Brug naar Babylon – Rome, Oecumenisme & De Bijbel

Bridge To Babylon – Rome, Ecumenism & The Bible

A Lamp In The Dark Deel III – Transcriptie

– Deel 3 –

De Grote Revisie

Door de Middeleeuwen heen, de mannen die van de Bijbel hielden en geloofden dat dit het woord van God was, hebben eeuwenlang geworsteld om de Heilige Schrift vertaald te zien worden in de taal van het gewone volk.

In Engeland was het grote hoogtepunt van hun inspanning de publicatie van de King James Bible in 1611, maar bijna 300 jaar later zou wat bekend stond als de Authorized Version (KJV) dramatisch worden herzien door een commissie van Engelse geleerden als resultaat van de ontdekking van de codex Sinaiticus, in 1859, en daarmee ook de publicatie van de

Vaticaanse Griekse bijbel, bekend als ‘Codex Vaticanus’.

In 1870 kwam een ​​herzieningscommissie samen onder leiding van twee geleerden genaamd Brook Foss Westcott en Fenton John Anthony Hort. Deze mannen waren vastbesloten om niet alleen de Engelse woorden van de Authorized Version (KJV) te herzien, maar ook de onderliggende Griekse tekst.

In de eeuw die volgden, zouden de veranderingen die zij aanbrachten en de redenen waarom ze die aanbrachten, een van de scherpste controverses in de moderne kerk aanwakkeren.

Omdat ze de leugen voortbrengen dat het Vaticaanse-

manuscript en het Sinaï-manuscript de oudste en het beste zijn. Ze formuleerden ook de theorie dat de kerken door al die eeuwen heen een corrupte tekst als Schrift hadden en dat pas nu de zuivere tekst van de Schrift kon worden teruggevonden, voornamelijk vanwege de ontdekking van Vaticanus en de ontdekking van Sinaiticus, en natuurlijk als die twee manuscripten niet kloppen, dan is hun hele theorie verdwenen.

Deze mannen waren vind ik co-liberalen en afvalligen, en ze hadden meer te maken met het veranderen van de wereld naar de verkeerde Griekse tekst, dan welke man die vóór of na hen was.

Het werk van Westcott en Hort werd tegengewerkt door de negentiende-eeuwse Britse geleerde, Dean John W. Burgon. Nadat hij hun herziene versie van de Bijbel had bestudeerd, confronteerde hij hun veranderingen in zijn eigen werk getiteld ‘De Herziening Herzien’ ‘The Revision Revised’. Burgon schreef dat de herziening van 1881 onnauwkeurig was, en zei dat het: “Vertoont gebrekkige geleerdheid op talloze plaatsen.” Hij verklaarde openlijk dat Westcott en Hort een ‘Nieuwe Griekse Tekst’ hadden gemaakt.

Burgon schreef: “Het is de systematische verdorvenheid van het onderliggende Grieks wat mij zo ernstig beledigt. Want dit is niets anders dan een vergiftiging van de Rivier van Leven aan zijn heilige bron. Onze revisoren (met de beste en zuiverste bedoelingen, ongetwijfeld) …, staan veroordeeld omdat ze opzettelijk de woorden van inspiratie verworpen hebben op elke bladzijde, en hebben deze vervangen voor gefabriceerde lezingen die de kerk allang heeft geweigerd te erkennen, of anders, met afschuw heeft afgewezen, en die op dit moment slechts in een handjevol van documenten overleven, van het meest verdorven type.”

De theorie van Westcott en Hort was dat het grotere aantal van bijbelmanuscripten, waarvan het aantal duizenden is, op de een of andere manier corrupt waren, en dat er meer nauwkeurigere lezingen te vinden waren in slechts een paar exemplaren die zogenaamd ouder en betrouwbaarder waren.

Westcott en Hort’s bijdrage was dat ze in staat waren om academisch een theorie op te bouwen waardoor ze 95% van het manuscriptbewijs konden negeren, zodat zij het Griekse Nieuwe Testament konden creëren dat ze in 1881 gebruikten.

Als een gevolg, zou Dean John Burgon verklaren dat: “De ‘herziening’ van 1881 moet universeel worden beschouwd als – ‘van wat het zeker is’: De meest verbazingwekkende, maar ook de meest rampzalige literaire blunder van de eeuw.

Een andere geleerde, FHA Scrivener, werkte in het comité met Westcott en Hort, hij uitte veel bezwaren tegen hun theorie en hun conclusies. Uiteindelijk was hij zo verontrust door hun werk dat hij uiteindelijk zijn eigen weerwoord publiceerde, hij zei:

“Dr. Hort zijn systeem heeft helemaal geen historische fundering. We zijn gedwongen om nogmaals ‘met de grootste nadruk’ onze sterke overtuiging te geven, dat de veronderstelling waaraan hij zoveel moeizame jaren heeft gewerkt, gebrekkig is niet alleen van een historisch fundament, maar ook van alle waarschijnlijkheid.”

Westcott en Hort, die op de voorgrond treden, hebben geniepig, en in het geheim deze nieuwe Griekse tekst samengesteld die is gebaseerd op de corrupte teksten van het Vaticaan, het is gebaseerd op de corrupte teksten van Sinaiticus, en is gebaseerd op, je gaat terug naar Griesbach, ze gebruikten ook Griesbach zijn unitaire eenheids-tekst.

Johann Jakob Griesbach was een 19e-eeuwse Duitse geleerde die vaak wordt genoemd: de vader van de moderne tekstkritiek. Westcott en Hort verklaarden dat de naam van Griesbach was: “Een naam die we vereren boven die van elke andere tekstcriticus van het Nieuwe Testament.”

Scrivener schreef dat hun nieuwe tekstuele theorie was gebaseerd op het denken van Griesbach en op andere tekstcritici die alternatieve opvattingen presenteerden over de traditionele Griekse tekst.

“Het ontstaan van deze theorie is te vinden in de speculaties van Bentley en Griesbach, maar er is weinig hoop op de stabiliteit van hun groots ogende structuur, als hun fundamenten zijn gelegd op de zanderige grond van ingenieus giswerk.”

Het giswerk waar Scrivener naar verwees, had te maken met de theorie van dr. Hort die beweerde dat ergens tussen 250 en 350 na Christus de originele teksten van de Bijbel opzettelijk werden veranderd door bepaalde kerkleiders in Antiochië in het oude Syrië, dit werd zogenaamd gevolgd door een tweede herziening die later plaatsvond.

Tijdens deze herzieningen werden vermoedelijk woorden en verzen aan de Bijbel toegevoegd, wat resulteerde in de langere lezingen die te vinden zijn in de Textus Receptus of de Traditionele tekst die door de Hervormers werd gebruikt. Hort voerde aan dat codex Vaticanus en Sinaiticus over het algemeen kortere lezingen bevatte omdat ze niet waren besmet door dit zogenaamde herzieningsproces in Antiochië.

Scrivener gaf aan dat Hort’s theorie volledig denkbeeldig was: “Van deze tweevoudige gezaghebbende herziening van de Griekse tekst, is er geen enkel spoor te vinden in de geschiedenis van de Christelijke oudheid.”

Hij geeft geen referentie of citaat van wie dan ook die in die periode actief was, hij geeft alleen maar een theorie en omdat hij een theorie geeft moet dat waar zijn.

En toen zeiden ze dat toen dit gebeurde in 250 of 350 na Christus, wat een leugen is, er is geen dergelijke gebeurtenis, geen historisch bewijs. Dean Burgon zegt: ‘als dit toen zo’n grootse gebeurtenis was geweest dan zouden ze dat op papier hebben geschreven, in autobiografieën en in verslagen en historische boeken, maar er is niks over te vinden.’

Dean Burgon zei ook dat Westcott en Hort de oorspronkelijke instructies van de herziening overtraden, die vereisten dat ze zich moesten onthouden van alle behalve noodzakelijke wijzigingen. Hij zei ook dat ze in het geheim hun Nieuwe Griekse Tekst hadden geïntroduceerd om de basis te vormen voor de Nieuwe Revisie. Burgon: “Ik herleidde het onheil naar zijn ware auteurs, de doktoren Westcott en Hort hadden een kopie van hun ongepubliceerde tekst van het Nieuwe Testament (de meest kwaadaardige die er bestaat) in het vertrouwen en onder de beloften van de striktste geheimhouding in de geplaatst handen van elk lid van het Herzienings-team.”

Wat ze deden was het in de handen geven van elk van deze revisoren, hij gaf hun een andere tekst, hun eigen tekst, waar ze elf jaar lang aan hadden gewerkt, en ze zeiden: ‘nu onder geen enkele voorwaarde, en onder geen enkele omstandigheid zal iemand van jullie mannen in deze commissie, iemand vertellen dat jullie een andere Griekse tekst hebben.’ Ze hebben hem in het geheim opgedrongen.

Volgens Dean Burgon hadden Westcott en Hort hun nieuwe Griekse tekst al gemaakt en begonnen toen de commissie ervan te overtuigen om deze te accepteren. Hort zelf zou de doorslaggevende leider zijn geweest in het promoten van de historische theorie erachter.

Burgon schrijft: “De revisionisten hadden zich, in een kwaad uur, overgegeven aan dr. Hort’s begeleiding. ”

Toch blijft de vraag: waarom zou Hort zo’n onwaarschijnlijke theorie ontwikkelen? En erop staan om deze te gebruiken om de originele Griekse tekst te veranderen van het Nieuw Testament. Sommigen geloven dat het antwoord te vinden is in een brief die hij schreef als jonge geleerde.

Hij legde de verklaring af op de leeftijd van 23, in 1851. Hij schreef aan een vriend, hij zei: “Ik had geen idee tot de laatste paar weken van het belang van teksten, omdat ik zo weinig Grieks Testament had gelezen en me mee liet slepen met die gemene Textus Receptus, denk aan die verachtelijke Textus Receptus die volledig leunt op late manuscripten;” Dat is waar hij begon en hij hield daar zijn hele leven aan vast. 23 jaar oud, had niet veel Grieks Testament gelezen, en komt tot dat. Ik denk dat je kunt zien dat een vijand dit had gedaan, om een quote van Mark te gebruiken, en de gelijkenis van de tarwe en het onkruid, een vijand heeft dit gedaan.

Maar waarom hield dr. Hort zich vast aan zo’n vijandige kijk op de traditionele Griekse tekst, en was hij echt een vijand van de Bijbel? Nadat Westcott en Hort stierven, werden hun privé-brieven gepubliceerd die licht werpen op enkele van hun overtuigingen. Hort lijkt zijn eigen leerstellige opvattingen geheim te hebben gehouden toen hij met Westcott aan de nieuwe Griekse tekst werkte, uit angst dat deze zou worden afgewezen vanwege zijn ketterse opvattingen.

In een brief aan Westcott in 1861 zei Hort: “Dat ook – maar dit kan lafheid zijn – Ik heb een soort verlangen dat onze tekst op de wereld moet worden geworpen voordat we zaken behandelen die ons met argwaan kunnen bestempelen. Ik bedoel, een tekst die word uitgegeven door mannen die al bekend zijn om wat ongetwijfeld als ‘gevaarlijke ketterij’ word bestempeld, zal grote moeilijkheden hebben om zijn weg te vinden naar streken die het anders misschien, zou hopen te bereiken. Natuurlijk heb ik deze twijfel altijd al gevoeld, maar ik maakte plaats voor de behoeften van ons gezamenlijke plan.”

Het gezamenlijke plan was een serie van essays die ze wilden publiceren, waarvan dr. Hort geloofde dat dit hun on-orthodoxe opvattingen zou onthullen.

Westcott en Hort waren zeer symbolisch over een beweging in de Kerk van Engeland, die niet Protestants was in gevoel, en was niet evangelisch, het vertegenwoordigde niets van wat het betere deel van de Kerk van Engeland vertegenwoordigde.

Om de historische context van hun geschriften te begrijpen, is het belangrijk om de omgeving te kennen waarin Westcott en Hort leefden in de 19e eeuw.

Het was een tijdperk aangedreven door wat bekend stond als de Oxford-beweging. De Oxford-beweging was er hoofdzakelijk voor om de Anglicaanse Kerk indien mogelijk terug te brengen onder het gezag van Rome.

De Oxford-beweging was een 19e eeuwse manifestatie van de Jezuïeten contra-Reformatie.

In 1850 noemde historicus Thomas Carlyle dit tijdperk ‘De eeuw van Jezuïtisme’. Hij beschreef verder: “de ellendige sterveling, onder de mensen bekend als Ignatius Loyola, de stichter van de Jezuïeten-orde, toegewijd aan het ten val brengen van de Protestantse Reformatie.

Carlyle zei: “… voor mij lijkt hij historisch omschreven, ‘hij meer dan een ander’, als de gifbron waar vanuit deze rivieren van bitterheid, die nu de wereld overspoelen, stromen.”

Tijdens de Oxford-beweging werd aangenomen dat de Jezuïeten en de Rooms-katholieken de Protestantse kerken in heel Engeland hadden geïnfiltreerd.

Deze politieke cartoon uit 1850 toont paus Pius de negende samen met kardinaal Wiseman die proberen in te breken in een kerk. De Anglo-katholieken stonden bekend als ritualisten en Tractarians.

Sommige van hun leringen over de Bijbel worden beschreven in het boek ‘The Secret History of the Oxford Movement’ (De geheime geschiedenis van de Oxford-beweging), door Walter Walsh. Ze verzetten zich ferm tegen de Protestantse leer van ‘Sola Scriptura’, wat betekent: ‘Door de Schrift alleen’. Hiertegenover leerden de ritualisten: “De Bijbel is niet de basis en enige Regel van Geloof.”

Ze verklaarden verder: “Het is ook geen schending

van de eerbied die de Bijbel toekomt, om openlijk en duidelijk te verklaren dat het ‘Bijbels Christendom’ een uitvinding van de Duivel is.”

En “Onze Gezegende Heer had niet de bedoeling dat enig geschreven document de basis zou zijn van het Geloof dat Hij heeft gegrondvest.”

En misschien wel het meest significant, ze zeiden: “Als een man zijn geloof op een document is vastgemaakt, en als dat document bewezen wordt dat het gebreken bevat, weg is zijn geloof.”

Eén van de belangrijkste leden van die Oxford-beweging was John Newman, Newman was een belangrijke schrijver van de traktaten die in die tijd verschenen, in een poging om de Anglicanen geleidelijk te beïnvloeden om terug te komen onder het gezag van Rome, ze waren redelijk succesvol, ze hadden 150 mannen die terugkwamen onder het gezag van Rome.

In zijn geschriften schreef Hort vaak over John Henry Newman. Newman was een Anglicaanse predikant geweest die aanvankelijk tegen Rome predikte, maar toen geleidelijk in haar voordeel begon te prediken totdat hij zich uiteindelijk bekeerde en een Katholieke priester werd. Hort geeft verslag over Newman met zowel kritiek als bewondering.

Hij zei ooit: “Je moet me verkeerd hebben begrepen over Newman. Veel van zijn uitspraken en daden kan ik niet anders dan het sterkst veroordelen. Maar ze zijn niet Newman en ik aanbid hem bijna. Er zijn maar weinig mannen die het voorrecht hebben gehad de auteurs te zijn geweest van zulke onschatbare zegeningen voor de wereld.”

Toen hij over een andere auteur sprak, schreef Hort: “De leider is dr. Nevin, ik kan hem alleen met Newman vergelijken, en hogere lof zou moeilijk zijn om te geven. ”

Toen hij een keer aan Westcott schreef, zei hij: “De volmaakte duidelijkheid en scherpzinnigheid van Newman geeft me altijd plezier.”

Op sommige plaatsen lijkt Hort kritiek te zijn op de wending van Newman richting Rome, maar dan, in een brief aan meneer John Ellerton, in het jaar 1848, zou Hort het volgende schrijven: “De pure Roomse visie lijkt mij dichterbij, en waarschijnlijker om naar de waarheid te leiden dan die van de Evangelische.”

Hort ging zelfs zo ver dat hij gunstig sprak over de verering van Maria en het idee van Maria als mede-bemiddelaarster met Christus: “Ik ben er al vele jaren van overtuigd dat de Maria-aanbidding en Jezus-aanbidding veel gemeen hebben in hun oorzaken en resultaten. Misschien kan worden gezegd dat de hele kwestie te maken heeft met het ware idee van bemiddeling; wij veroordelen alle secundaire menselijke bemiddelaars als schadelijk voor de Ene. Maar deze laatste fout kan nauwelijks worden uitgebannen totdat Protestanten hebben afgeleerd: ‘de waanzinnige gruwel’ van het idee van het priesterschap.”

Elders bekende Hort dat hij “een getrouwe Sacerdotalist” was. Sacerdotalisme is het geloof dat een priester nodig is om op te treden als bemiddelaar tussen het volk en God.

Toch in het Nieuwe Testament verklaarde de apostel Paulus duidelijk:

1 Timothy 2:5 For there is one God, and one mediator between God and men, the man Christ Jesus;

1 Timothy 2:6 Who gave himself a ransom for all, to be testified in due time.

Geloof in Christus als de enige middelaar, in plaats van in Maria of een katholieke priester is het centrale verschil tussen het Bijbelse Protestantse geloof en de religie van Rome.

Zoals de grote theoloog William Shedd zei: Christus heeft het priesterschap afgeschaft omdat hij de grote hogepriester is en onze advocaat is bij de Vader, Jezus Christus de rechtvaardige. Dus we hebben vandaag geen priester nodig omdat Christus ons tot God brengt, hij is de grote hogepriester en hij is onze voorspraak en bemiddelaar.

En dan de valse leringen over Maria, Maria wordt een bemiddelaarster, Maria wordt nu een mede-verlosseres genoemd met Christus, en dat is weer een grote godslastering om iemand anders in de plaats te zetten van de enige middelaar tussen God en de mens, de man Christus Jezus.

Terwijl hij de voorkeur gaf aan bepaalde elementen van het Romanisme, uitte Hort zijn verzet tegen de traditionele opvattingen van Evangelische Christenen.

In een brief aan dr. Roland Williams in het jaar 1858 schreef hij dat: “De positieve leerstellingen, zelfs die van de evangelisten, lijken mij verdraaid. Ik vrees dat er tussen ons nog serieuzere verschillen bestaan op het gebied van autoriteit, met name de autoriteit van de Bijbel.”

Hort lijkt standpunten te uiten die in overeenstemming zijn met die van Newman en de Tractarians. Zowel hij als Westcott verwierpen het Evangelisch geloof dat de Bijbel het onfeilbare woord van God is.

Hort schreef ooit: “Ik herken God’s hand in bijbelgeschriften. Heel sterk herken ik het, maar ik ben niet bereid te zeggen dat het beslist als absolute onfeilbaarheid geld.”

Ondertussen in 1860 uitte Westcott zijn eigen twijfels, hij zei: “Mijn beste Hort… ook ik ‘moet zeggen dat ik onfeilbaarheid afwijs’ in het bijzijn van mijn overtuigingen. Het enige waar ik aan vasthou is dat hoe meer ik leer, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat nieuwe twijfels voortkomen uit mijn eigen onwetendheid en dat ik momenteel de aanname belangrijker vind dan de absolute waarheid – ik verwerp het woord ‘onfeilbaarheid’, van de Heilige Schrift ten zeerste. ”

Gedurende deze periode publiceerde Charles Darwin zijn evolutietheorie die het Bijbelse verslag van de oorsprong van de mensheid uitdaagde. En trok inderdaad in twijfel de geloofwaardigheid van de Bijbel als een verslag van ware geschiedenis.

Darwin hemzelf heeft ooit op jonge leeftijd het Christendom beleden, maar op een gegeven moment keerde hij zich ertegen. In zijn geschriften zei hij: “Ik kan inderdaad nauwelijks zien hoe iemand zou willen wensen dat het Christendom waar is, want als dat zo is, lijkt de duidelijke taal van de tekst aan te tonen dat de mannen die niet geloven, en dit geldt ook voor mijn vader, broer en bijna al mijn beste vrienden voor eeuwig gestraft zullen worden en dit is een vervloekte leer.”

‘The Origin of Species’ (De Oorsprong van Soorten) geschreven door Charles Darwin werd uitgebracht in 1859, en natuurlijk is evolutie een theorie, het is zeker niet bewezen, maar toen en ik geloof dat het Hort was en hij het boek kreeg en het las, schreef hij aan zijn vriend Westcott dat hij niet kon snappen hoe Charles Darwin’s ‘Oorsprong van Soorten’ kon worden weerlegd.

Hort zei specifiek dat hij dacht dat de theorie van Darwin onweerlegbaar was. Hij verwierp ook het Genesis-verslag van de Hof van Eden.

Ondertussen in het jaar 1890 schreef Westcott: “Niemand nu, neem ik aan, beweert dat de eerste drie hoofdstukken van Genesis, bijvoorbeeld, een letterlijke geschiedenis weergeven. Ik kon nooit begrijpen hoe iemand die ze met open ogen las zou kunnen denken van wel.”

Bij het lezen van hun correspondentie wordt duidelijk wat Hort bedoelde toen hij sprak over de ‘gevaarlijke ketterijen’ waar hij en Westcott aan vasthielden, aangezien hun opvattingen sterk afweken van de orthodoxe Christelijke leer.

Ze hadden problemen op elk gebied, of het nu ecclesiologie was ‘kerk doctrine’, of het nu christologie was ‘de leerstelling van Christus’, soteriologie ‘de verlossingsleer’, ze waren volledig afvallig en ketters op al die gebieden.

Hort verwierp zelfs de leer dat Christus stierf aan het kruis als plaatsvervanger voor de zonden van de wereld: Hij zei: “De populaire leerstelling van plaatsvervanging is een immorele en materiële vervalsing, niets kan onschriftuurlijker zijn dan de beperking van Christus dat hij onze zonden en lijden draagt tot zijn dood, maar inderdaad, dat is slechts één aspect van een bijna universele ketterij.”

Maar omdat Hort zijn overtuigingen voor het publieke oog verborgen hield, kon de academische wereld zijn denkbeeldige theorie omarmen over de geschiedenis van de bijbelse tekst.

En toen ze klaar waren met de 1881, was dat niet genoeg, ze moesten het verkopen, dus Hort was het meesterbrein die een inleiding schreef op hun Griekse tekst. Wat Hort deed was informatie vervalsen, het geven van giswerk en stellingen, heel weinig bewijs, heel weinig documentatie, en verkocht deze vervuilde tekst aan de wetenschappelijke wereld, en het werkte, alle mannen behalve Burgon en een paar anderen in Engeland waren ervan overtuigd dat dit de weg was om te gaan.

Duitsland nam het op, Frankrijk, Italië, Verenigde Staten van Amerika, Canada, op onze eigen school: Dallas Theological Seminary. dr. Chafer was ook overtuigd, het ging naar Princeton en ging naar Southern Baptists in Louisville en AT Robertson, het veroverde de wetenschappelijke wereld

als een speer, maar het was niet gebaseerd op feiten maar op fictie en giswerk met sluwheid.

Dat Griekse Nieuwe Testament verwierp de ‘Ontvangen tekst’ als de basistekst van het Nieuwe Testament.

Het lijkt erop dat dr. Hort eindelijk in staat was te ondermijnen

wat hij dertig jaar eerder had genoemd ‘die vuile Textus Receptus’. Toch beweren geleerde dat de ideeën waarop Westcott en Hort vertrouwden niet met hun begonnen.

Zij hebben de tekst eigenlijk niet helemaal zelf uitgevonden, soms geven mensen de indruk dat ze als onafhankelijken werkten en ineens uit het niets produceren ze deze nieuwe tekst.

Maar als Westcott en Hort niet op het idee kwamen voor een nieuwe Griekse tekst, waar kwam die dan vandaan? De negentiende-eeuwse predikant Robert L. Dabney beargumenteerde dat evangelische critici hun kijk hadden overgenomen van het ‘gros van ongelovige rationalisten’, waarvan hij zei dat het: “gebaseerd is op de veronderstelling dat de evangelisten en de apostelen niet werden geleid door inspiratie”.

In zijn biografie over Dean John Burgon, auteur Edward Goulburn zei dat: Burgon’s grootste strijd was tegen de rationalistische benadering van het begrijpen van de Bijbel.

Hij schreef dat: “Het rationalisme houdt zich ijverig bezig met het woord van God, om te zien of het zijn zekerheid in twijfel kan trekken en twijfel kan zaaien over zijn onfeilbaarheid.

De oorspronkelijke vraag van het rationalisme, is de vraag waarmee ‘de Kwaade in persoon’ erin slaagde de loyaliteit van onze eerste moeder van haar Schepper te verdringen, was: Yea, hath God said? (Ja, heeft God gezegd?) ” Genesis 3:1 KJV

Genesis 3:1 Now the serpent was more subtil than any beast of the field which the LORD God had made. And he said unto the woman, Yea, hath God said, Ye shall not eat of every tree of the garden?

Goulburn geloofde duidelijk dat de vraag van de slang door het in twijfel trekken van God’s woord in de tuin een beeld was van de ongelovige argumenten die werden bedacht door de rationalistische critici die grip kregen in de universiteiten van Duitsland in de 18e eeuw en het begrip van de Bijbel drastisch zouden veranderen en daardoor de basis zouden leggen voor de herziening van Westcott en Hort.

Dr. Ian Paisley schreef: “Geen enkele bijbelgelovige zou misleid moeten worden door het pronken van grote namen op het gebied van bijbelwetenschap, terwijl deze mannen slechts de papegaaien zijn van de rationalisten van een andere eeuw. De zaak die ze presenteren is niet van henzelf, maar een moderne presentatie van een oude ketterij. ”

Hoewel de Bijbel van zichzelf zegt dat:

2 Timothy 3:16 All scripture is given by inspiration of God, and is profitable for doctrine, for reproof, for correction, for instruction in righteousness:

De rationalistische-beweging werd gedreven door de overtuiging dat de Bijbel niet geïnspireerd is, maar louter de uitvinding was van gewone mensen, zoals elk ander geschiedenisboek. Ze geloven dat wonderen en het bovennatuurlijke moeten worden begrepen door rationele uitleg. De aanval begon in het begin met een sceptische kijk op het boek Genesis. In de 17e eeuw wordt de Joodse Nederlandse filosoof Baruch Spinoza wordt vaak gezien als de eerste man die vraagtekens zet bij het auteurschap van Mozes. Spinoza was opgeleid door een ex-jezuïetenpriester, hij schreef een keer: “Het geloof dat Mozes de auteur was van de Pentateuch is ongegrond en irrationeel.”

Spinoza werd uit zijn synagoge geëxcommuniceerd en zijn werk zou later worden genoemd: ‘Een boek gesmeed in de hel’. Maar zijn invloed zou worden bevorderd door een Franse geneesheer genaamd Jean Astruc, die een meer systematische methode ontwikkelde om het auteurschap van Mozes te ontkennen, en die bekend zou worden als de man die begon met sceptisch kritiek op de Bijbel.

Astruc werd geboren uit een lange lijn van getrouwe martelaren die hun leven hadden neergelegd voor Christus, maar hij keerde zichzelf af van het geloof en zou een goddeloze en immorele man zijn geworden.

De predikant JM Coleman schreef dat: “Voltaire beschrijft Astruc als een ‘Vrek en losbandig, en bezeten met een duivel. Dit was de man die de basis legde voor de vernietigende kritiek op de Bijbel door zijn theorieën over Genesis.”

Astruc zijn ideeën zouden worden opgepikt door twee latere theologen genaamd Karl Heinrich Graf en Julius Wellhausen, die de theorie nog verder hadden ontwikkeld over dat Mozes het boek Genesis niet echt had geschreven.

De veronderstelling van Graf / Wellhausen kwam eigenlijk uit Duitsland, dat is het concept dat de Pentateuch was samengesteld uit de JEDP-documenten, wat staat voor Jehovah, Elohim, Deuteronomy en Priesterlijke documenten, ze werden allemaal samengebracht om de Pentateuch te vormen, en zeiden dat Mozes deze niet heeft geschreven ondanks wat onze Heer zei, waarbij hij Mozes vele malen citeerde in het Nieuwe Testament en nooit enig twijfel wierp op het feit dat de wet, ‘de Pentateuch’ door Mozes is geschreven.

Na jarenlang van lesgeven over zijn kritische theorieën, kreeg Julius Wellhausen uiteindelijk zorgen over de invloed van zijn werk op anderen. Toen hij ontslag nam van zijn hoogleraarschap in 1882 zei hij: “Ik werd een theoloog omdat de wetenschappelijke behandeling van de Bijbel mij interesseerde. Pas gaandeweg begon ik te begrijpen dat een professor in de theologie ook de praktische taak heeft om de studenten voor te bereiden op de dienst in de Protestantse kerk, in plaats daarvan, ondanks alle voorzichtigheid van mijn kant, maak ik mijn leerlingen ongeschikt voor het ambt. Sindsdien drukt mijn theologische hoogleraarschap zwaar op mijn geweten.”

Men zou kunnen zeggen dat Wellhausen zijn gekwelde geweten had kunnen vermijden als hij had geloofd wat de Bijbel zegt over God’s belofte om zijn Heilige woord te bewaren.

God heeft beloofd om zijn woord te bewaren, en God bewaart zijn woord door mensen en hij legt het op hun hart, dit is het woord van God, hij legde het op hun hart met respect tot de Canon, ze wisten dat de 2 Peter erin hoorde, maar dat Barnabas, de brief van Barnabas er niet bij hoorde, en hij legde het op hun hart met respect tot de tekst van de Schrift.

In de Bijbel schrijft de psalmist dat: (KJV 1611)

Psalm 12:6 The words of the LORD are pure words: as silver tried in a furnace of earth, purified seven times.

Psalm 12:7 Thou shalt keep them, O LORD, thou shalt preserve them from this generation for ever.

De Schrift zegt ook:

Psalm 33:11 The counsel of the LORD standeth for ever, the thoughts of his heart to all generations.

Jezus verklaarde dat het woord van God waarheid is.

John 17:17 Sanctify them through thy truth: thy word is truth.

En de Schrift zegt ons:

Psalm 117:2 For his merciful kindness is great toward us: and the truth of the LORD endureth for ever. Praise ye the LORD.

Psalm 100:5 For the LORD is good; his mercy is everlasting; and his truth endureth to all generations.

Psalm 111:7 The works of his hands are verity and judgment; all his commandments are sure.

Psalm 111:8 They stand fast for ever and ever, and are done in truth and uprightness.

In het boek Isaiah zegt God:

Isaiah 59:21 As for me, this is my covenant with them, saith the LORD; My spirit that is upon thee, and my words which I have put in thy mouth, shall not depart out of thy mouth, nor out of the mouth of thy seed, nor out of the mouth of thy seed’s seed, saith the LORD, from henceforth and for ever.

En in Isaiah lezen we dat:

Isaiah 40:8 The grass withereth, the flower fadeth: but the word of our God shall stand for ever.

In het Nieuwe Testament schreef de apostel Petrus aan de kerk en zei:

1 Peter 1:25 But the word of the Lord endureth for ever. And this is the word which by the gospel is preached unto you.

Ondertussen zei Jezus:

Matthew 24:35 Heaven and earth shall pass away, but my words shall not pass away.

De Kritische Theorie

Sinds de tijd van Westcott en Hort is de kritische versie van de Bijbel gepresenteerd als een meer nauwkeurigere weergave van de originele tekst. Maar het argument is gebaseerd op een reeks veronderstellingen die in twijfel worden getrokken door degenen die de traditionele lezingen verdedigen.

En de redenering gaat meestal als volgt, en je ziet dit overal in het kritische tekstdebat: “Nou als dit waar is, moet dit waar zijn, en als dit waar is, dan moet dat waar zijn, en als dit waar is, moet dat waar zijn, en als resultaat is de Kritische tekst superieur zonder ooit het eerste punt bewezen te hebben.

Dus wat u zegt is dat veel van waarop de Kritische tekst is gebaseerd meer een theorie is dan een historisch feit?

Het is meer theorie en suggestie, en de suggestie van vandaag wordt morgen de gevestigde orthodoxie, en deze intelligentie, het is wat ik ‘de tirannie van de expert’ noem, je stelt een vraag, en ze zeggen:

‘Iedereen en elk intelligent persoon weet dit..’

Maar hoe weten ze het?

‘Nou als je een intelligente geleerde was, zou je niet hoeven vragen…’

Dus het antwoord en de verdediging van de dingen wordt: ‘Nou, dit is wat de experts geloven, dat is waar in evolutie, dat is waar over de opwarming van de aarde, en wat dan nog meer, en elk intelligent persoon weet dit, dus we hoeven het niet uit te leggen, we hoeven het niet te verdedigen.”

De tirannie van de expert zegt: ik ben een expert, mijn vrienden zijn experts, jij bent geen expert, dus wij weten het.”

En dat is de verdediging van zoveel dingen. En ik ben gaan geloven dat de ‘tirannie van de expert’ meestal wordt aangeboden omdat mensen zelf ook weten dat er geen feiten zijn die ondersteunen van wat ze beweren, en ze trekken zich daarop terug, niet omdat ze geen tijd willen nemen om iemand te antwoorden, ze trekken zich daarop terug omdat ze weten dat er geen antwoord is.

En dit is de manier waarop veel bijbelleraren de Schrift onderwijzen. Het is door te zeggen: Oké, dit is wat het zegt, maar een betere vertaling zou zijn …., onze oudere en betere vertalingen zeggen dit…., hun hele methode van bijbelonderwijs is gebaseerd op het opdringen van Kritische tekstlezingen boven de Meerderheidstekst.

En als je erkent dat de Kritische tekst niet gebaseerd is op de oudste en beste, we hebben namelijk al lang geleden ontdekt dat Vaticanus en Sinaiticus niet de beste waren, toen begonnen mensen erachter te komen dat ze ook niet de oudste zijn, vooral bij Sinaiticus en wellicht bij Vaticanus zijn er verschillende vragen over of ze zo oud zijn als mensen willen denken dat ze zijn.

Wat betreft Vaticanus en Sinaiticus, trok de 19e-eeuwse geleerde Robert L. Dabney zowel hun oorsprong als de data aan hen toegeschreven in twijfel. In feite beweerde hij dat de analyse van beide gebaseerd was op niets meer dan giswerk en speculatie, hij zei: “De grote basis van het geheel is een bundel vermoedens. Geen van deze codex’en heeft een continue, en authentieke, bekende geschiedenis.

Deze beschuldiging klopt zeker met betrekking op de leeftijd die ze de Griekse manuscripten graag willen geven, die ze ons als ‘meest eerbiedwaardig’ aanbevelen. Het Vaticaan, de Alexandrine en nu de Sinaiticus. Het is uitdrukkelijk toegegeven dat geen van deze een uitgebreide geschiedenis heeft. Er bestaat geen extern documentair bewijs met betrekking tot de namen van de kopiisten die ze heeft vertaald, de datum of de plaats van schrijven.

Niemand weet vanwaar het Vaticaanse manuscript naar de bibliotheek van de paus kwam, of hoe lang het daar al is geweest, Tischendorf hemzelf was niet in staat om de leeftijd van zijn favoriete codex te achterhalen in het klooster van St. Catherine, alleen van externe getuigen boven de 12e eeuw. Hun vroege datum wordt hun toegeschreven door giswerk.”

Op dezelfde manier deed George Sayles Bishop, een 19e-eeuwse predikant en criticus van Westcott en Hort, in twijfel trekken, de datering van het hoofd manuscript, de codex Vaticanus, die voor het eerst werd ontdekt in de Vaticaanse bibliotheek in het jaar 1475, hoe het daar terechtkwam is onbekend.

In de zestiende eeuw werd deze Codex aan Desiderius Erasmus aanbevolen door de toenmalige bibliothecaris van het Vaticaan, die wilde bewijzen dat hij dichter bij de lezingen van de Latijnse Vulgaat lag, maar Erasmus verwierp hem omdat hij geloofde dat de Codex Vaticanus op de een of andere manier veranderd of mee geknoeid was na het Concilie van Florence in 1435. “Dit werd gesuggereerd een geheime overeenkomst te zijn geweest van die raad.”

(Een verslag van de gedrukte tekst van het Griekse Nieuwe Testament” door Samuel P. Tregelles. P22:)

Het manuscript werd eeuwenlang verborgen gehouden totdat het door Napoleon naar Parijs werd gebracht in 1809, en werd weer terug gebracht naar het Vaticaan in 1815, maar tijdens het verblijf in Parijs had een Rooms-katholieke geleerde genaamd Johann Leonhard Hug het onderzocht en publiceerde vervolgens een traktaat: “Over de oudheid van codex Vaticanus”, waarin hij het manuscript dateerde aan de vierde eeuw.

Hierover schreef George Bishop: “Professor Hug deed zijn best om te bewijzen dat het Vaticaan in het begin van de vierde eeuw werd geschreven, maar bisschop March zegt het twee eeuwen later.”

De Vaticanus wordt ook wel codex B genoemd, Bishop zei verder: “B zou ouder zijn. Welnu, het is misschien ouder, omdat het minder betrouwbaar is, minder gebruikt en dus niet versleten is. Of het is misschien niet ouder… het wordt nergens genoemd voor het jaar 1475, nog geen vijftig jaar vóór de Reformatie. Dat is een vrij jong document om van te beweren heer te zijn over 1100 documenten, waarvan er vele voor zover we weten wel duizend jaar oud zijn. ‘O, maar het is in grote hoofdletters geschreven, en het heeft onderverdelingen in alinea’s zoals documenten dat hadden in de tijd van Eusebius.’ “Ja, en wat weerhoud mannen om een manuscript te imiteren van Eusebius zijn tijd en het groots te schrijven en voor een bepaald doel?”

De Codex Vaticanus is belangrijk omdat hij het fundament vormt van de Kritische tekst. Volgens Dean Burgon ontwikkelden Westcott en Hort hun theorie op zo’n manier dat het Vaticaanse manuscript het hoofd zou worden van alle Griekse manuscripten ter wereld.

In zijn uitleg over Westcott en Hort’s theorie zei Dean Burgon het volgende: “Dus dan, uiteindelijk, aan het einde van precies 150 vermoeiende pagina’s, komt het geheim naar buiten! Het enige punt waarnaar de gerespecteerde redacteuren blijkbaar de hele tijd hebben gewerkt, het enige doel van die vele vage uiteenzettingen van hen over ‘intrinsieke en transcriptionele waarschijnlijkheid’, de enige reden van al hun vage terminologie – en van hun ongegronde theorie van ‘conflatie’ en van hun vernedering van de vaders, het geheim van dit alles komt eindelijk naar buiten! Alles wordt samengevat in de beknopte formule: Codex B!”

Burgon vervolgde met te zeggen dat de theorie van Westcott en Hort vereiste dat al het andere materiaal over de Bijbel, kopieën, vaders en versies moeten: “allemaal meedogenloos worden geofferd”, zei hij “op het altaar van Codex B.”

Met andere woorden, al het andere materiaal moet in overeenstemming zijn met de Griekse Bijbel van het Vaticaan, Codex B of de Codex Vaticanus. Volgens Burgon was dat de theorie van Westcott en Hort in een notendop.

Paleografie

Toch is de bekendheid van Vaticanus grotendeels gebaseerd op paleografische analyse. Paleografie is de studie van oude geschriften wat word gebruikt als controle en om data’s toe te wijzen aan oude manuscripten die van onbekende oorsprong zijn. Ongelooflijk genoeg werd de praktijk zelf ontwikkeld door de Rooms-katholieke kerk als onderdeel van de contra-Reformatie.

Schrijvend over de geschiedenis van de paleografie, James W. Thompson, voormalig president van de American Historical Association, schreef dat: “De drang voor het maken van een methode om de echtheid van documenten te bewijzen, kwam van doctrinele conflicten van de Reformatie en contra-Reformatie.” hij zei: “Rome was gedwongen om geschiedenis met geschiedenis te bestrijden. Sinds de Reformatie een beroep deed op de geschiedenis, werd de contra-Reformatie gedwongen hetzelfde instrument te gebruiken.”

Thompson legde uit dat de grondleggers van paleografische-analyses twee benedictijnse monniken waren, de eerste was Jean Mabillon die Latijnse paleografie ontwikkelde in de 17e eeuw. Zijn opvolger Bernard De Montfaucon zou daarna Griekse paleografie ontwikkelen in het begin van de 18e eeuw. In feite, het was het werk van Montfaucon dat werd omarmd door Constantine von Tischendorf in zijn zoektocht naar oude manuscripten.

Auteur James Bentley vertelt ons dat: “Op het gebied van Griekse manuscripten verwierf Tischendorf een werk van een andere beroemde benedictijnse monnik, Bernard De Montfaucon, die in 1708 zo goed als de studie van Griekse en Byzantijnse Paleografie creëerde.”

Was het toeval dat de Roomse Kerk een systeem ontwikkelde om Griekse manuscripten te evalueren, zodat uiteindelijk de bijbel van de paus, die ooit door Erasmus was afgewezen, zou worden verklaard tot de nummer één Griekse bijbel ter wereld, en in het proces ook zou omverwerpen, de traditionele Griekse tekst van de Protestantse Reformatie.

Het is de moeite waard om op te merken dat na het werk van Westcott en Hort te hebben bekeken, Dean John Burgon wantrouwend was over wat er werkelijk achter hun theorie zat, hij zei: “Ik openlijk beken dat voor mij de gehele acceptatie van de theorie van de twee revisoren heel erg lijkt op, wat in de taal van advocaten wordt genoemd ‘samenzwering’.”

Ondertussen waren de speculaties over de Codex Vaticanus doorgegaan tot in de moderne tijd, maar de meeste geleerden lijken zich niet bewust van het feit dat de ware oorsprong ervan nog steeds vrijwel onbekend is.

De overleden professor Neville Birdsall is hier afgebeeld naast dr. Bruce Metzger, een van de belangrijkste tekstcritici van de 20e eeuw. Birdsall werd beschouwd als een expert op het gebied van paleografie en bijbelse manuscripten, met betrekking tot de codex Vaticanus zei hij dat:

“In het kort, we kunnen niet zeker zijn van de exacte datum of de plaats van oorsprong van codex Vaticanus, noch kunnen we ondanks wetenschappelijke inspanningen de geschiedenis ervan van vóór de 15e eeuw worden achterhaald.”

Professor Birdsall’s analyse van Vaticanus in 1998 lijkt de beweringen van mannen als RL Dabney en George Sayles Bishop te bevestigen. De datering van de Codex is eerder gebaseerd op vermoedens, dan op onweerlegbare wetenschap.

Maar hoe zit het met codex Sinaiticus? Het manuscript werd ontdekt door Constantine von Tischendorf in het St. Catherine klooster, en het manuscript werd genoemd ‘de oudste bijbel ter wereld’. Maar de Griekse paleograaf Constantine Simonides voerde aan dat hij de ware auteur van de codex was en dat hij door hem was gemaakt in 1840.

Terwijl de vooraanstaande geleerden van toen Simonides beweringen verwierpen, waren er mensen die achterdochtig bleven, dit komt deels doordat Simonides twee unieke boeken presenteerde die toebehoorde als onderdeel van de codex. De brief van Barnabas, gepubliceerd in 1843, en de herder van Hermas, gepresenteerd in het jaar 1856.

Bijna identieke exemplaren van beide boeken werden gevonden als onderdeel van de Codex Sinaiticus in 1859. Hoe konden deze zeldzame boeken die onbekend waren voor de rest van de wereld, in het bezit van Simonides zijn geweest? En hoe konden overeenkomstige exemplaren jaren later in de codex van Tischendorf verschijnen als Simonides er niets mee te maken had?

In 1874, de beroemde bijbelgeleerde James Donaldson analyseerde de vergelijking tussen de werken van Simonides en degene gevonden in het Sinaiticus-manuscript. Hij begon met het uiten van zijn twijfels over het verhaal verteld door Tischendorf, die beweerde te hebben gevonden de eerste delen van de codex in st. Catherine’s klooster, in 1844.

Waar pagina’s van het manuscript zogenaamd in een prullenbak waren weggegooid en door de monniken werden gebruikt om het vuur te voeden. Tischendorf beweerde dat hij de pagina’s van een vrijwel zekere vernietiging had gered. Jaren later zou hij terugkeren naar St. Catherine’s om de rest van de Codex te ontdekken in 1859.

Bij het terugblikken op deze gebeurtenissen schreef James Donaldson het volgende, hij zei: “De gescheurde en verspreide fragmenten die in de grote mand waren geworpen om het vuur te voeden, waren tevoorschijn gekomen, ze waren allemaal verenigd en vormden nu een compleet geheel, een geheel zo compleet dat iets dergelijks niet bestaat. Niet alleen werden de andere delen van het Oude Testament gevonden, maar het enige volledige uncial manuscript van het Nieuwe Testament zat erin, en hieraan werd het volledige Grieks van de brief van Barnabas toegevoegd en bijna evenveel Grieks van de pastoor van Hermus, zoals was gegeven in de Simonides-manuscripten.”

Donaldson vervolgde met te zeggen: “Er zijn veel omstandigheden in dit verhaal die argwaan opwekken, en er zijn andere toevoegingen van een even achterdochtige aard die ik niet heb genoemd. Maar degenen die het meest bekwaam zijn om te oordelen hebben toegestaan dat het wellicht een echt oud manuscript lijkt te zijn.”

Donaldson leek bijna terughoudend om het echt te noemen, maar koos ervoor om de eenstemmigheid van anderen te volgen. Het is ook opmerkelijk dat de Simonides-affaire eindigde in 1864, en toch publiceerde Donaldson zijn vermoedens 10 jaar later.

Toch werd één aspect van Donaldsons werk aangevochten door een krant genaamd The Athenaeum, ze beweerden dat de brief van Barnabas, uitgegeven door Simonides, een vervalsing moet zijn geweest, ze schreven dat: “Simonides produceerde ter bevestiging van de echtheid en de datum van zijn uitgave van Barnabas, een krant van Smyrna, gepubliceerd in 1843, met een lange recensie van het werk, het papier en de druk van de krant zagen er ongewoon fris uit en bij navraag bij Smyrna bleek dat zo’n krant nooit had bestaan, Simonides had de moeite genomen om zijn krant te fabriceren, evenals de datum van zijn uitgave.”

Toch heette de krant in kwestie ‘De ster van het Oosten’, een later onderzoek bewees dat ‘The Athenaeum’ zich kennelijk vergiste en dat er inderdaad een krant met die naam bestond in Smyrna in de jaren 1840.

Hier is een kopie van het artikel afgebeeld met een recensie van Simonides zijn brief van Barnabas uit 1843.

Hoewel Donaldson bereid was om het officiële verhaal te aanvaarden, twijfelde hij nog steeds aan de datering van codex Sinaiticus, in het bijzonder het type Grieks dat ze gebruikte bij de herder van Hermas, hij zei: “Het Grieks is niet het Grieks van de ‘ten minste’ eerste vijf eeuwen van het Christelijke tijdperk.”

Als Donaldson gelijk had, zou dat de datering van de codex Sinaiticus volledig uit de vierde eeuw kunnen drukken.

Terwijl Westcott en Hort ‘Sinaiticus’ zonder twijfel omhelsde, waren er mensen die het verhaal van Simonides bleven onderzoeken tot in de 20e eeuw. In 1907 publiceerde James A. Farrer zijn boek over ‘Literaire Vervalsingen’ ‘Literary Forgeries’, waarin hij de controverse in detail onderzocht.

Hoewel hij erkende dat het indirecte bewijs ten gunste van Simonides betekenisvol was, geloofde hij uiteindelijk dat de zaak nooit volledig was opgelost, hij zei: “Het is te betreuren dat deze zaak nooit opgehelderd is op het moment dat de claim werd gemaakt.

Aan de kant van Simonides staat zijn onbegrensde vaardigheid in kalligrafie; de brutaliteit van zo’n bewering is volkomen ongegrond,… de opmerkelijke aanwezigheid in de Codex van een deel van de herder van Hermas, waarvan Simonides de eerste geleerde was die het ooit in het Grieks had gezien.

Het feit dat geen enkele bezoeker van het klooster op de berg Sinaï vóór 1844 ooit een dergelijk werk had gezien of gehoord dat toebehoorde aan de monniken, en het zeer buitengewone verhaal wat Tischendorf vertelde over zijn ontdekking en verwerving van de codex. De vraag moet daarom, in afwachting van het verkrijgen van verder bewijs, onder een van de meest interessante maar onopgeloste mysteries van de literatuur.”

Dr. Phil Stringer: “Ik kan gemakkelijk geloven dat Tischendorf en anderen geen grondige studie hebben gedaan om erachter te komen waar dit vandaan kwam, omdat ze op zoek waren naar iets waarvan ze dachten dat het oud was, iets dat paste bij hun overtuigingen, en in Sinaiticus vonden ze iets dat voor hen de grootste Bijbelse ontdekking was die ooit is gedaan, en ze vonden iets waarvan ze wilden dat het zo was, en het wordt heel gemakkelijk om iets te geloven als jij zo graag wil dat het datgene is.

Toch valt niet te ontkennen dat de meeste geleerden vandaag geloven dat Vaticanus en Sinaiticus beide echte oude manuscripten zijn. Maar als ze de oudste zijn, betekent dit dat ze de meest betrouwbare zijn, zoals beweerd door Westcott en Hort? De kwestie wordt belangrijk als men bedenkt dat de theorie van Westcott en Hort zou worden gebruikt om te produceren de onderliggende Griekse tekst voor de overgrote meerderheid van alle nieuwe bijbels in de 20e eeuw.

De theorie van Westcott en Hort is gebaseerd op de voorbedachte overtuiging dat onze nieuwtestamentische tekst gebaseerd moet zijn op codex Vaticanus en codex Sinaiticus. Het verschilt duidelijk van de Ontvangen tekst en daarom moeten we nu een theorie ontwikkelen die op maat gemaakt zal worden voor deze nieuwe tekst die we hebben geadopteerd. Als deze tekst korter is, en hij is korter, hij is korter in bijna 2900 woorden, hij bevat ongeveer 2900 minder woorden.

De reden voor minder woorden is omdat er kortere lezingen zijn in zowel Vaticanus als Sinaiticus. Westcott en Hort hun theorie was dat de kortere lezingen nauwkeuriger de oorspronkelijke Schrift vertegenwoordigden en dat de langere lezingen opzettelijk werden gemaakt door redacteuren die veel woorden en passages aan de Bijbel toevoegden. Dit zou gedaan zijn tijdens de vermeende herziening die plaatsvond tussen 250 en 350 na Christus…, toen deze redacteuren eenmaal de langere versie van de tekst hadden gemaakt, werd deze vervolgens duizenden keren gedupliceerd, wat de reden is waarom de meerderheid van de Griekse manuscripten de vollere lezingen bevatten… Het was dit verrassende aspect van de Westcott en Hort-theorie dat werd weerlegd door dr. Scrivener omdat dit helemaal geen historische basis heeft.

Er is hier geen één spoor van te vinden in de geschiedenis, dit is gewoon iets dat Westcott en Hort hebben verzonnen. Ondanks hun gebrek aan bewijs, beweerden Westcott en Hort dat delen van het Nieuwe Testament, zoals de laatste 12 verzen van Marcus (Mark 16: 9-20), het verhaal van de vrouw in overspel betrapt (John 7: 53-8: 11), het verhaal van de engel die de wateren in beroering bracht bij de poel van Bethesda (John 5:4), en het verslag van Christus die bad voor degenen die hem kruisigden (Luke 23:34), deze en vele andere lezingen maakten zogenaamd geen deel uit van de originele tekst.

Dean John Burgon argumenteerde tegen deze beweringen en toonde aan hoe Westcott en Hort een meerderheid van het Bijbelse bewijs verwierpen ten gunste van hun eigen onbewezen theorie. Hij gaf als voorbeeld het getuigenis van Christus aan het kruis, uit Luke 23 vers 34, hij zei: “Deze twaalf kostbare woorden – (Toen zei Jezus: Vader, vergeef hun; want zij weten niet wat zij doen). De doktoren Westcott en Hort waren ervan overtuigd dat de woorden vals zijn. En toch worden deze woorden gevonden in elke bekende uncial en in elke bekende cursieve Kopie, behalve vier, en bovendien gevonden in elke oude versie. Het is zo dat de bemiddeling van onze Heer voor Zijn moordenaars wordt bevestigd door meer dan 40 Patristische getuigen uit alle delen van het oude Christendom. Hoe konden onze revisoren twijfels durven zaaien in wankelende harten en ongeleerde hoofden, waar (zoals hier) zij zeker moesten weten dat er helemaal geen enkele twijfel bestaat?”

Terwijl Westcott en Hort theoretiseerden dat dergelijke verschillen in de tekst het resultaat waren van opzettelijke veranderingen die door de vroege kerk waren aangebracht, argumeerde hun tegenstanders dat er een veel meer historische verklaring was, een die teruggaat tot de apostelen in de eerste eeuw.

Corruptie gaat terug naar het allereerste begin, Paulus waarschuwt voor corruptie voordat de Canon van het Nieuwe Testament voltooid is.

In zijn brief aan de Corinthians (Korinthe) schreef de apostel Paulus:

2 Corinthians 2:17 For we are not as many, which corrupt the word of God: but as of sincerity, but as of God, in the sight of God speak we in Christ.

Hierom argumenteren verdedigers van de traditionele Griekse tekst dat de vroegste manuscripten niet noodzakelijk de meest nauwkeurige zijn.

Dr. Phil Stringer: Ik ben 40 jaar in de ministry geweest. Ik heb de eerste 10 jaar van mijn leven als voorstander van de kritische tekst doorgebracht. Ik was er geen voorstander van omdat ik de kwestie nauwkeurig had bestudeerd, maar vrijwel elk boek dat ik las was voorstander van de Kritische tekst. In Bible College heb ik de kwestie nooit op de een of andere manier besproken horen worden, maar na ongeveer 10 jaar van ministry en af en toe verklaringen af te leggen die voor de Kritische tekst zouden zijn, daagde een bepaald persoon mij vriendelijk en persoonlijk uit, ik zou niet hebben geluisterd als hij was ruw tegen me had gedaan, maar hij daagde me vriendelijk en privé uit om de situatie te bestuderen, stelde me vragen als: ‘hoe weet je of de oudste tekst het beste is? En dat dreef me ertoe om een jaar van mijn leven te besteden om dit te bestuderen, om er grip op te krijgen, ik werd gaandeweg vooral geholpen door Wilbur Pickering’s boek ‘De identiteit van de Nieuwe testamentische tekst’ ‘The identity of the New Testament tekst’ om de kwestie te begrijpen. En als jij een corrupte tekst had gevonden die net na het boek Romeinen was geschreven, de dag nadat God het boek Romeinen had geïnspireerd, en we weten dat er direct corrupte teksten werden geproduceerd op basis van uitspraken van de vroege kerkleiders, als jij één van die teksten vond vandaag de dag, zou het de oudste tekst zijn die iemand had, en het zou corrupt zijn.

In de 2 Thessalonians gaf Paulus nog een waarschuwing, zeggende:

2 Thessalonians 2:1 Now we beseech you, brethren, by the coming of our Lord Jesus Christ, and by our gathering together unto him,

2 Thessalonians 2:2 That ye be not soon shaken in mind, or be troubled, neither by spirit, nor by word, nor by letter as from us, as that the day of Christ is at hand.

De Pulpit Commentary beschrijft de vermelding van ‘een brief’ in de waarschuwing van Paulus als: “Een brief die, of vervalst is in de naam van de apostel, of hij beweert zijn boodschap over te brengen.”

Ondertussen, de 18e-eeuwse geleerde John Gill zei dat Paulus waarschuwde voor degenen die waarschijnlijk: “een brief vervalsen en hun handschrift namaakte, want zulke praktijken begonnen al heel vroeg gebruikt te worden, er werden valse brieven van de apostel Paulus rondgedragen.”

FHA Scrivener weerlegde ook het idee dat eerdere manuscripten noodzakelijkerwijs betrouwbaarder zouden zijn. Hij zei: “De ergste corrupties waaraan het Nieuwe Testament ooit is onderworpen, zijn ontstaan binnen honderd jaar nadat het was geschreven.”

In zijn boek over: ‘De identiteit van de Nieuwtestamentische tekst’ ‘The identity of the New Testament text’ dr. Wilbur Pickering schreef dat: “Gaius, een orthodoxe kerkvader die schreef tussen 175 en 200 na Christus noemt Asclepiades, Theodotus, Hermophilus en Apollonides als ketters die corrupte kopieën van de Schrift maakten en die discipelen hadden die kopieën van hun verzinsels maakten.”

Ook in de tweede eeuw was er een vroege kerkvader Irenaeus van Lyon, die waarschuwde voor de corruptie’s van de Gnostics die als ketters werden beschouwd. In zijn boek: ‘Tegen Ketterijen’ ‘Against Heresies’, schreef hij dat: “Marcion en zijn volgelingen hebben zich ertoe gezet de Schrift te verminken en sommige boeken helemaal niet erkend, en hebben verkort het evangelie volgens Luke (Lukas) en de brieven van Paul (Paulus), die zij zelfstandig hebben ingekort. (Irenaeus, ‘Against Heresies’, ca. 180 n.Chr.)

Verdedigers van de Traditionele tekst geloven dat deze Gnostische invloed hoogstwaarschijnlijk achter de kortere lezingen zit die worden gevonden in Vaticanus en Sinaiticus.

Ze hebben in totaal 2886 Griekse woorden geschrapt, gewoon laten vallen, gewoon verwijderd vanwege de invloed van de Alexandrijnse Egyptische Gnostics die de tekst wilden veranderen voor doctrinaire doeleinden. Dat zijn veel verzen en veel woorden die uit het Nieuw Testament zijn gehaald.

Dat is zoveel als we hebben in 1 en 2 Peter, dus we hebben 1 en 2 Peter uit de moderne tekst gehaald.

Maar als een tekstvolume gelijk aan de 1 en 2 Peter werd verwijderd uit de herziening van Westcott en Hort, wat zijn enkele van de weglatingen en waarom zijn ze significant?

Als je woorden weglaat, als het kernwoorden zijn, worden doctrines ook geschrapt en veranderd, dat is precies wat er is gebeurd.

Dean John Burgon schreef, dat het: “Belangrijkste doel van ketterse vervalsers is om te ontkennen dat Jezus Christus gelijk is aan God in de Godheid.”

Ondertussen argumenteerde George Sayles Bishop dat de herziening van Westcott en Hort: “verzwakt en verwijdert de Godheid van Christus op veel plaatsen.”

Een van de meest voor de hand liggende weglatingen van hun tekst is te zien in Ephesians hoofdstuk 3, in de King James Bible lezen we:

Ephesians 3:9 And to make all men see what is the fellowship of the mystery, which from the beginning of the world hath been hid in God, who created all things by Jesus Christ:

Maar in de tekst van Westcott en Hort worden de woorden “door Jezus Christus” verwijderd. Het is een verwijdering die ook in de meeste moderne bijbels wordt aangetroffen. (NBV, BGT, Het Boek, NBG51 enz.. ) Een andere controversiële lezing is te vinden in 1 Timothy 3:16, in de King James Bijbel lezen we:

1 Timothy 3:16 And without controversy great is the mystery of godliness: God was manifest in the flesh, justified in the Spirit, seen of angels, preached unto the Gentiles, believed on in the world, received up into glory.

Maar de herziening van Westcott en Hort verandert het woord ‘God’, en leest: “He who was manifested in the flesh”

Als resultaat hiervan plaatsen de meeste moderne bijbels het woord ‘Hij‘ in de plaats van ‘God‘.

Dr. DA Waite: “‘Great is the mystery of godliness: God was manifest in the flesh’, Gnostics geloofden niet dat hij God was, hoe kon hij worden gezien in het vlees? Dus halen ze ‘Theos’ eruit, en gebruiken ‘hos’ of ‘ho’, betekend: ‘wie’ of ‘welke’. Terwijl er meer dan 300 keer in het manuscripten-bewijs het woord Theos / God, er wel staat. En nog geen dertien keer staat er ‘hos’ of ‘ho’. Wat is driehonderd tegenover dertien? Maar vanwege hun verdraaide en kromme manuscripten-bewijs gooien ze het bewijs weg dat er is.”

Misschien wel het meest misleidende aspect van de gnostische leer is dat het gebaseerd is op de tekst van de Bijbel en dat het op dramatische wijze de betekenis van woorden verandert, en daarmee de Bijbel aanpast naar hun eigen mystieke systeem. Het woord Gnostic komt van het Griekse woord gnosis wat ‘kennis’ betekent.

Toen de apostel Paulus, Timótheüs waarschuwde voor oppositions of science falsely so called:’ het Griekse woord dat hij voor wetenschap gebruikte, was ‘gnosis’. Als gevolg hiervan geloven sommigen dat Paulus waarschuwde voor de vroege gnostische misleidingen.

1 Timothy 6:20 O Timothy, keep that which is committed to thy trust, avoiding profane and vain babblings, and oppositions of science falsely so called:

Paulus waarschuwde ook de kerk in Korinthe door te zeggen:

2 Corinthians 11:3 But I fear, lest by any means, as the serpent beguiled Eve through his subtilty, so your minds should be corrupted from the simplicity that is in Christ.

2 Corinthians 11:4 For if he that cometh preacheth another Jesus, whom we have not preached, or if ye receive another spirit, which ye have not received, or another gospel, which ye have not accepted, ye might well bear with him.

Vroege kerkvaders zoals Irenaeus geloven dat de Gnostics een totaal andere versie predikten van wie Jezus was.

Veel Gnostics hielden vast aan een eigenaardige doctrine die bekend staat als Adoptionisme ‘Adoptionism’. De term Adoptionism is eigenlijk het idee dat God Jezus had geadopteerd, hij nam in unie voor een paar jaar de Christusgeest, maar het is ketterij.

Filmacteur die een Gnostic speelt:

“Wij weten dingen die de apostelen niet wisten, het werd hen niet gegeven, wij hebben de geheime kennis, wij kunnen deze kennis aan jullie doorgeven.”

De Gnostics geloofden over het algemeen dat Jezus maar een gewone man was, maar dat hij hemzelf niet de Christus was. De ‘Christus-geest’, ook wel het ‘Christus-principe’ genoemd, ontving hij pas nadat hij door Johannes de Doper was gedoopt.

Filmacteur die een Gnostics speelt:

‘De apostelen hebben je verteld dat Jezus is de Christus, maar zij hadden maar een deel van het verhaal.’

Voor de Gnostics was de Christus-geest gescheiden van Jezus hemzelf. De Gnostische ketters geloofden in een geestelijke christologie, de Gnostics geloofden niet dat Jezus Christus één persoon was, en wanneer de nieuwe versies deze Gnostische manuscripten gebruiken, om Jezus te scheiden van Christus, zoals in een van de verzen waar ik naar verwees in 1 John, dat splitst de persoon van de Heer Jezus Christus in tweeën, en wat ze geloofden, wat de Gnostics geloofden, dat is waarom ze deze teksten veranderden, daarom splitsten ze Christus en Jezus.

De Gnostics geloofden dat Jezus een gewoon mens was zoals jij en ik, en hij had zonden en moest worden gered, dat hij verloren is, Jozef was zijn vader, God was niet zijn vader, geen wonderbaarlijke maagdelijke geboorte, en hij maar één persoon is. Het Christus-principe kwam over Jezus ‘volgens de gnostische theorieën’ bij zijn doop, en verliet hem bij calvarie. Jezus Christus is dus niet één persoon voor de Gnostics.

En dit is de ketterij die wordt gegeven en waarvoor wordt gewaarschuwd aan het einde van onze Bijbel en toch zijn er ongeveer 80 plaatsen waar Jezus wordt weggelaten of op de een of andere manier wordt gescheiden van Christus of van een verklaring van Godheid in de moderne Kritische tekst, en het gaat terug naar deze twee oude manuscripten die deze ketterij weerspiegelen.

Een voorbeeld van waar dr. Moorman naar verwijst wordt gezegd gevonden te worden in 1 John hoofdstuk 4, uit de King James Bible lezen we:

1 John 4:3 And every spirit that confesseth not that Jesus Christ is come in the flesh is not of God: and this is that spirit of antichrist, whereof ye have heard that it should come; and even now already is it in the world.

Maar in de Westcott en Hort tekst leest het vers: “And every spirit which confesseth not ….. Jesus …… is not of God: and this is the spirit of antichrist, …”

Het woord Christus is verwijderd. Dit is ook zo in bijna elke moderne bijbel. Ze splitsen de eenheid op van de persoon van de Heer Jezus Christus, die in het vlees is gekomen, zijn vleeswording, de Gnostics geloofden niet dat Jezus Christus in het vlees was gekomen.

Aan het einde van uw King James Bible, beginnend in 1 John hoofdstuk 2 vers 22, staat: ‘Who is a liar but he that denieth that Jesus is the Christ?’ En er zijn vijf soortgelijke waarschuwingen aan het einde van uw King James Bible, en ik had deze vele jaren gelezen maar kon niet begrijpen waarom de nadruk hierop was. Dus er lijkt een tweedeling te zijn tussen Jezus en Christus, en toen begonnen we ons te realiseren dat vaak in de moderne bijbels Jezus en Christus gescheiden zijn.

1 John 2:22 Who is a liar but he that denieth that Jesus is the Christ? He is antichrist, that denieth the Father and the Son.

Van de vele voorbeelden wordt er nog een gevonden in Matthew (Matthéüs) hoofdstuk 16 in vers 20, waar in een King James Bible staat:

Matthew 16:20 Then charged he his disciples that they should tell no man that he was Jesus the Christ.

Maar in de Westcott en Hort tekst staat: “Then charged he his disciples that they should tell no man that he was …?… the Christ.”

De naam van Jezus is weggelaten.

Dan in Acts (Handelingen) hoofdstuk 16 vers 31, toen Paulus en Silas getuigden aan de Filippijnse gevangenbewaarder, in de King James Bible zeggen ze:

Acts 16:31 And they said, Believe on the Lord Jesus Christ, and thou shalt be saved, and thy house.

Maar in de Westcott en Hort tekst staat:

Acts 16:31 And they said, Believe on the Lord Jesus …?… , and thou shalt be saved, and thy house.

Het woord Christus is verwijderd.

Ondertussen in Matthew (Matthéüs) hoofdstuk 8, wanneer Jezus een demonische confronteert, schreeuwen de demonen het uit. In de King James Bible lezen we:

Matthew 8:29 And, behold, they cried out, saying, What have we to do with thee, Jesus, thou Son of God? art thou come hither to torment us before the time?

Maar in de Westcott en Hort tekst staat:

And, behold, they cried out, saying, What have we to do with thee, …?… thou Son of God?

De naam Jezus is verwijderd.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van wijzigingen die zijn aangebracht door Westcott en Hort. In zijn boek over ‘Early Manuscripts, Church Fathers and the Authorized Version’ dr. Jack Moorman documenteerde 86 voorbeelden waar moderne versies van de Bijbel de naam Jezus loskoppelen van andere titels en Goddelijke daden.

Waar de Authorized Version (KJV) de volledige titel ‘Jezus Christus’ zou hebben, is het dan ‘Jezus’ alleen of ‘Christus’ alleen.

Dr. Moorman gelooft dat de aard van deze veranderingen wijst op de waarschuwingen die werden gegeven door vroege kerkvaders over de corrupties van de Gnostics en hun doctrine redenen om de bijbelse tekst te wijzigen.

De passage in John (Johannes) hoofdstuk 1 vers 18 waar staat:

John 1:18 No man hath seen God at any time; the only begotten Son, which is in the bosom of the Father, he hath declared him.

Het is opmerkelijk dat deze twee manuscripten de ketterij van Adoptionisme laten zien op wel 80 plaatsen, de scheiding tussen Jezus en de bevestiging van Godheid, en ze zeggen ook in dat gedeelte in plaats van: ‘the only begotten Son’, verwijzen zij naar Christus als ‘the only begotten God’, en dat is Gnosticisme. (Nederlands Bijbelgenootschap, Vlaams Bijbelgenootschap, Royal Jongbloed Heerenveen enz..)

Dr. Thomas Holland schreef dat: “De Gnostics dachten dat Christus een verwekte god was geschapen door God de Vader die ze de on-verwekte God noemden.

Dean John Burgon geloofde dat de tekst van John 1:18 was verdraaid door een vroege gnostische groep die bekend staat als de Valentinian’s.

FHA Scrivener trok ook de lezing in twijfel en zei: “De ketter, Arius houdt ook vast aan ‘God only begotten’, welke omstandigheid ons niet helpt te verzoenen met een term waar eerbiedige gedachte instinctief voor terugdeinzen.”

Arius was een bekende ketter uit de 4e eeuw die geloofde dat Jezus als de Zoon van God geen gelijke goddelijkheid deelde met God, maar een schepsel was dat geschapen was door God de Vader.

Toch geloofde Arius dat het goed was om Jezus te aanbidden, omdat gelovige een schepsel zouden aanbidden in plaats van de Schepper hemzelf, iets wat duidelijk verboden is in Romans hoofdstuk 1 vers 25.

Daarom werd het Arianisme veroordeeld als ketterij en gezien als een vorm van afgoderij. De frase ‘only begotten God’ is nergens anders bekend in de Bijbel, in tegenstelling daarmee gebruikte de apostel Johannes (John) de term: ‘the only begotten Son’ vier keer in zijn geschriften. Het lijkt erop dat hij verwees naar Psalm hoofdstuk 2 en vers 7, waar staat:

Psalm 2:7 I will declare the decree: the LORD hath said unto me, Thou art my Son; this day have I begotten thee.

Dr. Thomas Holland argumenteerde dat Arius samen met andere bekende ketters besmet waren met het gnosticisme en citeerde daarom John 1:18 als ‘only begotten God’. Hij zei: “Aan de andere kant vinden we veel van de orthodoxe vaders die zich verzette tegen het gnosticisme en quoten John 1:18 als ‘only begotten Son’.

Het is ook waard om te melden dat de Nieuwe-Wereldvertaling die door Jehovah Getuigen wordt gebruikt de uitdrukking ‘De eniggeboren god’ gebruikt met een kleine ‘g’, wat zoals dr. Holland erop wijst is in overeenstemming met hun leerstelling dat Christus een geschapen god is. Hun versie van John hoofdstuk 1 luidt: “In het begin was het Woord … en het Woord was een god.”

Hippolytus, een vroege kerkvader beschrijft bepaalde Gnostics, de Naassenes genaamd, die beweerden geheime wijsheid te ontvangen van de slang die ‘hun aanbood wat hij Eve in Genesis aanbood, de kans om een god te zijn’.

Van gnosticisme wordt gezegd dat het de vermenging is van heidense filosofieën met verschillende Christelijke leringen. Velen geloven dat de invloed ervan vandaag de dag in de wereld voortduurt, en kan worden gevonden in een verscheidenheid aan groepen, waaronder de Vrijmetselaars, de Rozenkruisers en de hele New Age-beweging die dezelfde doctrine leert van de oude ketters, dat de mens niet gered hoeft te worden door God, maar alleen zijn eigen god hoeft te worden.

Filmacteur die een gnosticus speelt:

“Om zelf te weten wat de waarheid is, moet je in jezelf kijken.”

Zoals eerder aangetoond, Irenaeus waarschuwde voor de gnostische corrupties van de bijbelse tekst, hij zei: ‘Zij doen geweld aan de goede woorden van de Schrift door ze aan te passen aan hun goddeloze verzinsels.’

Zeker, het gnosticisme breekt elke fundamentele leer af van het Christelijk geloof, de Godheid van Christus is weg, je hebt Christus niet nodig, Christus is niet de Verlosser, niet gekomen om te zoeken en te redden dat wat verloren is, daarom is Matthew 18:11 volledig geëlimineerd in de nieuwe bijbels.

Er staat: Matthew 18:11 For the Son of man is come to save that which was lost.

De Gnostics geloofden niet dat de “Son of man” kwam om iemand te redden, hij kwam voor niemand, hij was gewoon een man, dus ze verwijderen het, Gnosticisme neemt de persoon van Christus weg, en het is antichrist, daar is geen twijfel over mogelijk, antichrist. Iedereen die zegt dat iedereen gered is, iedereen die zegt dat de duivel hemzelf gered is, dat is de gnostische leer, dat is antichrist, het is een evangelie dat verkondigd zal worden, het is een evangelie dat vandaag door de modernistische liberalen wordt verkondigd, alle mensen zijn gered, universele redding, universeel vaderschap van God, broederschap van de mens, dit is gnosticisme en het is antichrist en het zit in de nieuwe bijbelversies, omdat zij niet de juiste Griekse basistekst in het Nieuwe Testament hebben.

Nestle, Aland & Metzger

(Heilige Bijbel, Herziene Versie) (Holy Bible, Revised Version)

Dit is een authentieke kopie van de ‘English Revised Version’ die door onze familie is vertaald, het is een vertaling van de Westcott Hort Griekse tekst, het was een nieuwe Griekse tekst die ze vervolgens vertaalde in deze versie genaamd; ‘The English Revised Version’.

Het Nieuwe Testament werd eerst vertaald toen ze geleidelijk de nieuwe Griekse tekst naar het comité van de zuidelijke provincie van de Anglicaanse Kerk brachten, en daarna vertaalde ze het Oude Testament. Het Oude Testament werd in 1885 voltooid en daarom werd deze versie gedrukt. Het is fascinerend omdat dit niet is wat ze beweren dat het is, ze beweerden dat het de versie is die werd uiteengezet in het jaar 1611, dat is het niet, het is een geheel nieuwe vertaling gebaseerd op de nieuwe Griekse tekst gemaakt door Westcott en Hort.

Dean John Burgon lijkt de eerste te zijn geweest die opmerkte dat de revisoren van 1881 een nieuwe Griekse tekst creëerden, maar het proces van het herzien van die tekst was nog maar het begin. In 1898, een Duitse tekstcriticus genaamd Eberhard Nestle publiceerde de eerste editie van een Grieks Nieuw Testament genaamd ‘Novum Testamentum Graece’.

Nestle combineerde het werk van Westcott en Hort met dat van Constantine von Tischendorf en voegde er het werk van de beroemde geleerde Richard Weymouth aan toe, die auteur was van het Weymouth Nieuwe Testament.

Na 1901 verving hij het werk van Weymouth door dat van Bernhard Weiss. De Nestlé-tekst werd later gepubliceerd door de British and Foreign Bible Society in 1904, zij adopteerden het nieuw ontwikkelde Grieks om de Textus Receptus te vervangen.

De Nestlé-tekst zou 13 edities ondergaan tussen 1904 en 1927, daarna in de 1950’s een andere geleerde genaamd Kurt Aland begon de tekst te herzien, in 1963 werd de 25e editie gepubliceerd met de naam Nestle-Aland op de omslag.

Maar net als Westcott en Hort voor hem, had Kurt Aland controversiële ideeën over het Nieuwe Testament. Kurt Aland suggereerde in twee boeken die hij had geschreven dat er een grotere kans zou zijn op kerkelijke eenheid als we wellicht zouden schrappen 2 Peter (Petrus), Hebrews (Hebreeën) en Revelation (Openbaring) uit de canon. Hij heeft twee boeken die dit aangeven.

Aland’s opvattingen over het Nieuwe Testament waren gedeeltelijk gebaseerd op zijn geloof dat de apostelen niet werkelijk de evangeliën en brieven hadden geschreven die hun namen dragen; hij zei dat: “De autoriteit van het Nieuwe Testament had als veronderstelling het feit dat haar apostelen en ooggetuigen aan het woord waren. Zodra kritische wetenschap bewees dat dit of dat Nieuw-testamentische geschrift niet door een apostel kon zijn geschreven, stortte het gezag van de auteur daarmee ook ineen, en met het gezag van de auteur stortte het gezag van het Nieuwtestamentische Geschriften ineen, en met het gezag van het Nieuwe Testament Geschrift stortte ineen het gezag van de Kerk.”

Kurt Aland leek het effect te beschrijven van moderne tekstkritiek op de hele westerse wereld die zich systematisch afkeerde van het Christendom als gevolg van zoveel twijfels die waren gemaakt over de Bijbel.

Wat Aland hemzelf betreft ging hij zelfs zo ver dat hij zich afvroeg of Jezus wel of niet een echt persoon was: “Als de epistles (brieven) echt zijn geschreven door de apostelen wiens namen ze dragen, en door mensen die het dichtst bij Jezus stonden, dan rijst de echte vraag, was er echt een Jezus? Kan Jezus echt hebben geleefd als de geschriften van zijn naaste metgezellen zijn gevuld met zo weinig van zijn realiteit, zo weinig van de realiteit van de historische Jezus. Als we dit bekijken, en ervan uitgaan dat de geschriften waarover we spreken echt afkomstig zijn van hun vermeende auteurs – dan lijkt het bijna alsof Jezus slechts een verschijning was en dat de echte theologische kracht niet bij hem lag, maar bij de apostelen en bij de aardse kerk.”

De overleden dr. Henry Morris, de man die bekend staat als de grondlegger van de moderne scheppingswetenschap beweging, schreef ooit dat zowel Nestlé als Aland Duitse theologische sceptici waren, maar deze mannen waren twee van de belangrijkste toezichthouders van het Griekse Nieuwe Testament in de 20e eeuw.

En dat is één van de feiten van tekstkritiek, de grote dragers en vormgevers van de Kritische tekst waren vanaf het allereerste begin theologische liberalen.

Oecumenische dialoog was een belangrijk doel voor Kurt Aland en zijn benadering van de Bijbel, een ideologie die hem uiteindelijk naar Rome zou leiden.

In de voetsporen van mannen als Philip Schaff en Constantine von Tischendorf, bracht Kurt Aland meerdere bezoeken aan het Vaticaans en ontmoette met paus Paulus de zesde en later met paus Johannes Paulus de tweede.

De banden met Rome en de Kritische tekst waren er vanaf het begin, zowel Westcott als Hort verdedigden de romaanse ideeën, en zelfs Samuel P. Tregelles een vooraanstaande geleerde die een sleutelrol speelde bij het verdedigen van de manuscripten die door de Herzieningscomité werden gebruikt, was van tevoren naar het Vaticaan gestuurd met aanbevelingsbrieven van kardinaal Wiseman om de Codex Vaticanus te bestuderen.

Het was kardinaal Wiseman die jaren eerder de Oxford-beweging had gelanceerd om Engeland terug te brengen naar Rome.

Kurt Aland werkte ook samen met een andere oecumenische geleerde, die een van de belangrijkste tekstcritici van de 20e eeuw was, dr. Bruce Manning Metzger.

Kurt Aland werkte ook samen met een andere oecumenische geleerde, die een van de belangrijkste tekstcritici van de 20e eeuw was, dr. Bruce Manning Metzger.

Bruce Metzger, sommige mensen zeggen dat hij een conservatief was, in feite dat hij degene was die Griffith Thomas lezingen gaf op mijn seminarie, Dallas Theological Seminary, een aantal jaren geleden. Ik schreef naar het toenmalige schoolhoofd dr. Donald Campbell, met wie ik naar school ging, hij zat één schooljaar hoger als mij in Dallas, ik zei: ‘Donald, deze man, waarom heb je die man daar in je seminarie laten spreken die een liberale modernist is?

Hij zei: ‘Oh hij is in orde, hij is dit en hij is dat’. Bruce Metzger is ook zoals je weet de redacteur van de ‘Reader’s Digest Bible’ wat de Schrift bekritiseerd, verdraaid, verkort en weglaat, hij zei: Petrus heeft Petrus niet geschreven en Johannes heeft Revelation (Openbaring) niet geschreven, en al deze boeken waren volledig hoger kritisch.

Bruce Metzger is redacteur van een aantal prestigieuze boeken die afschuwelijk zijn en vol liberalisme, en hij brengt de Bijbel terug tot niets anders dan mythologie.

Metzger zijn beroemdste leerling is Bart Ehrman, de bestsellerauteur wiens boeken erop gericht zijn om anderen te leren dat de Bijbel niet echt het woord van God is. Het is interessant om op te merken dat Ehrman beweert dat hij begon als een Evangelische Christen, maar sommigen geloven dat wanneer hij eenmaal werd blootgesteld aan de tekstuele theorieën van dr. Metzger, zijn geloof uiteindelijk is vernietigd.

Dr. Jeffrey Khoo schreef dat: “Metzgers filosofie en methodologie leid alleen maar tot chronische onzekerheid en een eeuwig ongeloof.”

Metzgers onzekerheid begon met Genesis, waarvan hij geloofde dat het mythen bevatte in plaats van een letterlijk verslag van de schepping. In de inleiding van zijn ‘Reader’s Digest Bible’ wordt ons verteld dat de bijbelauteurs waren: “grote creatieve kunstenaars”, in plaats van profeten uit de oudheid die door God zijn geïnspireerd.

Metzger was ook de co-redacteur van ‘The New Oxford Annotated Bible’ die de lezer vertelt dat de boeken van Mozes zijn afgeleid: “… uit een matrix van mythe, legende en geschiedenis”, wat verscheen “… al in de tijd van David en Solomon ‘, maar dat alleen’ … later in gewijzigde vorm een deel van de Schrift werd’.

Als dit waar zou zijn, dan zou het betekenen dat Mozes niet de boeken had kunnen schrijven die zijn naam dragen, maar Metzger en de redacteuren waarmee hij samenwerkte leveren geen bewijs van hun beweringen, maar speculeren slechts op dezelfde manier als Baruch Spinoza en Jean Astruc.

Niettemin is Metzger’s invloed significant, omdat hij een van de belangrijkste bijbelcritici van de 20e eeuw was. Metzger was een erg vreemd karakter, hij was geen bijbelgelovige, maar hij heeft wel zijn afdrukken overal in de moderne vertalingen van de Schrift staan omdat hij aan zo veel daarvan heeft gewerkt.

Bruce Metzger was toen hij nog leefde de leidende Amerikaanse Tekstcriticus, hij was de man waar mensen naar toe gingen om te bepalen welke lezing, ‘als er meerdere lezingen beschikbaar waren’ welke lezing van het betreffende vers in de bijbel zou moest worden opgenomen in de United Bible Society of Nestlé Aland-tekst, hij zat in beide commissies.

Metzger leverde ook bijdrage aan de Revised Standard Version, hij leidde ook de commissie voor de New Revised Standard Version die de officiële goedkeuring kreeg van de Rooms-katholieke Kerk. Deze editie vertelt ons dat het een oecumenische studiebijbel is, Bruce Metzger presenteerde een exemplaar aan paus Johannes Paulus II in een privé-ontmoeting in 1993.

Maar het samenwerken met Katholieken was hem niet onbekend. Metzger werkte samen met een jezuïetenpriester genaamd Carlo Maria Martini in het Grieks Nieuwtestamentische comité, en vervolgens weer met een andere Jezuïet, genaamd George McRae, in het New Revised Standard Version-comité.

Metzger had ook een eerdere reis naar het Vaticaan gemaakt om paus Paulus de zesde te ontmoeten, in 1973. Bij die gelegenheid overhandigden hij en anderen een exemplaar van de RSV Gemeenschappelijke Bijbel aan de paus. Metzger schreef dat: “… de paus accepteerde de kopie als een belangrijke stap in het bevorderen van oecumenische relaties tussen de kerken.”

Het was deze gewone bijbel die dr. Ian Paisley ooit noemde als: ‘de bijbel van de antichrist’, de titel van een pamflet dat hij publiceerde in 1973.

En Metzger was geïnteresseerd in het promoten van oecumenisme, in ieder geval tussen Katholieken, Protestanten en Grieks-orthodoxen. Nou, dat was zijn uiteindelijke doel, maar dit is een alom bekend doel, over dat andere maakte hij geen woorden vuil. Hij wilde een verenigde, ‘en als je wilt’, een interkerkelijke bijbel die iedereen kon gebruiken, dat was zijn doel, hoewel hij geloofde dat Jonah een volksverhaal was, en hij zegt dat Isaiah werd geschreven door twee of drie verschillende mensen.

Mezger geloofde niet eens dat Paulus 1 & 2 Timothy (Timótheüs) en Titus had geschreven, dus je hebt deze man die de Bijbel vertaalde, niet echt gelooft in de Bijbel, niet geloofde in de inspiratie van de Geschriften en zijn doel is om iets aanvaardbaar te krijgen voor alle belangrijke denominaties, Protestanten, Baptisten, Katholieken en Orthodoxen.

Hoewel Metzger duidelijk was overgeleverd aan een sceptische kijk op de Bijbel, stond hij hoog aangeschreven bij andere conservatieve leraren van het evangelie. Na zijn dood in 2007 bracht een van zijn oud-studenten John Piper, in een persoonlijk eerbetoon aan dr. Metzker, zei hij dat: “In zijn hoogtijd was er geen grotere autoriteit op het gebied van nieuwtestamentische tekstkritiek dan dr. Metzker in de Engelssprekende wereld. ”

We spraken met dr. James White, een van de belangrijkste verdedigers van de Kritische tekst en auteur van het boek ‘The King James Only controversy’, een werk dat zeer werd geprezen door Bruce Metzger tijdens zijn leven. We vroegen naar Metzgers kijk op de Geschriften van Mozes en vroegen ons af hoe hij door conservatieven kon worden geaccepteerd als hij het fundament van de Bijbel zelf leek te ontkennen.

Wat denk jij van Metzger’s vaak bekritiseerde kijk op het Oude Testament dat hij blijkbaar niet dacht dat Mozes Genesis en Exodus enzovoort had kunnen schrijven?

Dr. James White: “Wel, dat is de mening van 80% van alle oudtestamentische geleerden van vandaag, echt waar, het is verbazingwekkend dat zoveel van mijn, dit is waarom we deze mensen niet noodzakelijk zo goed betrekken, daarom ben ik blij dat ik uiteindelijk naar het Fuller Seminary ben gegaan, zodat ik op deze dingen kan wijzen. We zijn in de minderheid in bijbelwetenschap als we in mosaic-auteurschap geloven, ik zal het verdedigen, we moeten het blijven verdedigen, maar daar was niets ongewoons aan, in feite zou het absoluut schokkend zijn geweest als hij een andere mening had gehad toen hij op dat moment in Princeton was. Helaas, wij als conservatieven hebben het oudtestamentische veld geruime tijd aan de liberalen overgegeven en we beginnen nu pas wat opgang te maken en een deel ervan terug te krijgen, en in bijna elk commentaar dat in de afgelopen 50 jaar is gepubliceerd wat enig hooggeleerde verklaring bevat zal minimaal bespreken de alternatieve theorieën over auteurschap, en de overgrote meerderheid gaat gewoon beginnen met de aanname dat als er sprake was van iemand die Mozes heet, dan heeft hij er misschien iets mee te maken gehad, met enkele van de belangrijkste leringen van het document, maar dat de overgrote meerderheid lang en lang daarna werd geschreven door allerlei andere mensen. Dus hij was volledig in lijn met de scholen waar hij heenging om die functies te bekleden.”

Dr. White maakt duidelijk dat hij zelf het niet eens is met Metzger’s mening, maar hij voelt zich niet noodzakelijk gedwongen om de rest van zijn studiebeurs hierom af te wijzen.

dr. James White: “Ik ben het er helemaal niet mee eens, ik ben het er helemaal niet mee eens, maar ben ik bereid om te zeggen dat als iemand dus ongelijk heeft op dit gebied, hij het ook mis heeft op elk ander gebied? Ik kan dat niet doen, niet consistent, niet logischerwijs. ”

Maar het ontkennen van Mozes als de auteur van Genesis en de andere vier boeken die zijn naam dragen, doet twijfels zaaien over het hele fundament van de Bijbel en zelfs over het Evangelie zelf. In de gehele Schrift wordt Mozes herhaaldelijk de ware auteur genoemd, in het Oude Testament lezen we over de:

2 Chronicles 34:14 And when they brought out the money that was brought into the house of the LORD, Hilkiah the priest found a book of the law of the LORD given by Moses.

De Heer zei tot Joshua (Jozua) voordat hij ten strijde trok:

Joshua 1:7 Only be thou strong and very courageous, that thou mayest observe to do according to all the law, which Moses my servant commanded thee: turn not from it to the right hand or to the left, that thou mayest prosper whithersoever thou goest.

De Heer zei:

Joshua 23:6 Be ye therefore very courageous to keep and to do all that is written in the book of the law of Moses, that ye turn not aside therefrom to the right hand or to the left;

Ondertussen in het Nieuwe Testament zei Jezus hemzelf:

John 7:19 Did not Moses give you the law, and yet none of you keepeth the law? Why go ye about to kill me?

En opnieuw zei hij:

Mark 12:26 And as touching the dead, that they rise: have ye not read in the book of Moses, how in the bush God spake unto him, saying, I am the God of Abraham, and the God of Isaac, and the God of Jacob?

Jezus zei ook:

John 5:46 For had ye believed Moses, ye would have believed me: for he wrote of me.

John 5:47 But if ye believe not his writings, how shall ye believe my words?

Jezus bevestigde duidelijk dat het Mozes was die de boeken schreef die zijn naam dragen, dus als Mozes niet de ware auteur was, dan zou Jezus niet de onfeilbare Redder kunnen zijn, maar wordt hij eerder een slecht geïnformeerde verhaalverteller die alleen mythen en legenden herhaalt.

Als wat Jezus over Mozes leerde niet waar was, hoe kon iemand dan vertrouwen op wat hij zei over het Koninkrijk der Hemel, of de waarschuwingen van de hel, of de beloften van verlossing en het eeuwige leven voor degenen die in Hem geloven?

Charles Spurgeon zei ooit: “We willen niet dat God in Zijn Heilig Boek fouten maakt in kwesties van geschiedenis of wetenschap, net zo min als Hij doet over de grote waarheden van redding. Als de Heer God is, moet Hij onfeilbaar zijn, en als hij kan worden beschreven als onwaar in de kleine aspecten van de menselijke geschiedenis en wetenschap, dan kan Hij niet worden vertrouwd in de grotere zaken.”

Zoals eerder aangetoond kwamen de twijfels over het auteurschap van Mozes niet van Christelijke geleerden, maar van ongelovigen, maar maakt het voor de kerk tegenwoordig uit of iemand de Bijbel echt gelooft, om als tekstcriticus te worden geaccepteerd?

Tekstcriticus Dr. James White: “Als je zegt dat je een Christelijk wereldbeeld moet hebben om nauwkeurig om te gaan met de tekstuele kritiek op de Bijbel, dan zou dat hetzelfde zijn als zeggen dat je een Christelijk wereldbeeld nodig hebt om een hartchirurg te zijn. Geloof je dat, ik heb namelijk cardiale ablatie gehad, ik had een hartprocedure voor een supersnelle hartslag omdat ik een atleet ben, en soms ontwikkelen we dit op onze leeftijd en ik had een zogenoemde cardiale ablatie om te proberen dit supersnelle hartslag onder controle te houden

met een snelheid soms boven 255 slagen per minuut. Nu vroeg ik niet of mijn chirurg een Christelijk wereldbeeld had, maar hij was een buitengewoon bekwame cardioloog en chirurg.”

Het argument van Dr. White is gebaseerd op het idee dat tekstkritiek slechts een wetenschap is zoals wiskunde of geneeskunde, daarom maakt het niet uit of de informatie door ongelovigen wordt verwerkt. Maar zoals we hebben gezien, zijn er heel weinig bewijsbare historische feiten in de theorie van de Kritische tekst, die, zoals RL Dabney opmerkte, voornamelijk gebaseerd zijn op vermoedens en speculatie.

De negentiende-eeuwse geleerde AE Housman wiens werken vaak worden geciteerd door moderne critici, gaf toe aan de beperkingen van tekstkritiek en gewaarschuwde voor degenen die er te veel geloofwaardigheid aan gaven, hij zei: ‘Tekstkritiek is geen tak van wiskunde, en ook totaal geen exacte wetenschap. Het behandelt een kwestie die niet rechtlijnig en constant is, zoals lijnen en getallen, maar vloeiend en variabel. Het is daarom niet geschikt voor harde en vaste regels. Het zou veel gemakkelijker zijn als dat wel zo was, dat is de reden waarom mensen proberen te doen alsof het zo is, of in ieder geval gedragen ze zichzelf alsof zij dat dachten.”

Omdat tekstkritiek geen exacte wetenschap is, dragen tegenstanders aan dat het onvermijdelijk wordt beïnvloed door de persoonlijke opvattingen van de kritische geleerde.

Dr. Wilbur Pickering gaf in zijn boek over ‘De identiteit van de nieuwtestamentische tekst’ commentaar op enkele van de speculatieve methoden die in de moderne tijd worden gebruikt, daarbij verwijzend naar dr. Bruce Metzger schreef hij: “Metzger zei: dat het begrijpelijk is dat in sommige gevallen verschillende wetenschappers tot verschillende evaluaties zullen komen. Metzger’s ‘in sommige gevallen’ is beslist een zwak statement. In feite, zullen zelfs dezelfde geleerden aarzelen, zoals blijkt uit de meer dan 500 veranderingen die zijn gemaakt in de derde editie van de Griekse tekst geproduceerd door de United Bible Societies, dit vergeleken met de tweede editie (hetzelfde comité van vijf redacteuren heeft beide edities bereid). Het lijkt er dus op dat in een tijdsbestek van drie jaar, en zonder significante toename van nieuw bewijsmateriaal, dezelfde groep van vijf geleerden van gedachten veranderden op meer dan 500 plaatsen. Het is moeilijk om het vermoeden te weerstaan dat ze aan het raden waren.”

In het licht van dr. Pickering’s analyse, wat voor soort gissingen of keuzes met betrekking tot de tekst van de Bijbel zouden worden bedacht door mannen die een afvallige kijk op het Christelijk geloof hebben?

Het vreemde aan dwaling is, dwaling heeft een hypnotisch effect, het gaat tegen gezond verstand in, en het veel lijkt op een evolutietheorie of het Marxism, hoe het zich vanaf een klein begin overal verspreidde, en dus ook dit verspreidde, en alle zegeningen die afkomstig zijn van het drukken van de Ontvangen tekst en de grote Reformatiebijbels van Europa, dat moet nu aan de kant worden gegooid, en nu hebben we deze nieuwe Bijbel.

Voorafgaand aan de herziening van 1881 waren er waarschuwingen over de spirituele toestand van de tekstcritici in Europa destijds. Jaren voordat de herziening plaatsvond, werd een befaamd baptisten prediker genaamd JC Philpot gevraagd of een herziening van de Bijbel een goed idee was, als reactie schreef hij het volgende: ‘Zou het wenselijk zijn om een nieuwe vertaling van de Schriften te hebben? We geven volledig toe dat er hier en daar passages zijn waarvan de vertaling wellicht zou kunnen worden verbeterd, maar wie moeten die uitvoeren? In wiens handen zou de vertaling vallen? Wat een kans voor de vijanden van de Waarheid om ons een verminkte valse Bijbel te geven!”

Philpot erkende duidelijk dat de vijanden van de Schrift aan het werk waren in de academische wereld en dat ze het veld van tekstkritiek hadden overspoeld, hij vervolgde met te zeggen: “Natuurlijk moeten het geleerde mensen zijn, grote critici, geleerden en trouw aan God, maar het is bekend dat zij meestal besmet zijn met het pausdom of ongeloof. Waar zijn de mannen, die geleerd, maar toch gezond in de Waarheid zijn en die hun leven leiden voor God, die de noodzakelijke kwalificaties bezitten voor zo een belangrijk werk? En kunnen dwalende mensen, dood in overtredingen en zonden, vleselijke, wereldse, goddeloze personen, geestelijk een boek vertalen, geschreven door de Heilige Geest? We hebben geen enkele reden om te hopen dat zij godvrezende mannen zouden zijn zoals we wel reden hebben om te geloven hoe de Schrift in onze huidige versie is vertaald.”

Inspiratie verwijst naar de auteur, heilige mannen van God spraken terwijl zij werden bewogen door de Heilige Geest.

2 Peter 1:21 For the prophecy came not in old time by the will of man: but holy men of God spake as they were moved by the Holy Ghost.

Dat is het origineel en toch heeft God beloofd dat intact te houden, en dat heeft hij gedaan, en we zouden zoeken naar vertalers, die, zoals in het voorwoord voor de lezers, de vertalers van de Authorized Version (KJV) zochten hem die de sleutel van David had, en ze waren nederige mannen, en ze waren geleerden, maar het waren geestelijke mannen.

We moeten naar de hand van God kijken, maar we weten natuurlijk dat ja, inspiratie alleen verwijst naar de originelen en toch beloofde God om het te bewaren, en dat deed hij inderdaad. En hij bewaarde het door geestelijke mannen.

We hebben het probleem aangevoerd bij dr. James White, aangezien het argument van degenen die de Kritische tekst verdedigen, is dat de spirituele toestand van een geleerde of criticus op de een of andere manier onbelangrijk is. Dr. White weigerde te erkennen dat sceptische voetnoten van ongelovigen eenvoudigweg niet hetzelfde zijn als inzichtelijke voetnoten van gelovige mensen.

Tekstcriticus Dr. James White: “Waarom hebben de mensen die de 1611 lazen en de honderden kanttekeningen lazen die zeiden dat: sommige manuscripten dit vers niet bevatten, Lukas hoofdstuk 17, waarom veroorzaakte dat niet hetzelfde explosie?”

Dat is mijn punt, mijn punt is: de Schrift werd behandeld door godvrezende mannen van geloof, mannen die…

Dr. James White: “Het wereldbeeld was anders, het wereldbeeld was anders …

Maar ik denk niet dat Westcott, Hort, Bruce Metzger, Kurt Aland, ik denk niet dat zij in die groep passen,

Dr. James White: “Je kunt dat niet, zelfs om te proberen hen in dezelfde tijd te plaatsen, dat is een ongeldige vergelijking, en er is bijna, ik ken bijna niemand die ook maar een idee heeft van wat Kurt Aland’s opvattingen over theologie waren.”

Zoals we eerder zagen werden de opvattingen van Kurt Aland, waar het de tekst van de Bijbel betreft, verklaard in zijn eigen geschriften, maar is het een verdedigbaar argument om te suggereren dat degenen die een sceptische kijk op de Bijbel hebben vertrouwd moeten worden, om het woord van God

te hanteren op wat voor niveau dan ook?

Eén van de vragen die ik aan mensen stel is, nummer één: ‘zou je een dief de leiding geven over een bank?’ dan zeggen ze: ‘natuurlijk niet’. ‘Zou je een vos de leiding geven over de kippen?’ ‘Nee’. ‘Zou u een ongelovige de leiding over uw Bijbel geven?’”

De Schrift zegt dat:

Romans 10:17 So then faith cometh by hearing, and hearing by the word of God.

Maar als mensen niet geloven dat de woorden van de Schrift werkelijk van God komen, waar zou hun geloof dan op gebaseerd zijn?

De Bijbel waarschuwt voor degenen in de laatste dagen die zouden zijn:

King James Version 1611:

2 Timothy 3:4 Traitors, heady, highminded, lovers of pleasures more than lovers of God;

2 Timothy 3:5 Having a form of godliness, but denying the power thereof: from such turn away.

In het boek Ezekiel berispt God de kinderen van Israël omdat ze ongelovigen toelaten in de tempel van God, hij zei tegen hen:

Ezekiel 44:7 In that ye have brought into my sanctuary strangers, uncircumcised in heart, and uncircumcised in flesh, to be in my sanctuary, to pollute it, even my house, when ye offer my bread, the fat and the blood, and they have broken my covenant because of all your abominations.

Ezekiel 44:8 And ye have not kept the charge of mine holy things: but ye have set keepers of my charge in my sanctuary for yourselves.

Maar de praktijk van het samenwerken met ongelovigen is terug te voeren op Westcott en Hort, zij namen in hun commissie een unitaire predikant op, genaamd dr. Vance Smith, iemand die de Godheid van Christus openlijk verwierp. Dean Burgon schreef aan de comité-voorzitters: ‘Jullie hebben willens en wetens jezelf geassocieerd met iemand die openlijk heeft ontkend de eeuwige Godheid van onze Heer en de inspiratie van het woord.’

De hele controverse leidde tot opschudding tegen het betrekken van een unitariër in Westminster Abbey. Burgon werd gesteund door het protest van duizenden andere bischoppen, waaronder Henry P. Lidden, een vooraanstaande theoloog uit die tijd.

In een brief aan Dean Burgon vertelde hij dat het hebben van een ongelovige die het woord van God hanteert in geenszins een aanvaardbare norm was onder Gereformeerde Protestanten, hij zei: “Maar helaas! Welke verontschuldiging kan er worden geboden aan de kerkmannen die een man hebben uitgenodigd die zijn leven lang de Godheid van onze gezegende Heiland heeft ontkend. Wanneer, sinds de Reformatie is het geloof van onze Kerk nog wreder gekwetst? Hoe kunnen we [deze vertaling] ooit benaderen, anders dan een object vol met onvermijdelijke verdenking? Hoeveel passages zullen er wel niet voorkomen waarin we verwachten de hand van ketterij te traceren?”

Burgon noemde het opnemen van een Unitaire minister: “Een belediging voor onze Goddelijke Meester en een fout richting de Kerk, dat het zuivere woord van God op zo een manier is behandeld.”

Dr. Ian Paisley zei toen hij over de controverse van Westcott en Hort schreef dat: “Zo oneerlijk was hun gedrag, dat Charles Wordsworth, bisschop van St. Andrews weigerde zijn naam te ondertekenen als dankbetuiging aan de voorzitter. Terugkijkend op de vertaling noemde de bisschop het ‘een betreurenswaardige mislukking’.”

Als we het over Westcott en Hort hebben, waren zij gewoon geen getrouwe gelovigen in de Schriften, ze hadden geen hoge kijk op de Schrift, ze hadden geen geloof in de mondelinge perfecte inspiratie van de Schriften, en je kan geen corrupte wortel hebben zonder corrupte vruchten.

Het belang van het ontvangen van het Nieuwe Testament als het woord van God wordt al sinds de oudheid erkend.

De apostel Paul schreef aan de vroege kerk en zei:

1 Thessalonians 2:13 For this cause also thank we God without ceasing, because, when ye received the word of God which ye heard of us, ye received it not as the word of men, but as it is in truth, the word of God, which effectually worketh also in you that believe.

Toch gaan moderne kritische geleerden vaak niet met de Bijbel om alsof het het woord van God is, maar ze vinden vaak dat de Bijbel behandeld moet worden als elk ander historisch of religieus boek zoals de Koran.

Tekstcriticus dr. White: “De Koran en het Nieuwe Testament zijn beide oude documenten die naar ons zijn overgebracht en hebben een tekstuele geschiedenis en je moet dezelfde standaard en analyse gebruiken die je gebruikt bij de analyse van de andere”

Dr. White’s commentaar is opnieuw gebaseerd op het idee dat het herstellen van de geschiedenis van de Bijbel als wiskunde is, iets dat op een puur wetenschappelijke manier kan worden gedaan zonder de vereiste van geloof of de spirituele leiding van God.

Tekstcriticus dr. White: “Ja, ik zeg dat een niet-Christen de geschiedenis van de Bijbel kan begrijpen, natuurlijk, als ik iets anders zeg dan zou ik een Gnostic moeten worden, dan moet ik zeggen dat er een soort spirituele kennis is, en wat dat doet is dat de Bijbel uit het rijk van de geschiedenis wordt verwijderd. ”

Toch blijft de vraag welke geschiedenis van de Bijbel moet worden omarmd? De geschiedenis die werd begrepen door de Hervormers en mannen als dr. Scrivener en Dean Burgon, of de speculatieve geschiedenis gebaseerd op de theorie van Westcott en Hort?

Degenen die zich verzetten tegen de oorsprong van de Kritische tekst argumenteren dat het geloof in Christus was ‘overgeleverd aan de heiligen’ en niet de geleerden en critici, daarom zouden het de heiligen moeten zijn die het woord van God hanteren. De Schrift zegt:

1 Corinthians 2:14 But the natural man receiveth not the things of the Spirit of God: for they are foolishness unto him: neither can he know them, because they are spiritually discerned.

De apostel Paul schreef aan de kerk in Korinthe en zei:

2 Corinthians 6:14 Be ye not unequally yoked together with unbelievers: for what fellowship hath righteousness with unrighteousness? and what communion hath light with darkness?

2 Corinthians 6:15 And what concord hath Christ with Belial? or what part hath he that believeth with an infidel?

Jezuïeten, Gnostics & de Papyri

Bij het werk van Kurt Aland en Bruce Metzger, voegde zich de Rooms Katholieke Jezuïeten-priester genaamd Carlo Maria Martini. Carlo Maria Martini was beslist een geleerde, en hij was zeker weten een Jezuïet van kinds af aan, hij was de perfecte man van de paus om voor te stellen om met de Protestanten samen te werken in de gezamenlijke Griekse projecten, de creatie van een Griekse tekst.

De Vaticaanse website vertelt ons dat Martini het enige Katholieke lid was van de Oecumenische commissie die de nieuwe Griekse editie van het Nieuwe Testament voorbereidde.

De UBS, United Bible Societies 1e editie Griekse tekst kwam uit rond 1965-1966 precies toen, en toen deze uitkwam, onmiddellijk daarna, werd Carlo Maria Martini geroepen om zich bij hen aan te sluiten met het doel om een Griekse tekst te creëren waar Katholieken ook mee konden werken, nummer één, en ze zouden zich ook op hun gemak voelen bij het opnieuw opzetten van een Latijnse Vulgaat die overeenkomt, zodat wanneer je kijkt naar hun nieuwe, de Nova Vulgata, New Latin Vulgate en de United Bible Societies 3e editie Griekse tekst, dan zijn ze vrijwel hetzelfde.

Martini’s betrokkenheid was blijkbaar bedoeld om een einde te maken aan het conflict tussen de Griekse en Latijnse teksten die dateren uit de tijd van Erasmus, die zijn Nieuwe Testament publiceerde in zowel het Grieks als het Latijns, zoals we leerden in het Erasmus-huis in Brussel: “Twee verschillende teksten, een is de versie van de Griekse tekst en hier rechts de kolom met de Latijnse tekst, het was revolutionair voor deze tijd, omdat de mannen van deze tijd het origineel en de vertaling van Erasmus konden vergelijken, en dat veranderde het systeem van het religieuze denken van deze tijd.”

Het gewijzigde religieus denken dat de Erasmus-tekst inspireerde, zou de grote Reformatie van de zestiende eeuw worden, wat leidde tot een kloof tussen Katholieken en Protestanten die zo’n driehonderd jaar besloeg, waarin conflicten vaak werden opgelost door oorlog en inquisitie. Maar tegen de 19e eeuw begonnen de dingen te veranderen toen Protestantse geleerden de Vaticaanse Griekse bijbel overnamen, de Codex Vaticanus.

Men zou kunnen zeggen dat de moderne Oecumenische beweging begon met de invloed van belijdende Evangelische geleerden zoals Constantine von Tischendorf. Er bestaat geen twijfel over zijn connecties met de Katholieke kerk en het is interessant dat als je verder gaat en je concentreert op wat er in de vorige eeuw is gebeurd, is het verbazingwekkend de banden tussen het Rooms-katholicisme en de banden tussen met name de Jezuïeten en de Evangelicalen (of degenen die Evangelisch worden genoemd) die de Evangelische wereld veranderen en beïnvloeden.

Veel onderzoekers geloven dat de Oecumenische beweging om de Evangelische aan te sluiten bij Rome, en een moderne manifestatie is van de Jezuïeten contra-Reformatie. Ik denk dat de moderne Oecumenische beweging een kind van Rome is, en ik geloof dat het idee is om hen terug te brengen, bijna vreedzaam in plaats van met geweld, bloedbad en oorlog, om het Protestantisme vreedzaam terug te brengen aan de voet van het pausdom.

Dus ik denk dat de moderne Oecumenische beweging, hoofd zijn over onderwijs, propaganda en dat soort dingen, kerkverenigingen, eenheidsconferenties en vele boeken, pamfletten en tijdschriften en conferenties die allemaal bijeenkomen om de Oecumenische eenheid te bevorderen. Ik denk dat dat is waar de contra-Reformatie vandaag werkt.

In de 20e eeuw zou de Jezuïet Carlo Martini een van de meest invloedrijke figuren worden in de bijbelwetenschap en in de zaak van de Oecumenisme vanwege zijn werk aan het Griekse Nieuwe Testament. Van 1966 tot 2002 was Martini lid van de United Bible Society, één van de vijf mensen ter wereld die de Griekse tekst bepaalde, wat een machtige positie, als resultaat daarvan werd hij tot kardinaal verheven, hij kreeg speciale onderscheidingen.

Net als Westcott, Hort, Aland en Metzger stond Martini bekend om zijn liberale theologie, hij werd zelfs de paus van liberale Katholieken genoemd.

En totdat hij stierf, hoewel hij ver weg was van een liberaal voor Katholieke theologie, was hij erg nuttig om mensen te samen te krijgen op dit ene gebied, deze Oecumenische Bijbel.

Maar Martini was slechts één de meerdere invloedrijke Jezuïeten in de geschiedenis van de Kritische tekst, de eerste was kardinaal Angelo Mai in de negentiende eeuw die aan de Codex Vaticanus werkte. Het was kardinaal Mai die Constantine von Tischendorf in het Vaticaan ontmoette, vlak voordat Tischendorf naar St. Catherine’s klooster vertrok om codex Sinaiticus te ontdekken.

Maar in de 20e eeuw zou een andere jezuïetenpriester een sleutelrol spelen in de volgende fase van de kritische tekstgeschiedenis. In de jaren vijftig kocht een vooraanstaande Zwitserse verzamelaar genaamd Martin Bodmer een serie van Egyptische manuscripten die bekend zouden worden als de Bodmer Papyri. Dit was slechts één van een reeks ontdekkingen waarbij oude bijbelteksten uit het zand van Egypte werden teruggevonden.

Omdat de papyri overeenkomt met enkele van de lezingen van Vaticanus en Sinaiticus, geloven sommigen dat ze de theorie van Westcott en Hort bevestigen en daarom de bezwaren van mannen als Dean Burgon verwerpen.

Tekstcriticus Dr. James White: “Ik maak me zorgen over al het gebruik van Burgon als relevantie voor vandaag de dag buiten een historische toepassing voor het analyseren van de balans tussen Westcott en Hort. Wat ik daarmee bedoel is dit: Burgon bestond en schreef voor de papyrus, als je consequent de dingen toepast die Burgon zelf schreef, als hij de papyrus had gehad, zou hij gedwongen zijn om andere conclusies te trekken”

Maar is dit het geval? Zou Dean Burgon zijn theorie hebben verlaten of veranderd als hij de papyrus levend had gezien?

Zoals al eerder werd aangetoond, was de theorie van Dean Burgon dat de vreemde lezingen die gevonden waren in Vaticanus en Sinaiticus waarschijnlijk het resultaat waren van Gnostische corrupties uit de vroege eeuwen. Maar zijn er aanwijzingen dat de papyri van Gnostische oorsprong zijn en zou dit de reden kunnen zijn waarom ze bepaalde lezingen in de Kritische tekst bevestigen?

Tekstcriticus Dr. James White: “Sinaiticus en Vaticanus tonen het primitieve bestaan aan van een tekst die hen voorgaat tot de papyrus.”

En waar komen de papyri vandaan?

Tekstcriticus Dr. James White: “Veel plaatsen, veel plaatsen, papyri zijn meestal kleine fragmenten, bijvoorbeeld p52, het vroegste papyri-fragment dat we nu hebben, we hebben geen idee wat de herkomst is en waar het precies vandaan kwam, het werd ontdekt tussen een stapel papyri die vanuit Egypte naar Engeland werden gebracht, dus bijna overal in Egypte, we weten het gewoon niet, dus de Bodmer Papyri, de Chester Beatty Papyri, velen binnen die collectie hebben verschillende oorsprongen en bronnen, omdat veel van hen kleine fragmenten zijn.”

De Egyptische papyri die tot het Nieuwe Testament behoorden, vallen over het algemeen in drie categorieën, de eerste werd opgegraven door twee ontdekkingsreizigers genaamd Bernard P. Grenfell en Arthur S. Hunt. Grenfell en Hunt ontdekten een hele verzameling papyri die begraven lagen in een oude vuilnisbelt nabij Oxyrhynchus in Egypte, de verzameling wordt de Oxyrhynchus Papyri genoemd, waarvan sommige de Kritische tekst ondersteunen.

Bijvoorbeeld onder de vele fragmenten werd Uncial 0162 gevonden, waarvan wordt gezegd dat het zeer dicht bij de lezingen van codex Vaticanus staat, maar dit is slechts één voorbeeld van de verschillende verzamelingen papyri.

Tekstcriticus Dr. James White: “De lezingen die ze in gemeen hebben, zijn geen radicaal veranderde lezingen van zelfs de Byzantijnse teksten of iets dergelijks, maar de lezingen die ze in gemeen hebben tonen aan dat er een direct verband is tussen de voorbeelden die werden gebruikt voor Sinaiticus en voor Vaticanus, en de periode van de papyri zelf, dat is de belangrijkste historische kwestie, daar zit het verband.”

Maar tussen de overblijfselen van Oxyrhynchus werden ook fragmenten van andere evangeliën gevonden, waaronder het ‘Evangelie van Thomas’, het ‘Evangelie van Maria’ en het ‘Evangelie van Petrus’, alledrie van Gnostische oorsprong.

Er zijn tonnen Gnostische manuscripten waarin ze gewoon de Bijbel herschrijven en veranderen het in wat zij willen zeggen, dus de Duivel was al heel vroeg bezig met het bederven van de woorden van God.

De volgende verzameling papyrus staat bekend als de Chester Beatty Papyri, genoemd naar hun rijke weldoener, meneer Alfred Chester Beatty, in 1931 werd gepubliceerd dat bepaalde manuscripten werden ontdekt in potten weggestopt en opgegraven op een Koptisch kerkhof in Egypte. De specifieke details van hun oorsprong bleven een mysterie, omdat ze werden verkregen via de zwarte markt, later in de jaren vijftig zou Chester Beatty extra papyri verwerven waarvan wordt gezegd dat ze rechtstreeks verband houden met die van Martin Bodmer, de reden hiervoor is omdat ze afkomstig waren van dezelfde bron.

Beide mannen werkten voor dezelfde antique handelaar in Egypte, een man genaamd Phocion J. Tano, die de vaste vertegenwoordiger van Bodmer en Chester Beatty zou worden. Maar Tano werkte niet alleen, de auteur James Robinson legt in zijn baanbrekende boek het verhaal uit van de Bodmer Papyri, en verteld hoe Tano samenwerkte met een jezuïetenpriester genaamd vader Louis Doutraleau.

We lezen dat “vader Louis Doutraleau, SJ (staat voor de Society of Jesus) werkte in Caïro in de jaren 1950, gedurende welke tijd hij als een schakel diende tussen Tano en de bibliothecaris Bodmar.”

Volgens Robinson’s verslag kocht Tano de manuscripten en Papyri terwijl de rol van Doutraleau was aangeboden tijdens een beoordeling van wat Tano had laten zien aan Bodmer voor de verkoop’.

In zijn schrijfwerk onthulde Doutraleau dat de papyri afkomstig was uit de Nag Hammadi-regio in Egypte. In dezelfde regio was een andere collectie van manuscripten ontdekt tien jaar eerder. In 1945 werd ‘De Nag Hammadi Bibliotheek’ ontdekt, wat een verzameling van Gnostische geschriften was, en bevatte meer dan 50 Gnostische evangeliën en teksten, waaronder het Evangelie van Thomas en ongelooflijk een ander werk met de titel ‘Het Evangelie der Waarheid’.

Het zogenaamde ‘Evangelie der Waarheid’ werd specifiek genoemd door Irenaeus in de tweede eeuw, die beweerde dat het gecreëerd was door de volgelingen van een Gnostische leraar genaamd Valentinus, samen met andere valse evangeliën. Irenaeus schreef: “Ze gaven hun recente compositie de titel ‘Het Evangelie der Waarheid’ hoewel het in niets overeenkomt met de Evangeliën van de apostelen, en dus is geen van hun Evangelie vrij van Godslastering.’

Maar volgens Doutraleau was het niet ver van deze Gnostische bibliotheek dat de Bodmer Papyri werden ontdekt in 1952, hij schreef dat: “Tano sprak over twee ontdekkingen in Nag Hammadi, één in een begraven pot, dit zijn de Gnostische manuscripten, de andere in een grot vrij dichtbij ,wat het grootste deel van de Bodmer-collectie is geworden.”

Doutraleau verwees zelf naar de twee ontdekkingen als: Nag Hammadi 1, (The Gnostic manuscripts) en Nag Hammadi 2 (The Bodmer Papyri).

Bijna alle bijbelse papyri komen uit Egypte, en er wordt over het algemeen gezegd dat deze van het Alexandrijnse teksttype zijn, dat overeenkomt met de classificatie die zowel aan

codex Vaticanus en codex Sinaiticus wordt gegeven. De naam Alexandrië is een verwijzing naar de oude havenstad van Alexandrië in Egypte. Opgericht door Alexander de Grote in de 4e eeuw voor Christus

Het werd een van de belangrijkste steden in de oude wereld en was in de vroege eeuwen het middelpunt van de Gnostische leer.

Volgens een Koptisch-orthodoxe website: “Het belangrijkste centrum van het Gnosticisme was Alexandrië; het was in Alexandrië dat de grootste doktoren van het Gnosticisme, Basilides, Carpocrates en Valentinus floreerden. Athenasius verwijst vaak naar hen, en ook naar Marcion, waarschuwende over hun gevaar voor de Christelijke doctrine.”

Er is altijd al gezegd dat Vaticanus en Sinaiticus hun oorsprong hebben in Alexandrië, Egypte. Bruce Metzger schetst in een van zijn boeken de enorme corruptie dat uit Alexandrië kwam, dat uit Egypte kwam, en in een van zijn boeken is hij over dat punt echt duidelijk, hij noemt alle ketterse culten en sekten die uit dat gebied kwamen.

De geschiedenis van het Gnosticisme in Alexandrië en de associatie met de Egyptische papyri is belangrijk omdat van belangrijke delen van deze collecties er beweerd word dat deze de lezingen van de kritische tekst ondersteunen.

Misschien wel het meest significant is Bodmer papyrus 75, ook bekend als P-75, waarvan wordt gezegd dat het grote

overeenstemmingen heeft met codex Vaticanus.

Tekstcriticus Dr. James White: “Er zijn veel studies gedaan naar de relatie van P-75 met codex Vaticanus en er is aangetoond dat hoewel ze genealogisch verwant zijn, Vaticanus geen kopie is van P-75 en dat beide terug gaan naar een eerdere kopie die al bestond voor hun tijd.”

Maar toch, dr. White’s omschrijving, lijkt de kijk van mannen als Dean Burgon te bevestigen. Burgon argumenteerde dat er verschillende gnostische groepen waren die elk vasthielden aan hun eigen bijzondere doctrines, en dat ze de boeken van het Nieuwe Testament veranderden op basis van hun eigen individuele ideeën, wat resulteerde in inconsistente patronen van corruptie.

Burgon schreef dat; ‘Behalve Marcians verscheurde tekst van het Evangelie van st. Lukas, was er ook een Ebionitische versie van st. Matthéüs. Ook was er een Cerinthische versie van st. Markus en een Valentijnse perversie van st. Johannes. Deze professoren van het gnosticisme hadden geen consistente theorie. De neiging van deze vroege ketters was om afzonderlijk één van de vier evangeliën voor zichzelf aan te nemen, en dit verklaart waarom er geen consistentie waarneembaar is in de corrupties die zij in de tekst introduceerden.”

Van de Egyptische papyri wordt vaak gezegd dat ze van gemengde teksttypen zijn, wat betekent dat ze geen enkel consistent patroon volgen. In dit opzicht lijken ze overeen te komen met het karakter van codex Vaticanus en Sinaiticus, waarvan wordt gezegd dat zij het oneens zijn op zo’n 3000 plaatsen alleen al in het Nieuwe Testament.

Als Dean Burgon had geleefd om de papyri te zien, zou hij zijn kijk hebben veranderd zoals dr. White suggereert, of zou de papyri alleen maar bevestiging geven dat de eigenaardige lezingen van Vaticanus en Sinaiticus en de Kritische Tekst in feite het resultaat zijn van gnostische ketterijen.

Ja Burgon had gelijk, zodra het levende Woord was opgenomen in de hemel, richtte Satan al zijn woede op het geschreven woord, er was een strijd, er was een strijd maar er was een winnaar, en als je naar al het bewijs kijkt en ziet dat er vanaf het allereerste begin er een aanval was op het doctrinaire hart van de Schrift, en in de papyri slaagden ze er bijna in om het eruit te trekken.

De mening van geleerden die de Traditionele Griekse tekst verdedigen is dat de strijd van de eerste eeuwen om het Nieuwe Testament uiteindelijk werd gewonnen door de heiligen die het ware geloof in Christus hadden, en die de zuivere woorden van God van de gnostische invloed scheidden.

Dit is wat Dean Burgon bedoelde toen hij verwees naar de ‘verzonnen lezingen die de kerk allang met afschuw heeft afgewezen’.

Dr. Wilbur Pickering documenteert een studie waarin een aantal van de belangrijkste papyri werd vergeleken met belangrijkste Kritische codexen en toonde ‘een variatie van meer dan 30%’. Als gevolg hiervan wordt het nieuwe Griekse Testament typisch een ‘Eclectische tekst’ genoemd.

Welnu, de enige reden waarom ze dat moeten zeggen

is omdat het zo vaak niet overeen komt, en herhaaldelijk zijn codex Vaticanus en codex Sinaiticus het niet met elkaar eens en dan zijn sommige van hun favoriete papyri het oneens, dus vanwege deze onenigheid, in plaats van naar de Traditionele tekst te gaan die harmonie heeft en die is verenigd en die net aan een klein genoeg verschil heeft om je te laten weten dat de duizenden van manuscripten die het ondersteunen onafhankelijke producties zijn, geen letterlijke kopieën van elkaar, maar in plaats van daar naartoe te gaan, hebben ze nu 7% van de manuscripten die het radicaal met elkaar oneens zijn, maar regelmatig verenigd in hun verzet tegen de Ontvangen traditionele tekstmanuscripten.

Het contrast wordt soms op de volgende manier weergegeven: Er zijn meer dan 5.000 Griekse manuscripten die de lezingen ondersteunen van de Ontvangen tekst. Deze zouden overeenkomen voor meer dan 99% van de tijd, aan de andere kant staan zo’n 45 Kritische tekst manuscripten grotendeels uit Egypte die het in ongeveer 30% van de gevallen oneens zijn.

Er is de zuivere lijn, en de corrupte lijn en deze bestaat uit allerlei verschillende soorten corrupties en de corrupties zijn het niet met elkaar eens.

Men zou kunnen stellen dat het gebruiken van deze corrupte lijn van manuscripten samen met de Westcott en Hort-theorie ertoe leidt dat mensen geloven dat de Bijbel zo vaak is herschreven dat niemand echt weet wat er staat.

De reden is omdat naarmate er nieuwe papyri worden ontdekt de moderne tekstcritici voortdurend wijzigingen hebben aangebracht op basis van wat voor nieuwe theorie er dan ook bedacht word, resulterend in zo’n 28 edities van de Nestle Aland Griekse tekst.

Zoals dr. Pickering ons vertelt: “Daarom is geen enkel deel van de tekst veilig, een nieuwe papyrus kan morgen aan het licht komen met nieuwe varianten om de éénstemmige getuigenis van de rest uit te dagen.”

De theorie van dr. Hort, die de voorkeur geeft aan Minderheidslezingen boven die van de Meerderheidstekst, is een voortdurende bron van conflicten en debat geweest. De 19e-eeuwse Schotse minister William Garden Blaikie definieerde zijn verzet tegen de Westcott en Hort-theorie, hij zei: “Waar we voor strijden is niet de gedrukte tekst van de 16e eeuw, maar de tekst die door het hele Christendom werd ontvangen nadat de kerken rustten van vervolging, toen er tijd was om gedachten en kennis uit te wisselen, en de mannen niet werden gedwongen om de heilige boeken te verbergen. De tekst met de meest breedde, de meest gezaghebbende en met de meest gevarieerde getuigenis-schrift is waar we om vroegen. Dat dit nu eenmaal de dominante tekst is van de 4e eeuw na Christus, en dat het in zeer aanzienlijke mate identiek is aan de Textus Receptus, dr. Hort bevestigd het zelf.”

Blaikie confronteerde vervolgens de onlogische aard van Hort’s argument omdat het de grote meerderheid van alle bijbelse manuscripten afwees. Hij gaf commentaar dat: “ ‘In de veelheid van raadgevers is er veiligheid’, volgens Solomon. “ ‘In de veelheid van getuigen is er onwaarheid’ volgens dr. Hort.”

Eén Wereld Bijbel

De Jezuïet Louis Doutraleau was niet alleen betrokken bij de ontdekking van de Bodmer Papyri, maar was een actief lid van een groep in Frankrijk die bekend staat als Sources Chretiennes, of ‘Christelijke Bronnen’. De groep werd mede opgericht door twee andere jezuïeten genaamd Henri Lubac en Jean Daniélou. Beide mannen zouden bekend worden vanwege hun betrokkenheid bij Vaticaans Concilie 2 in 1960.

Videoclip van Vaticaans Concilie 2:

Het historische Oecumenische concilie Vaticaan 2 komt tot een einde te midden van kleurrijke pracht en praal, beschouwd als een van de belangrijkste concilies in de geschiedenis van de Katholieke kerk. Vaticaan 2 zag 2400 bisschoppen en andere stromen die vele aspecten van de kerkactiviteit herzien.

Vaticaan 2 staat ook bekend als het ‘Oecumenische concilie’ en veranderde dramatisch de kijk van de Katholieke kerk ten opzichte van andere overtuigingen, waaronder het Protestantisme.

Vaticaan 2 was de eerste keer dat de Rooms-katholieke kerk openlijk haar strategie veranderde, ze presenteerden zichzelf als: we zijn allemaal broeders in Christus, ja we hebben enkele verschillen, maar we kunnen ze gladstrijken, dus ze veranderden hun hele strategie van ‘een vervolger’ naar een ‘gescheiden broeder’.

Vaticaan 2 ging specifiek in op de kwestie van bijbelvertalingen waarbij Katholieken en Protestanten betrokken waren, iets dat werd gepromoot door de Jezuïeten-Orde.

Welnu, ze hadden duidelijk een grote rol in Vaticaan 2, het was een Jezuïet die eigenlijk het gedeelte schreef dat zei: ‘we zullen met de gescheiden broeders werken aan bijbelvertalingen’, dat was eigenlijk door een jezuïet geschreven.

Het werk in kwestie heette ‘Dei Verbum’ Latijns voor ‘het woord van God’. Dit gedeelte van Vaticaan 2 kwam onder de invloed van een jezuïetenkardinaal genaamd Augustin Bea, kardinaal Bea gebruikte toen de geschriften van een andere Jezuïet genaamd Walter Abbott.

De Jezuïet Walter Abbott was redacteur voor het tijdschrift America, een jezuïeten tijdschrift dat in de Verenigde Staten werd geproduceerd, in 1959 schreef hij een klein simpel artikel genaamd ‘De Bijbel als een verbond’, iets om Protestanten en Katholieken met elkaar te verbinden. Het idee was dat we allemaal samen konden opschieten in gezamenlijke Bijbel-vertaalprojecten en in gezamenlijke projecten om de Griekse en Hebreeuwse tekst te creëren.

Een aantal Protestanten waren ook aanwezig op het Vaticaans Concilie 2, onder wie David du Plessis, de man die bekend staat als meneer Pinksteren. Volgens zijn eigen getuigenis was du Plessis daarheen gestuurd door een van de belangrijkste figuren in de moderne geschiedenis van de Bijbel, William Cameron Townsend, de oprichter van Wycliffe Bible Translators, ook wel bekend als ‘Uncle Cam’.

Townsend was toegewijd aan het vertalen van bijbels in de afgelegen talen van mensen over de hele wereld, naar eigen zeggen, om zijn doel te bereiken gebruikte hij oecumenische methodes.

In zijn biografie ‘Uncle Cam’ citeerde hij: “Sinds we niet-sektarisch en niet-kerkelijk verbonden zijn, krijgen we hulp van Katholieken, Protestanten, Joden, Moslims, Boeddhisten en zelfs Atheïsten.”

Werkende op een oude verlaten boerderij in Arkansas, richtte Townsend ook een andere groep op die bekend staat als het ‘Zomerinstituut voor Taalkunde’ of ‘SIL’.

David W. Daniels:

“Iedereen die een bijbelvertaler wil worden bij Wycliffe (wycliffe.nl ook in Nederland) of bij SIL of bij ieder ander bijbelvertaalbureau moet door SIL gaan. Iedereen ter wereld wordt zo ongeveer doorgesluisd in het Zomerinstituut voor Taalkunde, dat is waar je de principes leert van hoe je een Bijbelvertaling moet maken. Een cultuur binnengaan, ernaar luisteren, horen hoe de taal wordt gepresenteerd, een schrijfsysteem maken, eerst een geluidssysteem, dan de regels van de taal, creëer een schrijfsysteem omdat ze ongeletterd zijn, leer het aan hen terug en maak vervolgens in dat proces een Bijbel voor hen en leer het hen vervolgens terug en leer hen hun eigen taal te lezen. Dus SIL is dit middel om dit te doen.

Auteur David W. Daniels is afgestudeerd aan Fuller Theological Seminary, jaren geleden zocht hij samen met zijn vrouw Debbie training via SIL.

David W. Daniels: Ik ging er drie zomers heen, iedereen gaat daar drie zomers heen. Tijdens onze eerste zomer bij SIL splitsten Debbie en ik ons op in verschillende richtingen in het weekend, op een zaterdag ging ik de bergen in met een van onze professoren, hij was al jaren een missionaire bijbelvertaler, toen we boven op de berg kwamen luisterde ik naar wat hij zei en terwijl ik aan het luisteren was, kwam er een gedachte in me op om aan hem te vragen, en ik zei, in essentie zei ik:

Geloof jij het verhaal over Noach, de zondvloed en zo? En hij keek mij aan en zei; ‘Nee David, maar kijk, als jij je zending-ondersteuning gaat ophalen, dan moet je al deze geloofs-verklaringen ondertekenen, het maakt niet uit wat je gelooft, onderteken ze gewoon, als je op het zendingsveld komt, kun je alles doen jij wil.’

Ik heb die ochtend naar de prachtige creatie gekeken en dacht, wouw ik wil God eren en hem altijd bedanken zoals het staat in Romans hoofdstuk één en ik was zo opgewonden over de dag, ik had echt iets anders van hem gehoopt te horen dan dat.

Wat het me leerde, waren een aantal hele belangrijke dingen:

Nummer 1: Deze man had geen probleem om tegen kerken te liegen en daar zendingsondersteuning te vragen. 2. Hij geloofde de Bijbel niet die hij aan het vertalen was. 3. Hij heeft een gezin op het zendingsveld grootgebracht. 4. betekend dit dat hij dacht dat ik van plan was, niet in de Bijbel te geloven, een geloofsverklaring te ondertekenen waarin ik zeg dat ik dat wel doe, het veld in ga, een taal ga leren, een schrijfsysteem maak, en voor hen een Bijbel ga vertalen die ik zelf niet geloof? en dit doen met een rein geweten? Hoe is deze man een SIL-vertaler geworden? Wat is er aan de hand, dat een niet-gelovige een vertaler is? En ik begon me af te vragen: Wie nog meer is een niet-gelovige die een SIL-vertaler is? Wat ga ik op het zendingsveld vinden, en wat verwachten ze dat ik ga doen?”

Een van de belangrijkste leden van SIL die met Cameron Townsend werkten, was Eugene Albert Nida, die de methoden van bijbelvertaling drastisch zou veranderen, en de Oecumenische betrekkingen met Rome aanzienlijk zou laten vorderen.

Dit gaat terug tot Eugene Nida, en zijn ontmoeting in 1954

met vertegenwoordigers van de Katholieke kerk, en sprak over het bouwen van bruggen zodat je het vertaalwerk samen kunt doen, verschillende officiële bijeenkomsten hebben onderweg plaatsgevonden, de paus en het Vaticaan en de kardinalen die het idee beamen in Vaticaan 2, zeggend dat het oké is om met de gescheiden broeders te werken, ‘we werden niet eens ketters genoemd op dat punt’, we zijn gewoon gescheiden broeders, je kunt met de gescheiden broeders werken om bijbelvertalingen te produceren. En nogmaals, de kampioen hiervan, ze waren zo opgewonden over zijn benadering hiervan dat ze Eugene Nida vroegen naar de jezuïetenschool in Rome te komen en Bijbelvertaling te onderwijzen.

Eugene Nida was de meest significante man voor bijbelvertaling in de twintigste eeuw. Hij was die man die deze zogenaamde wetenschap in bijbelvertalingen bedacht, waarin zij dachten dat ze alle andere groepen voorbijgingen, de vertalers werden zelfs verteld, ‘kijk dit is niet Christelijk, het is zelfs niet Katholiek, omdat het slechts het woord van God is, wetenschappelijk vertaald.

Nida werkte jarenlang met SIL en Wycliffe Bible vertalers, maar in 1953 was er een scheiding van wegen in een tijd van conflict binnen de organisatie over het onderwerp van de onfeilbaarheid van de Schrift, sommigen geloven dat het deze kwestie was dat Nida’s aftreding veroorzaakte.

Dr. David Brown:

“Ik geloof dat een van de redenen waarom hij Wyicliffe en Summer Institute of Linguistics verliet, hoewel hij nog steeds met hen bleef samenwerken, maar hij verliet zijn positie, was dat hij de doctrinaire verklaring niet kon ondertekenen, dit is mijn persoonlijke geloof, dat hij de doctrinaire verklaring niet kon ondertekenen, hij werd ongemakkelijk, want toen hij voor het eerst begon, hoefden de mensen die in de leiding zaten de leerstellige verklaring niet te ondertekenen waarin stond, dat je gelooft dat de Schrift het woord van God was in de oorspronkelijke geschriften. ”

Maar in 1953, hetzelfde jaar dat Nida aftrad, moesten alle leden de verklaring ondertekenen, de kwestie creëerde wat alleen kan worden genoemd een complexe controverse bij Wycliffe en SIL. In 1955 Cameron “Townsend klaagde dat hij had gewenst dat de ‘theorie van inspiratie’ überhaupt nooit was ontstaan.”

Ondanks deze conflicten was het werk van Eugene Nida pas net begonnen. Wat er gebeurde was toen hij daar wegging en met de aanbeveling van enkele mensen uit Wycliffe gaat hij naar de American Bible Society (het Amerikaanse Bijbelgenootschap) en daar wordt hij hun hoofd van vertalers, dus sturen ze hem naar plaatsen, en wat doet hij? Hij vertelt de vertalers, jullie moeten stoppen met letterlijk vertalen.

Op basis van zijn theorieën over taal ontwikkelde Nida een nieuw systeem voor het ontwikkelen van moderne Bijbels. Eugene Nida was de kampioen van wat bekend werd als ‘dynamische equivalentie’, en dit is een vertaalmethode, een nieuwe vertaalmethode die is gebaseerd op een nieuwe doctrine.

Voorafgaand aan Nida gaven mensen op zijn minst lippendienst aan het idee dat God de woorden had geïnspireerd, en dus als je van de ene taal naar de andere vertaalt, is het jouw taak om de woorden die God gaf in het Grieks en Hebreeuws en deze in die taal om te zetten, het equivalent van die woorden in de andere taal.

Maar Nida was een groot voorstander van het idee van ‘concept-inspiratie’, dat God geen woorden inspireerde, maar alleen ideeën. Dus Nida leerde dat in plaats van de woorden te vertalen, we de ideeën achter de woorden moeten vinden, en dan die ideeën moeten vertalen naar de woorden in die taal.

Nida argumenteerde dat degenen die de neiging hadden om de Bijbel woord voor woord te vertalen, schuldig waren aan ‘het aanbidden van woorden meer dan het aanbidden van God’. Hij zei: ‘Ik besloot dat we de Schrift moeten benaderen alsof het de boodschap is en proberen de betekenis ervan te geven, niet alleen maar door de woorden te herhalen.’

Dus ze zeggen: ‘We nemen alleen de betekenis’, nou, je neemt jou eigen interpretatie van de betekenis. Echte Bijbelvertaling vertaalt de woorden die God gaf, en dan moeten jij en ik bedenken hoe we ze moeten interpreteren, en we kunnen verschillen hebben als we dat doen, maar de woorden zijn de autoriteit. En nu hebben we ideeën, nou, wie beslist wat de ideeën achter die woorden waren?

Nida was beïnvloed geraakt door een doctrine genaamd ‘Neo Orthodoxie’, een grappig klinkend woord, maar wat het werkelijk betekent is dat de Schriften niet geïnspireerd zijn, maar de Schriften inspireren de lezer, zoals hij het zei, een manier om het samen te vatten is: ‘de Schrift zijn geïnspireerd omdat ze mij inspireren’ dus wat hij enige tijd in zijn studententijd geloofde, ik bedoel, ik weet niet precies wanneer het gebeurde, maar hij begon te geloven dat als je hetzelfde gevoel zou kunnen oproepen in een lezer, van een andere cultuur, van wat hij beweert dat de oorspronkelijke bijbellezer voelde, dat dat inspiratie was.

Nida zijn leringen hadden ook een grote impact op een andere man genaamd Kenneth L. Pike, die de president van SIL zou worden en een leidend internationale figuur in de taalkunde.

Kenneth Pike was een sterke bijbelgelovige op een bepaald moment, lang lang geleden in 1936-37, hij geloofde zelf dat Nida de verkeerde kant op was gegaan, Ken Pike schreef aan zijn superieuren deze woorden: ‘het territorium van de Duivel heeft een claim gemaakt en heeft een jongen in slavernij gelaten’. Maar daarna trok Nida, Ken Pike mee in dit hele concept van taalkunde en wetenschap en zo, en tegen de tijd dat hij promoveerde, werd hij een diepgaand gelovige in ‘bijbel twijfelen’, tot het punt dat, toen hij de ontwikkelingen zag van Eugene Nida over de jaren heen, schreef hij: “Nida heeft de allergrootste bijdrage geleverd aan bijbelvertalingen in de afgelopen tijd”, en toen zei hij: “Hij heeft het letterlijke ‘woord-voor-woordvertalen’ vastgegrepen, en het kapotgeslagen.”

Na zijn dood in 2011 verklaarde ‘Christianity Today’ dat: “Eugene Nida’s invloed is terug te vinden in de meeste Christelijke gezinnen, en meer specifiek, in hun bijbels, zijn dynamische equivalentie’s benadering wordt door veel moderne versies gebruikt.”

In aanvulling op het overtuigen van vertalers om af te zien van woord-voor-woordvertalen, speelde Nida samen met Cameron Townsend ook een belangrijke rol bij het bevorderen van oecumenische relaties met Rome in overeenstemming met de ideeën van Vaticaan 2.

Video van Vatican Council 2:

“Samen met Katholieke prelaten zijn er wel honderd waarnemers van andere religies ”

Het was Nida die hielp bij het organiseren van het comité van geleerden dat het ‘United Bible Societies Greek New Testament’ samenstelde. Op een zeldzame foto is Nida hier afgebeeld naast de jezuïet Carlo Martini. Het was Martini die Nida uitnodigde om zijn methodes te onderwijzen op een jezuïetenuniversiteit in Rome.

Eugene Nida werd vanaf 1971 elk jaar uitgenodigd voor een aantal weken om een hele klas les te geven in vertaalwerk aan jezuïeten. Hij wordt uitgenodigd als hulp-professor aan het jezuïeten-pauselijke bijbelinstituut in Rome, dezelfde man die de Protestantse vertalers opleidt, gaat naar het pauselijk instituut van de Jezuïeten en leidt de studenten daar op in vertaalwerk.

Op een dag vertelt Nida zelf in zijn autobiografie, hij werd benaderd door een Jezuïet bij het pauselijke bijbel Instituut en zei: “Jij doet het meest belangrijke ding wat er sinds de Reformatie is gebeurd” Dat had een rode vlag moeten doen opsteken … als er een Jezuïet komt en zegt: ‘jij hebt het belangrijkste gedaan sinds de Reformatie’. Het gene jij jezelf zou moeten afvragen is: “ Wat heb ik verkeerd gedaan! ”.

Het Nida Institute voor bijbelwetenschap gaat vandaag door via de American Bible Society, een vertegenwoordiger van het Nida’s Institute geeft ook elk jaar les aan de Jezuïetenuniversiteit in Rome, maar degenen die zich zorgen maken over de oecumenische methodes van het bijbelvertalen, twijfelen aan de resultaten, aangezien het proces inhoudt dat anderen niet beledigd worden door de vertaling.

Wat moet je met een bijbel doen om ervoor te zorgen dat iedereen het er mee eens is? Een voorbeeld van een oecumenisch middenweg is de Revised Standard Version uit 1952, het oud-testamentische comité bevatte ook een ongelovige joodse geleerde Harry M. Orlinsky wiens betrokkenheid een opschudding veroorzaakte over het boek Isaiah.

Dus als je leest in Isaiah 7:14 waar het gaat over een maagd die een kind zal hebben, en Matthew (Matthéüs) de apostel onder inspiratie van de Heilige Geest vertaalt het rechtuit als maagd, nou, deze Joodse vertaler wil niet dat er ‘maagd’ staat. Dus er staat alleen ‘jonge vrouw’, dat was het begin ervan. Wat onvoorstelbaar was dat Ken Pike, die het hoofd van SIL was op dat moment, hij zei: “dit is geweldig, wat hij nu zag, deze liberale vertalers vertaalden veel beter dan conservatieve vertalers die hij had gekend.”

De oecumenische beweging die begon met Vaticaan 2 heeft zich over de hele wereld verspreid en wordt vaak gedreven door verenigingsinspanningen rond de Bijbel, zelfs het museum gewijd aan de nagedachtenis van William Tyndale in Brussel biedt nu een oecumenische Bijbel. (NBV)

Ja, dit is de ‘Nieuwe Bijbelvertaling’ NBV die zowel door de Katholieken als Protestanten wordt gebruikt, zij werkten samen en wordt geproduceerd door het Nederlands bijbelgenootschap in Nederland. De United Bible Society? Ja, The United for Bible Society. En werkten Katholieken en Protestanten hier samen aan? Ja, zeker.

Nu heeft het Vaticaan dankzij Eugene Nida een officiële overeenkomst gesloten met de United Bible Societies (Verenigde Bijbelgenootschappen) sinds 1967, is dat waar?

Ja, en het begon al vóór die tijd, onofficieel, maar vanaf dat moment was er een officiële overeenkomst, en in 1979 was de officiële Griekse tekst van de Rooms-katholieke kerk ook de tekst van de United Bible Societies (Verenigde Bijbelgenootschappen), wat betekend dat je nu een één-wereld Griekse tekst hebt. “Behalve een handjevol van ons die niet zijn aangemeld bij het programma”, maar zij zouden het presenteren als de één-wereldse Griekse tekst waar iedereen het over eens is, dus Rooms-katholieken, de United Bible Society, de American Bible Society, het Nederlands bijbelgenootschap, bijna elke Nationale Bijbel Genootschap over de hele wereld is het eens over dezelfde Griekse tekst, dezelfde Hebreeuwse tekst voor vertaling, dus vanaf 1979 hebben we officieel een één-wereld-bijbel officieel goedgekeurd door de Rooms-katholieke kerk en de paus in het Grieks en Hebreeuws. En dus de nieuwe vertalingen die daaruit voortkomen zullen een grote eenheid hebben, ongeacht de taal waarin ze zijn, dus ik weet dat mensen het hebben over: ‘jongens, we gaan naar een één-wereld-bijbel’ we er niet naartoe, we hebben er een sinds 1979.

Sommigen geloven dat het concept van één-wereld-bijbel uitmaakt van het plan van de Jezuïeten om de mensheid uiteindelijk te verenigen onder één wereldreligie.

Kijk, de Jezuïeten deden altijd weer iets nieuws om de Katholieke kant open te houden voor de Protestanten en ze plaatsten altijd de meest intellectuele, de meest gemoedelijke mensen in die posities, ze zijn aanlokkelijk, je wilt bij hen zijn, je zou het niet erg vinden om een etentje te delen en omgaan met hen, dat is het soort persoon dat de Jezuïet is.

De Jezuïeten waren het cement en het vet en al het andere dat nodig was, inclusief de smerige trucs om één-wereld-bijbel te maken voor één-wereld-religie.

Frank Logsdon

Misschien wel het meest dramatische hoofdstuk van de nieuwe bijbelbeweging is de getuigenis van dr. Frank Logsdon, een voormalig pastoor van de Moody-kerk in Chicago in de jaren 1950. Logsdon beïnvloedde de ontwikkeling van de New American Standard Bible, hij had zijn vriend geadviseerd Dewey Lockman bij het streven naar de vertaling, maar kreeg er later spijt van.

Zijn getuigenis werd opgenomen net voor zijn dood in 1987. Logsdon zei: “Hij begon aan een haalbaarheid’s rapport en ik moedigde hem aan om ermee door te gaan. Ik ben bang dat ik in de problemen ben bij de Heer. Ik moedigde hem aan om ermee door te gaan. We legden de basis, ik schreef het format, ik hielp met het interviewen van een aantal vertalers, ik zat bij de vertalers, ik schreef het voorwoord, als je de New American Standard ziet, zijn dat mijn woorden.

Nou, toen ik mijn exemplaar kreeg, ik heb er nooit echt naar gekeken, ik nam het voor vanzelfsprekend aan dat het was gedaan zoals we ermee waren begonnen, weet je, totdat een paar van mijn vrienden door het land hoorden dat ik er een deel in had, en ze begonnen met zeggen: Hoe zit het met dit? Hoe zit het met dat? Hoe zit het met hiermee? jij had er hier deel aan, hoe zit het hiermee? En ik kwam op het punt dat ik zei tegen Anne, ik zit in de problemen, ik kan deze argumenten niet weerleggen, het is verkeerd, het is vreselijk verkeerd, het is verschrikkelijk fout. En wat ga ik eraan doen? Wel, ik heb mijn hart ongezocht, diep in mijn ziel gezocht gedurende ongeveer vier maanden, zo ongeveer, ik denk ongeveer vier maanden, en ik ging zitten en schreef de moeilijkste brief van mijn leven, denk ik. En ik schreef aan mijn vriend Dewey, en ik zei Dewey: ik kan de kritiek die ik hoor niet langer negeren. En ik kan ze niet weerleggen. Het enige wat ik kan doen, en beste broeder, ik heb niets tegen jou, en ik kan getuigen op de rechterstoel van Christus en voor de mensen waar ik ook ga, dat jij honderd procent oprecht was. Hij is niet geschoold in taal of zoiets, hij is gewoon een zakenman. Hij promootte, hij had het geld – hij promootte. Dus ik zei dat hij het consciëntieus deed – hij wilde het absoluut goed – hij dacht dat het juist was. Maar desondanks, zei ik dat ik mij bij God moet afzweren van elke gehechtheid aan de New American Standard.”

Logsdon geloofde dat de vertaling zelf eerlijk was gemaakt, maar dat het echte probleem lag bij de onderliggende Griekse tekst die kon worden herleid tot Westcott en Hort.

Logsdon: “Nou, tot die tijd dacht ik dat ‘Westcott en Hort’ de tekst was, je was intelligent als je in de Westcott en Hort tekst geloofde. Verschillende van de beste mensen ter wereld geloven erin, in die Griekse tekst. Ze zijn de beste leiders die we vandaag hebben, het zou je verbazen, als ik het je vertelde, zou je het niet geloven. Ze hebben er niet naar gekeken, net zoals ik er niet naar had gekeken, gewoon voor vanzelfsprekend aangenomen.”

Echter hoorde Logsdon van de geheimhouding’s-praktijk van Westcott en Hort en hun misleiding door de Ontvangen tekst te vervangen door hun eigen tekst.

Logsdon: “En ze lieten die mannen zweren dat ze geheim zouden houden en niemand zouden vertellen over de tekst die ze gebruikten tot nadat het boek uitkwam. Bang, denk ik, dat ze gestopt zouden worden, dat de koning van Engeland, of iemand anders hen zou verhinderen. Tweemaal weigerde de Britse royalty ook maar iets te maken te hebben met de herziening van 1881. Hoe dan ook, het was bedrog waarmee het begon. Hun eigen tekst was nog niet eens gepubliceerd. Het had de keuring van het publiek niet doorstaan. Dus de 1881 is daarop gebouwd.”

Logsdon sprak vervolgens zijn vertrouwen uit in de geleerdheid en het geloof van de vertalers achter de Authorized Version (KJV 1611). Logsdon: “Er zijn plaatsen waar ik geloof dat de Geest van God de vertalers van de Authorized Version leidde – en lees jij hun biografieën! Het waren machtige mannen van God – brengen wel vijf uur per dag door in gebed. En sommigen van hen spraken zo’n 20 talen. En het was voordat het modernisme de lucht vervuilde, en hun aandacht werd nog niet afgeleid door zoveel andere dingen, zoals televisie, enzovoort. Zij waren mannen van God.”

Misschien wel het meest verontrustend, Logsden is van mening dat de leden van de jezuïeten-orde vanaf het begin hadden gewerkt om de Ontvangen tekst te ondermijnen, hij ging zelfs zo ver om te beweren dat dit een van de belangrijkste redenen was waarom de compagnie was opgericht door Ignatius Loyola.

Logsdon: “Weet je wat één van de belangrijkste redenen is waarom de jezuïeten onder Ignatius Loyola zijn ontstaan? Hun belangrijkste project was om de Erasmus-tekst te vervangen, op de een of andere manier uit de weg te ruimen – hem gewoon ondermijnen. Ze zeiden, om de Erasmus-tekst te vervangen zullen we onze mannen plaatsen in Protestantse seminaries, in Protestantse bijbelscholen, we zetten ze in onderwijsposities, in seminaries, we zullen ze op de preekstoelen van kerken krijgen en ik weet zeker dat er sommigen in preekstoelen van kerken staan. Om wat te doen? Het hele doel over de hele wereld is om de Erasmus-tekst te vernietigen, en hier kwam uiteraard de Authorized Version uit voort (KJV 1611) kwam vanuit de Erasmus-tekst.”

In de afgelopen eeuwen streden de heiligen tegen het verraad en het bloedvergieten van Rome en haar contra-Reformatie, maar in het hart van het conflict was een aanval op de Bijbel als het onfeilbare woord van God.

Sommigen geloven dat de aanval gemanifesteerd was in het werk van Westcott en Hort, maar in de moderne tijd zijn er conservatieve leraren die de Kritische theorie verdedigen en nog steeds beweren te geloven in de onfeilbaarheid van de Schrift.

Tekstcriticus Dr. James White: “De zogenoemde Moderne Kritische Theorie waar ik aan vasthoud, daar hou ik aan vast als onfeilbaar.”

Maar met alle tegenstrijdigheden in de Kritische tekst, is deze opvatting dan nog consistent? Of leidt het tot een onverdedigbare conclusie.

Dr. Daniel B. Wallace van Dallas Theological Seminary wordt soms een moderne Tischendorf genoemd en wordt beschouwd als een van de belangrijkste conservatieve verdedigers van het Nieuwe Testament. Maar in een artikel met de titel ‘Vijftien Mythen over Bijbel Vertaling’ dr. Wallace stelt: dat het een mythe is dat de Bijbel de exacte woorden van Jezus Christus vastlegt.

Hij zegt: “Geleerden zijn niet zeker van de exacte woorden van Jezus. Oude historici waren bezorgd om ‘de kern’ van wat iemand zei, maar niet noodzakelijk de exacte bewoording. In werkelijkheid, hoewel rode letteruitgaven van de bijbel de gelovigen komfoor kunnen geven dat zij de echte woorden van Jezus hebben in alle gevallen, dit is een valse troost.”

Als dr. Wallace gelijk heeft en het Nieuwe Testament niet de exacte woorden van Jezus bevat, hoe kunnen Christenen dan de specifieke leringen van Christus verdedigen? Jezus zei:

John 12:47 And if any man hear my words, and believe not, I judge him not: for I came not to judge the world, but to save the world.

John 12:48 He that rejecteth me, and receiveth not my words, hath one that judgeth him: the word that I have spoken, the same shall judge him in the last day.

Maar hoe kan een man verantwoordelijk worden gehouden voor de woorden van Jezus Christus als hij niet zeker weet wat ze precies zijn?

Maar in het Nieuwe Testament werd de belofte om de woorden van Christus te kunnen bewaren aan de apostelen gegeven, Jezus zei:

John 14:26 But the Comforter, which is the Holy Ghost, whom the Father will send in my name, he shall teach you all things, and bring all things to your remembrance, whatsoever I have said unto you.

In een commentaar op de Schrift zei Dean John Burgon: ‘Voordat onze Heer in de hemel op genomen werd zei hij tegen zijn discipelen dat hij hun de Heilige Geest zou sturen die zou voorzien zijn plaats en voor altijd verblijft met zijn kerk. Hij beloofde daarbij dat het werk van de inspirerende Geest, niet alleen in hun herinnering zou brengen alle dingen die hij hun had verteld, maar ook om zijn kerk in al de waarheid te leiden. Ik kan absoluut niet geloven, (even in het kort), dat God’s belofte zo volkomen mislukt is dat aan het einde van 1800 jaar een groot deel van de tekst van het Evangelie in feite door een Duitse criticus uit een prullenbak moest worden gehaald in het klooster van st. Catherine, en dat de hele tekst moest worden hermodelleerd naar de patronen van een paar exemplaren die genegeerd zijn gebleven gedurende vijftien eeuwen lang.”

Net als Dean Burgon zijn veel moderne verdedigers van de Traditionele tekst het erover eens dat de belofte van God niet heeft gefaald, maar de vraag blijft? Werd de Kritische tekst ontwikkeld als een meer zuivere versie van de Schrift, of met het doel om het geloof in de Bijbel systematisch te vernietigen, zodat de mensheid op een dag verenigd zou worden in één-wereld-religie en geregeerd zou worden door de persoon die in de Schrift bekend staat als ‘de man van zonde’.

Wordt vervolgd in …

Deel Vier:

“Antichrist: De Verloren Doctrine”