at Leipzig embraced the Hermus manuscript as genuine, Tischendorf declared it to be a forgery because it disagreed with the Latin version. In response Simonides argued that: “The manuscript Hermus was correct, and that the common Latin translations from which it differed had been made not in accordance with the Greek originals, but to suit the views of the Latin translators who had put into the mouth of Hermas, doctrinal opinions, eminently calculated to strengthen the position of the Catholic Church to which the translators belonged.”
Simonides biographer wrote that: “As some of the chief dogmas of the Latin Church were severely attacked by an exposure of the fraud in the Latin translations Simonides gained much ill-will among the members of that church.”
Actor: “This cannot be like, this is forgery.”
The charge of forgery would be exaggerated in the English press to the point that Simonides would eventually be accused of forging nearly everything he came in contact with. He is said to have left England about 1864.
But then in 1870 a number of the men who opposed him would become involved in the new revision committee for the King James Bible, the committee was led by Fenton John Anthony Hort the friend of Tregelles who was among the first to embrace the codex Sinaiticus. Under his leadership the committee would create a new Greek text, in fulfillment of what Tischendorf had written in 1866. They used as their foundation codex Vaticanus and the codex Sinaiticus.
It was an entirely new Greek text that is different than anything that was that existed before, Hort seems to have been motivated by a hatred for the traditional Greek of the Reformation. He referred to it as ‘villainous’ and as ‘that vile Textus Receptus’. His partner was an anglican bishop named B.F. Westcott, other committee members included Tregelles, along with F.H.A. Scrivener. It is interesting to note that the committee also invited John Henry Newman who was at the time a Catholic priest. And while he declined the offer their invitation reveals much about the theological opinions of Westcott and Hort.
There’s a definite links to Roman Catholicism, there in the different Bibles of Westcott and Hort, they where were definitely anglo-catholics at best.
So you would call Westcott and Hort anglo-catholics?
Yeah I would think that you would have to class them as that, you have the whole Tractarian Movement going on at that time in the Anglican Church and that was the anglo-catholic movement by John Henry Newman who later became a cardinal in the Roman Catholic Church but he was in the Anglican Church at that time, and John Keble and Stride and many of the other writers they were all working to make Anglicanism, Roman Catholic, they wanted to introduce many Roman Catholic practices into Anglicanism, and about 200 Anglicans converted to Roman Catholicism at that time and thousands of members, so neither about 1000 Anglican ministers ready to convert to Rome in the year of our Lord 2011, so the whole anglo-catholic movement has been going on in England, and out of that Westcott and Hort, they really were in the midst of all that furor or about introducing Roman Catholic ideas into the Anglican Church.
Westcott and Hort in their letters they are very Pro Catholic, at one point Wescott described seeing a pietà statue of the Catholic Mary holding the dead body of Jesus, he wrote: “Had I been alone I could have knelt there for hours.”
And Hort said that there is nigh difference between Jesus worship and Mary worship, in its causes and its effect, so there’s a very strong Catholic thing there as there was with the American committee with their Philip Schaff, he was very supportive of the Catholicism.
Philip Schaff would lead the committee that would develop the American Standard Version of the Bible, in 1901, based on the same Greek text created by Westcott and Hort. Like Tischendorf Schaff met privately with pope Gregory the 16th, and even admitted to kissing his red slipper. Schaff would become known as ‘the ecumenical prophet’ who claimed he was promoting the germs of a new theology.
And we know where he was heading with all of that because he was the one of the founders of the world Parliament of religion, that at their first meeting in 1893, and the speakers that were from all sorts of religions, there were from from Buddhism, Hinduism ‘these were all the speakers that spoke’ Shintoism, the Bishop of Japan spoke on Shintoism, and the subjects that they covered was quite amazing, and so there was a mixture of Islam, there was a Muslim speaker, and Christian Sciences and New Age. Annie Besant was the opening speaker who was a co-author of the magazine called Lucifer, which was a part of Theosophical Society publication, and so there was a real strong roots and connection there.
During these events The Lord’s Prayer was retitled: ‘The universal prayer’ their motto was: ‘Have we not all one father, hath not one God created us?’
If you read the historic account of the parliament there is no question that there was a very strong focus on Christianity and the Bible, but the idea was that Christ was inclusive and so rather than calling for all those who worshipped idols to repent as Paul did when he witnessed to the Athenians the Parliament determined that all the pagan religions should be embraced and intermingled with Christianity.
Strangely the subject the Philip Schaff his speech was the reunion of Christendom, in it he said: “There is a unity of Christian scholarship of all Creeds. This unity has been strikingly illustrated in the Anglo-American Revision of the Authorized Version of the Scriptures.”
Was Shaff somehow suggesting that the revision committee of 1870 was part of a greater agenda? It is worth considering that when Westcott and Hort finished their revision of the King James Bible their new Greek text was openly condemned by Dean John Burgon, who published a critique titled ‘The Revision Revised’. In it he said: “I frankly confess that to me all this looks very much indeed like what, in the language of lawyers, is called ‘conspiracy.’”
Do you believe that the Jesuits counter-reformation is going on still today?
Yes, I believe that that’s one of the main efforts of the Church of Rome to undo the work of the Protestant Reformation, and I think the Jesuits, they have been in the forefront of the battle and they were so evil that the pope’s finally disbanded them, the first pope that was going to do that was poisoned, and the second pope, he said that they would probably get him too, and he was also after that he signed the bill to suppress the order he suffered a long time in agony from the poison that he got, but then they were reintroduced again by the church and so they’re still working today. They have changed their tactics I believe to work in the Ecumenical movement.
In the 20th century, the Vatican would take the concept of ecumenical unity to a global level through Vatican Council 2, which redefined the position of Rome on all the religions of the world.
But exactly what role would the revision of the Bible play in this new movement? At the world Parliament in 1893, Philip Schaff said: “Christ promised us one flock under one shepherd, but not one fold.The famous passage John 10:16, has been mistranslated, and the error has passed into the King James’s version. Christ’s flock is one, but there are many folds. We must look therefore to a much broader union.”
In the scripture, Jesus said:
John 14:6 Jesus saith unto him, I am the way, the truth, and the life: no man cometh unto the Father, but by me.
While the Apostle Peter declared:
Acts 4:12 Neither is there salvation in any other: for there is none other name under heaven given among men, whereby we must be saved.
Meanwhile the Apostle Paul warned the church when he said:
Galatians 1:9 As we said before, so say I now again, If any man preach any other gospel unto you than that ye have received, let him be accursed.
Yet if men could believe that the earliest New Testament manuscripts were full of errors and that early Christians were unsure of what to believe, then it could be possible that such bold verses in the scripture are not so decisive after all, and hence the door to many religions could thus be opened.
Is this perhaps what Rome desired all along?
Many examples might be given for the influence of Rome in modern times, but among the more interesting is an interview with Leo Hindery, the Managing Partner of InterMedia Partners, his company took possession of the largest Christian publishing house in the world, Thomas Nelson publishers.
In this interview Hindery was asked about what drove him to be successful: “What gave you the ambition to go from, you know, sort of blue-collar jobs to wanting to become, I guess a business man? (Hindery): Lots of demons, lots of Devils that have always caused me to want to succeed, I was blessed with some intellect, intellectual curiosity as well that just drove me, a lot of my early influences came from the Jesuits, I was Jesuit trained at both the high school level and into college and I always knew that I wanted to be something special, I don’t mean that in a self-servingly way but I did want to succeed and be well thought of. I gave a lot of the early early credit to the Jesuits.”
In 2011, InterMedia Partners sold possession of Thomas Nelson to Rupert Murdoch, most famous for his ownership of Fox News. Murdoch is also a knight of the Pontifical order of st. Gregory, knighted by the pope for his service to Rome.
Through Thomas Nelson Murdoch’s company now publishes the New King James Bible, and through Zondervan he publishes the NIV Bible as well. Interestingly mr. Murdoch also owns HarperCollins that publishes the Satanic Bible for the Church of Satan.
But are these things just strange coincidences or could there be other powers at work?
We consider this interview with the Malachi Martin, a former Jesuit priest and author of a best-selling book on the history of the Jesuit Order. In this interview Martin reveals what are said to be the dark powers at work in Rome: “Father, I’ve got an article here, entitled, ‘two eminent churchmen agree’ “yes” that there actually is, this is a shocker to a lot of people, “yeah” That there are Satanic practices going on at the Vatican, could that be true? ‘Yes, now when we say in the Vatican, it’s at a certain level, and there’s no doubt about it that there have been and still are practices that are formally venerating Lucifer, the prince of this world.”
In the scripture the destruction of spiritual Babylon is clearly foretold, we read that:
Revelation 18:2 And he cried mightily with a strong voice, saying, Babylon the great is fallen, is fallen, and is become the habitation of devils, and the hold of every foul spirit, and a cage of every unclean and hateful bird.
Revelation 18:4 And I heard another voice from heaven, saying, Come out of her, my people, that ye be not partakers of her sins, and that ye receive not of her plagues.
Revelation 18:5 For her sins have reached unto heaven, and God hath remembered her iniquities.
Tares and Wheat
In the Gospel of Matthew Jesus told the parable of a man who sowed good seed in his field but while men slept an enemy came and sowed tares among the wheat, the tares is said to be a type of weed known as the Darnell. The Darnell is sometimes called false wheat because as it grows it appears almost exactly like the real wheat surrounding it, but as it nears the harvest the wheat turns golden brown but the Darnell turns black and its seeds are full of poison.
Jesus said:
Matthew 13:37 He answered and said unto them, He that soweth the good seed is the Son of man;
Matthew 13:38 The field is the world; the good seed are the children of the kingdom; but the tares are the children of the wicked one;
Matthew 13:39 The enemy that sowed them is the devil; the harvest is the end of the world; and the reapers are the angels.
With these things in mind we asked the question: When it comes to the history of the church and the Bible, who are the tares and who are the wheat?
And through which of them has been preserved the true and faithful record of the word of God?
Rev 3:2 Be watchful, and strengthen the things which remain, that are ready to die: for I have not found thy works perfect before God.
Word vervolgd
Deel drie
‘Bridge to Babylon’
Zorg er alsjeblieft voor dat je onze Reddingsboodschap bekijkt.
Wat moet je doen om gered te worden? Ontdek het in deze video!
Alle schrift quotes zijn afkomstig uit God’s Heilige woord, de King James Bijbel.
PDF van de King James Bible 1611
(klik hier voor download PDF)
2 Timothy 2:15 Study to shew thyself approved unto God, a workman that needeth not to be ashamed, rightly dividing the word of truth.
Geloof jij dat God zijn belofte heeft gehouden om zijn woord in zuivere vorm te bewaren?
Waarom vraag jij God niet of hij jou wil laten zien welke Bijbel zijn ware woord is.
God is getrouw
Isaiah 40:8 The grass withereth, the flower fadeth: but the word of our God shall stand for ever.
Romans 12:1 I beseech you therefore, brethren, by the mercies of God, that ye present your bodies a living sacrifice, holy, acceptable unto God, which is your reasonable service.
Jezus Christus is de enige weg naar een eeuwig leven en hij is de enige die kan betalen voor jou zonden zodat jij dat niet voor eeuwig zelf hoeft te doen in de hel. (Lees aub Romans / Romeinen 10 : 9 tot en met 10 & vers 13 in de KJV 1611 bijbel.)